Φρόντισε κάποιος από την κυβέρνηση να μιλήσει, ανεπίσημα, με νέους αυτής της ηλικίας;

Αν στην κυβέρνηση βάλθηκαν να αποδείξουν ότι είναι θιασώτες του Πιραντέλλο, κάνουν πράγματι καλή δουλειά.  Διότι, οι ιστορίες με τους διαχωρισμούς των πολιτών σε εμβολιασμένους και μη, δεν μπορεί να βρει λογικά ερείσματα.

Το πρόβλημα είναι βέβαια σοβαρό και κατανοητό. Αφορά την εύρεση σημείου ισορροπίας ανάμεσα στις επιταγές της υγείας και της οικονομίας. Στην προσπάθεια αυτή, ιδέες μπορεί να πέφτουν πολλές. Στους αρμόδιους εναπόκειται να ξεχωρίσουν την ήρα από το στάρι.

Σ’ αυτό, οι αρμόδιοι δεν φαίνεται να τα πηγαίνουν πολύ καλά.

Δεν θα υπεισέλθω στις επιμέρους ρυθμίσεις για τους κλειστούς χώρους, παρά μόνο αναφέροντας ένα παράδειγμα που είναι περίπου αντιπροσωπευτικό έλλειψης ρεαλισμού.

Ποιος, πότε και πως θα μετρήσει την διαφορά ανάμεσα σε κάλυψη 75% και 85%;

Γιατί ένας ιδιοκτήτης να εμπλακεί στον έλεγχο των εμβολιασμένων και μη για ένα 10% που έτσι κι αλλιώς δύσκολα προσδιορίζεται;

Και ποιος θα ελέγχει την αλήθεια των δηλώσεων; Ή φαντάζονται οι αρμόδιοι πως θα γίνεται μία ουρά όπου ο κάθε πελάτης θα επιδεικνύει το χαρτί του εμβολιασμού;

Αν αυτές οι ρυθμίσεις διακατέχονται από το άγχος να συγκεραστούν δύο αντίθετες τάσεις – της κοινωνικότητας και της οικονομίας από την μία μεριά και του ελέγχου της πανδημίας από την άλλη, η προπληρωμένη κάρτα των 150 ευρώ μάλλον δείχνει έλλειψη κατανόησης της ψυχοσύνθεσης των νέων.

Οι νέοι των 18-25 βλέπουν την ζωή τους να καταστρέφεται. Δεν φταίνε οι ίδιοι, εμείς οι παλαιότερες γενιές τα έχουμε κάνει κυριολεκτικά θάλασσα. Ήρθε και η πανδημία και έκανε το κακό χειρότερο. Δικαιολογημένα αγανακτούν.

Ακόμη περισσότερο, αισθάνονται χαμένοι και απελπισμένοι. Ειδικά, εδώ στην Ελλάδα, δεν φροντίσαμε να τους προετοιμάσουμε για τις αλλαγές που έρχονταν – μολονότι τις γνωρίζαμε—και τώρα πολλοί από αυτούς κινδυνεύουν να μείνουν άνεργοι για μία ζωή.

Έχω ένα ερώτημα και μόνο: φρόντισε κάποιος από την κυβέρνηση να μιλήσει, ανεπίσημα, με νέους αυτής της ηλικίας;

Όχι μέσα από θεσμοθετημένα πλαίσια αλλά ελεύθερα, έστω με την διαμεσολάβηση κατά τεκμήριο ανεξάρτητων οργανώσεων;

Πολύ απλά σκέφτηκε κάποιος αρμόδιος ότι υπάρχει ένα τεράστιο χάσμα μεταξύ των γενεών και ότι στις νέες αυτές γενιές οφείλεις να μιλήσεις με άλλα λόγια; Και όχι εσύ, ο τριαντάρης ή ο σαραντάρης αλλά ο δικός τους «εκπρόσωπος», ο εικοσάρης;

Αν το είχαν κάνει, θα είχαν ανακαλύψει ότι η συγκεκριμένη ενέργεια και δεν θα μπορούσε να πετύχει και ότι θα έφερνε αρνητικά αποτελέσματα σε πολιτικό επίπεδο. Θα είχαν αποφύγει μία γκάφα.

Δεν το έκαναν και έτσι, ταυτόχρονα, απέτυχαν να προφυλάξουν τον πρωθυπουργό.

Το έλλειμμα επικοινωνίας της κυβέρνησης με τους νέους των 16-25 είναι σαφές. Ας το φροντίσουν. Το θέμα δεν είναι μόνο κομματικό – όπου η Ν.Δ. υστερεί του ΣΥΡΙΖΑ σ’ αυτήν την ηλικιακή ομάδα.

Είναι ευρύτερα, ευθύνης της μίας γενιάς που φεύγει αφήνοντας πίσω της ένα μπάχαλο, προς αυτήν που έρχεται—και από την οποία της ζητάμε να ασχοληθεί με τα κακώς κείμενα χωρίς καν να της έχουμε δώσει τα εφόδια που χρειάζεται.

Κάτι σαν «σκάσε και κολύμπα».

Αν αύριο ζήσουμε σκηνές κοινωνικού διχασμού και πολιτικού εξτρεμισμού ας μην αναρωτηθούμε τι συνέβη;

Δεν μιλάμε και δεν ενδιαφερόμαστε να ακούσουμε και να καταλάβουμε τη νέα γενιά. Όσο για αυτήν που σήμερα αποκαλούμε γενιά Ζ, εκεί το χάσμα μοιάζει αγεφύρωτο.