Η Κωνσταντινούπολη τον Ιούνιο του 2024 έζησε «Μουρίνιο-μανία». Η παρουσίαση στο «Σουκρού Σαράτσογλου» έμοιαζε με πολιτική καμπάνια: 30.000 στις εξέδρες, εκατοντάδες χιλιάδες σε τηλεόραση και διαδίκτυο, ο Αλί Κοτς να τον πλασάρει ως «Μεσσία» που θα τελειώσει τη δεκαετή ανομβρία τίτλων. Δέκα τέσσερις μήνες μετά, ο ίδιος άνθρωπος που ήρθε με τυμπανοκρουσίες, έφυγε «σαν τον κλέφτη»: ένα μοναχικό καρέ στο αεροδρόμιο, αμέσως μετά τον αποκλεισμό από την Μπενφίκα στα προκριματικά του Champions League και μια σχέση με τη διοίκηση που είχε φθαρεί από δημόσια «καρφιά» για μεταγραφές και παρεμβάσεις.

Αγωνιστικά, η Φενέρ έμεινε πίσω από τη Γαλατάσαραϊ, δεν κέρδισε κανένα «διηπειρωτικό ντέρμπι», αποκλείστηκε Ευρώπη πέρυσι από Λιλ και Ρέιντζερς και φέτος ξανά εκτός Champions Leaugue. Το αφήγημα του «serial winner» υποχώρησε μπροστά σε μια εικόνα ομάδας αργής, νευρικής, συντηρητικής – «ομάδα Μουρίνιο» όπως λένε οι επικριτές του.

1

Ο «συλλέκτης» των αποζημιώσεων

Εάν όμως ο Ζοσέ δεν κερδίζει πια όπως παλιά στο χορτάρι, παραμένει ανίκητος σε ένα άλλο γήπεδο: των exit packages. Η έβδομη απόλυση της καριέρας του προσθέτει, σύμφωνα με τα δημοσιευμένα ποσά, άλλα 15 εκατ. ευρώ στον ειδικό λογαριασμό του και ανεβάζει το σύνολο στα περίπου 115 εκατ. ευρώ. Ο κατάλογος είναι… τροπαιοθήκη αποζημιώσεων:

  • Τσέλσι 2007: 21.000.000
  • Ρεάλ Μαδρίτης 2013: 19.800.000
  • Τσέλσι 2015: 14.540.000
  • Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ 2018: 19.770.000
  • Τότεναμ 2021: 20.920.000
  • Ρόμα 2024: 3.500.000
  • Φενέρμπαχτσε 2025: 15.000.000
  • Σύνολο; 114.530.000 ευρώ!

 

Για έναν coach που κάποτε περιφρονούσε τα «δευτερεύοντα» τρόπαια, η τελευταία δεκαετία γράφεται, κυρίως, με τίτλους… τραπεζικών κινήσεων. 

Κι όμως, η απόλυση που κόστισε 15 εκατ. στη Φενέρ, δημιούργησε –στο χρηματιστήριο– πολλαπλάσια υπεραξία. Η μετοχή εκτινάχθηκε έως και 7% αμέσως μετά την ανακοίνωση, προσθέτοντας άλλα 26 εκατ. δολάρια στην κεφαλαιοποίηση και ανεβάζοντας την αποτίμηση πάνω από τα 400 εκατ. δολάρια. Το μήνυμα της αγοράς ήταν διαυγές: σε εισηγμένους συλλόγους, το sentiment για τη διοίκηση και την προοπτική αλλάζει πιο γρήγορα κι από προπονητικό staff. Η κίνηση Κοτς διαβάστηκε ως «reset» αξιοπιστίας και πλάνου. Είναι η σπάνια φορά που ένα ακριβό διαζύγιο δεν γράφεται ως ζημιά, αλλά ως επένδυση αναστροφής κλίματος.

Δυνατό brand

Βεβαίως, ο Μουρίνιο εξακολουθεί να είναι δυνατό brand. Φέρνει τηλεθέαση, engagement, διεθνή προβολή. Στην Τουρκία, όμως, το brand δεν «έπαιξε μπάλα»: οι παροιμιώδεις αψιμαχίες με διαιτητές και αντιπάλους, τα on camera σκηνικά (όπως το… «πιάσιμο μύτης» στον Οκάν Μπουρούκ, τεχνικό της Γαλατά, στο μεταξύ τους ντέρμπι) σκίασαν την ουσία.

Δεν είναι τυχαίο ότι οι κορυφαίες εισηγμένες στην Ευρώπη –από Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ έως Γιουβέντους και Ντόρτμουντ– έχουν μάθει να «μιλούν» στην αγορά με αποφάσεις που εξηγούν πώς ο αθλητικός στόχος ευθυγραμμίζεται με αξία μετόχου: μερίσματα εκεί που αντέχει το μοντέλο, επένδυση σε assets (ακαδημίες, data, εμπορικά), γρήγορα cut losses όταν το πλάνο δεν βγαίνει.

Τι μένει για τον Ζοσέ

Φήμες τον στέλνουν ήδη πίσω στην Premier League· το brand πουλά ακόμη. Όμως η αγορά –και τα κλαμπ– φαίνεται να έχουν αλλάξει κεφάλαιο. Στις λίγκες όπου ο ανταγωνισμός μετριέται σε data, ρυθμό και εξέλιξη, το «Special» χρειάζεται να είναι ξανά στο γήπεδο, όχι στο… συμβόλαιο. Μέχρι τότε, ο τίτλος του «Special One» των αποζημιώσεων μένει ασφαλώς δικός του. Και είναι ο μόνος που κανείς, μέχρι σήμερα, δεν μπόρεσε να του πάρει.