Σοφία Νικολάου: O Τσίπρας ξεπουλάει την αξιοπρέπεια της χώρας (μαζί με τα ψάρια)

Η κατάσταση, πλέον, έχει αρχίσει και…ξεφεύγει. Μετά τον ευτελισμό της κοινωνίας, με τα ασύστολα αντιπολιτευτικά ψεύδη για «σκίσιμο μνημονίων» και «επανάκτηση απολεσθέντων δικαιωμάτων», η κυβέρνηση ξεκίνησε τώρα και τον ευτελισμό των κοινοβουλευτικών διαδικασιών, πλήττοντας για μία ακόμα φορά βάναυσα βασικές δημοκρατικές αρχές. Δυστυχώς, για την ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ διακυβέρνηση, οι συνταγματικά κατοχυρωμένοι θεσμοί και οι διαδικασίες τους θεωρούνται μάλλον διακοσμητικοί. Πέρα, όμως από την διαδικασία, πιο σημαντική είναι πάντοτε η ουσία. Επί της ουσίας, λοιπόν, άλλο ένα πακέτο μέτρων αρκετών εκατομμυρίων ευρώ χτυπά την πόρτα μας και μάλιστα με τον πλέον ανάρμοστο κοινοβουλευτικό τρόπο.

Νομοσχέδιο για τα ψάρια 

Το νομοσχέδιο τιτλοφορείται: «Κύρωση συμφωνίας για την ίδρυση Γενικής Επιτροπής Αλιείας για τη Μεσόγειο». Σε αυτό, λοιπόν, το νομοσχέδιο για τα…ψάρια της Μεσογείου, εμφανίζονται πέντε τροπολογίες τόσο άσχετες με το θέμα, όσο σχετική είναι η κυβέρνηση αυτή με την τήρηση της κοινοβουλευτικής δεοντολογίας και του Κανονισμού της Βουλής.

Ξεκινώντας από τα λιγότερο επαχθή, δεν πέρασε ούτε μήνας από την εισαγωγή διατάξεων για τους ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς στο αριστερό τέταρτο μνημόνιο και η κυβέρνηση αποφάσισε πως ο Νόμος πρέπει να (ξανα)αλλάξει: Περαιτέρω επίσπευση της διαδικασίας, κάποιοι πόροι από το Τέλος Χρήσης Συστήματος στο ΤΑΧΔΙΚ (Ταμείο Χρηματοδότησης Δικαστικών Κτιρίων) και διεύρυνση της εξουσίας του Υπουργού να ορίσει με απόφασή του τις λεπτομέρειες. Περιέργως, η τροπολογία αυτή είναι η μοναδική εκ των πέντε που δεν πλήττει με κάποιο τρόπο το κοινωνικό σύνολο, αφού το ηλεκτρονικό ξεπούλημα ακόμα και της πρώτης κατοικίας, ακόμα και από το Δημόσιο, είχε περάσει με το Μνημόνιο. Είναι, όμως, μία ακόμη απόδειξη της μνημειώδους προχειρότητας και αδυναμίας της κυβέρνησης να εισφέρει στο νομοθετείν με τον προσήκοντα τρόπο.

Συνεχίζοντας στα, έστω προσωρινώς, οικονομικά ουδέτερα μέτρα, σημαντική είναι η ενίσχυση και μάλλον ισχυροποίηση του ρόλου του ΔΝΤ και των θεσμών στην περίπτωση ενεργοποίησης των περιβόητων αντιμέτρων. Η μικρή δυνατότητα παρέμβασης της ελληνικής κυβέρνησης μάλλον φάνηκε υπερβολική για τους θεσμούς και έναν μήνα μετά ορίζουν τους εαυτούς τους απόλυτους αρμοστές, με την κυβέρνηση να τηρεί σιγήν ιχθύος … σαν τα ψάρια της Μεσογείου!

Η σημαντικότερη, ίσως, τροπολογία είναι εκείνη που επιφέρει ένα ακόμα πλήγμα στους πολλαπλά λαβωμένους συνταξιούχους: Μετατίθεται η έναρξη αναπροσαρμογής των συντάξεων προς τα πάνω, με βάση το Γενικό Δείκτη Τιμών Καταναλωτή από τον Ιανουάριο του 2022 που είχε ψηφισθεί στο Μνημόνιο, στον Ιανουάριο του 2023. Αυτό μπορεί να εξοικονομεί στο Κράτος περί τα 250 εκατομμύρια ευρώ για το 2022, προσθέτει, όμως, ένα ακόμα δυσβάσταχτο βάρος στις πλάτες των χαμηλοσυνταξιούχων, οι οποίοι, πέραν των συνεχών μειώσεων των συντάξεών τους, καλούνται να αντιμετωπίσουν και την αύξηση του πληθωρισμού, που καθιστά ακριβότερα χρόνο με τον χρόνο ακόμα και τα είδη πρώτης ανάγκης.

Τρίτη τροπολογία αναφέρεται στο αφορολόγητο, για το οποίο αφήνεται ένα μικρό παράθυρο εφαρμογής του δυσμενούς σεναρίου όχι από το 2019, όπου ήταν και ο αρχικός σχεδιασμός, αλλά από το 2018.

Με βάση την τέταρτη τροπολογία, διαγράφεται η ημερομηνία που είχε τεθεί (31/08/2018) για την επαναφορά των συλλογικών διαπραγματεύσεων, δίπλα από την φράση «μετά το τέλος του προγράμματος». Οι θεσμοί απαγορεύουν, συνεπώς, στον κ. Τσίπρα να δεσμεύεται για τη λήξη του προγράμματος, τσαλακώνοντας το αφήγημά του, όχι μονάχα για αυτές τις περιλάλητες συλλογικές συμβάσεις που όλο και επανέρχονται με βάση την κυβέρνηση, αλλά και το αφήγημά του για την περιβόητη έξοδο στις αγορές.

Σε γενικές γραμμές, δύο είναι τα βασικά συμπεράσματα: Πρώτον, η κυβέρνηση φαίνεται αδύναμη να φέρει ένα στέρεο νομοθέτημα, το οποίο δεν θα επιδεχόταν ουδεμίας παρερμηνείας, ούτε θα χρειαζόταν την οιαδήποτε διευκρίνηση. Δεύτερον, καθιστά την κοινοβουλευτική διαδικασία διακοσμητική, αυτοαναγορευόμενη σε παντογνώστη ταγό ενός… «κοπαδιού» βουλευτών που θα αναφωνεί «ΝΑΙ» σε κάθε προσταγή της. Και, μάλιστα, όσο το δυνατόν ταχύτερα. Χωρίς δυνατότητα συζήτησης και διαβούλευσης.

Κάποτε, ο κ. Τσίπρας, ως αντιπολίτευση, διαρρήγνυε τα ιμάτιά του, μόνο στη σκέψη ότι η τότε κυβέρνηση θα έφερνε κάποια τροπολογία να ψηφίσει και μάλιστα με τη μορφή του κατεπείγοντος. Επί των ημερών του, όμως και εν όψει μίας δήθεν δεδομένης δέσμευσης για το χρέος, που όλο, όμως μετατίθεται, πλέον φθάνει στο σημείο, όχι μονάχα να ξεπουλήσει μισοτιμής την Χώρα, αλλά και την ίδια την δημοκρατική μας αξιοπρέπεια.

Γράφει η Δικηγόρος Σοφία Χ. Νικολάου www.sofianikolaou.com