Στην κορυφή του Ταΰγετου!

Σχεδόν μια δεκαετία προσπαθούσα να βρω την τρύπα στον καιρό και στο χρόνο για να το επιχειρήσω.

Πιο εύκολα το λες παρά το κάνεις. Για να ανέβεις στην κορυφή ενός ψηλού βουνού όπως ο Ταΰγετος – το ψηλότερο της Πελοποννήσου – πρέπει να συγκλίνουν πολλές παράμετροι. Πρώτον και κύριο να έχεις τη γνώση για ένα τέτοιο εγχείρημα. Δεύτερον να βρεις μέσα σε προγράμματα και υποχρεώσεις το κατάλληλο χρονικό σημείο για να το πραγματοποιήσεις. Τρίτον να έχεις την υγεία σου και την αντοχή καθώς απαιτείται 4 ώρες δύσκολο περπάτημα με 2000 υψομετρικά. Τέταρτον να σου το επιτρέψει ο καιρός. Πρακτικά η κορυφή είναι εύκολα προσβάσιμη για τους πολλούς λιγότερες από 100 μέρες το χρόνο. Τις υπόλοιπες το χιόνι, το κρύο, ο αέρας και η βροχή καθιστούν το εγχείρημα πάρα πολύ δύσκολο.

Εμείς ξεκινήσαμε παρέα με τον Βασίλη, τον Παναγιώτη και τον Άγγελο στις 29/10/22 το πρωί (08:00) από Λεβίδι με κατεύθυνση προς Σπάρτη και από κει προς το καταφύγιο του ΕΟΣ Σπάρτης που βρίσκεται στη θέση Βαρβάρα σε υψόμετρο 1550 μέτρων. Για να φτάσουμε μέχρι εκεί χρησιμοποιήσαμε ένα Toyota Hilux με πετρελαιοκινητήρα 2.8lt /204PS με αυτόματο 6αρι κιβώτιο. Τα τελευταία 10km είναι χωματόδρομος με πολλά νεροφαγώματα και δυσκολίες.

Στο πήγαινε επιλέξαμε να περάσουμε και από το φαράγγι του Ανακώλου. Είναι μια περιοχή μοναδικής φυσικής ομορφιάς υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι σύντομα θα περπατήσω τα μονοπάτια του. Αν θες υπάρχει μονοπάτι να πας περπατώντας ως το καταφύγιο, αν είχαμε συμβατικό αυτοκίνητο αυτή θα ήταν η επιλογή μας. Με το Hilux όμως δεν υπάρχει κανένας λόγος να προβληματίζεσαι. Φτάσαμε λοιπόν στο καταφύγιο γύρω στις 10:00 το πρωί. Εκεί βρίσκονταν δεκάδες άνθρωποι. Άλλοι είχαν διανυκτερεύσει εντός του, άλλοι σε σκηνές, άλλοι είχαν ανέβει αχάραγα να δουν την πυραμίδα, είχαν κατέβει και ξεκουράζονταν. Το μονοπάτι που ξεκινά από το καταφύγιο για την κορυφή έχει μήκος 4km και είναι άριστα σηματοδοτημένο και να θες δεν χάνεσαι.

Ειδικά την μέρα που επιλέξαμε εμείς ν’ ανέβουμε ήταν εκατοντάδες άνθρωποι εκεί που προσπαθούσαν το ίδιο. Ο καθένας στο ρυθμό του. Πιτσιρικάδες που έκαναν 70min, αγύμναστοι μεσήλικες που ήθελαν μια μέρα. Η διαδρομή έχει εντυπωσιακές εναλλαγές. Ξεκινάς μέσα από έλατα, αλλά σύντομα μπαίνεις στη ζώνη (σ.σ: πάνω από τα 1700m) όπου δεν υπάρχουν δέντρα παρά μόνο χαμηλή βλάστηση. Η θέα γίνεται όλο και πιο εντυπωσιακή. Κάποιος δεν ξέρω πόσα χρόνια πριν έχει μπει στον κόπο να φτιάξει υποτυπώδη σκαλοπάτια σε μερικά σημεία. Από τα υψίπεδα περνάς τις Γούβες και μετά τις πλάκες όπου είναι εμφανή τα επίπεδα ολίσθησης του ασβεστόλιθου.

Φτάνεις σε ένα διάσελο που ονομάζεται Πόρτες και μετά αρχίζει η τελική ανάβαση προς την κορυφή. Επάνω θα βρεις μερικά κτίσματα και ένα εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία χωρίς στέγη. Η θέα είναι καταπληκτική καθώς βλέπεις και το Μεσσηνιακό και το Λακωνικό κόλπο ταυτόχρονα. Ήμαστε τυχεροί γιατί είχε άπνοια και το απολαύσαμε. Λίγη ξηρά τροφή για ενέργεια και μετά από περίπου 30 λεπτά συζητώντας για τις επιπτώσεις του πιο αραιού οξυγόνου ξεκινάμε να κατηφορίσουμε.

H θέα από την κορυφή είναι καταπληκτική.

Η επιστροφή μας πήρε 100min ήταν όμως εξίσου απαιτητική. Χρειάζονται παπούτσια που προσφέρουν πρόσφυση και αρκετή προσοχή για τις κακοτοπιές. Φτάσαμε στο καταφύγιο ξανά στις 15:00 και επιστρέψαμε στο Λεβίδι λίγο μετά τις 17:00. Ήταν μια μέρα αξέχαστη, σας προτείνω να το επιχειρήσετε, η θέα από κει πάνω θα σας αποζημιώσει.