Η φιλοευρωπαϊκή και αναίμακτη επανάσταση της Γαλλίας

Το Νοέμβριο του 2016, εκδόθηκε ένα βιβλίο στη Γαλλία, με τίτλο Revolution (επανάσταση). Είναι συνηθισμένο οι Γάλλοι πολιτικοί να θέτουν γραπτώς τις ιδέες τους -ιδιαίτερα όταν έχουν φιλοδοξίες για υψηλά αξιώματα. Αλλά ο συγγραφέας ήταν ένας 38χρονος, σχετικά άγνωστος, πρώην investment banker ο οποίος έγινε υπουργός Οικονομίας, και που ξεκίνησε ένα εντυπωσιακό ταξίδι και έγινε ο νεότερος εκλεγμένος πρόεδρος της Δημοκρατίας της Γαλλίας σε λιγότερο από επτά μήνες μετά. Το όνομά του ήταν Emmanuel Macron.

Αν και το βιβλίο δεν ήταν άσχημο, οι περισσότεροι αναλυτές είτε το αγνόησαν είτε το κριτίκαραν. Το τηλεοπτικό δίκτυο BFM το χαρακτήρισε ένα “κλασικό βιβλίο” και στην ιστοσελίδα CritiquesLibres, ένας αναγνώστης σχολίασε ότι “δεν έχει καμία σχέση με την Επανάσταση!”. Η ακροαριστερή εφημερίδα L’ Humanite, χρησιμοποίησε τη λέξη “πομπώδες” για να το περιγράψει.

Ίσως δεν είχαν διαβάσει αληθινά το βιβλίο, το οποίο τώρα είναι best seller, και έχει πουλήσει 300.000 αντίτυπα και με περισσότερες από 20 ξένες εκδόσεις σε εξέλιξη. Στο μεταξύ, εξαιτίας της αδυναμίας της Angela Merkel να σχηματίσει κυβέρνηση συνασπισμού δύο μήνες μετά από τις ομοσπονδιακές εκλογές, είναι δίκαιο να πούμε ότι ο Macron θα μπορούσε να διεκδικήσει ακόμη και την ευρωπαϊκή ηγεσία. Μετά από χρόνια που θεωρούνταν ως η απόλυτη ηγεμόνας της ΕΕ, είναι δυνατό η τέσσερις φορές εκλεγμένη Καγκελάριος της Γερμανίας να αντικατασταθεί από το νέο Γάλλο πρόεδρο;

Όπως επισήμαναν οι Laurent Bigorgne, Alice Baudry, Olivier Duhamel, οι συγγραφείς του “Macron, et en meme temps…”, ενός δοκιμίου για το φανόμενο-Macron που εκδόθηκε προσφάτως στα γαλλικά, ο πρόεδρος της Γαλλίας είναι πραγματικά μια επανάσταση ο ίδιος -και ένας φιλοευρωπαίος, που χαιρετήθηκε θερμά από τις γερμανικές ελίτ καθώς και από τους γραφειοκράτες των Βρυξελλών.

Εκλεγμένος σε μια ηλικία όπου οι περισσότεροι Γάλλοι πολιτικοί ακόμη χτίζουν τις καριέρες τους, είτε στην κυβέρνηση είτε στην τοπική αυτοδιοίκηση, ο Macron είδε μια ευκαιρία σε μια περίοδο που το εκλογικό σώμα φαινόταν ιδιαίτερα απογοητευμένο. Οι τρεις προκάτοχοί του -Jacques Chirac, Nicolas Sarkozy, Francois Hollande- είχαν όλοι εκλεγεί με μεταρρυθμιστικές ατζέντες κάποιου είδους, ωστόσο απέτυχαν να τις φέρουν εις πέρας, είτε για πολιτικούς λόγους (ο Chirac προκήρυξε πρόωρες εκλογές το 1997 τις οποίες έχασε, ο Sarkozy ήρθε αντιμέτωπος με τα εργατικά συνδικάτα και απέτυχε) είτε λόγω έλλειψης βούλησης. Στην περίπτωση του Hollande, ήταν ίσως ένας συνδυασμός κακών οικονομικών επιδόσεων μετά από την κρίση του 2008, μιας τεταμένης κατάστασης ασφάλειας εξαιτίας διαδοχικών τρομοκρατικών επιθέσεων, και μιας έλλειψης φιλοδοξίας από έναν κακά προετοιμασμένο ηγέτη.

