Ινδική κάνναβη και δρομείς μεγάλων αποστάσεων-Tι είναι αυτό που τους “φτιάχνει” σύμφωνα με την επιστήμη

Πολύ πιθανό να μην υπάρχει καλύτερο συναίσθημα στον κόσμο από την αίσθηση της ηρεμίας και της ευτυχίας κατά την ολοκλήρωση μιας σκληρής προπόνησης τρεξίματος. Ποια είναι όμως η αιτία αυτής της αίσθησης του δρομέα; Ίσως έχετε ακούσει ότι μπορεί να οφείλεται στην αύξηση των ενδορφινών, των λεγόμενων χημικών ουσιών της ευτυχίας, που προκαλούν ανακούφιση από τον πόνο και ευχαρίστηση.

Αλλά στην πραγματικότητα το θέμα είναι λίγο πιο περίπλοκο.

Πρόσφατες μελέτες σε ποντίκια έδειξαν ότι οι ενδορφίνες μπορεί να μην προκαλούν ευεξία στους δρομείς. Αντ᾽ αυτού, οι επιστήμονες πιστεύουν ότι τα αποτελέσματα αυτά θα μπορούσαν να αποδοθούν σε άλλες χημικές ουσίες του σώματος, που λειτουργούν ως παυσίπονα και προκαλούν συναισθήματα ευτυχίας.

Η ιδέα ότι “oι ενδορφίνες σας κάνουν ευτυχισμένους»

Η ιδέα ότι τα αυξημένα επίπεδα των ενδορφινών είναι υπεύθυνα για το ευχάριστο συναίσθημά σας μετά από μια προπόνηση τρεξίματος, προέκυψε στη δεκαετία του 1980, όταν οι επιστήμονες διαπίστωσαν ότι τα επίπεδα ενδορφινών στο αίμα μας εμπλουτίζονται μετά από παρατεταμένη άσκηση. Μερικοί ερευνητές υπέθεσαν επίσης, ότι αυτές οι χημικές ουσίες που παράγονται μας προκαλούν την αίσθηση ευφορίας που νιώθουμε μετά από μια σκληρή προπόνηση και η ιδέα αυτή εξαπλώθηκε γρήγορα.

Ωστόσο με αυτή την εξήγηση υπάρχει ένα πρόβλημα:

Οι ενδορφίνες είναι μεγάλα μόρια, τόσο μεγάλα ώστε δεν μπορούν να κινηθούν μέσω του αίματος στον εγκέφαλο. Το φράγμα αίματος-εγκεφάλου αποτελεί το κλειδί για να διατηρήσουμε τον εγκέφαλο ασφαλή, καθώς κρατά ορισμένα παθογόνα μόρια από το να περάσουν από το αίμα στον εγκέφαλο. Αλλά επειδή οι ενδορφίνες δεν μπορούν να περάσουν, αυτό σημαίνει ότι δεν είναι οι μόνες χημικές ουσίες που ευθύνονται για την ευεξία που νιώθουν οι δρομείς έπειτα από έντονη προπόνηση.

Τα ενδοκανναβινοειδή

Οι ενδορφίνες δεν είναι οι μόνες χημικές ουσίες των οποίων τα επίπεδα αυξάνονται όταν ασκείστε. Μια χημική ουσία που ονομάζεται ανανδαμίδης κάνει ακριβώς το ίδιο.

Σύμφωνα με μελέτη που πραγματοποιήθηκε τον Σεπτέμβριο του 2015 σε ποντίκια και μια μικρής έκτασης μελέτη που έγινε το 2004 προέκυψε ότι η ανανδαμίδης είναι ένα είδος ενδοκανναβινοειδούς, μιας χημικής ουσίας που αποτελεί μέρος ενός συστήματος το οποίο είναι υπεύθυνο για τον μετριασμό των ψυχοδραστικών, όπως είναι τα αποτελέσματα που επιφέρει η μαριχουάνα. Σε αντίθεση με τις δυσκίνητες ενδορφίνες, οι ανανδαμίδες μπορούν να κάνουν ομαλά τον δρόμο μέσω του αίματος στον εγκέφαλο.

Για να δώσουμε έμφαση στα αποτελέσματα των ενδορφινών και ενδοκανναβινοειδών, το 2015 σε έγγραφό τους οι ερευνητές στο Κεντρικό Ινστιτούτο Ψυχικής Υγείας της ιατρικής σχολή του Πανεπιστημίου της Χαϊδελβέργης σύγκριναν άμεσα τα αποτελέσματα των δύο αυτών ομάδων χημικών ουσιών σε ποντίκια, που έτρεξαν σε τροχό που βρίσκονταν σε λειτουργία.

Οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι, εκτός από το ότι ήταν πιο ήρεμα ήταν και λιγότερα ευαίσθητα στον πόνο μετά το τρέξιμο, τα ποντίκια αυτά είχαν υψηλότερα επίπεδα των ενδορφινών και των ενδοκανναβινοειδών.

Ξόδεψαν περισσότερο χρόνο σε καλά φωτισμένα μέρη του κλουβιού τους και ήταν ήρεμα και με λιγότερο άγχος. Επίσης ήταν ελαφρώς περισσότερο ανεκτικά στον πόνο μετά από την ώρα που πέρασαν πάνω στη ρόδα.

Ως ένας τρόπος για να εξασφαλιστεί ότι θα μπορούσαν να μετρήσουν τις επιδράσεις της κάθε μιας χημικής ουσίας ανεξάρτητα, οι ερευνητές έδωσαν πρώτα φάρμακα στα ποντίκια για να εμποδίσουν τις επιδράσεις ενός εκ των χημικών ουσιών. Όταν μπλόκαραν τις επιδράσεις των ενδορφινών, τίποτα δεν συνέβη – τα ζώα παρέμειναν πιο χαλαρά και πιο ανεκτικά στον πόνο. Αλλά όταν μπλόκαραν τα αποτελέσματα των ενδοκανναβινοειδών, οι θετικές επιδράσεις στα ποντίκια μετά από επίπονη “άσκηση” εξαφανίστηκαν.

Τα ευρήματά τους υποδηλώνουν ότι τα αυξημένα επίπεδα ενδορφινών των ποντικιών δεν σχετίζονταν τόσο με την ευεξία.
Όλα αυτή η έρευνα έχει μία προφανής προειδοποίηση: Τα ποντίκια δεν είναι άνθρωποι.
Η μελέτη αποκάλυψε επίσης κάτι απογοητευτικό: Ίσως χρειαστεί να τρέξετε αρκετά χιλιόμετρα, δεδομένου ότι τα ποντίκια έτρεξαν κατά μέσο όρο πάνω από τρία μίλια την μέρα (αρκετή απόσταση για ένα ποντίκι).

Άλλοι παράγοντες που παίζουν ρόλο

Ακόμα άλλες μελέτες υποδεικνύουν ότι ούτε οι ενδορφίνες, ούτε τα ενδοκανναβινοειδοή επιδρούν στην θετική ψυχολογία του δρομέα.

Για παράδειγμα, (τον Σεπτέμβριο 2015), βρέθηκε ότι τα ποντίκια με χαμηλά επίπεδα της ορμόνης λεπτίνης έτειναν να τρέξουν μακρύτερα από τα ποντίκια με φυσιολογικά επίπεδα λεπτίνης.

Η λεπτίνη, αλλιώς γνωστή ως “ορμόνη κορεσμού,” αναστέλλει την αίσθηση της πείνας, προκειμένου να ρυθμίσει τα επίπεδα της ενέργειας μας.

Η ιδέα είναι ότι το λιγότερο πεινασμένο νιώθει ότι έχει μεγαλύτερο κίνητρο για να συνεχίσει να τρέχει. Και ότι η αύξηση των κινήτρων θα μπορούσε να είναι πιο εύκολη όταν αισθάνεται όμορφα. ”Σε τελική ανάλυση, η λεπτίνη στέλνει στον εγκέφαλο ένα σαφές μήνυμα: Όταν τα τρόφιμα είναι λιγοστά, είναι διασκεδαστικό να τρέχεις να κυνηγήσεις κάποια που βρίσκονται πιο κάτω».

Και πάλι, μόνο και μόνο επειδή αυτά τα αποτελέσματα έχουν προκύψει μετά από πειράματα σε ποντικούς, αυτό δεν σημαίνει κατ ‘ανάγκη ότι αντιπροσωπεύουν και τους ανθρώπους.

Θα μπορούσε να υπάρχει λοιπόν, ένας συνδυασμός παραγόντων και κάποια στιγμή ίσως καταφέρουμε να έχουμε μία απόδειξη για το τι ακριβώς προκαλεί ευεξία στον δρομέα.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ:

http://www.mononews.gr/ta-7-simantikotera-pragmata-pou-prepi-na-xerete-simera-26/49947