Η μεγάλη ευκαιρία του Κυριάκου

Στο μυαλό πολλών ψηφοφόρων της ΝΔ (και όχι μόνο), ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης και ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι δύο υποψήφιοι πρόεδροι χωρίς ιδιαίτερες ιδεολογικές διαφορές – ειδικά από τη στιγμή που οι «ακραίοι» Απόστολος Τζιτζικώστας και Άδωνις Γεωργιάδης βγήκαν εκτός κούρσας, είναι πλέον σίγουρο ότι και την επόμενη μέρα στη Νέα Δημοκρατία το κυρίαρχο δόγμα θα είναι ο φιλελευθερισμός. Όμως τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά.

Όπως έχουμε επισημάνει πρόσφατα, οι δύο υποψήφιοι για την προεδρία της ΝΔ εκφράζουν διαφορετικά κοινωνικά στρώματα: ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης, με την «μπρουτάλ» φυσιογνωμία και συμπεριφορά του είναι πιο δημοφιλής μεταξύ των φτωχότερων κοινωνικών στρωμάτων, ενώ ο πιο αβρός Κυριάκος Μητσοτάκης αντλεί υποστήριξη από την ανώτερη αστική τάξη, που αποτελεί παραδοσιακά προπύργιο της ΝΔ. Αυτό σημαίνει, βέβαια, πως ο λόγος του Βαγγέλη Μεϊμαράκη έχει ενισχυμένο το στοιχείο του λαϊκισμού, ακριβώς επειδή απευθύνεται σε χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα – αντίθετα, ο Κυριάκος Μητσοτάκης δε συμπαθεί καθόλου τον λαϊκισμό, και η θητεία του στο υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης μας έδειξε ότι δεν πρόκειται για έναν πολιτικό που θα συμβιβαστεί για να γίνει αρεστός στις ευρείες μάζες.

Από όλες τις απόψεις, οι εκλογές της Κυριακής είναι η μεγάλη ευκαιρία του Κυριάκου Μητσοτάκη – αλλά ίσως και η μεγάλη ευκαιρία της Νέας Δημοκρατίας να επιστρέψει ισχυρή στο πολιτικό προσκήνιο, ως αληθινό αντίπαλον δέος του ΣΥΡΙΖΑ, και όχι σαν εύκολος, αποδυναμωμένος αντίπαλος.

Η ρητορική του Κυριάκου Μητσοτάκη σε ολόκληρη την προεκλογική περίοδο περιστρέφεται γύρω από μία λέξη: «αλλαγή». Όπως έχουν επισημάνει και άλλοι υποψήφιοι για την προεδρία της ΝΔ, αλλά και αναλυτές, αν ο Αλέξης Τσίπρας μπορούσε να επιλέξει πρόεδρο της Νέας Δημοκρατίας, θα επέλεγε τον Βαγγέλη Μεϊμαράκη, έναν αντίπαλο που ήδη αντιμετώπισε με επιτυχία και που πολύ δύσκολα θα αλλάξει τα δεδομένα στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης – θα μπορούσε άλλωστε να έχει δείξει τέτοιες προθέσεις και κατά το διάστημα που υπηρέτησε ως μεταβατικός πρόεδρος της ΝΔ, έχοντας πάρει το «δαχτυλίδι» από τον Αντώνη Σαμαρά, όμως δεν του πιστώνεται κάτι τέτοιο. Αντίθετα, του χρεώνεται ότι δεν πραγματοποίησε ουσιαστικά καμία αλλαγή στο κόμμα (έχοντας βέβαια το ελαφρυντικό του «προσωρινού» προέδρου, που ενδεχομένως να προκαλούσε μεγάλες αντιδράσεις αν προχωρούσε σε σημαντικές καινοτομίες) – πρακτικά, η ΝΔ είναι ακριβώς το ίδιο κόμμα που ήταν επί προεδρίας Σαμαρά, και μάλιστα ακόμα πιο αποδυναμωμένη μετά από διαδοχικές εκλογικές ήττες από τον ΣΥΡΙΖΑ.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης υπόσχεται πως θα φέρει αυτήν ακριβώς την αλλαγή που δεν έφερε ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης όταν μπορούσε να το κάνει. Μία αλλαγή που δεν περιορίζεται σε πρόσωπα, αλλά αφορά και σε ολόκληρη τη νοοτροπία του κόμματος. Κόντρα στους παλαιοκομματικούς μηχανισμούς που στηρίζουν (εμφανώς ή συγκαλυμμένα) τον Βαγγέλη Μεϊμαράκη, δεσμεύεται πως θα δώσει έναν φρέσκο «αέρα» στη ΝΔ, θα τη φέρει πιο κοντά στις αστικές της ρίζες και θα την απομακρύνει από τη λογική του λαϊκισμού, ενισχύοντας το «κυβερνητικό» προφίλ της και καθιστώντας την όχι απλώς υπολογίσιμο αντίπαλο του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά την πολιτική δύναμη εκείνη που θα προκαλέσει την πτώση του Αλέξη Τσίπρα και θα ανέλθει ξανά στην εξουσία για μία «δεύτερη ευκαιρία».

Και ενώ όλα αυτά είναι υποσχέσεις, και ξέρουμε τι αξία έχουν οι υποσχέσεις στην κοσμοθεωρία των περισσότερων πολιτικών, υπάρχουν βάσιμες υποψίες ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης πράγματι είναι αποφασισμένος να τις υλοποιήσει. Άλλωστε, παρά το «βαρύ» του όνομα, όλοι του αναγνωρίζουν πως είναι ένας άνθρωπος που έχει δουλέψει στη ζωή του και όχι ένας ακόμα κρατικοδίαιτος αιώνιος βουλευτής. Αν τόλμησε ως υπουργός να τα βάλει με την «ιερή αγελάδα» του ελληνικού Δημοσίου, τότε μάλλον δεν θα φοβηθεί να τα βάλει και με τους παλαιοκομματικούς μηχανισμούς της ΝΔ, αλλά και με τον Αλέξη Τσίπρα, όταν έρθει η ώρα.

Ίσως μάλιστα το γεγονός ότι απέναντί του ο Κυριάκος Μητσοτάκης βρίσκει στον «τελικό» των εκλογών τον Βαγγέλη Μεϊμαράκη, και όχι κάποιον από τους άλλους υποψηφίους, είναι υπέρ του, καθώς υπογραμμίζει το σύνθημά του που είναι ακριβώς η αλλαγή – η αλλαγή που ο αντίπαλός του δε δείχνει διατεθειμένος να φέρει, τουλάχιστον όχι στην κλίμακα που χρειάζεται η Νέα Δημοκρατία για να επανέλθει δριμύτερη στο πολιτικό σκηνικό. Γι’ αυτό και η Κυριακή είναι, εν τέλει, η μεγάλη ευκαιρία του Κυριάκου Μητσοτάκη.