Οι συνδικαλιστές, οι Τούρκοι και οι τουρίστες που δεν έρχονται

Ζητούνται τουρίστες

Διψήφια τα νούμερα στην Ακρόπολη και πάλι καλά είναι… Διψήφια με το ζόρι και τα νούμερα στην Ολυμπία και στους Δελφούς… Για τον αριθμό των επισκεπτών ο λόγος, που παρά την τέλεια προετοιμασία για το άνοιγμα των αρχαιολογικών χώρων, παραμένει απελπιστικά χαμηλός. Δεν θα μπορούσε βέβαια να είναι και αλλιώς, αφού ο τουρισμός –ο απών τουρισμός ακόμα– καθορίζει τα πράγματα, από την άλλη όμως είναι και μία απόδειξη για την αδιαφορία των Ελλήνων απέναντι στα μνημεία τους, τα οποία όλοι θαυμάζουν αρκεί αυτό να γίνεται από μακριά και όλοι υπερηφανεύονται γι΄ αυτά με την προϋπόθεση πάντα να μη χρειαστεί να τα επισκεφθούν. Δύσκολο να αλλάξει αυτή η νοοτροπία, τώρα ειδικά, που ο φόβος προκαλεί μία επιπλέον αρνητική συνθήκη, αλλά είναι σίγουρο, ότι κάτι πρέπει να γίνει. Οι τουρίστες φέτος θα είναι λίγοι, ας το πάρουμε απόφαση όσο είναι νωρίς. Ας ξεχάσουμε το συνωστισμό στην Ακρόπολη, όπως όταν οι επισκέπτες περίμεναν επί ώρες για να ανεβούν στον ιερό βράχο. Έτσι αν πρόκειται να στραφούμε στον εσωτερικό τουρισμό, απαιτούνται ισχυρά κίνητρα για να ανταποκριθεί. Και μια που μιλάμε για Ακρόπολη, το τσουχτερό εισιτήριο των 20 ευρώ, με τα σημερινά δεδομένα των οικονομικών επιπτώσεων που έχει προκαλέσει η πανδημία είναι απολύτως απαγορευτικό. Δεν είμαι υπέρ των «ελευθέρας», γιατί ο σεβασμός στα μνημεία και στα έργα τέχνης γενικά αποτυπώνεται και με την χρηματική συμβολή, που είναι απαραίτητη για τη διαφύλαξή τους. Η προσαρμοστικότητα όμως, η ευελιξία και εν τέλει οι γενναίες αποφάσεις είναι απαραίτητα με τις παρούσες συνθήκες.

Όχι άλλη «αξιοπρέπεια»

Δεν απέχουμε και πολύ από τη στιγμή, που η Αγία Σοφία θα χαρακτηριστεί τζαμί και να μου το θυμηθείτε. Και δεν χρειάζεται να είναι κανείς ειδικός στα ελληνοτουρκικά ή στη διπλωματία για να το καταλάβει. Απλή ανάγνωση της κλιμάκωσης που μεθοδεύει ο Ερντογάν και οι συν αυτώ, το αποδεικνύει καθημερινά. Πέρα όμως από τις ορθές και αναμενόμενες αντιδράσεις του ελληνικού υπουργείου Πολιτισμού και του υπουργείου Εξωτερικών η Ελλάδα, πιστή στο δόγμα της «αξιοπρεπούς» αντιμετώπισης βαρβαρικών συμπεριφορών και τηρώντας τους κανόνες, που οι διεθνείς συνθήκες ορίζουν, ουδέν έτερον έπραξε. Τι σκεφτόμαστε εμείς οι απλοί άνθρωποι που είμαστε απ΄έξω: Την άμεση άσκηση πίεσης προς την UNESCO να αντιδράσει. Τι περιμένει δηλαδή; Να καταλάβει εκ νέου ο Ερντογάν την Αγία Σοφία, ως άλλος Μωάμεθ ο Β΄ που νομίζει ότι είναι, και ύστερα, μπροστά στα τετελεσμένα να βγάλει μια καταδικαστική ανακοίνωση; Την κινητοποίηση όμως και όλων των άλλων διεθνών φορέων πολιτισμού απανταχού της γης. Επίσης την επίσημη αντίδραση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που έχει τόσα αρμόδια όργανα. Κοινώς να κάνουμε φασαρία. Να γίνει γνωστό το πρόβλημα, να βρούμε συμμάχους κι από το Βατικανό γιατί όχι, και από τους Ρώσους επίσης και ας μη τά ΄χουν καλά μεταξύ τους οι Εκκλησίες… Όλοι αυτοί θέλουν την Αγία Σοφία τζαμί; Μάλλον όχι, όσα κι αν τους χωρίζουν. Γιατί δεν είναι και το καλύτερο, που όλη η υπόθεση θεωρείται, ότι αφορά μόνον τις δύο χώρες…

