Ένας καθρέφτης, ένας λογαριασμός και η ευγένεια που χάθηκε

Καθρεφτάκια για τους Ινδιάνους

Αν ολόκληρο Μανχάταν αγοράστηκε, λέει, για κάτι γυάλινες χάντρες και καθρεφτάκια, που με …γενναιοδωρία προσέφερε στους Ινδιάνους ένας παμπόνηρος Ολλανδός άποικος, γιατί το ίδιο, με κάποιες βελτιώσεις βέβαια, να μη μπορεί να ισχύσει και σήμερα; Κάπως έτσι φαίνεται, ότι σκέφτηκε ως σύγχρονος κονκισταδόρ, ο γείτονας μας Ερντογάν προσφέροντας στην Μέρκελ έναν καθρέφτη. Αλλά ακόμα κι αυτός, μάλλον δεν μπορούσε να φανταστεί την αντίδραση της σκληρής, στριφνής και άκαμπτης ηγέτιδας της δυτικής Ευρώπης, που παραλαμβάνοντας το χρυσό καθρεφτάκι της  – εντάξει, όχι βεριτάμπλ –  άρχισε να χαμογελάει, να μορφάζει και να ακκίζεται κοιτώντας το είδωλό της μέσα σ΄ αυτό ωσάν κοριτσόπουλο με το πρώτο φόρεμα χορού. Άφωνοι από το θέαμα όλοι εμείς οι υπόλοιποι κοινοί θνητοί! Αυτά να βλέπουν όμως μερικοί μερικοί, που όταν η Μέρκελ μας έριχνε το ένα μετά το άλλο τα μνημόνια στο κεφάλι, εμείς, αντί να της στέλνουμε το κατιτίς μας, της στείλαμε τον Βαρουφάκη. Πόσο μέλλον μπορούσε να έχει ένα τέτοιο …δώρο; Χώρια, που αν τελικά της δίναμε και καθρέφτες –έχουμε κάτι υπέροχους αρχαίους, όχι τους βαρβαρικούς του Ερντογάν _ μάλλον θα τους κρατούσε για να καθρεφτίζεται ο ίδιος…

Μπιπ στο στόμα

Από την εποχή, πριν όχι και πάρα πολλά χρόνια, που υπάλληλος επιφορτισμένος με την «ορθότητα» μιας εκπομπής παρακολουθούσε τη ροή (ή το γύρισμά της), προκειμένου να ελέγχει τα αναφερόμενα, η ΕΡΤ έχει κάνει πολλά βήματα μπροστά. Και παρ΄ότι τα πισωγυρίσματα δεν έλειπαν, η αλήθεια είναι, πως συμπεριφορές τύπου πεζοδρομίου ουδέποτε ήταν ανεκτές. Για τους πολύ απλούς λόγους της κοσμιότητας και της ευγένειας προς τον θεατή και της προστασίας των παιδιών. Γενικώς ως ένδειξη πολιτισμού. Ο οποίος όμως, στο πλαίσιο κάποιου αέρα ανανέωσης(;) που φύσηξε στην κρατική τηλεόραση, χάθηκε κι αυτός. Γιατί αν πρωί πρωί και  «…Από τις έξι» ανοίγοντας την τηλεόραση, ακούς βωμολοχίες, τι άλλο μπορεί να σημαίνει αυτό. Φυσικά, έτσι μπορεί να μιλάει κάποιος στο σπίτι του και να του έχει γίνει συνήθεια. ΄Η να πηγαίνει τακτικά στο γήπεδο – υπόθεση τώρα – και να μην μπορεί να προσαρμοστεί αλλού. ΄Η επειδή θέλει να το παίξει μάγκας, διότι αυτό «πουλάει» και πώς θα κάνουμε νούμερα. Ή τέλος, πολύ απλά, γιατί να έχει περιορισμένο λεξιλόγιο, οπότε εκστομίζει την πρώτη λέξη που του έρχεται στο νου…  Πρόβλημά του. Αλλά πρόβλημα και της ΕΡΤ. Γιατί δικό μας δεν μπορεί να γίνει.

Απεταξάμην

Μπορεί ο – η Πρόεδρος της Δημοκρατίας να έχει λογαριασμό στο Facebook; Ερώτημα για το οποίο η μόλις εκλεγμένη από την ελληνική Βουλή κυρία Κατερίνα Σακελλαροπούλου δεν προβληματίσθηκε καθόλου. Το προφίλ της καταργήθηκε πάραυτα, αφού στο μεταξύ όμως το πανελλήνιο είχε προφθάσει να δει όλη την προσωπική ζωή της Προέδρου κατά τα τελευταία είκοσι χρόνια, να περνάει σαν εικονογραφημένο ανάγνωσμα από κανάλια, έντυπα, ιστοσελίδες και μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Scripta manent  έλεγαν ωστόσο παλιά και όλα τούτα έχουν ήδη αποθηκευτεί. Προς τι λοιπόν η άρνηση; (Και η απάρνηση). Γιατί έτσι περιορίζουμε τη ζημιά, λένε οι ειδικοί περί τα τοιαύτα. Απεταξάμην τον πρότερο βίο όσο αγαθός κι αν είναι. Άλλωστε, εδώ ακόμη και ο κάθε υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος εξαφάνιζε πριν τις εκλογές τις αναρτήσεις του στο Facebook. Ειλικρινά αγνοώ ποιο είναι το political correct εν προκειμένω. Κι αν το μπλοκάρισμα ισχύει και για το twitter, που βεβαίως έχουν όλοι οι πολιτικοί. Θα ήταν σίγουρα ωραίο και πρωτοπόρο όμως αν η Πρόεδρος διατηρούσε τον λογαριασμό της με άλλες αναρτήσεις προφανώς αλλά ως σύγχρονη γυναίκα που είναι.