Γιάννα Αγγελοπούλου στο mononews: Δεν χρεοκόπησε η χώρα από τους Αγώνες – Οπου κι αν πάω η Ελλάδα με γεμίζει αισιοδοξία

«Δεν παραιτούμαι ποτέ από την φιλοδοξία να κάνω καινούργια, ενδιαφέροντα πράγματα, είμαι ευγνώμων για την αγάπη της οικογένειάς μου, έχω παιδιά κι εγγόνια πια, και νιώθω ξεχωριστά τυχερή που είχα την ευκαιρία να φέρω σε πέρας πολλές, μικρότερες και μεγαλύτερες κοινωνικές δράσεις. Και μπόρεσα επίσης να βοηθήσω την πατρίδα μου».

Αυτό τονίζει στην αποκλειστική συνέντευξή της στο mononews η Γιάννα Αγγελοπούλου – Δασκαλάκη.

Η κ. Αγγελοπούλου μιλά για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004 και τι άφησε στην Ελλάδα και υπογραμμίζει με νόημα: «Αποκαταστάθηκε σε μεγάλο βαθμό η αλήθεια για τους αγώνες. Ξύσαμε την σκουριά που είχε καθίσει κι έκρυβε την αλήθεια. Έγινε, νομίζω, πεντακάθαρο και κοινά αποδεκτό το αυτονόητο. Ότι δεν χρεοκόπησε η χώρα εξαιτίας των αγώνων».

Η επικεφαλής της Επιτροπής των Ολυμπιακών Αγώνων και μετά από χρόνια πρόεδρος της Επιτροπής «Ελλάδα 2021» αναφέρεται στην υπερηφάνεια που αισθάνθηκε όλη η Ελλάδα τότε αλλά και στο τι πρέπει να κάνει σήμερα η πατρίδα μας.

Και λέει: «Να ζητάμε να μας θαυμάζουν όχι για τα μνημεία και την ιστορία μας μόνο, όχι επειδή τους θυμίζουμε κάτι που έμαθαν στο σχολείο. Αλλά γιατί κάτι κάνουμε εξαιρετικά καλά».

Ακολουθεί ολόκληρη η συνέντευξη

Κ. Αγγελοπούλου, οι Ολυμπιακοί αγώνες του 2004 επανήλθαν στον δημόσιο διάλογο, πέρυσι, με την ευκαιρία της επετείου των 20 χρόνων. Οργανώθηκαν συζητήσεις, έγιναν αφιερώματα, κυκλοφόρησαν βιβλία. Τι άφησε πίσω της αυτή η νέα δημοσιότητα;

Η επέτειος, πράγματι, δεν πέρασε απαρατήρητη. Όσοι ζήσαμε τους αγώνες είχαμε την ευκαιρία να θυμηθούμε, να νοσταλγήσουμε, να συγκινηθούμε. Αλλά και η ευρύτερη δημόσια συζήτηση που προκλήθηκε ήταν, νομίζω, πολύ χρήσιμη. Τι αφήνει πίσω της η συζήτηση αυτή; Τρία πράγματα, κυρίως, κύριε Χασαπόπουλε.

Το ένα είναι ότι αποκαταστάθηκε σε μεγάλο βαθμό η αλήθεια για τους αγώνες. Ξύσαμε την σκουριά που είχε καθίσει κι έκρυβε την αλήθεια. Έγινε, νομίζω, πεντακάθαρο και κοινά αποδεκτό το αυτονόητο. Ότι δεν χρεοκόπησε η χώρα εξαιτίας των αγώνων, όπως μια επιτήδεια προπαγάνδα διέδιδε για χρόνια, για να βγάλει την ευθύνη της χρεοκοπίας από τις πλάτες εκείνων που έφεραν το μέγιστο μέρος της.

Αντίθετα, εκτός από υπερηφάνεια, οι αγώνες άφησαν πίσω τους σημαντικές υποδομές, τεχνογνωσία κι ένα σημαντικό, μετρήσιμο οικονομικό όφελος, που θα ήταν μεγαλύτερο αν η κληρονομιά τους είχε αξιοποιηθεί.

Το δεύτερο, είναι ότι έγινε μια ουσιαστική συζήτηση για την ολυμπιακή κληρονομιά. Για την υλική και άυλη κληρονομιά των αγώνων που παραμένει σχολάζουσα και πρέπει να αξιοποιηθεί καλύτερα.

