Να τι φταίει για τα τροχαία…

Η άγνοια και η συνήθεια είναι οι κρίσιμοι παράγοντες. Παιδεία, αστυνόμευση και υποδομές μπορούν να κάνουν τη διαφορά.

Δεν είναι πρωτόγνωρη η αύξηση των τροχαίων σε περιόδους αργιών και γιορτών. Αυξάνεται η κινητικότητα, οι βραδινές έξοδοι και σε γραμμική αναλογία τα τροχαία.

Για πολλά χρόνια είχα τη λανθασμένη αντίληψη όσον αφορά στα δυστυχήματα που εμπλέκονταν νέοι άνθρωποι ότι είχαν συνυπευθυνότητα οι γονείς των.

Συν το χρόνο έχω πάψει να τους κατηγορώ, δεν μπορείς να διδάξεις κάτι που δεν γνωρίζεις. Η κουλτούρα μας ως λαός δεν είναι το σωστό, αλλά το βολικό.

Κάνουμε ότι μας βολεύει και μετά πείθουμε τους εαυτούς μας ότι κάνουμε το σωστό. Συνηθίζουμε στο βολικό και το επαναλαμβάνουμε μέχρι να συμβεί το κακό. Μετά η κουλτούρα μας επιτάσσει να ρίξουμε κάπου το φταίξιμο. Καθότι μάντρες, κολώνες και μπαριέρες είναι πακτωμένες, την πληρώνει η κακιά η ώρα.

Έξις δεύτερη φύσις, ησυχάζει η συνείδηση και συνεχίζουμε τα βολικά. «Εγώ του έμαθα να οδηγεί» λέει με καμάρι ο πατέρας για το γιο του. «Εσείς πού μάθατε;».

Για να μπορέσει το παιδί να γράψει, να διαβάσει, να μορφωθεί και να προκόψει το στέλνουμε στο σχολείο. Για να μάθε να οδηγεί που το στέλνουμε; Στη σχολή οδηγών! Όταν πάει εκεί ρωτάμε πόσα μαθήματα θα χρειαστούν – τα λιγότερα θέλουμε – πόσο κοστίζει το οδηγόσημο…

Ρωτάει κανείς αν έμαθε το παιδί να οδηγεί; Όχι γιατί ούτε ο ίδιος ξέρει, οπότε πως να του γεννηθεί αυτή η απορία. Επειδή αφουγκράζομαι τις αντιδράσεις – ποιος είσαι εσύ ρε Πουρναράκη που θα μου πεις ότι δεν ξέρω να οδηγώ – κάντε μια χάρη στον εαυτό σας, απαντήστε σε τρεις ερωτήσεις: Πόσο χρόνο χρειάζεται να αντιδράσει ένας μέσος οδηγός σε έκτακτη ανάγκη;

Πόση απόσταση διανύει το αυτοκίνητο μέχρι να αντιδράσετε αν κινείστε με 100km/h; Σε πόση απόσταση από τη στιγμή που θα πατήσετε το φρένο ακινητοποιείται το αυτοκίνητο;

Τι είπατε; Δεν έχετε κάνει ποτέ φρενάρισμα πανικού; Δε χρειάστηκε γιατί πάτε αργά και προσεκτικά; Ποιος σας είπε ότι σκοτώνονται μόνο όσοι πάνε γρήγορα και απρόσεκτα; Το 54% των δυστυχημάτων γίνονται εντός πόλης με ταχύτητες ως 50km/h.

Πώς θα φρενάρει το παιδί σας σε μια έκτακτη κατάσταση; Ποιος θα του το μάθει; Εσείς που δεν το ξέρετε; Στη σχολή οδηγών δεν υπάρχει τέτοιο μάθημα. Πρόβλημα δεν είναι ότι δεν ξέρετε, πρόβλημα είναι ότι δεν έχετε επίγνωση της άγνοιάς σας. Μόλις το παιδί πάρει δίπλωμα η επιλογή του γονέα είναι ένα παλιό μεταχειρισμένο αυτοκίνητο «για να μάθει».

Χρόνια φωνάζουμε «αγοράστε το πιο ασφαλές αυτοκίνητο που αντέχει η τσέπη σας», η επιλογή του μέσου Έλληνα για πρώτο αυτοκίνητο του παιδιού, είναι φθηνό μεταχειρισμένο: «Όταν μεγαλώσει και μάθει θα πάρουμε το καλό». Μα όταν είναι άπειρο το παιδί χρήζει μέγιστης προστασίας.

Μετά είναι και η άλλη κατηγορία «ναι του πήρα Porsche, ξέρει να οδηγεί ο γιός μου» κομπάζει περήφανος ο μπαμπάς. Αν προτείνεις να πάει και σε μια σχολή ασφαλούς οδήγησης θα σε κοιτάξει απαξιωτικά. Μέσα του πιστεύει ότι ο γιος του έχει την επιφοίτηση του Αγ. Τιμονιού και δεν χρειάζεται τίποτα αφού έχει λεφτά.

Σπάνια θα ακούσεις κάποιον να λέει: «Πήραμε αυτό το αυτοκίνητο στο παιδί μας γιατί έλαβε το μέγιστο στα τεστ σύγκρουσης και διαθέτει ένα πολύ ολοκληρωμένο πακέτο συστημάτων ενεργητικής ασφάλειας».

Η άγνοια και η συνήθεια είναι λοιπόν οι δυο κρίσιμοι παράγοντες. Πως αντιμετωπίζονται; Υπάρχουν τρεις παράμετροι που μπορούν να βελτιώσουν την κατάσταση: Η παιδεία, η αστυνόμευση και οι υποδομές. Ειδικά σήμερα που η τεχνολογία επιτρέπει σε μεγάλο βαθμό τον έλεγχο όλων των παραβάσεων και την άμεση επιβολή όλων των ποινών. Γιατί δεν γίνεται; Γιατί δε μας αφορά.

Κάντε μια συζήτηση σε μια παρέα για την οδήγηση υπό την επήρεια αλκοόλ. Θα ακούσετε υπερβολές, φαρισαϊσμούς και αφορισμούς. Όσο πιο έντονη η θέση κάποιου τόσο πιο μεγάλο το ψέμα του.

Μπείτε στον κόπο το ίδιο βράδυ να μετρήσετε πόσο αλκοόλ κατανάλωσε προτού οδηγήσει. Θυμίστε του τι έλεγε… έλα μωρέ πως κάνεις έτσι για ένα ποτηράκι… γι’ αυτό δε γίνεται! Γιατί δεν αποδεχόμαστε ότι μας αφορά.

Υ.Γ. Το κομμάτι αυτό γράφτηκε υπό το βάρος των ψυχών των νέων ανθρώπων που έχασαν τη ζωή τους αυτές τις μέρες, ή ακόμη χειρότερα έμειναν ανάπηροι.

Διαβάστε επίσης:

Ταξιδεύοντας…

Χριστούγεννα στη Νέα Υόρκη!

Στ. Λουκίδης: Ρεκόρ στις αιτήσεις για αντιιικά λόγω COVID-19, διπλάσιες μέσα στα Χριστούγεννα