Η αλλήθωρη αντιπολίτευση, η ολιστική Μποφίλιου κι ένας δραπέτης

Δεν ξέρω, γιατί αυτός ο άνθρωπος με τον διακαή πόθο για σπουδές, παρ΄ότι φυλακισμένος, φέρθηκε τόσο άσπλαχνα στους υπερασπιστές του, ένα ολόκληρο κόμμα, που τον πήρε υπό την προστασία του, κι εκείνος αντί για ευχαριστώ, τους γύρισε την πλάτη και την κοπάνησε.

Δική του η επιλογή να κόψει το βραχιολάκι κι αντί για το Πανεπιστήμιο να εξαφανιστεί προς άγνωστη κατεύθυνση. Και δική τους η ντροπή, που για μια ακόμη φορά, μέσα στην αβάσταχτη επιθυμία τους για επίδειξη «δημοκρατίας» ήρθαν σε μετωπική με την πραγματικότητα. Γιατί έτσι έγινε.

Ο ΣΥΡΙΖΑ χρόνια τώρα πάλευε για τα δικαιώματα στην εκπαίδευση του «ληστή με το καλάσνικοφ», όπως ήταν γνωστός ο δραπέτης, αλλά εκείνος τους άδειασε ψυχρά και χωρίς έλεος.

Πτοήθηκε κανείς; Όχι βέβαια. Οι επαναστάτες δεν υποχωρούν ποτέ. Με το δόγμα «η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση» και με την …σταθερή αξία, ότι δεν παραδέχονται ποτέ τα λάθη τους _αναρωτιέμαι, αν εκεί στις κομματικές ομάδες κάνουν και καμιά αυτοκριτική πού και πού_ ο Τομέας Δικαιωμάτων του ΣΥΡΙΖΑ έριξε στην ευθύνη στην κυβέρνηση.

Χάλια, σου λέει, είναι οι φυλακές, άρα αν ο «φοιτητής» δεν επιστρέψει στον Κορυδαλλό «αυτό δεν θα είναι κόλαφος για όσους στο παρελθόν με θέρμη υποστήριξαν -και πολύ καλά έκαναν- τον αγώνα του, θα είναι κόλαφος για τους βασανιστές του». Πάλι καλά δηλαδή, που δεν του είπαν και μπράβο.

Να πω, μήπως έπαθαν κάτι από το σοκ; Να φανταστώ, ότι είναι από το ένστικτο της αυτοσυντήρησης τέτοια αντίδραση; Λογική απάντηση δεν υπάρχει. Εκείνο που οφείλω να αναγνωρίσω ωστόσο, είναι η ικανότητά τους στην στρεψοδικία, ακόμη και με σε μια τέτοια εξόφθαλμη περίπτωση.

Η οποία πάντως είναι σαφώς υποδεέστερη μπροστά στην μετωπική, που υπέστη ο ΣΥΡΙΖΑ και άλλοι αριστερόστροφοι βέβαια, από την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία. Εδώ όμως το ταλέντο της τήρησης «ουδετερότητας», η ισορροπία του «ναι μεν αλλά» είναι για Όσκαρ.

Γιατί πώς γίνεται να κατακρίνουν τον πόλεμο, να λυπούνται για τους νεκρούς και για τον Γολγοθά των αμάχων, αλλά να ξεχνούν ποιος τα προκάλεσε όλα αυτά;

Κανονικά θα ήταν θέμα, άξιο ψυχιατρικής διερεύνησης. Αν δεν ήταν βέβαια στην πραγματικότητα, μια πολιτική πρακτική «αξιοποίησης» των συνθηκών προς άγραν ψηφοφόρων. Ένα κλείσιμο του ματιού σ΄όσους αλληθωρίζουν προς τη μεριά του Πούτιν, βλέποντας όμως στο πρόσωπό του τι; Τον απόγονο του Στάλιν; Τη συνέχεια της Σοβιετικής Ένωσης; Ακόμη, ακόμη τη φενάκη εκείνων, που πίστεψαν κάποτε σε ένα όραμα για την ανθρωπότητα, που όμως έσβησε μέσα στην παγωνιά και τη λάσπη των γκούλαγκ;

Αντίθετα για «ιμπεριαλιστικό πόλεμο» ακούμε να μιλάνε, σε διαδηλώσεις υπέρ της «ειρήνης» μας καλούν, βγαίνουν και κάτι τραγουδίστριες _για τη Μποφίλιου μιλάω_ που με τη γροθιά υψωμένη δηλώνει, πως «είμαστε με τον άνθρωπο», λες κι εμείς οι υπόλοιποι είμαστε με τους εξωγήινους, και πώς έχει μια «ολιστική θέση» (!) κατά του πολέμου αλλά για την ταμπακιέρα …σιωπή.

Ακόμη κι ο Σαββόπουλος έπεσε σε τοίχο, όταν κάλεσε αρχικά τους ομοτέχνους του στον τηλεμαραθώνιο που οργανώνει, γιατί οι περισσότεροι σφύριζαν αδιάφορα, έτσι ώστε να χρειαστούν περαιτέρω διευκρινήσεις: «Γνωρίζω βέβαια τους δισταγμούς μερικών αξιαγάπητων συναδέλφων αλλά ο τηλεμαραθώνιος δεν θα είναι κατά της Ρωσίας η οποία άλλωστε υποφέρει επίσης από αυτόν τον δημόσιο υπάλληλο που μεταλλάχθηκε σε αυτοκράτορα της», είπε ο Νιόνιος, χρησιμοποιώντας προσεκτικά τις λέξεις και κατένευσε τα πνεύματα…

Ο ΣΥΡΙΖΑ άλλωστε, έχει δώσει σαφή γραμμή. «Είναι αναγκαίο να υψώσουμε το ανάστημά μας και να διεκδικήσουμε την άμεση παύση του πολέμου, την καταδίκη της εισβολής, τη διασφάλιση της ειρήνης», λέει ο τομέας πολιτισμού της Κοινοβουλευτικής Ομάδας και το τμήμα πολιτισμού του κόμματος.

Αλλά …ποιος, πού, πότε, γιατί, ξεχάστε το. Βλέπετε στην Ουκρανία οι άνθρωποι σκοτώνονται κι εδώ υπάρχουν κάποιοι, που τηρούν ίσες αποστάσεις από θύτες και θύματα, προσδοκώντας οφέλη που θα μετρηθούν στην κάλπη…