ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Μέχρι τώρα ξέραμε για leasing αυτοκινήτου ή για leasing γραφείων. Είναι αυτή η γνωστή πρακτική όπου κάποιος “νοικιάζει” ένα όχημα ή ένα ακίνητο πληρώνοντας ένα μηνιαίο μίσθωμα για προκαθορισμένο χρονικό διάστημα.
Και είναι βολική πρακτική, γιατί γλιτώνει κανείς τη φθορά των πραγμάτων: το αυτοκίνητο ή το ακίνητο χάνει την αξία του με το χρόνο, όμως εμείς το πληρώνουμε μόνο για το προσυμφωνηθέν χρονικό διάστημα, και μετά ας γίνει και παρανάλωμα του πυρός, δε μας νοιάζει. Τη δουλειά μας εμείς την έχουμε κάνει.
Τώρα ο Αλέξης Τσίπρας εισάγει μία νέα μορφή leasing: Leasing βουλευτών. Ναι, βουλευτών. Λειτουργεί με τον ίδιο ακριβώς τρόπο: η κυβέρνηση προσεγγίζει βουλευτές άλλων κομμάτων και τους “νοικιάζει” για ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, ήτοι μέχρι τις εκλογές. Μετά θα της είναι άχρηστοι.
Μέχρι τότε, όμως, θα τους χρησιμοποιεί για να εξυπηρετήσει τα πολιτικά συμφέροντα του ΣΥΡΙΖΑ. Και το τίμημα είναι πολύ μικρό: μόλις 6.000 ευρώ, όσο είναι η βουλευτική αποζημίωση.
Είναι πραγματικά κατάντια για την πολιτική ζωή του τόπου, αλλά και κατάντια γενικότερα για την ελληνική κοινωνία, να υπάρχει μία τέτοια απαξίωση στο ρόλο του βουλευτή. Να υπάρχουν βουλευτές που να δέχονται να γίνονται υποχείρια μίας κυβέρνησης, να τους εξουσιάζει ο Αλέξης Τσίπρας, να παίζουν ανήθικα πολιτικά παιχνίδια, μόνο και μόνο για να διασφαλίσουν μερικούς μήνες πολιτικής επιβίωσης πριν χαθούν στην αφάνεια.
Να βάζουν το προσωπικό τους συμφέρον πάνω από το εθνικό συμφέρον. Να γυρίζουν την πλάτη επιδεικτικά στους ίδιους τους ανθρώπους που τους έστειλαν στη Βουλή με τις ψήφους τους. Τι είδους άνθρωποι είναι αυτοί, αλήθεια;
Ίσως το πιο ενδιαφέρον παράδειγμα τέτοιου βουλευτή είναι η Έλενα Κουντουρά.
Την Έλενα Κουντουρά τη γνωρίσαμε ως μοντέλο και διευθύντρια γυναικείων περιοδικών, πριν μπει στον πολιτικό στίβο με τη Νέα Δημοκρατία το 2004, ενώ το 2012 μεταπήδησε στους Ανεξάρτητους Έλληνες.
Ο πατέρας της, Αλέξανδρος, ήταν αξιωματικός του στρατού, φανατικός φιλοβασιλικός – είχε μάλιστα συμμετάσχει στο αντιπραξικόπημα του βασιλιά Κωνσταντίνου κατά της χούντας τον Δεκέμβριο του 1967, ενώ το 1974, στο δημοψήφισμα για την κατάργηση της βασιλείας, είχε έντονη δραστηριότητα υπέρ της διατήρησης του θεσμού.
Πώς σχετίζονται όλα αυτά με τη σημερινή στάση της Έλενας Κουντουρά;
Πώς ένα πρώην μοντέλο με φιλοβασιλικές καταβολές φτάνει σήμερα να εκφράζεται κατά του κόμματος με το οποίο εξελέγη και υπέρ της κυβέρνησης, με φράσεις όπως “δεν μπορούμε να επιτρέψουμε να ανακοπεί η πορεία της χώρας προς την ανάπτυξη και την ευημερία”;
Τι μεσολάβησε από την εκλογή της μέχρι σήμερα;
Μεσολάβησε η καρέκλα. Γιατί, απ’ ό,τι φαίνεται, ένα υπουργείο σε κάνει να σκέφτεσαι διαφορετικά. Για ένα υπουργείο μπορείς να ξεχάσεις και τις καταβολές σου, και την ιδεολογία σου, και το ίδιο το όνομά σου μπορείς να ξεχάσεις.
Είναι γλυκό το κρασί της εξουσίας και έχουμε δει πολλούς να μεθάνε και να κάνουν τα χειρότερα λάθη πάνω στο μεθύσι τους, εκστασιασμένοι από τη γλύκα της καρέκλας.
Για κάποιους άλλους δε χρειάζεται καν η καρέκλα ενός υπουργείου.
Τους φτάνει ένα βουλευτικό έδρανο, να κρατηθούν από εκεί με νύχια και με δόντια για όσο περισσότερο μπορούν, να εξασφαλίσουν τα τελευταία “ένσημα” πριν γυρίσουν στο σπίτι τους. Και δέχονται ασμένως να γίνουν κομμάτι μίας σκοτεινής συναλλαγής, να πουλήσουν τους ίδιους τους εαυτούς τους για λίγους ακόμα μήνες βουλευτικής αποζημίωσης.
Δεν τους πειράζει που μετατρέπονται σε αντικείμενα προς διαπραγμάτευση ή υποχείρια της κυβέρνησης. Δεν τους ενοχλεί να ακολουθούν άνωθεν εντολές από ανθρώπους που άλλοτε δεν θα δέχονταν καν να συνυπάρξουν στον ίδιο χώρο μαζί τους.
Δεν τους νοιάζει που βλέπουν τα ονόματά τους στις λίστες των υποψήφιων για “leasing” και που μαθαίνει όλος ο κόσμος ότι η ψήφος τους είναι προς πώληση.
Δεν τους νοιάζουν έννοιες όπως η ηθική, η τιμιότητα, ο πατριωτισμός. Αρκεί στο τέλος του μήνα να μπαίνει ο μισθός εκεί που πρέπει…