Πώς τα funds κατέληξαν να ελέγχουν πάνω από το 17% των ευρωπαϊκών πρωταθλημάτων

Ο κόσμος του ποδοσφαίρου περιμένει με ανυπομονησία να ολοκληρωθεί το θρίλερ της εξαγοράς της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ με τον Σεΐχη του Κατάρ και πρόεδρο της Ισλαμικής Τράπεζας, Τζασίμ μπιν Χαμάντ Αλ Θάνι , να διεκδικεί το 100% των μετοχών.

Η περίπτωση του Αλ Θάνι είναι χαρακτηριστική του ιδιοκτησιακού καθεστώτος στις ευρωπαϊκές ομάδες τα τελευταία χρόνια. Funds και επενδυτικές εταιρείες αλλά και δισεκατομμυριούχοι από τις ΗΠΑ, τη Μέση Ανατολή και την Ρωσία έχουν κάνει επέλαση στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα και διεκδικούν ένα μερίδιο στην αγορά του ποδοσφαίρου, με τις τράπεζες της Wall Street να παίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο ως σύμβουλοι στη διαδικασία εξαγοράς.

Μέσα σε λιγότερο από 20 χρόνια, από το 2005, 98 σύλλογοι έχουν αλλάξει ιδιοκτησία στην Ευρώπη.

Πρωτάθλημα «εξουσίας»

Το 2007 επενδυτές από το Ντουμπάι προσπάθησαν να αγοράσουν τη Λίβερπουλ, αλλά έχασαν από τους αντιπάλους τους στις ΗΠΑ. Αγοραστές από τη Μέση Ανατολή είχαν και στο παρελθόν επιχειρήσει να αγοράσουν τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, όμως οι τωρινοί ιδιοκτήτες, οι Γκλέιζερς δεν σκεφτόντουσαν τότε το σενάριο πώλησης.

Αντίθετα, η Μάντσεστερ Σίτι έχει εδώ και χρόνια εξαγοραστεί από τον όμιλο United Group for Development and Investment του Άμπου Ντάμπι με επικεφαλής έναν πρώην πρωθυπουργό της Ταϋλάνδης.

Η αγγλική Chealsea και η γαλλική Lyon είναι μεταξύ των 12 συλλόγων που τα προηγούμενα χρόνια είδαν εταιρείες ιδιωτικών επενδύσεων και διαχειριστές εναλλακτικών περιουσιακών στοιχείων να αγοράσουν μέρος ή το μεγαλύτερο κομμάτι των μετοχών τους.

Η γαλλική Ligue 1 και η αγγλική Premier League προσέγγισαν το μεγαλύτερο ενδιαφέρον, ενώ αντίθετα το ισπανικό και ιταλικό πρωτάθλημα, συγκεντρώνουν το μικρότερο ενδιαφέρον.

Η κατοχή μιας ομάδας μπορεί να λειτουργήσει ως διπλωματικό εργαλείο, για χώρες όπως αυτές της Μέσης Ανατολής των οποίων οι σχέσεις με τη Δύση «σκοντάφτουν» στην πολιτική τους για τα ανθρώπινα δικαιώματα, αλλά και ως ένα όνειρο πολλών επενδυτών να μετατρέψουν το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρό σε μία προσοδοφόρα επένδυση. Μία προσδοκία που δεδομένων των χρεών των περισσότερων ομάδων, μέχρι στιγμής δεν έχει επιβεβαιωθεί.

Ούτε οι επιδόσεις τους είναι καλύτερες παρά το όργιο δαπανών με καλύτερες εγκαταστάσεις και ακριβές μετεγγραφές παικτών.

Η επέλαση της Μέσης Ανατολής

Το Άμπου Ντάμπι και η Σαουδική Αραβία έχουν πλέον στα χέρια τους, μέσω κρατικών funds και επενδυτικών εταιρειών αρκετούς συλλόγους στη βόρεια Αγγλία, ενώ το Κατάρ έχει στα χέρια του την Παρί Σεν Ζερμέν.

