Τι μπορεί να κάνει μια flâneuse, με αδυναμία στην αισθητική και την πολυτέλεια, ένα Σαββατιάτικο απόγευμα στο Παρίσι; Τσιμπολογώντας την Tuna Niçoise μου στο L’Avenue, το απόλυτο στέκι για τους λάτρεις της μόδας με τις σερβιτόρες που θυμίζουν casting για πασαρέλα, το βλέμμα μου καρφώνεται για ακόμη μια φορά απέναντι, στη Dior. Όχι μόνο στη μπουτίκ, αλλά και στη Galerie – το μουσείο που χρόνια τώρα αποφεύγει να με υποδεχτεί, καθώς τα εισιτήρια μονίμως εξαντλούνται. Μήπως όμως σήμερα είναι η τυχερή μου μέρα;

Απολαμβάνοντας και την τελευταία σταγόνα Ruinart Blanc de Blancs, παρατηρώ ότι η είσοδος για τη μπουτίκ με τη νεοκλασική πρόσοψη δεν έχει καθόλου ουρά, σε αντίθεση με την είσοδο για την Galerie που η ουρά χάνεται πίσω από τη γωνία. Ίσως μια αγορά στη μπουτίκ να μου εξασφαλίσει και το εισιτήριο για το μουσείο, σκέφτομαι. «Δεσποινίς, δεν έχετε πληρώσει». Η σκέψη μου ήταν τόσο δελεαστική και επιτακτική που δεν θυμάμαι πώς και εάν πλήρωσα πριν φύγω, ούτε πώς διέσχισα την Avenue Montaigne.

1

Όταν η αρχιτεκτονική συναντά την υψηλή ραπτική και την ιστορία

O θυρωρός μου ανοίγει αμέσως με «Bonjour madame !» κάτι που εδώ λένε μέχρι να δύσει ο ήλιος, και ξαφνικά βρίσκομαι στο «Βασίλειο των Ονείρων», στο «Νέο Λουκ», στην ανανεωμένη και ανακαινισμένη μπουτίκ Dior. Ένα έργο που κράτησε δύο χρόνια υπό την αρχιτεκτονική διεύθυνση του Peter Marino. Δεν πρόκειται για ένα απλό, συνηθισμένο κατάστημα. Στο θρυλικό «hôtel particulier», μπορώ να περάσω μια ολόκληρη ημέρα, ίσως και μια ζωή. Και ποιος δεν θα μπορούσε στα 10.000 τετραγωνικά μέτρα;

Αμέσως, και χωρίς ραντεβού, βρίσκεται στη διάθεσή μου η Άλις, ειδική στις κλασικές τσάντες Lady D, κι όπως καταλαβαίνω αργότερα, κινητή εγκυκλοπαίδεια του οίκου Dior. Της ζητώ να δω τα διάφορα μεγέθη Lady D και να δοκιμάσω. Ταυτόχρονα μαθαίνω για το «καταφύγιο του παραμυθιού» και κατανοώ άμεσα γιατί ο σχεδιαστής υπέκυψε στη γοητεία του κτιρίου και εγκαινίασε επίσημα τις εγκαταστάσεις του εδώ στις 15 Δεκεμβρίου 1946. Εδώ και 79 χρόνια, γυναίκες μπαινοβγαίνουν στον ίδιο ακριβώς χώρο αναζητώντας μια γεύση παριζιάνικης κομψότητας και γαλλικής φινέτσας.

Θεμελιώδεις δημιουργίες με βλέμμα στο μέλλον και απαράμιλλη φιλοξενία

Βρίσκομαι ακόμη στο ισόγειο, με τις δημιουργίες γυναικείας μόδας της τελευταίας υπεύθυνης δημιουργικού, Maria Grazia Chiuri, που συμπεριλαμβάνουν prêt-à-porter, αξεσουάρ, παπούτσια, τσάντες, γυαλιά ηλίου, και μικρά δερμάτινα είδη. Στον ίδιο όροφο βρίσκεται η ανδρική συλλογή του Kim Jones. Σίγουρα από την επόμενη σεζόν, η παιχνιδιάρικη προσέγγιση του Jonathan Anderson θα φέρει αλλαγές στις τάσεις, ίσως και στον χώρο. Νιώθω ότι εδώ συναντιούνται το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον ενός θρυλικού οίκου και συνειδητοποιώ ότι βηματίζω στο ίδιο παρκέ Βερσαλλιών που πάτησε ο ίδιος ο Dior και τα 90 μοντέλα του το 1947 όταν παρουσίασε την πρώτη κολεξιόν του. Διασχίζω τις ίδιες πόρτες με την Πριγκίπισσα Νταϊάνα και νομίζω ονειροβατώ.

