«Πάλι μεθυσμένος είσαι, δυόμισι ώρα της νυχτός./ Κι αν τα γόνατά σου τρέμαν, εκρατιόσουνα στητός…», έγραφε ο Κώστας Βάρναλης έναν αιώνα πριν, όταν το αλκοτέστ ήταν άγνωστη λέξη και για την εξακρίβωση υπερβολικής κατανάλωσης κρασιού -συνήθως- αρκούσε η μετά μεγίστης ειλικρίνειας διαβεβαίωση «δυο ποτηράκια ήπια σιγά το πράγμα…». Επιχείρημα ακλόνητο. Ωραίοι καιροί επίσης, καθ΄ όσον υπήρχε εμπιστοσύνη στον συνάνθρωπο και κατανόηση για την σούρα του, πράγμα το οποίο πολύ εξετίμησα και στον κ. Κυρανάκη, που ως νέος κι αυτός και με υπερβάλλοντα ζήλο προσφοράς στο κοινωνικό σύνολο μπορεί να καταλάβει τους πότες του Σαββατόβραδου και τις αδυναμίες τους.

Είναι η απόλυτη απόδειξη, ότι το κράτος είναι κοντά στους πολίτες, ακομπλεξάριστο και πρωτοποριακό, τολμώ να πω, κι ας έπεσαν να τον φάνε τον άνθρωπο διάφοροι στενόμυαλοι και στερημένοι. Τώρα βέβαια, αν στην πράξη το πράγμα χωλαίνει, μπάζοντας από παντού, κι αν η συμπαθής τάξη των ταξιτζήδων τα έχει πάρει κρανίο – πρωτοφανές!- έτσι γίνεται με τις νέες ιδέες, πετάς δέκα στο καλάθι των αχρήστων αλλά μπορεί κάποια στιγμή να βρεθεί και η καλή. Αν και επί του παρόντος αναζητείται.

1

Ως τότε όμως, συμβουλή προ βραδυνής εξόδου από έγκυρο μέσον προτείνει την προκαταβολική πόση ενός λίτρου γάλακτος με πλήρη λιπαρά και ταυτοχρόνως την βρώση τριών ασπραδιών αυγού χτυπημένων με ζάχαρη (κάτι σαν μαρέγκα να πούμε). Κι όποιος κατορθώσει να επιζήσει –είτε από διαβήτη είτε από έμφραγμα- μετά την κατανάλωση αυτής της αηδίας φρονώ ότι του αξίζει και με το παραπάνω να γίνει λιάδα κι ας μην τον παίρνει, όχι ταξί αλλά ούτε απορριμματοφόρο. Εξάλλου, πώς το είχε πει ο Βενιαμίν Φραγκλίνος: Στο κρασί υπάρχει σοφία, στη μπύρα υπάρχει ελευθερία, στο νερό υπάρχουν βακτήρια… Διαλέξτε.

Την επιλογή να μην εμφανιστεί στο δικαστήριο έκανε ωστόσο, στην δίκη του για το πόθεν έσχες ο «με λένε Στέφανο», εν πλήρη νηφαλιότητα είμαι βεβαία, καθ΄όσον οι επαναστάτες σαν κι αυτόν δεν καταδέχονται να υποκύπτουν σε παρακμιακές απολαύσεις – οι τόνοι βότκας του Στάλιν και το ρούμι του Κάστρο ήταν… μύθος. Πλην όμως ο δικός μας, όπως μας εξήγησε εκ του μακρόθεν δεν εμπιστεύεται την δικαιοσύνη. Κρίμα. Σκασίλα της βέβαια της δικαιοσύνης για την γνώμη του Στέφανος αλλά κι αυτός έχασε την ευκαιρία να μας πει τα ελαφρυντικά του… δεν είδα, δεν ήξερα, δεν άκουσα, είμαι παιδί της διασποράς, αυτοδημιούργητος και αδιάφθορος, ένα σωρό τέτοια, που θα μπορούσαν –λέω τώρα– ν’ ανεβάσουν λίγο τα ποσοστά του από τα τάρταρα όπου βρίσκονται.