Ο Macron δημιούργησε χώρο για τον ίδιο μεταξύ του Νοεμβρίου 2016 της έκδοσης του βιβλίου του και των προεδρικών εκλογών του Μαΐου 2017, γράφουν οι Bigorne, Baudry, Duhamel. “Ποτέ πριν οι Γάλλοι δεν είχαν εκφράσει τόσο μεγάλη αντίθεση στους πολιτικούς τους, στο βαθμό που πολλοί είδαν την ακροδεξιά να φτάνει στον δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών, ανεξάρτητα από το ποιος θα ήταν ο άλλος αντίπαλος”. Στη σύντομη πολιτική του καριέρα, ο Macron μίλησε σαφώς υπέρ της ενίσχυσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Είναι δύσκολο να πούμε ότι ο Macron επωφελήθηκε από την πτώση των δύο παραδοσιακών κομμάτων της Γαλλίας: ο Σοσιαλιστής Benoit Hamon φάνηκε άμεσα απρόσιτος λόγω των ριζοσπαστικών του ιδεών που έτειναν στην ουτοπία. Αναφορικά με τον υποψήφιο των Ρεπουμπλικανών, ο πρώην πρωθυπουργός Francois Fillon έγινε ήδη βαρίδι από το Φεβρουάριο, μετά από τις αποκαλύψεις ότι είχε προσλάβει τη σύζυγο και τα παιδιά του σε εικονικές θέσεις εργασίας, ως κοινοβουλευτικούς βοηθούς -ακριβώς ό,τι δεν ήθελε ένα εκλογικό σώμα που είχε κουραστεί από διεφθαρμένους πολιτικούς. Ο Macron γρήγορα εμφανίστηκε να προηγείται.

Ο άνθρωπος ήταν όντως τυχερός, αλλά η άνοδος και η επιτυχία του ήρθε στη σωστή στιγμή για μια απογοητευμένη, αν όχι σε απελπισία, μεσαία τάξη, με μεγάλες προσδοκίες για αλλαγή. Ο Macron είναι απόφοιτος της ελίτ της Ecole National d’ Administration, αλλά επίσης έχει μεγαλώσει ασυνήθιστα: γεννήθηκε στην Amiens, μια μεσαίου μεγέθους πόλη στη Βόρεια Γαλλία, σπούδασε φιλοσοφία με τον Paul Ricoeur προτού περάσει αρκετά χρόνια στον ιδιωτικό τομέα ως επενδυτικός τραπεζίτης και στη συνέχεια εντάχθηκε στην ομάδα του Hollande ως σύμβουλος, το 2012. “Ο Macron χρωστά πολλά στον Hollande -αλλά λιγότερο για την πολιτική του υποστήριξη από ό,τι για τις αποτυχίες της κυβέρνησής του”, διαβεβαιώνουν οι συντάκτες του Macron, et en meme temps…”.

Ο Macron ήταν σε θέση να παρουσιάσει τον εαυτό του ως πολιτικός εκτός του συστήματος, δημιουργώντας το κίνημά του En Marche! (που φέρει τα ίδια αρχικά με αυτόν, αν και η ομάδα του υποψηφίου εξήγησε πως ήταν “καθαρή σύμπτωση”) και συσπείρωσε τη λαϊκή στήριξη από μια γενιά ψηφοφόρων που δεν είχαν προηγούμενη πολιτική σύνδεση. Σε αντίθεση με τη Marine Le Pen του Εθνικού Μετώπου, που κατέληξε να χάνει και τις προεδρικές και τις κοινοβουλευτικές εκλογές, ο Macron κατόρθωσε να δημιουργήσει ένα θετικό πόλο έλξης -ενώ παράλληλα υπερασπιζόταν τόσο τις γαλλικές όσο και τις ευρωπαϊκές αξίες, προς ανακούφιση των Ευρωπαίων εταίρων της Γαλλίας, ιδιαίτερα της Γερμανίας. Στη Δύση, με τους λαϊκιστές να είναι σε άνοδο, ο Macron έγινε “η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα”.: ένας φιλοευρωπαίος πολιτικός με θετική, φιλο-επιχειρηματική λογική. Στην πραγματικότητα, το αποτέλεσμα έδειξε ξεκάθαρα πως η νέα γενιά ψήφισε υπέρ του, ενώ και οι Γάλλοι ομογενείς τον στήριξαν μαζικά.

