Ας τελειώνουμε με τις πληγές από το παρελθόν

Φαντάζομαι ότι είναι το DNA του ΣΥΡΙΖΑ να διαφωνεί με τα πάντα, πάντα να βρίσκει κρυφά κίνητρα και σκοτεινές δυνάμεις πίσω από κάθε κυβερνητική απόφαση, πάντα να πιστεύει πως το ίδιο μπορεί να τα καταφέρει καλύτερα.

Δική του είναι η απόφαση να ζει σε εικονική πραγματικότητα, δική του η εθελοτυφλία – να μην βλέπει το χάσμα που τον χωρίζει από την κοινωνία.

Έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον πάντως, η στάση των εκ του ΠΑΣΟΚ προερχόμενων μελών του. Θέλουν να αποδείξουν πόσο αριστεροί είναι, πόσο πιστοί στο νέο τους σπίτι και έτσι υπερθεματίζουν με κάθε ευκαιρία.

Τελευταίο παράδειγμα η Μαριλίζα Ξενογιαννακοπούλου που θεωρεί ότι πίσω από την υποχρεωτικότητα των εμβολιασμών, υπάρχει απόκοσμο σχέδιο της κυβέρνησης για συλλήβδην απολύσεις. Κατηγορεί τη Νέα Δημοκρατία πως δεν σέβεται το «θεμελιώδες δικαίωμα στην εργασία», αλλά, βέβαια, λέξη δεν λέει για το θεμελιώδες δικαίωμα στην υγεία.

Φαντάζομαι ότι επειδή δεν προέρχεται από το βαθύ ΠΑΣΟΚ αλλά από το ΠΑΣΟΚ του Γιώργου Παπανδρέου (που ο ίδιος την ανέδειξε από την αφάνεια) έχει μεγαλύτερη ανάγκη να πείσει για την αγνότητα και το βάθος των αριστερών πεποιθήσεων της.

Τώρα, είναι άξιο απορίας πως ο ΣΥΡΙΖΑ πιστεύει ότι θα πείσει τους πολίτες ότι για τα κακά της πανδημίας φταίει η κυβέρνηση;

Το τέταρτο κύμα έχει πλέον χτυπήσει όλες τις χώρες – την Ευρώπη και τις ΗΠΑ, την Ασία και τις Ινδίες. Πως θα το απέφευγε η Ελλάδα θα μας το πει ο ΣΥΡΙΖΑ;

Η υψηλή μεταδοτικότητα της μετάλλαξης «Δ» ισχύει σε όλη την υφήλιο. Πως θα την τιθάσευε η Ελλάδα θα μας το πει ο ΣΥΡΙΖΑ;

Ο κορoνοϊός και ειδικά τώρα η μετάλλαξη «Δ» χτυπά πρωταρχικά τους μη εμβολιασμένους. Αυτή είναι η παγκόσμια εμπειρία, το αναμφισβήτητο παγκόσμιο γεγονός. Ταυτόχρονα, παγκόσμιο φαινόμενο είναι επίσης άρνηση του εμβολιασμού. Θα μας πει  ΣΥΡΙΖΑ πως θα μπορούσε καλύτερα να αντιμετωπίσει αυτό το θέμα, όταν ο Αλέξης Τσίπρας ήταν στην αρχή διστακτικός και, στην πορεία, ποτέ δεν αποκήρυξε τον Πολάκη ως τον κύριο αρνητή του εμβολιασμού;

Πιο βαθύ, όμως, είναι το πρόβλημα της διαχειριστικής επάρκειας. Γιατί εξίσου βαθιά είναι  πεποίθηση των πολιτών ότι στον τομέα αυτόν ο ΣΥΡΙΖΑ απέτυχε με πάταγο. Τα κομματικά στελέχη του μπορεί να ελπίζουν ότι ο χρόνος θα σβήσει τις αρνητικές μνήμες. Ο λαός, όμως, έχει αποδείξει πως διαθέτει μεγαλύτερη ωριμότητα.

Ακόμη χειρότερο είναι το γεγονός ότι έμμεσα ο ΣΥΡΙΖΑ θεωρεί πως εξακολουθεί να έχει το «ηθικό πλεονέκτημα». Τα γεγονότα που σημάδεψαν την πενταετή πορεία του δεν έχουν σημασία για το κόμμα. Εξάλλου, στην ιδεολογία του, τα πάντα είναι θεμιτά προκειμένου να πάρουν την εξουσία.

Αλήθεια, θα μας πουν οι περισπούδαστοι συνταγματολόγοι, πως αντιμετωπίζεται νομικά το γεγονός ότι η εκτελεστική εξουσία δεν δεσμεύτηκε από το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος;

Δεν υποστηρίζω τον ρεβανσισμό. Ιδιαίτερα στην πολιτική και δει στην Ελλάδα. Είναι καιρός, όμως, να τελειώνουμε με τις απίθανες καθυστερήσεις στην υπόθεση Παπαγγελόπουλου – η δικαιοσύνη οφείλει να συνειδητοποιήσει πως δεν πρέπει να συμβάλει στην ομηρία πολιτικών που μεθόδευσε ο ΣΥΡΙΖΑ. Οι καθυστερήσεις αυτές υπονομεύουν την ίδια και την ποιότητα της πολιτικής ζωής.

Οι προκλήσεις που έχουμε μπροστά μας είναι τεράστιες: από την διαχείριση της πανδημίας που ήρθε για να μείνει μέχρι την μορφή της οικονομικής ανάκαμψης. Από τα χάλια των τραπεζών μέχρι τα χάλια της δημόσιας διοίκησης. Από την κοινωνία που είναι στα κάγκελα της αβεβαιότητας μέχρι τις γεωπολιτικές ανατροπές που επιχειρεί η Τουρκία.

Είναι καιρός να κλείσουν οι πληγές. Να αναλάβουν τις ευθύνες τους οι υπεύθυνοι που τις δημιούργησαν. Για να θυμηθούν οι παλιοί και να μάθουν οι νέοι. Και η κοινωνία να ατενίσει το αύριο χωρίς προκατάληψη.