Άρθρο Διονύση Καραχάλιου: Το λιβάνι του Τσίπρα

«Μια χώρα με την οποία μας συνδέει μια ισχυρή στρατηγική σχέση. Αλλά και αγώνες για κοινές αξίες σε σημαντικές στιγμές της ιστορίας. Από τον αγώνα για την ανεξαρτησία ενάντια στην αποικιοκρατία και την διακήρυξη της Ανεξαρτησίας, μέχρι τους αγώνες για την κατάργηση της δουλείας με την σφραγίδα του Προέδρου Λίνκολν. Και από τους κοινούς αγώνες ενάντια στο φασισμό και το ναζισμό, μέχρι τις μεγάλες μάχες για την κατοχύρωση και τον σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ενάντια στις φυλετικές διακρίσεις. Και είμαι βέβαιος ότι η φετινή διοργάνωση και η ξεχωριστή θέση των ΗΠΑ σε αυτήν θα είναι ευκαιρία σημαντική να ανοίξει ένα νέο κεφάλαιο στην οικονομική μας συνεργασία. Η μεγάλη, η εντυπωσιακή αποστολή σας, εδώ στην Διεθνή Έκθεση, το αποδεικνύει σήμερα. Και εύχομαι αυτή η συμμετοχή να είναι το έναυσμα για ακόμα στενότερη συνεργασία».

Οι προαναφερόμενοι «λιβανωτοί» απευθύνονταν στις Η.Π.Α., τιμώμενη χώρα της  83ης Διεθνούς Έκθεσης Θεσσαλονίκης και διατυπώθηκαν, στα  προχθεσινά της εγκαίνια, δια στόματος του πρωθυπουργού της «πρώτη φορά» αριστεράς Αλ. Τσίπρα…

Αν ρωτούσε κανείς ένα δημοσκοπικό δείγμα, ας πούμε, 1.000 συνειδητών οπαδών του ΣΥΡΙΖΑ (όχι περιστασιακών ψηφοφόρων του) είναι αμφίβολο αν, μέσα σ’ αυτούς, θα υπήρχε ένα απειροελάχιστο ποσοστό, το οποίο θα ισχυριζόταν ότι ο ηγέτης του πιστεύει ειλικρινά σ’ αυτό το υμνολόγιο, που, χωρίς αιδώ, εξέπεμψε προς δόξαν της ελληνοαμερικανικής φιλίας, της ισχυρής στρατηγικής μας σχέσης, των κοινών μας αξιών και αγώνων για την ελευθερία και τα ανθρώπινα δικαιώματα και της στενής οικονομικής μας συνεργασίας στο παρόν και στο μέλλον…

Με άλλα λόγια, ο κομματικός μηχανισμός του ΣΥΡΙΖΑ, που κατέκλυσε μαζί με τους αμερικανούς φίλους μας το Βελλίδειο, άκουσε, χωρίς να ξεσηκωθεί η συνείδησή του, αλλά χειροκρότησε με ενθουσιασμό τον ηγέτη του και πρωθυπουργό μας, καθώς  λιβάνιζε την «τιμώμενη χώρα»…

Άκουσε και χειροκρότησε λόγια που, ούτε στους χειρότερους εφιάλτες του, δεν θα μπορούσε να φαντασθεί ότι θα άκουγε από το στόμα του και, μάλιστα, χωρίς να μπορεί να λιθοβολήσει τον ομιλητή, όπως θα ήθελε να κάνει, αν άκουγε να λέει τα ίδια λόγια ο  Κ. Μητσοτάκης ή ο Α. Γεωργιάδης…

Και, την ίδια στιγμή, αυτός ο κομματικός μηχανισμός, που κάποτε έκαιγε αμερικανικές σημαίες και εκσφενδόνιζε αυγά στην αμερικανική πρεσβεία, πίστευε ακράδαντα, στα τρίσβαθα της ψυχής του, ότι ο Αλ. Τσίπρας απλώς κοροϊδεύει τους «ανόητους αστούς» ή παίζει μια καλοστημένη κωμωδία,  αναγκαία για την επίτευξη του στόχου του: την διατήρησή του στην εξουσία…

Το ότι αυτή είναι η δικαιολογία που ισοσταθμίζει την ψυχική βάσανο τη οποία αισθάνθηκαν οι αριστεροί από την επίθεση λατρείας του Αλ. Τσίπρα προς τις ΗΠΑ προκύπτει από μια σημαντική και ασφαλώς σκόπιμη παράλειψη. Στους αγώνες για κοινές αξίες σε σημαντικές στιγμές της ιστορίας, ο πρωθυπουργός μας «λησμόνησε» να συμπεριλάβει την κυριότερη συμβολή των Αμερικανών στην διατήρηση της εθνικής μας ελευθερίας: Την συνδρομή τους στον εθνικό μας αγώνα κατά της κομμουνιστικής ανταρσίας και τις θετικές συνέπειες που είχαν το δόγμα Τρούμαν και το σχέδιο Μάρσαλ για την εδραίωση της ανεξαρτησίας μας και την ανόρθωση της οικονομίας μας.

Αν λοιπόν ο Αλ. Τσίπρας ήταν ειλικρινής, αυτή κυρίως την αμερικανική συμβολή θα είχε επισημάνει και γι’ αυτήν κυρίως θα είχε εκφράσει τον θαυμασμό του, τον σεβασμό του και τις ευχαριστίες του.

Δεν το έκανε για δύο λόγους: Πρώτον, διότι παραμένει ένας αμετανόητος κομμουνιστής, που θα ήθελε, ακόμη και σήμερα, να είχε γίνει η Ελλάδα «λαϊκή δημοκρατία»… Και, δεύτερον, διότι, απλούστατα, παραμένει ένας αδίστακτος δημοκόπος, που θεωρεί ότι η διατήρησή του στην εξουσία χρειάζεται τον καλό λόγο των φίλων μας, που άλλοτε έβριζε χυδαία, για να εξαπατήσει, ακόμη μια φορά, εκείνους, τους μη συνειδητούς ΣΥΡΙΖΑίους, που τον ψήφισαν το 2015 και από τους οποίους πολλοί, αφελώς, πιστεύουν στην  δήθεν «σοσιαλδημοκρατική» του μετάλλαξη…

Το «ηθικό πλεονέκτημα της αριστεράς» για μια ακόμη φορά έκανε το θαύμα του!

Το κείμενο είναι του Διονύση Κ. Καραχάλιου, δικηγόρου