Πώς γίνεται όμως σοβαρός ο ασόβαρος; Πώς αποκτά λόγο ο μη έχων; Πώς έχει πειθώ ο αναξιόπιστος; Ας μη το βαρύνουμε με φιλοσοφίες, πλην όμως τα ερωτηματικά πολλά, που απασχολούν τον πρώην απαστράπτοντα αστέρα, που κατέπεσε εν μια νυκτί ως καιόμενο μετέωρο αναζητώντας εις μάτην… πλοίο και οδό. Να φύγει; Να μη φύγει; Ποιος ξέρει και ποιος νοιάζεται.

Όχι ότι δεν περάσαμε ωραία μαζί του, το ομολογώ. Τι να θυμηθώ, τι να ξεχάσω, που λέει κι η Χαρούλα. Όταν έβγαινε στο δρόμο για τζόκινγκ με τα σορτσάκια, όταν γυμνάζαμε τρικέφαλους –όλοι μαζί- στο γυμναστήριο, όταν καλούσε σε to know us better τους αλαλιασμένους συντρόφους στο εξοχικό των Σπετσών με την σηπτική δεξαμενή, όταν πάλευε με τα κύματα του Αιγαίου, παρέα με τον θαλασσοδαρμένο ναύαρχο –υπασπιστή στο φουσκωτό, όταν τον καμαρώναμε λεβέντη αγρότη πάνω στα τρακτέρ, όταν κάναμε -όλοι μαζί πάλι- την ανακαίνιση του σπιτιού στο Κολωνάκι κι όταν μπαίναμε στην κρεβατοκάμαρα και στην τουαλέτα για να μαζέψουμε τ΄ ασπρόρουχα, τις κάλτσες και τα φανελάκια του αρχηγού, όταν μετρούσαμε ένα-δυο, προσοχή κι ανάπαυση, επ’ ώμου, αρμ και τα τοιαύτα για να υποστηρίξουμε τον νεοσύλλεκτο στον στρατό κι όταν μαζεύαμε συνταγές για το μενού του γάμου με τον Τάιλερ…

Αλλά η σχέση μας δεν κράτησε πολύ. Έτσι είναι με τους ξαφνικούς έρωτες. Αστραπιαίοι. Ας όψονται όμως, εκεί στον ΣΥΡΙΖΑ, που το ‘φαγαν το παλικάρι με τις εσωκομματικές τους ίντριγκες αλλά είδαν κι αυτοί τα χαΐρια τους. Τι ζωή κι αυτή! Την μια να σε ανεβάζει στα ουράνια και την άλλη να σε ρίχνει στα μαύρα σκότη. Τα οποία απευχόμενη και η πρόεδρος της Πλεύσης Ελευθερίας, «μοναδική γυναίκα αρχηγός εκλεγμένου κόμματος» – όπως επαναλαμβάνει διαρκώς μην τύχει και ξεχαστούμε- τα ξορκίζει ωρυόμενη κατ΄ εξακολούθηση και κατά συρροή.

Έργα και ημέρες, ώρες και λεπτά της Ζωής καταγράφονται στη σφαίρα του τραγέλαφου και του παραλογισμού, η πτώση είναι αναμενόμενη, η μυρωδιά της ήδη πλανάται στον αέρα κι εκείνη το γνωρίζει. Αλλά δεν τη φοβάμαι. Όταν εκλείψουν οι αντίπαλοι θα έχει πάντα απέναντι τον εαυτό της. «Παντού όπου κάθομαι εκεί είναι η τιμητική θέση», όπως είχε πει κι ο Ταλεϊράνδος. Χαράς στο κουράγιο των υπολοίπων.

Διαβάστε επίσης:

Ένας αρχηγός υπό διωγμόν, η Ζωή γενίτσαρος, ο αγιογράφος με το μούσι κι ο Στέφανος με τον καημό

Είναι γλυκιά η προεδρία, Ανδρουλάκης σε κατρακύλα, Φάμελλος σε ελεύθερη πτώση και κάτι «ισόφαρες» τενίστριες

Τι είδε ο Παπασταύρου στο Τέξας: Τι σημαίνει η συνεργασία με τους κολοσσούς Cheniere, Chevron, Exxon