Πού είναι ο Αλέκος Παπαδόπουλος τώρα που τον χρειαζόμαστε;

Το ότι ο Αλέκος Παπαδόπουλος είναι ένας από τους λίγους πραγματικά σοβαρούς Έλληνες πολιτικούς, με θέσεις και απόψεις που βρίσκουν ευήκοα ώτα σε ολόκληρο το φάσμα της ελληνικής κοινωνίας (ανεξαρτήτως ιδεολογίας, εισοδήματος ή κοινωνικής τάξης), μάλλον δε χρειάζεται να το πούμε ως κάτι νέο. Το γνωρίζουμε λίγο-πολύ όλοι. Αυτό βέβαια που προκαλεί ερωτηματικά είναι το πώς ο συγκεκριμένος άνθρωπος παραμένει εδώ και σχεδόν δεκαπέντε χρόνια μακριά από την ενεργό πολιτική – σε μία εποχή μάλιστα που ο τόπος χρειάζεται όσο ποτέ τέτοιες φωνές.

Ο Αλέκος Παπαδόπουλος, έχοντας διατελέσει υφυπουργός και υπουργός σε τρία πόστα από το 1993 ως το 2002, άφησε πίσω του έργο – μεταξύ των καινοτομιών που του πιστώνονται είναι το Σχέδιο «Καποδίστριας», η δημιουργία του Συνηγόρου του Πολίτη, καθώς και η ίδρυση του ΣΔΟΕ.

Όμως μετά την απομάκρυνσή του από το υπουργείο Υγείας το 2002, «εξαφανίστηκε» από το πολιτικό προσκήνιο. Όπως έλεγε τότε σε συνέντευξή του στην «Καθημερινή»: «Στα σχεδόν 10 χρόνια που είμαι μέλος της κυβέρνησης, ζω σχεδόν μονοδιάστατα.

Για να είμαι ειλικρινής, θα αποσυρθώ όχι γιατί -όπως είπατε πριν- έχει βαρεθεί να μας βλέπει ο κόσμος, αλλά γιατί το έχω ο ίδιος ανάγκη. Το πιθανότερο είναι ότι μετά ένα διάστημα στην εφεδρεία θα πάθω σύνδρομο στέρησης. Τώρα, όμως, έτσι νιώθω και έτσι θα πράξω».

Αυτό το σύνδρομο στέρησης έχει βέβαια αργήσει να κάνει την εμφάνισή του (αν και οι φήμες οργιάζουν για επιστροφή του στην ενεργό πολιτική με νέο κόμμα), και στο μεταξύ η ελληνική κοινωνία έχει ήδη πάθει σύνδρομο στέρησης από πολιτικούς σαν τον Αλέκο Παπαδόπουλο: ρεαλιστές, αληθινούς γνώστες της πολιτικής (και όχι απλώς δημοσιοσχεσίτες), ικανούς.

Τα στοιχεία αυτά δείχνει άλλωστε και σε συνέντευξή του στο liberal.gr και τον Θανάση Μαυρίδη, αναλύοντας με καθαρό μυαλό τις πολιτικές εξελίξεις.

Αποφεύγοντας να χαϊδέψει αυτιά (μακάρι να το έκαναν περισσότεροι αυτό), σχολιάζει πως ο ελληνικός λαός είναι διχασμένος ανάμεσα στην παραμονή στην Ευρωζώνη ή την έξοδο από το ευρώ. «Ενώ η πλειοψηφία του θέλει να μείνει στην Ευρωζώνη, συμπεριφέρεται σαν να θέλει να φύγει από αυτή», παρατηρεί, και σημειώνει ότι η εν γένει πολιτική διαχείριση μέχρι τώρα δείχνει ότι ούτε οι «οδηγοί» του τόπου, ούτε και οι πολίτες ξέρουν τι θέλουν.

Και ασκεί σκληρή κριτική στους λαϊκιστές, υπογραμμίζοντας: «Πρέπει τα όποια προγράμματα να τα εφαρμόσουμε με απόλυτη συνέπεια και όχι με τις μικροπονηριές των λαϊκιστών.  Αν δεν θέλουμε κάποια στιγμή να έρθουμε στην τραγική ώρα η πρόταση Σόιμπλε να γίνει εκ των πραγμάτων και εκ της ανικανότητάς μας εθνικό αιτούμενο».

Όσο για το πόσο αντέχει ακόμα η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ εκτιμά: «Η κυβέρνηση δείχνει προσωρινά μεγάλα περιθώρια ανθεκτικότητας και αυτά δεν οφείλεται  στο γεγονός ότι η ίδια είναι αποτελεσματική στη επίλυση προβλημάτων ή γιατί έχει σωρεύσει κεφάλαια εμπιστοσύνης.

Το αντίθετο μάλιστα! Είναι διότι έχει καταφέρει να κυριαρχήσει επάνω σε μία κοινωνική πλειοψηφία ενός κόσμου που όπως τον περιέγραψα είναι συσκοτισμένος και από την άλλη μεριά δεν έχουν προκύψει ακόμη οι δυνάμεις εκείνες οι οποίες θα του προκαλέσουν  εμπιστοσύνη για μια πραγματική διέξοδο από την κρίση».

Πραγματικά οξυδερκείς τοποθετήσεις, από έναν άνθρωπο που… χαραμίζεται μακριά από την ενεργό πολιτική…

Διαβάστε ακόμα στο mononews.gr: Φεύγει ο Τσακαλώτος, έρχεται ο…