Οι γονείς αγοράζουν στα παιδιά τους όλα τα λάθος παιχνίδια

Η καλύτερη στιγμή της λογοθεραπείας του γιου μου ήταν πάντα η τσάντα με τα παιχνίδια . Πριν από χρόνια, όταν ήταν μικρός και η λογοθεραπεύτρια ήρθε στο σπίτι μας, περίμενε υπομονετικά καθώς εκείνη έβγαζε ένα παιχνίδι κάθε φορά για να το χρησιμοποιήσει στην ανάπτυξη των γλωσσικών δεξιοτήτων. Αγχωμένος με την πρόοδό του, παρακολουθούσα το έργο της και κατέγραφα τα ονόματα των “εργαλείων” της. Στη συνέχεια έτρεχα στο «Toys R Us» – και σχεδόν πάντα, έβγαινα έξω με άδεια χέρια.

Τα καταστήματα παιχνιδιών, όπως αποδεικνύεται, είναι το χειρότερο μέρος για να αγοράσουμε παιχνίδια. Ο διάδρομος με τα εκπαιδευτικά είναι ακόμη πιο ανησυχητικός-θλιβερός, γεμάτο με παιχνίδια που λειτουργούν με μπαταρία και αποτελούνται από φυσίγγια, ήχους, και βελόνες. Αυτό που πρέπει να κατανοήσουν καλύτερα τα καταστήματα παιχνιδιών (και οι γονείς) είναι ότι για να είναι ένα προϊόν αποτελεσματικό εργαλείο μάθησης, πρέπει το παιδί να είναι σε θέση να το χρησιμοποιήσει για να κάνει ερωτήματα και να προσπαθεί να τα απαντήσει. Ωστόσο, στην περίπτωση των εκπαιδευτικών παιχνιδιών, το μηχάνημα είναι αυτό που κάνει όλες τις ερωτήσεις.

Το παιχνίδι των γονιών, επίσης, πρέπει να αλλάξει. Για αρχή, θα πρέπει να καθίσουμε στο πάτωμα. Πολύ συχνά, οι γονείς χρησιμοποιούν τα παιχνίδια σαν μπέιμπι-σίτερ. Καθίζουν τα παιδιά κάτω με ένα παιχνίδι και φεύγουν για να ελέγξουν τα e-mails ή να πλύνουν τα πιάτα. Περιμένουν το παιχνίδι να κατακτήσει το παιδί τους μέχρι να το γοητεύσει.  «Δεν μπορεί να το αφήσει απ’ τα χέρια του», θα πουν για να περιγράψουν τα επιτυχημένα παιχνίδια.

Δεν είναι ντροπή να προσπαθούμε να καταπλήξουμε τα παιδιά όταν ανοίγουν τα δώρα τους, αλλά αν θέλουμε να μετατρέψουμε τις αγορές των παιχνιδιών σε εκπαιδευτικές επενδύσεις, τότε θα πρέπει να εμπλακούμε και να παραμείνουμε εμπλεκόμενοι. Πρέπει να παίζουμε μαζί τους. Είναι τόσο απλό!

Είναι σημαντικό να καταφέρουμε να παίξουμε σωστά. Για την κοινωνία. Για την οικονομία. Για την ανταγωνιστικότητα. Για το χώρο εργασίας.

Πολυδιεργασία νωρίς (ταυτόχρονη εκτέλεση πολλών ενεργειών)

Αντί να εστιάζουν όλη τους την προσοχή στα μηχανήματα που μιλούν, τα παιδιά πρέπει νωρίς να εξασκηθούν στις λεγόμενες «δεξιότητες ομαδικής προσοχής». Αυτές οι δεξιότητες θα επηρεάσουν άμεσα την ικανότητα τους να μαθαίνουν σε μια τάξη, να μιλούν σε μια συνάντηση, να βγάζουν νόημα από συγκρουόμενες σκέψεις και απόψεις.

Εδώ είναι ένα παράδειγμα από μια τυπική ρύθμιση γραφείων: Όταν ο διευθυντής του τμήματος μου διαβάζει μια έκθεση για την ομάδα μου, σκέφτομαι την έκθεση. Όταν κάνει μια ερώτηση, μετατοπίζω την προσοχή μου στον προϊστάμενό μου, ο οποίος αρχίζει να απαντά στην ερώτηση.

Μετά σκέφτομαι τι είπε, αλλά παράλληλα σκέφτομαι το τι σκέφτηκαν οι άλλοι για αυτό που είπε. Τότε, θυμάμαι κάτι που μου λέει ότι ο προϊστάμενός μου έκανε λάθος. Κοιτάζω γύρω μου και συναντώ τα μάτια ενός άλλου συνάδελφου που ήδη με κοιτάζει.

Ξέρει ότι ξέρω. Σκεφτόμαστε και οι δύο και επικοινωνούμε με τα μάτια μας, αλλά κανείς από μας, δεν έχει πει λέξη. Τα εκπαιδευτικά παιχνίδια που περιέγραψα δεν θα μπορούσαν ενδεχομένως να βοηθήσουν το παιδί να αναπτύξει την ικανότητα της ομαδικής προσοχής.

Η ιδέα ότι μια μηχανή, που κάνει μια σειρά από ερωτήματα, μπορεί να διδάξει και να μιμηθεί έναν υπάλληλο ή έναν μαθητή είναι γελοίο. Είναι περισσότερο σαν μια δοκιμασία ή ένα τηλεπαιχνίδι.