Στο μέτωπο της εξωτερικής πολιτικής, η επτάμηνη προεδρία του Macron έχει χαρακτηριστεί από μια σειρά επισκέψεων υψηλού επιπέδου, συμπεριλαμβανομένων του Αμερικανού προέδρου Trump και του Ρώσου προέδρου Putin, και από μια γενικότερη αίσθηση ότι “η Γαλλία είναι και πάλι εδώ”. Η εκλογή του πρώτου επισήμως φιλο-ευρωπαίοι Γάλλου προέδρου από το 1978, έχει γεμίσει ελπίδες τους επιτελείς στις Βρυξέλλες (αν και η γερμανική σκηνή φαίνεται τώρα κάπως ανήσυχη). “Πρέπει να δημιουργήσουμε μια Ευρώπη που να προστατεύει με μια πραγματική αμυντική πολιτική και κοινή ασφάλεια”, τόνισε προσφάτως ο MAcron. Πραγματικά, η δημιουργία μιας Μόνιμης Δομημένης Συνεργασίας της ΕΕ (PESCO) μπορεί εν μέρει να αποδοθεί στη γαλλική διπλωματία, αν και η προσπάθεια είχε ξεκινήσει πριν από δέκα χρόνια.

Το “Macron, en meme temps…” χωρίζεται σε δύο μέρη: το πρώτο αναφέρεται στην άνοδο του υποψηφίου και στις εκλογές του επιτυχίες στις αρχές του 2017. ΤΟ δεύτερο περιγράφει τα επιτεύγματά του μέχρι τώρα. Όχι μόνο αυτός ο άνθρωπος έλαβε το 66% των ψήφων στον δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών της 7ης Μαΐου, διαλύοντας τη Marine Le Pen η οποία κρίθηκε ανίκανη και επιθετική. Έλαβε επίσης την πλήρη αυτοδυναμία στο κοινοβούλιο, κερδίζοντας 350 από τις συνολικές 577 έδρες. Οι περισσότεροι υποψήφιοί του με το En Marche!, ήταν άπειροι πολιτικοί. Το αποτέλεσμα ήταν κάποιοι χαοτικοί πρώτοι μήνες, καταλήγοντας με ένα συνέδριο του κόμματος το Νοέμβριο και την εκλογή νέου ηγέτη, του Christophe Castaner, ενός εκ των πιο στενών συνεργατών του Macron. Σε κάθε περίπτωση, είναι πολύ νωρίς για να αξιολογήσουμε την προεδρία του MAcron.

Προτού η Γαλλία μπορέσει να επιστρέψει ως ευρωπαϊκή και διεθνή ηγετική δύναμη, ο Macron χρειάζεται να κάνει τη γαλλική οικονομία μεγάλη ξανά. Σύμφωνα με τους Bigorgne, Baudry, Duhamel, μια πραγματική Macron-ια επανάσταση θα ήταν να κάνει τη Γαλλία ένα επιχειρηματικό έθνος και πάλι. “Η Γαλλία είναι το έθνος σας”, δήλωνε ο Macron, τότε υπουργός Οικονομίας, τον Ιανουάριο του 2016, σε ένα κοινό Γάλλο επιχειρηματιών στο Λας Βέγκας. 15 μήνες μετά, τον ψήφισαν μαζικά.

Μπορείτε να δείτε το κείμενο εδώ: http://carnegieeurope.eu/strategiceurope/74816?lang=en

ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:  Bezos: Οι (λίγες) μέρες του ως ο μοναδικός άνθρωπος με περιουσία άνω των $100 δισ. είναι παρελθόν

ΜΗ ΧΑΣΕΤΕ:  To Bitcoin κατατρόπωσε τα $10.000 -τι ακολουθεί;