Πεδίον δόξης …συνδικαλιστικό

Μεγάλο είναι, καλή ακουστική έχει –εδώ κάποιοι μουσικοί μπορεί να διαφωνήσουν αλλά αυτό δεν είναι του παρόντος– αέρα παίρνει σίγουρα αφού είναι ανοιχτό, τι άλλο θέλουμε; Αυτό θέλουμε: Το Ηρώδειο! Πού ξανακούστηκε όμως να ζητείται το Ηρώδειο για …γενική συνέλευση συνδικαλιστικού σωματείου; Βεβαίως η επιδημία του κορωνοϊού έχει ανατρέψει πολλά στη ζωή μας, γίνονται πράγματα, που ουδέποτε μπορούσαμε να φανταστούμε υπό κανονικές συνθήκες και ασφαλώς ένα τέτοιο αίτημα, όσο  εκτός τόπου –κυριολεκτικά – κι αν ακούγεται μπορεί να μην θεωρείται και υπερβολικό.  Όταν όμως προέρχεται από τους ίδιους τους ηθοποιούς, που τιμούν υποτίθεται τη σημασία των αρχαίων θεάτρων, τα οποία λειτούργησαν ως ύψιστοι χώροι πολιτισμού επί αιώνες, τότε η όλη υπόθεση αποκτά άλλη διάσταση. Πόσο μάλλον, όταν δεν πρόκειται απλώς για αίτημα, αλλά για απαίτηση! Προς την υπουργό Πολιτισμού συγκεκριμένα, που μάλλον πρέπει να τα έχασε όταν το άκουσε, αρνούμενη βεβαίως κάθε συζήτηση. Φαντάζεται όμως κανείς, τι θα μπορούσε να σημαίνει αυτό; Πλήρης η απαξίωση του μνημείου, να χρησιμοποιείται ως πεδίο συνδικαλιστικών και κομματικών αντιπαραθέσεων με όλα τα συμπαρομαρτούντα. Χώρια που στη συνέχεια όλα τα σωματεία της χώρας θα έμπαιναν στην ουρά για να κλείσουν ημερομηνίες… Κρίμα. Για την απώλεια του μέτρου και την έλλειψη συνείδησης… Οι παλαιότεροι – όχι και πολύ – θυμούνται μια σχετική ιστορία με τον Αλέξη Σολομό, που είχε την έμπνευση να δώσει παραστάσεις στο αρχαίο θέατρο του Διονύσου, το πρώτο θέατρο της αρχαιότητας, από το οποίο σώζονται ελάχιστα κατάλοιπα. Αδιανόητο είχε ακουστεί τότε, αλλά ο ίδιος το είχε συζητήσει προσωπικά από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, ο οποίος μη γνωρίζοντας  ακριβώς περί τίνος πρόκειται, ήταν θετικός αρχικά. Μόλις έμαθε όμως από την Μελίνα, πώς είχε η κατάσταση, απέρριψε την ιδέα χωρίς δεύτερη συζήτηση.