Και το τρίτο και σημαντικότερο είναι ότι απενεχοποιήθηκε το αίσθημα των Ελλήνων που έζησαν τους αγώνες, που συμμετείχαν κατά εκατοντάδες χιλιάδες με την εθελοντική τους εργασία ή απλώς με το χειροκρότημά τους, που ένιωσαν περηφάνεια, που σηκώθηκαν λίγο ψηλότερα με την φλόγα των αγώνων κι έχουν να θυμούνται με καμάρι την εμπειρία αυτή και να μιλάνε για αυτήν στα παιδιά τους..

Πιστεύετε ότι η Ελλάδα αξιοποίησε σωστά την παρακαταθήκη των αγώνων;

Κανείς δεν θα σας απαντούσε θετικά σε αυτό το ερώτημα. Υπάρχουν πόλεις, όπως η Βαρκελώνη, που άλλαξαν την μοίρα τους χάρις στους αγώνες. Κι έχω δει μελέτες που τεκμηριώνουν ότι η πόλη της Βαρκελώνης πέρασε την οικονομική κρίση πολύ πιο εύκολα, πιο ανώδυνα από την υπόλοιπη Ισπανία. Θα μπορούσε και η Ελλάδα να έχει κάνει το ίδιο.

Θα μπορούσαμε να έχουμε αξιοποιήσει, όχι μόνον τις αθλητικές υποδομές, μα προπάντων την διεθνή εικόνα, την φήμη, την δυναμική, την τεχνογνωσία και τους ανθρώπους που την κατέκτησαν, για να αλλάξουμε «πίστα». Αλλά το θέμα δεν είναι, τώρα πια, να κουβεντιάζουμε γιατί δεν το κάναμε.

Το θέμα είναι τι κάνουμε τώρα για να κερδίσουμε τον χαμένο χρόνο. Δεν είναι αργά. Το στοίχημα είναι ακόμη ανοιχτό.

Έχετε ερωτηθεί πολλές φορές, ας το ρωτήσω ξανά. Ποια ήταν η μεγαλύτερη πρόκληση που αντιμετωπίσατε ως πρόεδρος της Οργανωτικής Επιτροπής των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004;

Κι εγώ έχω απαντήσει πολλές φορές σε τέτοιες ερωτήσεις κύριε Χασαπόπουλε, μα απαντώ ξανά. Οι προκλήσεις ήταν πολλές. Η μικρότερη χώρα που οργάνωσε ποτέ ολυμπιακούς αγώνες έπρεπε να κάνει, για να είναι αντάξια της ιστορίας της, τους καλύτερους αγώνες που έγιναν ποτέ. Κι έπρεπε να το κάνει έχοντας χάσει τα τρία από το επτά χρόνια της ολυμπιακής προετοιμασίας.

Ήταν σχεδόν mission impossible. Για να πετύχουμε έπρεπε να εφεύρουμε ένα νέο μοντέλο διεύθυνσης, ένα νέο μοντέλο συνεργασίας δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, ένα νέο μοντέλο λειτουργίας του δημόσιου τομέα.

Κι έπρεπε να κινητοποιηθεί κι ένας ασυνήθιστος για την Ελλάδα επαγγελματισμός κι ένας πρωτοφανούς κλίμακας εθελοντισμός. Έχω πει ότι όλα αυτά συγκροτούν ένα “manual” καλής λειτουργίας της χώρας συνολικά. Κι αυτή είναι η πιο σημαντική κληρονομιά των αγώνων.

Αυτή που πρέπει να αξιοποιηθεί για να διαχειριστούμε τις ευκαιρίες και τις κρίσεις που έχουμε μπροστά μας.

Ποια είναι σήμερα η εικόνα της Ελλάδας στο εξωτερικό, κατά την εμπειρία σας;

Η Ελλάδα δεν ήταν ποτέ και δεν θα είναι ποτέ μια χώρα «σαν όλες τις άλλες». Έχει αυτό το προνόμιο να φέρει ένα όνομα βαρύ σαν ιστορία, ένα πελώριο πολιτιστικό κεφάλαιο.

Καμιά φορά το προνόμιο γίνεται δύσκολο στην διαχείρισή του, μπορεί να γίνει και βάρος. Το ζήσαμε στα χρόνια της κρίσης, όπου η χώρα συκοφαντήθηκε, εμφανίστηκε ως μαύρο πρόβατο. Αλλά τώρα πια οι συκοφαντίες ξεχάστηκαν, οι συκοφάντες ξεχάστηκαν κι αυτοί, η εικόνα της χώρας έχει αποκατασταθεί.

