Όλοι θα θέλαμε αυτή την εξοχική κατοικία στο Πήλιο

Η επιτυχημένη ένταξη ενός κτιρίου σε ιστορικό περιβάλλον στηρίζεται στο τρίπτυχο: σχήμα – όγκος – μορφή. Τα καθαρά σχήματα των πηλιορείτικων σπιτιών, που φέρουν τετράριχτες στέγες με έντονα γείσα, αρκούν για να καθοδηγήσουν το σημερινό αρχιτέκτονα, ώστε να αποφύγει τις γραφικότητες. Οι δύο εξοχικές κατοικίες στη Βυζίτσα επιχειρούν να προσφέρουν τις ανέσεις που χρειάζεται η σύγχρονη διαβίωση, κρατώντας τα ουσιώδη χαρακτηριστικά της τοπικής αρχιτεκτονικής.

Η μικρότερη κατοικία επιφάνειας 34 m² κτίστηκε μετά τους σεισμούς του 1955. Πρόσφατα αναδιαρρυθμίστηκε σε μονόχωρο σπίτι, που ακολουθεί  το συνηθισμένο στο Πήλιο τύπο του μονόσπιτου, με το χώρο του ύπνου σε πατάρι.Η μεγαλύτερη κατοικία επιφάνειας 172 m² κρατά τη στιβαρή βάση του τυπικού πηλιορείτικου σπιτιού, με φέρουσες λιθοδομές με διαζώματα  από εμφανές μπετόν. Στο καθιστικό του ισογείου η παραδοσιακή τυπολογία ανατρέπεται. Ανοίγονται μεγάλα ανοίγματα, που επιτρέπουν την απρόσκοπτη θέα και επαφή με τον υπαίθριο χώρο, ένθεν και ένθεν του τζακιού. Ο όροφος συναρμολογήθηκε από σκελετό σύνθετης ξυλείας με μεταλλικές δοκοθήκες. Πρόκειται για μια σημερινή εκδοχή των “εξώστεγων” που ήδη από τα μέσα του 19ου αιώνα είχαν εγκαταλειφθεί, με αποτέλεσμα την απώλεια της τεχνικής και της τεχνογνωσίας από τους ντόπιους μάστορες.

Αξίζει να ασχοληθεί κανείς με την αξιολόγηση των παραδοσιακών τυπολογιών και να ασκηθεί σε αρχιτεκτονικές συνθέσεις που στηρίζονται σ’ αυτές. Πολλές φορές θα νιώσει την ανάγκη να τις εμπλουτίσει με νέα δεδομένα και να παραγάγει εξελιγμένους τύπους. Αλλά είναι και φορές που θα πρέπει να τις ανατρέψει. Μια νέα τυπολογία θα προκύψει έτσι, που όμως θα έχει επίσης αφετηρία στην παράδοση. Οι μορφές που θα “ντύσουν” τις εξελιγμένες τυπολογίες, μπορεί να είναι μετεξέλιξη των παραδοσιακών –όπου αυτό γίνεται με τρόπο γνήσιο και γόνιμο.