Τι θέλει να κάνει η κυβέρνηση με το ΔΝΤ; Έχει καταλάβει κανείς;

Η σχέση της εκάστοτε κυβέρνησης με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο σε αυτά τα τελευταία χρόνια της κρίσης ήταν πάντοτε προβληματική. Όμως ποτέ δεν ήταν τόσο μπερδεμένη όσο είναι σήμερα.

Ναι, το ΔΝΤ ήταν από την αρχή ο «σκληρός» της τρόικας. Ήταν εκείνος ο εταίρος που αμφισβητούσε τα στοιχεία και ζητούσε πάντα περισσότερα και αυστηρότερα μέτρα λιτότητας, και αυτό έφερε το Ταμείο πολλές φορές σε σύγκρουση με Έλληνες υπουργούς, που εμφανίζονταν εκνευρισμένοι με τις συνεχείς απαιτήσεις του ΔΝΤ. Όμως παράλληλα, από την αρχή της κρίσης το ΔΝΤ ήταν ο εταίρος εκείνος που γνώριζε καλά πώς διαχειρίζεται κανείς μία οικονομική κρίση – και αυτός ήταν και ο λόγος που οι Ευρωπαίοι επέμεναν εξαρχής (και επιμένουν ακόμα) στην παρουσία του ΔΝΤ στο ελληνικό πρόγραμμα, προσβλέποντας στην πολύτιμη τεχνογνωσία του.

Διαφωνίες υπήρχαν πάντοτε, όχι μόνο μεταξύ του ΔΝΤ και την Αθήνας, αλλά και μεταξύ του ΔΝΤ και των Βρυξελλών. Όμως κανείς εκτός Ελλάδος δεν τόλμησε να αμφισβητήσει τη σημασία της παραμονής του Ταμείου στην Ευρώπη, κι έτσι οι προσπάθειες τόσο του Αντώνη Σαμαρά, όσο και του Αλέξη Τσίπρα για απομάκρυνση του ΔΝΤ έπεσαν πανηγυρικά στο κενό.

Όμως αλήθεια, θέλει πραγματικά η σημερινή κυβέρνηση να φύγει το ΔΝΤ από την Ελλάδα; Γιατί πλέον κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος για τις προθέσεις του Μαξίμου όσον αφορά στο Ταμείο.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ μοιάζει εγκλωβισμένη στην θεμελιώδη αντίφαση που χαρακτηρίζει την παρουσία του ΔΝΤ στην Ελλάδα: Μπορεί το Ταμείο να απαιτεί τα πιο σκληρά μέτρα, όμως παράλληλα είναι ο μεγαλύτερος (ή ίσως ο μοναδικός) σύμμαχος της χώρας μας στο θέμα του χρέους. Είναι εκείνος ο εταίρος που «φωνάζει» ότι το ελληνικό χρέος δεν είναι βιώσιμο και πιέζει τους Ευρωπαίους να προχωρήσουν σε ελάφρυνσή του με οποιονδήποτε τρόπο.

Αν λοιπόν υποθέσουμε ότι αύριο το ΔΝΤ αποτελεί παρελθόν για την Ελλάδα, τότε παράλληλα θα αποτελέσουν παρελθόν και οι ελπίδες της κυβέρνησης για ελάφρυνση του χρέους – γιατί τότε πιθανότατα θα επικρατήσει η γραμμή Schaeuble για μηδενική επιείκεια, και κάπως έτσι η χώρα μας θα βρεθεί αναγκασμένη να πάρει νέα μέτρα, χωρίς καν να εξασφαλίσει ελάφρυνση χρέους!

Στο Μαξίμου το γνωρίζουν καλά αυτό, όμως γνωρίζουν και ότι οι απαιτήσεις του ΔΝΤ είναι δυσβάσταχτες – γι’ αυτό και έσπευσαν να εκμεταλλευθούν την αποκάλυψη των συνομιλιών Thomsen-Velculescu στο WikiLeaks, ελπίζοντας να ασκήσουν πίεση στο Ταμείο, όμως οι κυβερνητικοί σχεδιασμοί γύρισαν μπούμερανγκ λόγω των υποψιών που στρέφονται κατά της Αθήνας για την υποκλοπή των συνομιλιών, και εν τέλει το ΔΝΤ βγήκε από αυτήν την ιστορία ακόμα πιο ενισχυμένο.

Όμως όλα αυτά αναδεικνύουν και τη σύγχυση που υπάρχει στο εσωτερικό της κυβέρνησης: είναι φίλος μας το ΔΝΤ ή είναι εχθρός μας; Η απάντηση είναι ότι το ΔΝΤ είναι και τα δύο μαζί: είναι φίλος μας στην ελάφρυνση του χρέους και εχθρός μας στα δημοσιονομικά μέτρα. Ίσως λοιπόν πρέπει να καταλάβουν στο Μαξίμου πως αυτά τα δύο πάνε μαζί, και να αποφασίσουν τι είναι τελικά σημαντικότερο: να εξασφαλίσουν ένα καλύτερο deal για το χρέος ή να γλιτώσουν κάποια επιπλέον μέτρα;

Βέβαια, σε κάθε περίπτωση, η θέση του ΔΝΤ στην Ευρώπη είναι πια παγιωμένη, και από τη στιγμή που η Ευρώπη δεν διαπραγματεύεται την αποχώρησή του, η Ελλάδα πρακτικά δεν μπορεί να κάνει τίποτα. Επομένως, μάλλον το πιο σοφό για την ελληνική πλευρά θα ήταν να σταματήσει να «πολεμά» το Ταμείο και να φροντίσει ώστε να προετοιμάσει το έδαφος για τη διεκδίκηση της μεγαλύτερης δυνατής ελάφρυνσης του χρέους.

Διαβάστε ακόμα στο mononews.gr: ΔΝΤ: Το Brexit μπορεί να προκαλέσει σοβαρή ζημιά στην παγκόσμια οικονομία