Η Άλις μου προσφέρει νερό, ελαφρώς petillant, και γαλλικό καφέ. Κάποτε κερνούσαν σαμπάνια και σοκολατάκια, αλλά αυτά τώρα μπορείς να τα παραγγείλεις σε έναν από τους χώρους εστίασης της μπουτίκ. Και καθώς τα σκαμπό μπροστά από τις βιτρίνες με τα μικροσκοπικά τσαντάκια δεν είναι καθόλου βολικά, ίσως γιατί δεν θέλουν να κάθεσαι εκεί και για πολύ, κατευθύνομαι προς την Pâtisserie Dior, αφού έχω δοκιμάσει τόσες Lady D που έχω μπερδευτεί. Με θέα στον κήπο με τις τριανταφυλλιές, τα αγαπημένα λουλούδια του Dior, η Pâtisserie είναι ένα απαραίτητο διάλειμμα για γλυκό με την υπογραφή του διάσημου Γάλλου Σεφ Jean Imbert.

Η σκάλα προς την αιωνιότητα και η σχέση με την Ελλάδα

Από το καφέ βλέπω την περιστρεφόμενη σκάλα, που οδηγεί στον πρώτο όροφο, και παρατηρώ το διάσημο Bar Jacket, το σήμα κατατεθέν του Οίκου, με την εξαιρετικά στενή μέση, τους «ήσυχους» ώμους και την έντονη δομή σε γραμμή Α, που τονίζει το σχήμα κλεψύδρας της γυναικείας φιγούρας. Το συμβολικό ταγέρ έχει και τη δική του ελληνική έκδοση. Το Greek Bar Jacket, είναι επίσης ντοκιμαντέρ που γυρίστηκε στην Ελλάδα το 2022 με αφορμή τη συλλογή Dior Cruise 2022 της Μaria Grazia Chiuri, και την επίδειξη στο Παναθηναϊκό στάδιο. Άλλωστε δεν είναι η πρώτη φορά που ο Οίκος Dior επιλέγει τη χώρα μας ως φόντο. Η παρουσίαση της συλλογής υψηλής ραπτικής φθινόπωρο-χειμώνας 1951 έγινε στην Ακρόπολη με τη μεσολάβηση του βασιλιά Παύλου – αναφέρω στην Άλις στα γαλλικά, αν και η μπουτίκ διαθέτει προσωπικό που μπορεί να εξυπηρετήσει τον επισκέπτη σε εννέα γλώσσες.

Ομολογεί ότι δεν γνώριζε τη σχέση του Οίκου με την Ελλάδα κι έτσι νιώθω ότι κάτι μάθαμε και οι δυο μας σήμερα. Ανεβαίνοντας την σχεδόν «αιωρούμενη» σκάλα, παρατηρώ στους τοίχους τα Dior Toiles, τα πρότυπα σχέδια, σε πραγματικές διαστάσεις, όλα από το ίδιο λευκό υλικό, που προσφέρουν μια ματιά στο ιστορικό αρχείο του Οίκου. Φτάνοντας στον πρώτο όροφο, ο χώρος αλλάζει. Υπάρχει ηρεμία, απλότητα και το μάτι χάνεται από αίθουσα σε αίθουσα. Τώρα καταλαβαίνω γιατί ο Dior ήθελε να εγκατασταθεί «εδώ και πουθενά αλλού». Ο επισκέπτης μπορεί να δει εξαιρετικά κομμάτια από εξωτικά δέρματα και βραδινά φορέματα. Στο ίδιο επίπεδο στεγάζονται οι συλλογές πολύτιμων κοσμημάτων Fine Jewelry, και τα είδη σπιτιού Dior Maison.

