Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν στην αντιπολίτευση, ο Αλέξης Τσίπρας συνήθιζε να επιτίθεται όχι μόνο στην τότε κυβέρνηση Σαμαρά, αλλά και στη Γερμανίδα καγκελάριο Άνγκελα Μέρκελ. Κατηγορούσε μάλιστα την κυβέρνηση για ενδοτικότητα, αλλά και σύμπλευση με τη Γερμανίδα καγκελάριο, εφευρίσκοντας και τον όρο «μερκελιστές» για να περιγράψει αυτούς που κατά τον ίδιο συντάσσονταν μαζί της. Μάλλον δε φανταζόταν τότε πως θα έφτανε, λίγα χρόνια μετά, να γίνει και ο ίδιος «μερκελιστής».
Αν μπορεί, ας κάνει κι αλλιώς: αυτήν την περίοδο, η Άνγκελα Μέρκελ είναι κυριολεκτικά ο ισχυρότερος σύμμαχος της Ελλάδας. Προσοχή: όχι η Γερμανία, ούτε καν η γερμανική κυβέρνηση, αλλά η ίδια η Άνγκελα Μέρκελ.
Όλοι θυμόμαστε πως η Γερμανίδα καγκελάριος αντιστάθηκε το περασμένο καλοκαίρι στις πιέσεις που δεχόταν από τους σκληροπυρηνικούς του κόμματος και της κυβέρνησής της για απομάκρυνση της Ελλάδας από την Ευρωζώνη, με αποτέλεσμα τελικά να περάσει το δικό της, και όχι το «σχέδιο Σόιμπλε», και η Ελλάδα να γλιτώσει τα χειρότερα. Ήταν τότε που η Γερμανίδα καγκελάριος ένιωσε ίσως για πρώτη φορά τα τελευταία χρόνια ότι οι αποφάσεις της πήγαιναν κόντρα σε αυτά που επιθυμούσε η πλειοψηφία των Γερμανών πολιτών, που συντασσόταν τότε με τον Σόιμπλε και τους άλλους σκληροπυρηνικούς – μάλιστα, την περίοδο εκείνη η δημοτικότητα του Γερμανού υπουργού Οικονομικών είχε φτάσει στα ύψη.
Σήμερα, η Γερμανίδα καγκελάριος είναι αντιμέτωπη με ακόμα εντονότερες αντιδράσεις στο εσωτερικό της χώρας της, λόγω της στάσης της όσον αφορά στην προσφυγική κρίση. Η πολιτική ανοιχτών συνόρων που υποστηρίζει απέναντι στα πλήθη των προσφύγων που προσπαθούν με κάθε τρόπο να φτάσουν στη Γερμανία δεν είναι καθόλου δημοφιλής μεταξύ των πολιτών, που στρέφονται και πάλι στον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε και τους άλλους «σκληρούς» του Βερολίνου, που πιέζουν για σκλήρυνση της στάσης απέναντι στους πρόσφυγες.
Όμως οι αντιδράσεις των σκληροπυρηνικών δεν περιορίζονται στο εσωτερικό της Γερμανίας, αλλά επηρεάζουν και τη χώρα μας. Γιατί στο πλαίσιο της αντιμετώπισης της προσφυγικής κρίσης υποστηρίζουν πως θα πρέπει να αφαιρεθεί από την Ελλάδα το δικαίωμα προστασίας των συνόρων της, με πρόσχημα την προστασία της Ευρώπης, ενώ δεν ικανοποιούνται ούτε από τη δημιουργία hotspots στα ελληνικά νησιά, προτιμώντας την «αποβολή» της χώρας μας από τη Σένγκεν, την οποία μάλιστα βλέπουν ως πρώτο βήμα για τη συνολική απομάκρυνση της Ελλάδας από τους κοινοτικούς θεσμούς.
«Ασπίδα» σε αυτές τις μεθοδεύσεις (είτε αυτό αρέσει στον Αλέξη Τσίπρα είτε όχι) αποτελεί η Άνγκελα Μέρκελ, που επιμένει τόσο στην πολιτική ανοιχτών συνόρων, όσο και στην ακεραιότητα της ζώνης Σένγκεν, εξυπηρετώντας έτσι και τις ελληνικές θέσεις – αρκεί βέβαια να μην υποκύψει στις πιέσεις που δέχεται από συνεργάτες της, πιέσεις που εντείνονται εν όψει και των περιφερειακών εκλογών του Μαρτίου σε τρία γερμανικά κρατίδια.
Όμως η ελληνική πλευρά αξιολογεί τη γερμανική στάση και σε σοβαρά εξωτερικά ζητήματα, όπως στο Κυπριακό και το Σκοπιανό, ενώ παρατηρείται το τελευταίο διάστημα μία αυξημένη πίεση από το Βερολίνο προς την Άγκυρα για την αντιμετώπιση του προσφυγικού ζητήματος, καθώς οι Γερμανοί είναι ήδη επιφυλακτικοί απέναντι στο αίτημα της Τουρκίας για απελευθέρωση των visa από την Τουρκία στην ΕΕ, πόσω μάλλον όταν βλέπουν πως η Άγκυρα δεν κάνει και αυτά που έχει υποσχεθεί για να αναχαιτιστούν οι προσφυγικές ροές.
Ο Αλέξης Τσίπρας λογικά συνειδητοποιεί αυτές τις μέρες πως το να είναι κανείς «μερκελιστής» δεν είναι απαραίτητα κακό, ή αντίθετο στα εθνικά μας συμφέροντα…
