Μπάτε σκύλοι αλέστε και αλεστικά μη δίνετε

Τι εμπεδώσαμε σήμερα; Ότι 4-5 χιλιάδες πολίτες μπορούν να καταλύσουν το κράτος. Να αψηφούν δηλαδή κάθε νόμο (και όχι μόνο αυτούς της πανδημίας), να θέτουν σε κίνδυνο τη ζωή των άλλων και να το κάνουν ατιμωρητί.

Μάθαμε, όμως, και κάτι πιο τρομακτικό: ότι τα αρμόδια όργανα δεν μπορούν να μας προστατέψουν. Δεν μπορούν να επιβάλλουν τους νόμους του κράτους.

Ακόμη χειρότερα: μάθαμε ότι η Πολιτεία φοβάται, να μην πέσει σε παγίδα, να μην επαναληφθούν τα γεγονότα της Νέας Σμύρνης!

Αν φτάσαμε σ’ αυτό το σημείο, αναρωτιέμαι τι μπορεί πλέον να κάνει ένας πολίτης που έμαθε να σέβεται τον νόμο;

Η εύκολη απάντηση είναι «τίποτα». Η απραξία οδήγησε στο Άουσβιτς.

Η δεύτερη απάντηση είναι να «αγνοήσει κι αυτός τον νόμο». Κινδυνεύει τότε, ως μοναχικός καβαλάρης που δεν προστατεύεται από τον όχλο, να τιμωρηθεί και μάλιστα πολύ σκληρά, διότι η Πολιτεία και τα όργανά της θα βγάλουν τα απωθημένα τους.

Η τρίτη απάντηση είναι να «σηκωθεί να φύγει». Αυτό, εξάλλου, έκαναν 500.000 Έλληνες πολίτες στην τελευταία δεκαετία.

Κι εμείς ουδέν μάθαμε.

Πολύ φοβάμαι ότι η κυβέρνηση είναι κοντά στο να χάσει την μπάλα: να χάσει την εμπιστοσύνη των πολιτών.

Αλλά από εκεί και πέρα ο κατήφορος θα είναι άσχημος.

Αναρωτιέμαι αν η κυβέρνηση συνειδητοποιεί πού έχει φτάσει η κατάσταση.

Μπορεί να μην αρέσει, αλλά στο τριήμερο που πέρασε ο όχλος κυβέρνησε.

Έχει σκεφτεί η κυβέρνηση τι σημαίνει αυτό για τον ξένο επενδυτή και την οικονομία; Για τον οικογενειάρχη; Για τα μικρά παιδιά;

Έχει αναλογιστεί τι ζημιά κάνει στην εμπιστοσύνη που οφείλει να έχει ένας πολίτης στους θεσμούς; Τι ζημιά γίνεται στους ίδιους τους θεσμούς; Ποια η ντροπή της αστυνομίας και των άλλων οργάνων εσωτερικής ασφάλειας που αρνούνται επειδή φοβούνται;

Για εβδομάδες τώρα κρύβεται η κυβέρνηση πίσω από την λογική των λοιμωξιολόγων και την ανάγκη να προστατευτεί η βαριά βιομηχανία της χώρας.! Αναπάντητο μένει το ερώτημα πως αυτό συμβαδίζει με την ανοχή των ανά τη χώρα κορονοπάρτι;

Αναπάντητο μένει το κλάμα του παιδιού του Δημοτικού που η επιτροπή έχει καταδικάσει στην αφάνεια χωρίς να υπάρχει καμία απόδειξη ότι τα δημοτικά σχολεία συνεισφέρουν στη μόλυνση με κορονοϊό. Και, από την εμπειρία, αν συνεισφέρουν, η συνεισφορά αυτή είναι πάντως πολύ λιγότερη απ’ ό,τι… προσφέρει η συγκέντρωση στην Κυψέλη.

Την αναρχία να μην πειράξουμε. Το μικρό έγκλειστο για πολλούς μήνες στο σπίτι παιδί ας υποστεί ψυχικό τραύμα.

Έχει πράγματι εκτιμήσει η κυβέρνηση το μήνυμα που περνά η απόλυτη ανοχή της; Με ποιο ηθικό βάρος θα σταματήσει αύριο έναν πολίτη που αψηφά την απαγόρευση και μετακινείται σε άλλο νομό; Και ποιος δικαστής θα τον καταδικάσει – όταν δεν υπάρχει ισονομία;

Αν η κυβέρνηση δεν μπορεί να ελέγξει έναν όχλο 4-5 χιλιάδες, τότε το κράτος έχει καταλυθεί. Αν η κυβέρνηση δεν μπορεί να προστατέψει την ζωή των πολιτών, τότε ο πολίτης έχει δικαίωμα της αυτοδικίας. Αν η κυβέρνηση ανέχεται στην καταπάτηση των νόμων, τότε δεν έχει το ανάστημα να απαιτεί την υπακοή από κανένα.

Ίσως να υπάρχει ακόμη χρόνος να επιβληθεί ο νόμος και να δοθούν εξηγήσεις στους πολίτες. Αλλά ο πολίτης έχει βαρεθεί τα τυπικά λόγια, την ξύλινη ενημέρωση, την απαρίθμηση μεγεθών που δεν του λένε τίποτα πλέον. Θέλει να μάθει γιατί ο νόμος δεν εφαρμόζεται. Γιατί το παιδί του δεν πάει σχολείο; Γιατί δεν μπορεί να πάει εκδρομή; Θέλει να ξέρει αν υπάρχει σχέδιο. Κι αν όχι, ποιος είναι ο υπεύθυνος και πώς θα υποστεί τις πολιτικές επιπτώσεις;

Ένα πράγμα είναι βέβαιο: ο χρόνος που απέμεινε για να διορθωθούν τα πράγματα είναι μικρός. Και η ανάγκη για άμεση, αποτελεσματική δράση μεγάλη.

Το πρόβλημα δεν είναι κομματικό. Είναι πλέον πολιτειακό.