Στην Ελλάδα κοιτάμε τον Τσίπρα ενώ η Κύπρος δανείζεται με μηδενικά επιτόκια

Κύπρος 2015. Πριν από περίπου έναν χρόνο ο πρόεδρος του κυβερνώντος κόμματος της χώρας Δημοκρατικός Συναγερμός Α. Αβέρωφ (ο Νίκος Αναστασιάδης είναι πρόεδρος της Κύπρου αλλά όχι πρόεδρος του κόμματος του) ερωτηθείς εάν συμφωνεί με την απόλυση 100 δημοσίων υπαλλήλων από μια κρατική εταιρία που ήταν στα πρόθυρα της αποκρατικοποίησης δήλωσε: δεν θα κοιτάξω το συμφέρον των 100,  αλλά το σύνολο του κυπριακού λαού. Εάν πρέπει να απολυθούν οι 100 για το καλό του συνόλου τότε ας γίνει. Εφόσον έχουμε αποφασίσει να αποκρατικοποιηθεί η εταιρία τότε αυτό θα γίνει με την απόλυση των 100 ατόμων”

Κύπρος 2017: 

Η Κύπρος μπήκε στο μνημόνιο το 2013, και τρία χρόνια αργότερα, ενώ η Ελλάδα πάλευε με τον έβδομο χρόνο ύφεσης, βγήκε από το μνημόνιο χωρίς να ανοίξει… ρουθούνι. Ή μάλλον όχι ακριβώς: οι Κύπριοι πολιτικοί, με αίσθημα ευθύνης απέναντι στον λαό τους, έκαναν αυτό ακριβώς που έπρεπε για να επιστρέψει στην ομαλότητα η χώρα μετά την τραπεζική κρίση που έφερε τα capital controls και το “κούρεμα” των καταθέσεων:αποκρατικοποιήσεις και απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων ήταν δύο από τα κύρια συστατικά του μείγματος που εφαρμόστηκε με επιτυχία στη Μεγαλόνησο, βγάζοντάς την από το μνημόνιο.

Πού βρίσκεται σήμερα η Κύπρος; Η Κύπρος δανείστηκε με σχεδόν μηδενικό επιτόκιο (μέση σταθμική απόδοση 0,02%), λαμβάνοντας μάλιστα τετραπλάσιες προσφορές από αυτές που δέχθηκε (έγιναν αποδεκτές προσφορές ύψους 100 εκατ. ευρώ, από συνολικά σχεδόν 400 εκατ. ευρώ) για γραμμάτια διάρκειας 13 εβδομάδων. Σημειωτέον ότι ένα χρόνο πριν τα πράγματα ήταν πολύ διαφορετικά: Κατά τη πρώτη δημοπρασία Γραμματίων του Κυπριακού Δημοσίου 13 εβδομάδων του προηγούμενου χρόνου, στις 4 Ιανουαρίου 2016, είχαν ληφθεί προσφορές ύψους €224,9 εκατ. περίπου και έγιναν αποδεκτές προσφορές συνολικής ονομαστικής αξίας €120 εκατ., με μέση όμως σταθμική απόδοση 0,48%, δηλαδή πολύ πιο πάνω από τη σημερινή…

H Ελλάδα του Αλέξη Τσίπρα 

Οκτώ χρόνια μετρά πλέον η οικονομική κρίση στην Ελλάδα. Μία κρίση που διέλυσε τον κοινωνικό ιστό, ρήμαξε τις παραγωγικές δυνάμεις, κατασπάραξε την αστική τάξη, οδήγησε στην ξενιτιά χιλιάδες επιστήμονες και γκρέμισε όλα όσα θεωρούσαμε δεδομένα. Κι όμως: Τόσα χρόνια μετά, φαίνεται ότι ακόμα δεν έχουμε μάθει τίποτα. Και συνεχίζουμε να ρίχνουμε το φταίξιμο στα “μνημόνια”, στο ΔΝΤ, στον κακό Χερ Σόιμπλε, στους κακούς Γερμανούς, στον καπιταλισμό ή σε όποιον άλλο βρούμε εύκαιρο.

Οι ελληνικές κυβερνήσεις διαχρονικά έκαναν αυτό ακριβώς που ΔΕΝ έπρεπε να κάνουν: κοιτώντας πρώτα το μικροκομματικό τους όφελος και μετά το καλό της χώρας, καθυστέρησαν την υλοποίηση δύσκολων και αντιδημοφιλών μεταρρυθμίσεων που θα έδιναν ώθηση στην οικονομία της χώρας, και προτίμησαν αντ’ αυτών να κάνουν το εύκολο, να μοιράζουν αφειδώς χρήμα, σπαταλώντας πολύτιμους πόρους σε ένα Δημόσιο δυσλειτουργικό, τερατωδώς διογκωμένο και βαριά άρρωστο.

