Οι πρωταγωνιστές της νέας σκηνοθεσίας του Αρη Μπινιάρη για τη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση επιλέγουν το soundtrack της παράστασης με ηλεκτρικές κιθάρες και ντραμς σε αφθονία από brit post rock έως american classic rock. Γιατί ο Διόνυσος δίνει συναυλία.
Φωτογραφίες: Νικ Νάϊτ, Ελίνα Γιουνανλή
Ο θεός Διόνυσος, ως ήρωας του Ευριπίδη στις «Βάκχες», κατευθύνεται προς τη Θήβα με σκοπό να επιβάλει τη λατρεία του. Όμως, ο Πενθέας, ο βασιλιάς της πόλης, καθώς αμετακίνητος αρνείται να τον αποδεχτεί, δοκιμάζει μια φριχτή μοίρα: Η μητέρα του Αγαύη, έχοντας ήδη πέσει θύμα της διονυσιακής μανίας, τον δολοφονεί βάρβαρα στο δάσος του Κιθαιρώνα… Η θεϊκή παραφορά στις, κατά Μπινιάρη, «Βάκχες» βιώνεται μέσα από την οργισμένη ροκ που φέρνει την αρχαία τραγωδία αντιμέτωπη με την ροκ συναυλία.
Στο ίδιο mood, ο θίασος της παράστασης – Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, Χρήστος Λούλης, Γιώργος Γάλλος, Αμάλια Μπένετ, Εύη Σαουλίδου, Αννα Καλαϊτζίδου, Κωνσταντίνος Σεβδαλής, Χάρης Χαραλάμπους και ο ίδιος ο σκηνοθέτης – φτιάχνουν ειδικά για το Monopoli μια εναλλακτική play list προσκύνημα, τρόπον τινά, στο θεό Διόνυσο. Μια λίστα γεμάτη από μικρούς και μεγάλους θεούς της ροκ που κι αυτοί λατρεύτηκαν μέσα από μουσικές τελετές θρησκευτικής αποθέωσης.
Επιλέγει το «Thunderstruck» των AC/DC.
Θα ήταν ένα κομμάτι που θα είχε τη μουσική από το «Thunderstruck» των AC/DC με τους στίχους από το νανούρισμα «Βλέφαρό μου» του Νίκου Κυπουργού. Η παράστασή μας έχει μια άγρια τρυφερότητα.
Επιλέγει το «One way or another» από τους Blondie.
Χωρίς σχόλιο.
Επιλέγει το «Τhe Celebration of the Lizard» από τους Doors.
Το τραγούδι έχει μια ατμόσφαιρα συγγενική με την παράστασή μας. Είναι μια καταβύθιση στο ασυνείδητο, μια προσπάθεια διαφυγής από έναν κόσμο συντηρητισμού και διαφθοράς σε ένα μυστηριακό σύμπαν ελευθερίας και ομορφιάς. Άλλωστε ο Τζιμ Μόρισον έβλεπε τον εαυτό του ως ένα σύγχρονο Διόνυσο, ένα σαμάνο που ήθελε να οδηγήσει τη νεότερη γενιά σε ένα ανώτερο επίπεδο συνείδησης και ύπαρξης. (https://genius.com/The-doors-celebration-of-the-lizard-king-lyrics)
Επιλέγει το «Enter Sandman» των Metallica.
Όχι μόνο για τη δύναμη και την απαράμιλλη μουσική του, αλλά και για τους στίχους που προειδοποιούν, που παρεμβαίνουν σε μια φαινομενικά ασφαλή κατάσταση ζωής, για τον ερχομό του Sandman, ενός δαίμονα που έρχεται στον ύπνο για να σε ξυπνήσει… Για τη μετάβαση από έναν ύπνο που μοιάζει με ξύπνιο, σε έναν ξύπνιο που σε βρίσκει στον ύπνο!
Επιλέγει το «Henry Lee» από τους PJ Harvey και Nick Cave.
Σε αυτό το ερωτικό τραγούδι δολοφονίας η γυναίκα είναι ο δράστης του εγκλήματος και ο άνδρας το θύμα. Πρόκειται για μια ανατροπή του κλασικού σεναρίου, όπου η γυναίκα είναι το θύμα. Όπως και στο άλλο πασίγνωστο ντουέτο «Where the Wild Roses Grow» με τον Nick Cave και την Kylie Minogue. Στις «Βάκχες» ο κλασικός γυναικείος ρόλος του προτύπου ηθικής ανατρέπεται κι ελευθερώνεται από τα κοινωνικά, ηθικά και ερωτικά δεσμά με τρόπο λαμπερό, αλλά και τραγικό. Είναι εκείνη που αποπλανεί, κυνηγά και σκοτώνει.