Όπως ξέρετε, θεωρώ πάντοτε χρέος μου, και όταν έχω μια δημόσια ιδιότητα, όπως το 2004 και το 2021, και στις ιδιωτικές μου στιγμές να κάνω ό,τι μπορώ για να έχει η πατρίδα μας την εικόνα που της αξίζει. Αλλά, όλοι βλέπουμε τι συμβαίνει στον κόσμο.

Ζούμε μια περίοδο μεγάλης αναταραχής. Θα βρεθούμε απέναντι σε  νέες προκλήσεις. Θα έρθουν νέες δοκιμασίες. Πιστεύω, λοιπόν, ότι η μέθοδος με την οποία διεκδικήσαμε τους αγώνες, έχει πάντα την αξία της. Θυμάστε τι είχαμε πει; Δεν είπαμε «τους δικαιούμαστε, επειδή εδώ γεννήθηκαν». Είπαμε «τους ζητάμε επειδή μπορούμε να τους κάνουμε καλύτερα από οποιονδήποτε άλλον».

Αυτό, νομίζω, είναι που πρέπει να κάνουμε πάντα. Να ζητάμε να μας θαυμάζουν όχι για τα μνημεία και την ιστορία μας μόνο, όχι επειδή τους θυμίζουμε κάτι που έμαθαν στο σχολείο. Αλλά γιατί κάτι κάνουμε εξαιρετικά καλά.

Τι σας δίνει ελπίδα για το μέλλον της χώρας;

Οι άνθρωποί της, προπάντων. Δεν θα πω ξανά για το θαυμάσιο δυναμικό που οι αγώνες κινητοποίησαν το 2004. Θα σας μιλήσω για αυτά που είδα γυρίζοντας όλη την Ελλάδα, ως επικεφαλής της Επιτροπής για τα 200 χρόνια από την επανάσταση.

Γύρισα, παρά την πανδημία, όλη τη χώρα, επισκέφθηκα πάνω από 70 πόλεις, μίλησα με χιλιάδες ανθρώπους, είδα μικρά και μεγάλα κατορθώματα παντού. Ζητήσαμε προτάσεις για δράση και συγκεντρώσαμε έναν απίστευτο αριθμό- 1.827! Δήμοι, σύλλογοι, προσωπικότητες της κοινωνικής, της οικονομικής και της πολιτιστικής ζωής συμμετείχαν.

Να σας πω έναν αριθμό: Πραγματοποιήθηκαν 1.259 δράσεις και εκδηλώσεις στην Ελλάδα και σ’ όλον τον κόσμο. Και αυτό σε καιρό πανδημίας. Και, εννοείται, χωρίς χρήματα του δημοσίου.

Ούτε ευρώ. Κινητοποιήσαμε χορηγικά προγράμματα που είχαν μεγάλη ανταπόκριση. Και έτσι με αίσθημα ευθύνης και στοιχισμένοι με τις ανάγκες της κοινωνίας, καταφέραμε να πραγματοποιήσουμε χορηγίες με στόχο πάντα το άμεσο κοινωνικό όφελος αλλά και τη μελλοντική παρακαταθήκη.

Μεταξύ των χορηγιών αυτών συμπεριλαμβάνονται η δωρεά των 18 ΜΕΘ για την αντιμετώπιση της πανδημίας, όπου εγκαταστάθηκαν στο Νοσοκομείο Παπανικολάου, η έρευνα για το καινοτόμο φάρμακο για την αντιμετώπιση της Πανδημίας, και πολλές άλλες δράσεις εκπαιδευτικού, πολιτιστικού και τεχνολογικού χαρακτήρα. Κι όχι μόνον αυτό.

Στο τέλος της αποστολής της η Επιτροπή έκλεισε με ταμειακό πλεόνασμα. Το διαθέσαμε για να χρηματοδοτήσουμε έργα με κοινωνικό αποτύπωμα. Δωρεές εξοπλισμού σε πυροσβεστική και στρατό, ένα καινούργιο τηλεσκόπιο στον Σκίνακα, ένα πρόγραμμα υποστήριξης στην εύρεση και διατήρηση εργασίας πολιτών με αυτισμό, ένα πιλοτικό πρόγραμμα για την πρόληψη εγκεφαλικών και καρδιαγγειακών νοσημάτων, και άλλα πολλά.

Δεν είναι μια τόνωση της αισιοδοξίας μας αυτό; Και τώρα, αυτόν τον καιρό με προσκαλούν για να δω μερικά από αυτά τα έργα που τότε ξεκίνησαν και τώρα ολοκληρώνονται.