Τα κράτη της Μέσης Ανατολής έχουν χτίσει τις επενδύσεις τους σε επενδυτικούς ομίλους, έχουν όμως σκληρούς ανταγωνιστές τις επενδυτικές εταιρείες των ΗΠΑ, οι οποίες πλέον κατέχουν το 17% των ευρωπαϊκών ομάδων, ενώ το 2005, κατείχαν μετοχικά πακέτα σε μόλις 2 από τις 98 ομάδες.

Γιατί όμως τα ξένα funds εμφανίζουν τόσο μεγάλο ενδιαφέρον; Γιατί αναζητούν την επόμενη ευκαιρία, στην οποία θέλουν να είναι μέσα ήδη, όταν ξεσπάσει η έκρηξη.

Η Premier League αποφέρει περίπου 7 δις δολάρια το χρόνο, ελαφρώς περισσότερα από το χόκεϊ επί πάγου στις ΗΠΑ. Το αμερικανικό ποδόσφαιρό (soccer), πολύ πιο δημοφιλές στις ΗΠΑ, έχει κέρδη 19 δις δολάρια. Όμως για τους επενδυτές, το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο αποτελεί μια ευκαιρία για να εξελιχθεί σε μία προσοδοφόρα επένδυση.

Η ψαλίδα σε σχέση με το αμερικάνικο ποδόσφαιρο, κάνει τις ευρωπαϊκές ομάδες πολύ πιο φθηνές, ακόμα μια ευκαιρία για τους επίδοξους αγοραστές τους. Για να αγοράσεις μια ομάδα αμερικανικού ποδοσφαίρου χρειάζεσαι δισεκατομμύρια, αντίθετα για μία ευρωπαϊκή ομάδα, σε κάποιες περιπτώσεις μερικά εκατομμύρια αρκούν.

Οι επενδύσεις που απέτυχαν

Οι προσδοκίες για να χτιστεί η νέα «μηχανή χρημάτων», δεν επιβεβαιώθηκαν για πολλούς billionaires που μπήκαν στον χώρο του ποδοσφαίρου.

Ο επενδυτής ιδιωτικών κεφαλαίων Ellis Short ήταν ένας από τους πρώτους Αμερικανούς που είδαν μια ευκαιρία στο αγγλικό ποδόσφαιρο. Αγόρασε τη  αγοράζοντας τη Sunderland στα τέλη του 2008 ξοδεύοντας 200 εκατομμύρια λίρες για τον σύλλογο. Η ομάδα όμως δεν πέρναγε την καλύτερη περίοδό της αγωνιστικά με αποτέλεσμα να υποβιβαστεί δύο φορές και τελικά ο Short να την πουλήσει για 50 εκατομμύρια λίρες το 2018.

Ο δισεκατομμυριούχος Randy Lerner δοκίμασε την τύχη του με την Aston Villa, αγοράζοντας τον σύλλογο του Μπέρμιγχαμ για περίπου 110 εκατομμυρίων δολαρίων το 2006. Μία δεκαετία αργότερα την πούλησε για 90 εκατομμύρια δολάρια κι αφού είχε ξοδέψει σε αυτήν 400 εκατομμύρια δολάρια.

Η αμερικανική εταιρεία ιδιωτικών κεφαλαίων Clearlake Capital, μαζί με τον πιστωτικό επενδυτή Todd Boehly, ξόδεψε εκατοντάδες εκατομμύρια σε παίκτες για την Τσέλσι τους τελευταίους 12 μήνες, μόνο και μόνο για να δει τον σύλλογο να τερματίζει στη χειρότερη θέση του πρωταθλήματος των τελευταίων 30 ετών και να χάνει μια θέση στις προσοδοφόρες ευρωπαϊκές διοργανώσεις.

Διαβάστε επίσης:

Λιονέλ Μέσι: Επιβεβαίωσε την μετακίνησή τους στο Μαϊάμι – Γιατί αρνήθηκε Μπαρτσελόνα και Σαουδική Αραβία

Μπένζεμα: Τέλος από τη Ρεάλ – Κατευθύνεται προς Σαουδική Αραβία;

Λίονελ Μέσι: Η Παρί Σεν Ζερμέν ανακοίνωσε το τέλος της συνεργασίας τους

──────────────────

Εκλογές 2023