Η προσχώρηση του συνταγματολόγου Ανδρέα Λοβέρδου στο κόμμα που μέχρι προχθές εξύβριζε τον Κυριάκο Μητσοτάκη και την κυβέρνηση, θυμίζει εισβολή αποξενωμένου θείου στο κυριακάτικο τραπέζι.

Χτυπάει το κουδούνι και η νοικοκυρά βλέπει στα ξαφνικά τον μπατζανάκη της στην πόρτα. «Κάθισε εδώ μισό λεπτό» λέει και τον απομονώνει στο χωλ. Στα ενδότερα ο θυμός της είναι ψιθυριστός και κοφτός «έχει τα μούτρα να κάνει επίσκεψη μετά από όσα είπε για όλους μας. Σα δε ντρέπεται. Τι θέλει τώρα; Δανεικά;». Τα μέλη της οικογένειας είναι όλα έξαλλα εκτός από τον πάτερ φαμίλια που έχει κρυφή ελπίδα. Ο άκληρος συγγενής ίσως να έχει κάποια περιουσία παρά το γεγονός ότι όλοι τον αποκαλούν «ξεβράκωτο».

Λέει λοιπόν ο αρχηγός της οικογένειας (ο πρωθυπουργός) «μακριά από ταμπέλες και δόγματα λοιπόν, ενώνουμε τις προσπάθειές μας για περισσότερα κοψίδια στο τραπέζι μας».

Κι ενώ όλοι συμμετέχουν στην οικογενειακή μάζωξη και τους έχει κοπεί η όρεξη, τρέχει στο χωλ η νονά (υβρίδιο Γεωργίας Βασιλειάδου και Άδωνι Γεωργιάδη). «Μεγάλη χαρά για μένα να σε καλωσορίζω τον αδελφικέ μου φίλε Ανδρέα, καλωσήρθες». Η πόρτα προς το υπόλοιπο σπίτι παραμένει κλειστή. Κανείς δεν χαίρεται με την επίσκεψη κυρίως όσοι μετράνε τις μπουκιές (τις ψήφους δηλαδή). Μετράνε τί θα πάρει από τη Βήτα Τρία Αθηνών στις εκλογές.

Η δυσανεξία απέναντι στο νέο μέλος περιέχει και λίγο φόβο και λίγη απαξία. Φόβο επειδή ποτέ δεν ξέρεις. Ωραίος είναι, χαρτοφυλάκια διαχειρίστηκε, μηχανισμό έφτιαξε ώστε να γίνει πρόεδρος, ανθρώπους έχει από το δικό του κόμμα (απόκομμα). Από την άλλη, τί να φοβηθούν οι γαλάζιοι, εκείνοι που είναι στο κόμμα από παιδιά; Ο Λοβέρδος έβαλε υποψηφιότητα αλλά δεν εξελέγη πρόεδρος πουθενά, σε κανένα κεντρώο κόμμα. Ίδρυσε και το δικό μου, κόμμα-μπουτίκ, για ολίγους, αλλά τη Βουλή την είδε μόνο απέξω. Προσπαθεί, προσπαθεί αλλά δεν του βγαίνει.

Μέσα στην οικογένεια τα παιδιά αντιδρούν. «Ρε μπαμπά, σε είπε ψωνάρα και ραγιά των αφεντικών» (επί λέξει ο Ανδρέας Λοβέρδος είχε πει για τον Κυριάκο Μητσοτάκη «βλέπει κανείς οίηση στη συμπεριφορά του», «όχι μόνο δεν μάχεται τα καρτέλ των τραπεζών αλλά τα υπηρετεί»).

Από την οικογένεια λοιπόν δεν βγαίνει κανείς να πει μια καλημέρα, κρατούν τον απρόσμενο επισκέπτη απομονωμένο με την ελπίδα να καταλάβει από μόνος του ότι είναι ανεπιθύμητος. Δεν έχει κανείς τη μεγαλοψυχία του πατέρα. Σχεδόν κανείς. Υπάρχει κι ένα ψυχοπαίδι στο τραπέζι που καταλαβαίνει τον πατέρα της φαμίλιας. Είναι από μεγάλο σόι αλλά θέλει να διαγράψει τη δική του πορεία. Πρόκειται για τον εικοσιπεντάχρονο Ανδρέα Πάγκαλο ο οποίος κάθε λίγο και λιγάκι εμφανίζεται ως υποψήφιος της Νέας Δημοκρατίας, στην κεντρική σκηνή ή στην περιφέρεια.

Ο μικρός Πάγκαλος τρέχει στην πόρτα να χαιρετίσει τον απρόσκλητο συγγενή. Έχουν κοινούς γνωστούς. Ο μακαρίτης μπαμπάς του είχε φιλίες με τον Λοβέρδο. Όταν ο μικρός Πάγκαλος έμπαινε στην εφηβεία, ο μεγάλος Πάγκαλος παρακινούσε τον Λοβέρδο να ιδρύσει νέο κόμμα. Τα έλεγε σε μορφή γρίφου ανήμερα των γενεθλίων του ΠΑΣΟΚ «μέσα κ έξω δεν μ΄ αρέσει. Αν και όταν χρειάζεται νέα λύση, θέλω καθαρές προτάσεις και καθαρό παιχνίδι. Είμαι έτοιμος για όλα».

Άραγε θα γινόταν ποτέ μέλος της Νέας Δημοκρατίας ο υπουργός που έμεινε στην Ιστορία και με τη φράση «μαζί τα φάγαμε»; Η πολιτική δεν γράφεται με υποθέσεις οπότε κρατάμε τα δεδομένα. Μικρός Πάγκαλος και Λοβέρδος κάθονται στον προθάλαμο της κυβέρνησης, στον διθέσιο καναπέ που λέγεται «causeuse» και αναλύουν τις ελπίδες τους.

Η οικογένεια έχει καθίσει πλέον στο μεγάλο τραπέζι με αντίληψη «εμείς θα τα φάμε μόνοι μας, ακούς εκεί, να κάνουμε μοιρασιά επειδή τάχα μου την προηγούμενη φορά μαζί τα φάγαμε». Ο πατέρας, συμβιβαστικός, υπενθυμίζει όσα ενώνουν τις παρατάξεις «δικοί μας άνθρωποι είναι, κάντε λίγη υπομονή» κι από μέσα μετράει τα προσδοκόμενα κέρδη, τα πιθανά, τα κέρδη που ίσως έρθουν ίσως και όχι.