Ξέρετε, επαναλαμβάνουμε συχνά, χωρίς πάντα να καταλαβαίνουμε το νόημά του, τον περίφημο στίχο του Σεφέρη, «όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει». Αλλά υπάρχει και άλλη ανάγνωση. Όπου και να ταξίδεψα, είδα μια Ελλάδα που με γεμίζει χαρά και αισιοδοξία.

Πώς φαντάζεστε την Ελλάδα σε 10 ή 20 χρόνια από σήμερα;

Το θέμα δεν είναι πώς την φαντάζομαι εγώ, εσείς ή κάποιος άλλος. Αυτό που κάναμε το 2021, ήταν να καλέσουμε τους πιο σημαντικούς φορείς, διεθνείς προσωπικότητες, διακεκριμένους Έλληνες να εργαστούν, να μελετήσουν, να συγκεντρώσουν ιδέες και να καταστρώσουν έναν οδικό χάρτη για την Ελλάδα του 2040.

Ήταν μια δουλειά στην οποία συμμετείχαν δεκαέξι φορείς και δεκάδες σημαντικοί άνθρωποι. Όλη αυτή η δουλειά αποτυπώθηκε σε μια Λευκή Βίβλο.

Είναι εκεί, στην διάθεση των υπεύθυνων πολιτικών που θέλουν να σχεδιάσουν το μέλλον και κάθε πολίτη που νοιάζεται για τη χώρα.

Είναι, νομίζω, ένας καλός οδικός χάρτης για τα επόμενα 15 χρόνια ως το 2040. Μακάρι να αξιοποιηθεί.

Ποιους τομείς θεωρείτε κρίσιμους για την ανάπτυξη της χώρας στο μέλλον;

Εύκολη απάντηση. Η παιδεία. Πρώτα και πάνω απ’ όλα. Ο πλούτος της Ελλάδας ήταν πάντα αυτή η σπίθα στο βλέμμα των παιδιών της, η παράδοση που περνάει από γενιά σε γενιά και θέλει η μόρφωση των παιδιών να είναι η μεγαλύτερη φιλοδοξία των γονιών τους.

Στον σύγχρονο κόσμο ειδικά, τον κόσμο της τεχνητής νοημοσύνης και των τεχνολογικών αλμάτων που συνδέονται μαζί της, η επένδυση στην Παιδεία είναι η επένδυση με τον υψηλότερο πολλαπλασιαστή.

Και ταυτόχρονα είναι επένδυση στην ευζωία των νέων και την κοινωνική συνοχή.

Έχετε ολοκληρώσει το “έργο ζωής” σας ή νιώθετε ότι υπάρχει κάτι ακόμα σημαντικό που θέλετε να προσφέρετε;

Κανείς μας, κύριε Χασαπόπουλε, δεν έχει ένα μόνον «έργο ζωής». Κι ούτε το ολοκληρώνει, όσο ζει. Όλοι θέλουμε μια ζωή όσο γίνεται πιο γεμάτη και δημιουργική.

Θέλουμε μια ζωή που να την γεμίζει η αγάπη που δίνει και παίρνει κανείς από την οικογένειά του, από τους ανθρώπους του.

Και θέλουμε, στο μέτρο των δυνάμεων του καθενός, να είμαστε χρήσιμοι στους γύρω μας, στον τόπο μας, στην πατρίδα μας.

Τα ίδια θέλω κι εγώ. Δεν παραιτούμαι ποτέ από την φιλοδοξία να κάνω καινούργια, ενδιαφέροντα πράγματα, είμαι ευγνώμων για την αγάπη της οικογένειάς μου, έχω παιδιά κι εγγόνια πια, και νιώθω ξεχωριστά τυχερή που είχα την ευκαιρία να φέρω σε πέρας πολλές, μικρότερες και μεγαλύτερες κοινωνικές δράσεις.

Και μπόρεσα επίσης να βοηθήσω την πατρίδα μου. Μου ζητήθηκε κάποτε από την κυβέρνηση της χώρας να αναλάβω την διεκδίκηση των αγώνων του 2004, αργότερα μου ζητήθηκε να αναλάβω την διοργάνωσή τους, όταν κινδυνεύαμε να υποστούμε την ταπείνωση της ανάκλησης της ανάθεσής τους κι έπειτα μου ζητήθηκε να οργανώσω τις εκδηλώσεις για την επέτειο της επανάστασης του 21.

Κάθε φορά, μετρούσα τις δυνάμεις μου πριν αναλάβω αλλά ποτέ δεν τσιγκουνεύτηκα τις δυνάμεις μου για να πετύχουμε το καλύτερο αποτέλεσμα.

Είναι μια στάση ζωής αυτή. Δεν έχει ημερομηνία λήξης.