Γραφικότητες, του ύψους και του βάθους

Γραφικότητες

Εσείς τι θέλετε ν΄ ακούτε στη Θράκη; Ναι, εκεί όπου δοκιμάζονται χιλιάδες ταλαιπωρημένοι άνθρωποι αλλά και οι ελληνικές αντοχές απέναντι στην οργανωμένη τουρκική ασυδοσία. Τι θέλετε λοιπόν ν΄ ακούτε; Βέμπο ή Μπιθικώτση; Ή μήπως Πρωτοψάλτη; Το θέμα φαίνεται να προβληματίζει τον κ. Μουζάλα, πρώην υπουργό Μεταναστευτικής Πολιτικής, που στο ερώτημα, τι θα έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ αν είχε να αντιμετωπίσει τον Έβρο, απάντησε ότι «θα έκανε τα ίδια πράγματα». Αλλά, απ΄ όσο κατάλαβα, δεν θα τραγουδούσε Βέμπο, λέει, από το πρωί ως το βράδυ. Μάλιστα. Ειδοποιός η διαφορά, δεν λέω… Διότι αν πρόκειται με τα τραγούδια, όποια κι αν είναι αυτά, «εθνικόφρονα», «αριστερά» ή άλλα, να διώξουμε τους κακούς, το λύσαμε το πρόβλημά μας. Από την άλλη όμως, τι περιμένει κανείς να τραγουδούν; Στον Έβρο είναι, τα σύνορα φυλάνε, την Μαρία με τα κίτρινα θα λένε; Άλλα είναι τα προβλήματά μας, σοβαρότερα και πολυπλοκότερα κι όχι η Βέμπο, την οποία ο κ. Μουζάλας δείχνει ως έκφραση εθνικιστικής συμπεριφοράς. Αυτά είναι απλώς γραφικότητες. Και καλά θα κάνουν να μείνουν έτσι.

    Του ύψους

Τι είναι αυτό τώρα; Γιατί, για πρώτη φορά, ένας νόμος θα ρυθμίζει τους όρους δόμησης μιας περιοχής και όχι ένα Προεδρικό Διάταγμα, όπως παγίως ισχύει; Εξηγούμαι: Από το υπουργείο Περιβάλλοντος η είδηση, ότι ετοιμάζεται νόμος, που θα ρυθμίζει τα ανώτατα ύψη των κτηρίων στην περιοχή Μακρυγιάννη – Κουκακίου, κάτω από την Ακρόπολη δηλαδή, για την προστασία της οποίας οφείλει να μεριμνά εις το διηνεκές και παντοιοτρόπως η πολιτεία. Και δεν το λέω μόνον εγώ αυτό, το έχει πει άλλωστε και η νέα Πρόεδρος της Δημοκρατίας κυρία Αικατερίνη Σακελλαροπούλου, όταν ως πρόεδρος της Ολομέλειας του ΣτΕ κατακεραύνωνε με απόφαση του Νοεμβρίου 2019 την ανεξέλεγκτη κατάσταση, που έχει δημιουργηθεί στην περιοχή με τα ύψη των κτηρίων, κυρίως των νέων και συγκεκριμένα δύο ξενοδοχείων, που κρύβουν την Ακρόπολη. «Προστατευόμενο δε στοιχείο των μνημείων και του περιβάλλοντος αυτά χώρου συνιστά και η ανεμπόδιστη θέασή τους, καθώς και ο χαρακτήρας και η φυσιογνωμία της ευρύτερης περιοχής, η οποία τελεί σε άμεση οπτική επαφή με τα μνημεία και είναι αναγκαία για την ανάδειξη τους», έλεγε συγκεκριμένα αυτή η απόφαση. Και το ακόμη καλύτερο, επέπληττε την «Διοίκηση», αφού «παρά την πάροδο μακρού χρόνου από την ένταξη της περιοχής, η οποία ευρίσκεται στις παρυφές του Ιερού Βράχου, στον αρχαιολογικό χώρο των Αθηνών (2004), δεν μερίμνησε για την θέσπιση ειδικών όρων δόμησης αυτής, με αποτέλεσμα την ελλιπή προστασία του σημαντικότερου μνημείου του κλασικού πολιτισμού». Ξεκάθαρα πράγματα δηλαδή. Γιατί μεταξύ υπουργείου Περιβάλλοντος και υπουργείου Πολιτισμού και με διάφορες ευνοϊκές διατάξεις του οικοδομικού κανονισμού η κατάσταση είχε ξεφύγει. Ούτε ειδικοί όροι δόμησης, ούτε τίποτε. Σαν να κτίζεις, ας πούμε στα Πατήσια. Μπροστά στη γενική κατακραυγή πάντως, το υπουργείο Περιβάλλοντος είχε προχωρήσει από τον Μάρτιο του ΄19 σε αναστολή στην έκδοση οικοδομικών αδειών και εργασιών οπότε και φθάνουμε στο σήμερα. Που ορθώς και προετοιμάζονται νέοι όροι δόμησης _ να δούμε τι θα λένε_ αλλά, και επανέρχομαι στο αρχικό ερώτημα, γιατί όχι με Προεδρικό Διάταγμα; Ήδη μάλιστα η Ελληνική Εταιρεία Περιβάλλοντος και Πολιτισμού, που είχε κάνει και την προσφυγή στο ΣτΕ υπονοεί δόλο στην όλη μεθόδευση, γιατί όπως λέει, με τον τρόπο αυτό θα αποτραπούν νέες προσφυγές στο ΣτΕ  ώστε στο μεταξύ να αδειοδοτηθούν οι εκκρεμείς άδειες! Ισχύει;

    Και του βάθους

Αν δεν μπορούν ν΄ανεβούν στην Ακρόπολη και να βάψουν τον Παρθενώνα, υπάρχει και το μετρό με τα όποια αρχαία βρίσκονται  εκεί, υπάρχει και η απεικόνιση της ζωφόρου στην αποβάθρα, που κι αυτή παραπέμπει στον ιερό βράχο. Ό,τι πρέπει για να διαδηλώσει κανείς ό,τι του καπνίσει και να πιστέψει, όχι άδικα, ότι έτσι θα κάνει και τη μεγαλύτερη φασαρία. Δεν κάνει εντύπωση λοιπόν, που οι τελευταίοι, χρονικά,  βάνδαλοι − αναρχικοί δηλώνουν −  μνημείων της Αθήνας επέλεξαν τον σταθμό του μετρό «Ακρόπολη». Διότι εκεί γύρω, μέσα και απ΄έξω συγκεντρώνονται οι περισσότεροι τουρίστες εξ ου και η επιλογή της αγγλικής στα συνθήματα (και όχι μόνον γιατί πολλοί ήταν αλλοδαποί). Όχι όμως για να κερδίσουν μία πιθανή συμπάθεια του κοινού − θα ήταν άλλωστε εντελώς ανόητη μια τέτοια προσδοκία − αλλά αντίθετα για να καταστρέψουν την εικόνα της πόλης, της χώρας προς τα έξω. Δεν τους βγήκε, αλλά μία καταστροφή την έκαναν. Αναστρέψιμη αυτή τη φορά. Γνωρίζοντας, ότι τον τελευταίο καιρό ειδική έρευνα και μελέτες γίνονται για την ασφάλεια των μνημείων της Ακρόπολης ώστε να είναι απολύτως προστατευμένη από τέτοιες ή άλλες κακόβουλες ενέργειες, η επέκτασή τους και σε άλλους χώρους πολιτισμού της Αθήνας (μνημεία, μουσεία κλπ) είναι πλέον το ζητούμενο.