Επαιρόμαστε ότι στα οκτώ μνημονιακά χρόνια υποφέραμε πολύ, αλλά ταυτόχρονα έχουμε κάνει πολλά βήματα προόδου για να κτίσουμε ένα σύγχρονο (ευρωπαϊκό;) κράτος. Και δικαιολογούμε τη συγκριτικά με τις άλλες χώρες του Νότου μεγάλη διάρκεια της κρίσης με αναφορά στις «ιδιαιτερότητες» (;) της χώρας. Φοβάμαι πως ζούμε σε κατασκευασμένο από τις επιθυμίες μας και αυταπάτες μας σκηνικό. Η πραγματικότητα είναι άλλη.

Ο Μαργαρίτης Σχοινάς

Σε άρθρο του στην Καθημερινή της Κυριακής , στις 27/8/2018 ο επικεφαλής εκπρόσωπος Τύπου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Μαργαρίτης Σχοινάς εκφράζει τις, προσωπικές όπως το ξεκαθαρίζει, απόψεις του για την μετά-μνημονιακή εποχή στην Ελλάδα. Με την αναφορά αυτή καλύπτει πιθανή απόκλιση του συγγραφέα από τις επίσημες ευρωπαϊκές θέσεις. Αποσαφήνιση αναμενόμενη, πολιτικά ορθή και αναγκαία.

Όποιος, βέβαια, γνωρίζει έστω και στο ελάχιστο τις διαδικασίες λειτουργίας και τις ισορροπίες εξουσίας στην Επιτροπή, θα γνωρίζει επίσης πως δεν υπάρχει περίπτωση να μην έχει δει και έστω σιωπηλά να μην έχει εγκρίνει το κείμενο. Για να μην πω ότι δημοσιεύτηκε με τις ευλογίες της.

Το άρθρο φέρει τον τίτλο «Προτεραιότητες για τη μεταμνημονιακή εποχή».

Μεταξύ άλλων περιγράφει το «δημιουργικό και ελπιδοφόρο αύριο» που οφείλει να συνθέσει η χώρα μας, ένα νέο τόπο…

«Εκεί όπου οι χάρες και οι διευθετήσεις δεν ανταλλάσσονται με ψήφους. Όπου οι φόροι συνδέονται με δημόσιες υπηρεσίες επιπέδου και όχι με μαύρες τρύπες. Όπου οι γονείς και οι παππούδες αφήνουν ευκαιρίες σε παιδιά και εγγόνια και όχι δυσθεώρητα χρέη.

Όπου η οικονομία λειτουργεί για τους απέξω αντί να διαιωνίζει προνόμια και υπογραφές για τους μέσα. Όπου το κράτος προσλαμβάνει όσους χρειάζεται και όχι όσους του επιβάλλονται.

Η δημόσια παιδεία

Όπου η δημόσια παιδεία στηρίζει τους αριστούχους ανεξαρτήτως εισοδήματος αντί να ισοπεδώνει τους πάντες προς τα κάτω προς όφελος όσων μπορούν να πληρώνουν τα καλά σχολεία της αρεσκείας τους.

Όπου οι τράπεζες δεν δανείζουν φίλους, συγγενείς και ισχυρούς. Όπου οι πολεοδομίες και εφορίες δεν έρχονται σε προσωπική επαφή με τους πολίτες αλλά λειτουργούν απρόσωπα και συστημικά.

Όπου η Δικαιοσύνη χωρίζεται με σινικό τείχος από την εκτελεστική εξουσία. Όπου ο Τύπος και τα ΜΜΕ δεν μοχλεύουν οικονομικά συμφέροντα σε βάρος της ενημέρωσης ούτε εξυπηρετούν την εκάστοτε κυβέρνηση.

Όπου το πολιτικό σύστημα υπόκειται σε αυστηρή θεσμική λογοδοσία και έλεγχο. Όπου η διαφθορά και η αναξιοκρατία πατάσσονται ως κοινωνική απαξία, αντί να επιβραβεύονται ως κατόρθωμα.»

Ιδανικός κόσμος

Ιδανικός κόσμος θα ισχυριστούν μερικοί. Δικαίως ως ένα βαθμό. Οι σύγχρονες συντεταγμένες ευρωπαϊκές χώρες, όμως, ικανοποιούν σε πολύ μεγάλο βαθμό τα  περισσότερα από τα κριτήρια λειτουργίας και το σύστημα αξιών στο οποίο παραπέμπει το άρθρο του κ. Σχοινά.

Θεωρητικά, στα οκτώ πέτρινα χρόνια της κρίσης η χώρα μας όφειλε να είχε κινηθεί κοντύτερα προς το μοντέλο που περιγράφει το άρθρο.

Ο κ. Σχοινάς αναφέρεται όμως, στο πως οφείλει να είναι η Ελλάδα μετά το τέλος των μνημονίων – δηλαδή σε λιγότερο από 12 μήνες.

Υπάρχει κανείς να πιστεύει πως αυτή μπορεί να είναι η Ελλάδα το καλοκαίρι του 2018; ΄Η, έστω, του 2019; Του 2020;

Και εδώ τίθεται το κρίσιμο ερώτημα. Αν ο κ. Σχοινάς είχε γράψει το άρθρο αυτό το 2010 σε τι θα διέφερε από το τωρινό του 2017;