Το ότι η χώρα σίγουρα θα πεθαίνει ουδόλως απασχολεί τα παιδάκια που, για πρώτη φορά στη ζωή τους, τρώνε το μέλι της εξουσίας

Γεγονός πρώτο και ξεκάθαρο: πρόγραμμα χωρίς το ΔΝΤ δεν υπάρχει. Γερμανία και Ολλανδία το αποσαφήνισαν –χωρίς να αφήσουν περιθώρια για άλλες ερμηνείες.  Γεγονός δεύτερο και ξεκάθαρο: το ΔΝΤ έχει υιοθετήσει άκαμπτη στάση με ελάχιστη διάθεση να μετακινηθεί από τις θέσεις του. Η επικεφαλής του δήλωσε ότι ο οργανισμός είναι «κήρυκας αλήθειας».

Γεγονός τρίτο και ξεκάθαρο: «πολιτική διαπραγμάτευση» δεν υπάρχει για την Ελλάδα.  Για μία ακόμη φορά, στην τελευταία συνάντηση της με τον Πρωθυπουργό, η Καγκελάριος έκλεισε αυτήν την πόρτα –που έτσι κι αλλιώς, υπήρχε και υπάρχει μόνο στη φαντασία της κυβέρνησης.

Γεγονός τέταρτο και ξεκάθαρο: η διαφωνία στις οικονομικές εκτιμήσεις  ανάμεσα στο ΔΝΤ και την Επιτροπή της Ε.Ε., με τον ESM και την ΕΚΤ να διατηρούν μία επιφανειακή ουδετερότητα, είναι σε μεγάλο βαθμό πρόσχημα: απλά καλύπτει τις διαφορετικές πολιτικές ατζέντες που έχουν, σε αυτήν τη φάση, η Ευρώπη από τη μία μεριά και το ΔΝΤ από την άλλη.

Γεγονός πέμπτο και ξεκάθαρο: οι πρωτοβουλίες που αναλαμβάνονται (π.χ. από τον επικεφαλής του Eurogroup) εστιάζονται στην προσπάθεια να βρεθεί κοινό έδαφος ανάμεσα στους δανειστές μας. Όταν αυτό βρεθεί θα παρουσιαστεί ως συνολικό πακέτο στην  Ελλάδα και μάλιστα με όρους της μορφής «πάρτε το ή αφήστε το».

Βλέπουμε έτσι ότι οι ατέρμονες καθυστερήσεις της κυβέρνησης στην υλοποίηση της συμφωνίας που υπέγραψε πριν από δύο χρόνια έφεραν και πάλι τη χώρα στα πρόθυρα ενός Grexit. H κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ επέλεξε να αγνοήσει το γεγονός ότι οι δανειστές μας έχουν πικρή εμπειρία οκτώ ετών με ελληνικές κυβερνήσεις που δεν τιμούν την υπογραφή τους. Τούτη τη φορά η κυβέρνηση θα πληρώσει για τις αμαρτίες και των προηγούμενων—γιατί κι αυτή κάνει τα ίδια και χειρότερα: λέει ξεδιάντροπα ψέματα.

Η κυβέρνηση θα πληρώσει επίσης για τη λαθεμένη στρατηγική της να ανακηρύξει την Ε.Ε. φίλο και το ΔΝΤ εχθρό. Τραγικό λάθος.

Η Επιτροπή προσφέρει ψίχουλα για την ελάφρυνση του χρέους και ζητά σκληρή λιτότητα (πρωτογενές πλεόνασμα 3,5% του ΑΕΠ). Είναι θέση που τη βολεύει πολιτικά –και γι’ αυτό στηρίζει τις εξωπραγματικά αισιόδοξες οικονομικές προβλέψεις για την ελληνική ανάπτυξη. Γιατί συντάσσεται η κυβέρνηση με τη θέση αυτή; Διότι η Ε.Ε. είναι χαλαρή ως προς την υλοποίηση των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων, που οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ δεν θέλουν με κανένα τρόπο.

Στην αντίπερα όχθη το ΔΝΤ κάνει κριτική στην κυβέρνηση από τα… αριστερά. Ζητά λιγότερη λιτότητα (πρωτογενές πλεόνασμα 1,5% του ΑΕΠ), μικρότερη φορολογία για νομικά και φυσικά πρόσωπα, μικρότερες επιβαρύνσεις για τους φτωχούς, βελτίωση του κοινωνικού κράτους και «βαριά» αναδιάρθρωση του χρέους. Γιατί δεν συντάσσεται η κυβέρνηση με αυτήν τη θέση;

Το μυστικό κρύβεται στις μεταρρυθμίσεις. Πέρα από το ευρύτερο πλαίσιο των αποκρατικοποιήσεων, των αλλαγών στα εργασιακά και του εξορθολογισμού του δημοσίου – όλα ανάθεμα για τον ΣΥΡΙΖΑ—αυτά που ζητά το ΔΝΤ θίγουν άμεσα στην εκλογική πελατεία του κόμματος. Έτσι, η καθόλα σωστή μείωση του αφορολόγητου στις 5 ή 6 χιλιάδες ευρώ θα θίξει άμεσα πρωταρχικά τους μικροαστούς (σε σωρεία επαγγελμάτων) που φοροδιαφεύγουν. Ταυτόχρονα  η προτεινόμενη αλλαγή στο ασφαλιστικό θα θίξει πρωταρχικά όλους όσοι βγήκαν από την αγορά εργασίας με λίγα χρόνια και υψηλή σύνταξη. Όλοι αυτοί συνιστούσαν την εκλογική βάση του «βαθύ ΠΑΣΟΚ» και σήμερα ψηφίζουν ΣΥΡΙΖΑ.

Με την ιδεοληψία της, τη διαχειριστική ανικανότητα της και την διατεταγμένη υπηρεσία να προφυλάξει την εκλογική της βάση, η κυβέρνηση παίζει με την καταστροφή. Κι αυτό διότι έχει μόνο ένα στόχο: να κερδίσει χρόνο. Πιστεύει ότι με βάση την υπεραπόδοση των εσόδων το 2016 και έχοντας πάρει τα χρήματα για να ξεπεράσει τον κάβο του φετινού καλοκαιριού ως προς την εξυπηρέτηση του χρέους, θα έχει το περιθώριο να καθυστερήσει και πάλι τις μεταρρυθμίσεις, να κτίσει τις πελατειακές σχέσεις και να εφαρμόσει – όπου μπορεί—την ιδεολογία της προς τα κάτω ισοπέδωσης.

Για το 2019 βλέπουμε – ποιος ζει και ποιος πεθαίνει μέχρι τότε, όπως είπε ο γραφικός υφυπουργός.

Το ότι, με αυτά τα δεδομένα, η χώρα σίγουρα θα πεθαίνει ουδόλως απασχολεί τα παιδάκια που τώρα, για πρώτη φορά στη ζωή τους, τρώνε το μέλι της εξουσίας, χαίρονται την αλαζονεία της και απολαμβάνουν τα ποικίλα άλλα οφέλη της.