Ο ολισθηρός δρόμος προς το Μόναχο

Όποιος νομίζει ότι η υποτιμητική στάση του Ερντογάν προς την πρόεδρο της Επιτροπής της Ε.Ε. Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν δεν ήταν προσεκτικά ενορχηστρωμένη πρέπει να είναι αφελής.

Ο Τούρκος πρόεδρος έχει ακροατήριο που οφείλει να τρέφει –ενίοτε και να κατευνάσει. Είχε μόλις αποσύρει την χώρα του από την Συνθήκη της Κωνσταντινούπολης για την προστασία των γυναικών και δεν μπορούσε να εμφανιστεί πως συνομιλεί ισότιμα με μία κυρία. Εξάλλου, λόγο τον ενδιέφερε η επίσκεψη.

Το πρώτο ερώτημα είναι τι έκανε ο σε μεγάλο βαθμό άβουλος Charles Michel; Αν δεν φοβόταν τον δικτάτορα θα είχε ζητήσει εκείνη την στιγμή να φέρουν και τρίτη πολυθρόνα για την von Leyen. Στο κάτω-κάτω το ίδιο ακριβώς όφειλε να είχε κάνει και η ίδια.

Δυστυχώς, το σύμπτωμα της εύκαμπτης σπονδυλικής τείνει να γίνει μόνιμο χαρακτηριστικό της ευρωπαϊκής ηγεσίας.

Δυστυχώς τα μαθήματα της ιστορίας ξεχνιούνται τάχιστα.

Δυστυχώς η Ε.Ε. κινδυνεύει να ολισθήσει προς τον δρόμο της Συμφωνίας του Μονάχου, του 1938. Συμπεριφέρεται ως ένας συλλογικός Neville Chamberlain.

Σήμερα ήταν ο Ερντογάν – με μία πρωτοφανή κίνηση εξευτελισμού των αρχών της Ευρώπης. ΟΙ Ευρωπαίοι επαίρονται πως του έψαλαν – και στην Ελλάδα επιχαίρουμε. Ο Τούρκος δεν άργησε να μας προσγειώσει, όμως. Φρόντισε άμεσα να μας υπενθυμίσει ότι ως μικροί πρέπει να είμαστε ταπεινοί και να μην παίρνουν τα μυαλά μας αέρα επειδή αγοράσαμε 3-4 αεροπλάνα – όπως δήλωσε ο εκπρόσωπος του.

Χθες ήταν η Ουγγαρία και η Πολωνία. Και οι δύο χώρες έχουν εγκαθιδρύσει το κράτος του ενός κόμματος. Δεν χρειάζονται τη βία. Μέσω ομάδας δικών τους ανθρώπων ελέγχουν την γραφειοκρατία, τα ΜΜΕ, τα δικαστήρια και, συχνά, τις δημόσιες εταιρείες. ΟΙ αντίπαλοι τους καταδιώκονται ανελέητα.

Τόσο ο Orban όσο και ο Kaczynski δημιουργούν φανταστικούς εχθρούς για να συσπειρώνουν τον κόσμο τους. Ο πρώτος με το ανύπαρκτο φόβητρο της μετανάστευσης και του George Soros, ο δεύτερος με την δήθεν συνομωσία του Smolensk ως προς την εμπλοκή, ανάλογα με την περίσταση, διάφορων ξένων δυνάμεων στον θάνατο του δίδυμου αδελφού του.

Και χθες και σήμερα είναι η Ρωσία. Κανένα δεν φοβήθηκε ο Putin για να εισβάλει στην Ουκρανία και κανένα δεν θα φοβηθεί σήμερα. Οι οικονομικές κυρώσεις ελάχιστα τον απασχολούν – το πρόγραμμα εκσυγχρονισμού και εξοπλισμού των νέων ισχυρών ένοπλων δυνάμεων της χώρας του το αποδεικνύει. Όπως και η φυλάκιση και η απροκάλυπτη υπονόμευση της υγείας του Navalny.

H E.E., όμως, και πρώτα-πρώτα η Γερμανία, γλυκοκοιτάζουν την Ρωσία διότι θέλουν το αέριο της. Κάνουν τα στραβά μάτια με την Ουγγαρία και την Πολωνία, διότι δεν έχουν το θάρρος να διακινδυνεύσουν μία ακόμη αποχώρηση μετά το άσκοπο και άλογο Brexit. Και επιδεικνύουν τεράστια υπομονή απέναντι στον Ερντογάν, διότι υπάρχουν οι Τούρκοι μετανάστες στην Γερμανία και τα λεφτά των Ισπανικών και Ιταλικών τραπεζών  στην Τουρκία.

Η Ε.Ε. υποτίθεται ότι έχει στα θεμέλια της τις αρχές του Κράτους του Δικαίου, του σεβασμού των ανθρώπινων δικαιωμάτων. Της ανεξαρτησίας της δικαιοσύνης, της ελευθερίας του λόγου και του Τύπου.

Η Ε.Ε. υποτίθεται ότι είναι κτισμένη με τις αρχές της δημοκρατίας.

Με τις αρχές δεν παίζεις. Δεν υπάρχει γκρίζα ζώνη. Είτε εφαρμόζεται η αρχή είτε δεν εφαρμόζεται. Το ολίγον έγκυος δεν υπάρχει.

Η Ε.Ε. έχει αρχίσει να βάζει πολύ νερό στο κρασί των αρχών της. Οι πολλές εκπτώσεις οδηγούν στην πτώχευση.

Στη νέα εποχή του νέου Ψυχρού Πολέμου, η Ε.Ε. έχει να αντιτάξει μόνο το ηθικό της ανάστημα και την οικονομική της ισχύ. Ως γεωπολιτικός παίκτης έχει επιλέξει την απουσία. Αν χάσει και το ηθικό πλεονέκτημα, σοβαρό λόγο ύπαρξης δεν θα έχει.