Ξανά υπό αμφισβήτηση η αρχή «πλήρωσε για να πληρωθείς»

Το ερώτημα αν οι σύλλογοι προστασίας και αποζημίωσης (Protection & Indemnity, P&I) πλοιοκτητών είναι απλώς τέτοιοι ή ασφαλιστικές εταιρείες έναντι τρίτων βρίσκεται και πάλι στην επικαιρότητα. Η εντυπωσιακή προσάραξη του πλοίου Yusuf Cepnioglu (έτος κατασκευής 2005) σε βράχια ανοιχτά της Μυκόνου το 2014, που οδήγησε σε μία δαπανηρή επιχείρηση απομάκρυνσης του ναυαγίου, είναι η πιο πρόσφατη πρόκληση για την παραδοσιακή αρχή «πλήρωσε για να πληρωθείς» των συλλόγων αυτών.

Αντίστοιχα ζητήματα έχουν εγερθεί και μετά την πετρελαιοκηλίδα που προκλήθηκε το 2002 από το Prestige, για την οποία το ανώτατο δικαστήριο της Ισπανίας έκρινε πως το London Club πρέπει να πληρώσει 1 δις δολάρια ως αποζημίωση.

Φαίνεται πως οι διαφορές για το αν οι σύλλογοι αυτοί απλώς ασφαλίζουν τα μέλη τους, ή αναλαμβάνουν περαιτέρω ευθύνες όταν τα πράγματα πάνε στραβά στη θάλασσα, δύσκολα θα ατονήσουν, την ώρα που παρατηρείται μία τάση προς την ανάληψη δράσης κατά των ασφαλιστών. Και οι αντικρουόμενοι νόμοι που διέπουν το αγγλικό Δίκαιο και τα διεθνή δικαστήρια είναι ένα ακόμα ανοιχτό ζήτημα που δημιουργεί περαιτέρω διαφωνίες.

Η πάγια θέση των συλλόγων P&I είναι ότι ασφαλίζουν τα μέλη τους απέναντι σε απατήσεις τρίτων. Άρα, με την αυστηρότερη ερμηνεία των κανονισμών τους, ο πλοιοκτήτης πρέπει πρώτα να καταβάλει το τίμημα μίας απαίτησης και έπειτα αποζημιώνεται από τον σύλλογο, που είναι και η θέση που υποστηρίζεται από το αγγλικό Δίκαιο. Οποιαδήποτε παραβίαση αυτής της «αλυσίδας», από παράγοντες όπως η οικονομική αδυναμία του πλοιοκτήτη, στερεί ενδεχομένως από τον τρίτο το δικαίωμα αποζημίωσης.

Ωστόσο πρακτικά οι σύλλογοι συνήθως πληρώνουν εν τέλει, και ειδικά υπό τον αυξανόμενο αριθμό διεθνών συμβάσεων που απαιτούν «μπλε κάρτες» είναι έτιμοι να αποζημιώσουν άμεσα τα θύματα.

Το άλλο θέμα που προκύπτει από τις διαφωνίες για τα κλαμπ αυτά είναι οι διαφορές μεταξύ των Άγγλων δικαστών, που επικυρώνουν την υπεροχή των κανονισμών των συλλόγων, και των ξένων δικαστών, που θεωρούν πως οι σύλλογοι είναι υπεύθυνοι ως ασφαλιστές.

Εν προκειμένω, στην περίπτωση του Yusuf Cepnioglu το ζήτημα αφορά στο αίτημα για αποζημίωση ύψους 11,8 εκατ. ευρώ από την Containerships Denizcilik Nakliyat ve Ticaret, η οποία είχε ναυλώσει το πλοίο για το (όπως αποδείχθηκε) τελευταίο του ταξίδι.

Ο τουρκικός νόμος επιτρέπει σε τρίτους να λαμβάνουν άμεσα δράση εναντίον ασφαλιστών, και άρα έρχεται σε αντίθεση με την αρχή «πλήρωσε για να πληρωθείς». Και αν η εξέταση του αιτήματος αποζημίωσης γίνει στην Τουρκία, θα υποβάλει σε δοκιμασία τους κανονισμούς των συλλόγων, που υπόκεινται στο αγγλικό Δίκαιο.

Το Shipowners’ Club κέρδισε στη δίκη που έγινε στο Λονδίνο τον Φεβρουάριο του 2015, και η απόφαση επικυρώθηκε και στο εφετείο.

«Άπαξ και αποφασιστεί ότι οι ναυλωτές ασκούν ένα ουσιωδώς συνδεδεμένο με το συμβόλαιο δικαίωμα, πρέπει να συνάγεται ότι οι ναυλωτές είναι αναγκασμένοι να αποδεχθούν ότι το αίτημά τους ελέγχεται από το αγγλικό Δίκαιο και πρέπει να εκδικαστεί στο Λονδίνο», ανέφερε στο εφετείο ο δικαστής Longmore.

“Οι ναυλωτές αναμφίβολα είναι απρόθυμοι να μεταφέρουν το αίτημά τους στο Λονδίνο επειδή ο αγγλικός νόμος θα επικύρωνε την αρχή ‘πλήρωσε για να πληρωθείς’. Ωστόσο, όσον αφορά στον αγγλικό νόμο, ο σύλλογος έχει δικαίωμα να τηρεί αυτή την αρχή», υποστήριξε στην πρωτόδικη απόφαση ο δικαστής Teare

Μένει να δούμε το πώς θα συνεχιστεί η «μάχη» για το Yusuf Cepnioglu στην Τουρκία – άλλωστε τα κλαμπ P&I γνωρίζουν ήδη πως κάποιες φορές είναι δύσκολο να αψηφήσουν τις αποφάσεις ανώτατων δικαστηρίων, όπως έγινε στη Βενεζουέλα μετά την πετρελαιοκηλίδα που προκλήθηκε από το τάνκερ Nissos Amorgos το 1997.

Διαβάστε ακόμα:

 

 

http://www.mononews.gr/i-25chroni-epichirimatias-pou-metetrepse-ta-stock-se-pigi-ekatommirion/42448

Διαβάστε ακόμα:

http://www.mononews.gr/giorgos-prokopiou-ependii-sto-mellonme-tin-agora-dio-plion-tipou-boxships/42476