Όταν ήρθε η κρίση, το Δημόσιο αυτό θα έπρεπε να είναι το πρώτο με το οποίο θα ασχολείτο ο κάθε λογικός άνθρωπος που ήθελε να βοηθήσει τη χώρα να ορθοποδήσει. Κι όμως: και πάλι οι κυβερνήσεις προτίμησαν να τινάξουν στον αέρα την ιδιωτική οικονομία με εξοντωτική φορολογία και σαρωτικές περικοπές, εκτοξεύοντας στα ύψη την ανεργία και αναγκάζοντας χιλιάδες επιχειρήσεις να βάλουν λουκέτο, αφήνοντας στο απυρόβλητο το Δημόσιο, σαν να μην είχε κανένα μερίδιο ευθύνης σε όλα αυτά που είχαν συμβεί. Λες και την κρίση την είχαν προκαλέσει οι μικρομεσαίοι επιχειρηματίες ή οι ιδιωτικοί υπάλληλοι!

Επιπλέον, μία χρεοκοπημένη χώρα που έχει απόλυτη ανάγκη από ρευστότητα δεν μπορεί παρά να προχωρήσει σε αποκρατικοποιήσεις, πάντα με γνώμονα το συμφέρον της χώρας, ώστε να δώσει ώθηση στην οικονομία της με την προσέλκυση ιδιωτικών επενδύσεων που θα δημιουργήσουν χιλιάδες θέσεις εργασίας. Όμως και πάλι: στην Ελλάδα οι αποκρατικοποιήσεις πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο, παρά τις όποιες προσπάθειες έγιναν τα τελευταία χρόνια από το ΤΑΙΠΕΔ, για τον ίδιο ακριβώς λόγο που κανείς σχεδόν δεν τόλμησε να αγγίξει το Δημόσιο: λόγω του πολιτικού κόστους. Εγκλωβισμένοι στην παγίδα του “τι θα πει ο κόσμος”, οι Έλληνες πολιτικοί στην πλειοψηφία τους επέλεξαν να αγνοήσουν, να καθυστερήσουν ή και να υπονομεύσουν τις αποκρατικοποιήσεις, υπονομεύοντας παράλληλα και την ίδια την ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας.

2017 έχουμε, και ακόμα δε φαίνεται να έχει αλλάξει κάτι σε αυτήν τη χώρα. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ εξακολουθεί να είναι πολύ φιλική με τους δημοσίους υπαλλήλους (που άλλωστε σε συντριπτικό ποσοστό ψήφισαν τον ΣΥΡΙΖΑ στις τελευταίες δύο εκλογικές αναμετρήσεις, καθώς ήταν αυτός που υποσχέθηκε πως δεν θα απέλυε κανέναν δημόσιο υπάλληλο) και πολύ εχθρική με τους ιδιώτες επενδυτές, συνεχίζοντας να κάνει τα αντίθετα από αυτά που χρειάζεται η οικονομία, και βρίσκεται αυτήν τη στιγμή στριμωγμένη στο αδιέξοδο των συζητήσεων για την ολοκλήρωση της δεύτερης αξιολόγησης, που θα φέρει νέες περικοπές, νέους φόρους, νέες επιβαρύνσεις για τους πολίτες, ελπίζοντας πως μετά θα μπορέσει να “στριμωχτεί” στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, και αργότερα κάποια στιγμή μέσα στο 2017 να βγει “δοκιμαστικά” στις αγορές, ελπίζοντας σε ένα καλούτσικο επιτόκιο δανεισμού. Αυτή είναι η φιλοδοξία του Αλέξη Τσίπρα αυτήν τη στιγμή.

Πού βρίσκεται αντίθετα σήμερα η Ελλάδα; Περιμένει τον Τσίπρα να τη σώσει…

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ: Δεν έχουν τέλος τα βάσανα των εμπόρων: Φόροι και εισφορές ξεπερνούν το 60% των εισοδημάτων τους

ΜΗΝ ΧΑΣΕΤΕ: “Απλησίαστη” η βενζίνη στα νησιά – Οι νέες τιμές “Σιβηρίας”

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ: Κάτι …συμβαίνει στο Mega – Τι προανήγγειλαν Καμπουράκης και Ιγνατίου