Η ιστορία ενός Οίκου αποτυπωμένη σε κοσμήματα, υφάσματα και τα μυστικά του πρώτου ορόφου

Δοκιμάζω το βραχιόλι Rose des Vents, το ρόδο των ανέμων, που ενσωματώνει την ιστορία του Οίκου και του ανθρώπου που τον δημιούργησε. Εμπνευσμένο από το μωσαϊκό του κήπου της Villa Les Rhumbs, το σπίτι της παιδικής ηλικίας του Dior, στην Granville, φέρει ένα λαμπερό αστέρι, σαν αυτό στο οποίο σκόνταψε ο Dior, στις 18 Απριλίου 1946, στον δρόμο για τη συνάντηση με τον επενδυτή του, Marcel Boussac, που χορήγησε τον Οίκο του. Ίσως να είναι τριαντάφυλλο, το αγαπημένο λουλούδι του σχεδιαστή, εμφανές από το ρόδο-δημιουργία της Isa Genzken, που ξεκινά από το ισόγειο της κεντρικής σκάλας και «ανθίζει» στα 8,5 μέτρα ύψος, δίπλα στα άδυτα των ατελιέ της Collection Privée.

Το βλέμμα μου κλέβει ένα μαντήλι, στο οποίο λανθασμένα αναφέρομαι ως «twilly». Η Άλις με διορθώνει λέγοντάς μου ότι αυτά στον Dior ονομάζονται «Mitzah» όπως η βοηθός σχεδιάστρια του Dior, Mitzah Bricard, η μούσα που τα ενέπνευσε. Φορούσε ένα λεοπάρ μαντήλι γύρω από τον καρπό της για να κρύβει μια ουλή από υποτιθέμενη απόπειρα αυτοκτονίας. Ο Dior τότε δημιούργησε το πρώτο μεταξωτό, στενό σαν γραβάτα, μαντήλι ώστε η βοηθός του να φορά κάτι όμορφο στον καρπό της. Σήμερα το μαντήλι Mitzah κυκλοφορεί σε αμέτρητα σχέδια και προσθέτει ύφος και στιλ στα μαλλιά, τσάντες, καρπούς και στη μέση πολλών γυναικών παγκοσμίως. Κι έτσι ο κύριος Dior πέτυχε τον στόχο του: να κάνει τις γυναίκες να αισθάνονται πιο όμορφες.

Κι αν κουράστηκα, καθώς η Άλις συσκευάζει το μαντήλι μου, μπορώ να επισκεφθώ το εστιατόριο, Monsieur Dior, όπου το μενού επιμελούνται οι Jean Imbert και Antony Clémot. Οι θαμώνες μπορούν να δοκιμάσουν τα αγαπημένα πιάτα του ίδιου του Dior σε τραπέζια, καρέκλες και σερβίτσια Dior Maison. Και για την απόλυτη χαλάρωση, υπάρχει το Dior Beauty Room, ένα καταφύγιο με εξατομικευμένα πακέτα ομορφιάς και περιποίησης που χρησιμοποιούν και αναδεικνύουν τα ομώνυμα προϊόντα.

Μπουτίκ, μουσείο, μαγεία

Η Άλις επιστρέφει με τις αγορές μου, με ευχαριστεί και μου δίνει τον προσωπικό της αριθμό επικοινωνίας. Της ζητώ μια τελευταία χάρη: να επισκεφθώ σήμερα το μουσείο. Κι έτσι, χωρίς εισιτήριο, χωρίς ουρά, ανοίγουν μερικές πόρτες που συνδέουν τη μπουτίκ με τη Galerie και βρίσκομαι στην καρδιά της ιστορίας, έτοιμη να μάθω πώς μέσα σε μόλις 11 χρόνια ο gentleman της μόδας κατάφερε όπως έλεγε να «ανοίξει τα φτερά του και να φτάσει στην αιωνιότητα».

Ίσως εδώ όντως να συναντώνται «τα σύμπαντα των αισθήσεων» και «η υψηλή ραπτική να γίνεται το τελευταίο καταφύγιο του παραμυθιού, με τους σχεδιαστές να είναι οι τελευταίοι κάτοχοι του μαγικού ραβδιού της νεράιδας της Σταχτοπούτας».

«Δεσποινίς, το βραχιόλι», ακόμη το φορούσα.

Διαβάστε επίσης:

Armani, Dior, Loro Piana: Πόσο «Made in Italy» είναι τελικά τα ονειρικά luxury items;

Νταϊάν Φον Φίρστενμπεργκ: Η αυτοκράτειρα της μόδας είναι εδώ και αυτό το καλοκαίρι

Η Charlotte Gainsbourg στο Athénée