Αξιολόγηση: Γιατί ψάχνουν μέτρα 5 δις και δεν απολύουν 100.000 δημοσίους υπαλλήλους;

Οι σχέσεις της κυβέρνησης με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο δεν ήταν ποτέ ακριβώς αγαστές – αυτό μάλιστα ισχύει διαχρονικά, για όλες τις κυβερνήσεις της εποχής των μνημονίων. Το ΔΝΤ ήταν πάντα ο «σκληρός» της τρόικας, ο εταίρος εκείνος που ζητούσε και ζητά τις πιο δύσκολες μεταρρυθμίσεις και τις μεγαλύτερες περικοπές.

Όμως η ευθεία επίθεση που εξαπέλυσε ο Γενικός Γραμματέας Δημοσιονομικής Πολιτικής του υπουργείου Οικονομικών, Φραγκίσκος Κουτεντάκης, κατά του Ταμείου πραγματικά δεν έχει προηγούμενο. Ο κ. Κουτεντάκης μάλιστα έφτασε στο σημείο να παρομοιάσει το ΔΝΤ με τον Σάιλοκ, τον σαιξπηρικό τοκογλύφο που ζητά ένα κομμάτι από τη σάρκα αυτού που δεν μπορεί να τον πληρώσει, σε μία αναφορά που δείχνει ξεκάθαρα πως η ένταση μεταξύ ελληνικής πλευράς και ΔΝΤ βρίσκεται στο αποκορύφωμά της.

Και υπάρχει λόγος για την κλιμάκωση της έντασης: οι αποστάσεις που χωρίζουν το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης από τις απαιτήσεις των Θεσμών, όσον αφορά στις διαπραγματεύσεις για την αξιολόγηση, είναι χαώδεις. Μάλιστα, από την ελληνική πλευρά διαρρέει πως το δημοσιονομικό κενό που προβλέπεται μέχρι το 2018 αγγίζει το 3% του ΑΕΠ (ήτοι 5 δις ευρώ), που σημαίνει ότι η κυβέρνηση καλείται να βρει μέτρα ύψους 5 δις ευρώ για να κλείσει η αξιολόγηση.

Τι μέτρα θα είναι αυτά; Μπορούμε να φοβόμαστε για τα χειρότερα: Περαιτέρω περικοπές συντάξεων; Νέοι φόροι και αυξήσεις σε υπάρχοντες φόρους; «Αξιοποίηση» των αποθεματικών φορέων του Δημοσίου; Κανείς δεν ξέρει που θα… κάτσει η μπίλια.

Για ένα μόνο μπορεί να είναι κανείς σίγουρος: ότι κανείς δεν θα πειράξει τους δημοσίους υπαλλήλους. Η κυβέρνηση έχει μία σχέση… στοργής με τους δημοσίους υπαλλήλους, που άλλωστε στήριξαν μαζικά τον ΣΥΡΙΖΑ στις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις, και μολονότι ο διογκωμένος δημόσιος τομέας στην Ελλάδα είναι αυτός που έχει πληγεί λιγότερο από τα μνημονιακά μέτρα, με τον ιδιωτικό τομέα να σηκώνει σχεδόν ολόκληρο το βάρος της κρίσης, είναι μάλλον βέβαιο πως δεν θα δούμε την κυβέρνηση να προχωρά στην πιο αυτονόητη κίνηση που θα μπορούσε να κάνει για να εξοικονομήσει πόρους: να απολύσει τις στρατιές δημοσίων υπαλλήλων που μπήκαν από το… παράθυρο στο Δημόσιο και, εκμεταλλευόμενοι τη μονιμότητα, παίρνουν μισθούς που δεν τους αναλογούν για δουλειές που δεν κάνουν.

Φυσικά, δε μιλάμε για όλους τους δημόσιους υπαλλήλους – δεν μιλάμε καν για την πλειοψηφία, αλλά για ένα ποσοστό αυτών, οι οποίοι όλοι γνωρίζουμε πως αποτελούν απλώς «βαρίδι» στον προϋπολογισμό του Κράτους, και είναι πολύ εύκολο να εντοπιστούν με ένα αξιόπιστο σύστημα αξιολόγησης, το οποίο όμως η κυβέρνηση δε φαίνεται διόλου διατεθειμένη να εφαρμόσει (γιατί άραγε;).

Και εδώ που τα λέμε, τι θα ήταν πιο δύσκολο για την κυβέρνηση: να «στριμώξει» ακόμα περισσότερο αυτούς που ήδη έχουν… ματώσει τα τελευταία χρόνια, ή να πλήξει αυτούς που ακόμα και εν μέσω κρίσης εξακολουθούν να είναι ευνοημένοι;

Κάτι μας λέει, πάντως, πως στον ΣΥΡΙΖΑ προτιμούν ξεκάθαρα την πρώτη επιλογή…

Διαβάστε ακόμα: Όλο το παρασκήνιο για το Σαουδάραβα μεγιστάνα που ζητά ασυλία από το Λονδίνο.