Οι συγκλονιστικές διηγήσεις δύο νεαρών Ελληνίδων που χτίζουν πλέον τη ζωή τους στο εξωτερικό

Η Ελλάδα της κρίσης έχει διώξει και συνεχίζει να διώχνει τα παιδιά της σε χώρες ξένες και μακρινές. Γιατί; Για να κάνουν το όνειρό τους πραγματικότητα, για να βρουν μια θέση εργασίας και να αμείβονται αναλόγως. Η Ελλάδα ανήμπορη πια δεν μπορεί να είναι ανταγωνιστική με τις άλλες χώρες της Ευρώπης. Γιατροί, μηχανικοί, δικηγόροι, οικονομολόγοι, ακαδημαϊκοί και ερευνητές -η «αφρόκρεμα» του επιστημονικού δυναμικού- «εκδιώχνονται» κατά χιλιάδες από τη χώρα, αφού δεν έχουν καμία επαγγελματική επιλογή λόγω των συνθηκών κρίσης.

Σύμφωνα με πρόσφατη μελέτη της Τράπεζας της Ελλάδος, από το 2008 μέχρι το 2013, σχεδόν 223.000 νέοι, ηλικίας 25-39 ετών, εγκατέλειψαν την Ελλάδα σε αναζήτηση καλύτερων προοπτικών σε πιο αναπτυγμένες χώρες. Σύμφωνα με στοιχεία που παρουσίασε το ειδησεογραφικό πρακτορείο Bloοmberg σε πρόσφατη έρευνά του, την πενταετία 2009-2014 μετανάστευσαν από την Ελλάδα συνολικά 20.281 εξειδικευμένοι ακαδημαϊκοί και ερευνητές, αριθμός δεκαπλάσιος σε σύγκριση με τη αντίστοιχη πενταετία 2000-2005 όταν από τη χώρα είχαν μεταναστεύσει 2.552 νέοι επιστήμονες.

Το mononews συνομίλησε με δυο νέα κορίτσια που έφυγαν για το εξωτερικό ψάχνοντας ένα καλύτερο μέλλον επαγγελματικό αλλά και προσωπικό. Πολλοί θα έχουμε αναρωτηθεί εάν είναι καλύτερα στο εξωτερικό ή στην Ελλάδα. Ας δούμε τι λένε τα δύο νέα κορίτσια.

Η Nάντια Κανελλοπούλου σπούδασε πληροφορική και έκανε μάστερ στη διοίκηση επιχειρήσεων. Η Denise έκανε bachelor στην αγγλική φιλολογία. Τα δύο κορίτσια είναι φίλες και ζουν στο Γκρατς της Αυστρίας. Ζουν στην ίδια πόλη και είναι δύο πολύ καλές φίλες. Και οι δύο αποφάσισαν να φύγουν από την Ελλάδα ίσως και για να ζήσουν μόνιμα. Πως είναι η ζωή τους εκεί και τι λένε για την Ελλάδα;

Νάντια Κανελλοπούλου: Το να είσαι ‘Ελληνας του εξωτερικού  μπορεί να έχει και θετικά και αρνητικά.  Τα τελευταία δυόμισι χρόνια ζω, στο Γκρατς, σε μια πανέμορφη πόλη της Αυστρίας.  Η ζωή εδώ είναι όμορφη και το Γκρατς είναι μια πόλη με αρκετό ήλιο και ζωντάνια. Η ποιότητα ζωής εδώ σε σχέση με την Ελλάδα είναι πάρα πολύ καλή και το βιώνεις σε κάθε πτυχή της καθημερινότητας.

Στην αρχή ειναι όλα πανέμορφα, μια καινούρια εμπειρία , νέα μέρη και άτομα, μια αλλαγή. Μετά έρχεται η συνήθεια, η καθημερινότητα, η προσαρμογή και παίρνει και αυτή μαζί της και τον ενθουσιασμό.

Από την μια χαίρεσαι που είσαι σε μια όμορφη χώρα, που όλα είναι οργανωμένα και λειτουργούν σε τάξη, που το κράτος πραγματικά λειτουργεί και σέβεται τα δικαιώματα του πολίτη, που έχεις τόσα προνόμια (αλλά και υποχρεώσεις), που είναι όλα καθαρά και εκσυγχρονισμένα. Αλλά και πάλι, κάτι λείπει, κάτι λείπει μέσα σου, δεν νιώθεις όπως εκεί, δεν νιώθεις όπως στην πατρίδα. Λείπει η φιλοξενία, η ζεστασιά, ο ενθουσιασμός, το συναίσθημα. Λείπουν οι δεσμοί, η πραγματική φιλία, η άνεση, οι ανθρώπινες σχέσεις είναι διαφορετικές εδώ.

Η νοσταλγία για την Ελλάδα είναι ένα συναίσθημα  το οποίο είναι πάντα εκεί, είναι κάτι που το κουβαλάς πάντα μαζί σου και μαθαίνεις να ζεις με αυτό. Σου λείπουν τα πρόσωπα που αγαπάς, ο ήλιος, η θάλασσα, οι βόλτες, να μην βλέπεις μια άδεια πόλη το βράδυ.

Και αυτό το συναίσθημα πάλι.. Αυτή η χαρά που νιώθεις όταν πας Ελλάδα και βλέπεις τους δικούς σου ανθρώπους και οι να μέρες περνάνε τόσο γρήγορα. Και μετά ο αποχωρισμός πάλι, που όσες φορές και να τον βιώσεις, πάντα θα σε στενοχωρεί το ίδιο.  Και τους αφήνεις πάλι πίσω, και τους δικούς σου και την χώρα σου.

Παλιά, όταν έμενα Ελλάδα ήθελα να φύγω, να γυρίσω τον κόσμο. Τώρα, σε κάθε μου άδεια και ευκαιρία θέλω να γυρίσω στην Ελλάδα.

Aς δούμε και τι μας λέει η Denise. Σε ένα μήνα κλείνω 5 χρόνια εδώ και κλασσικά θα τα γιορτάσω στην Ελλάδα! Ήταν 26 Φλεβάρη του 2011 όταν έφτασα σε μια επαρχιακή πόλη της Αυστρίας, γύρω στα 12 χιλιόμετρα έξω από το Γκρατς. Έτσι ξαφνικά αποφάσισα το Δεκέμβρη το 2010 μετά από μια παταγώδη αποτυχία στις πανελλήνιες και αγανάκτηση στην Ελλάδα να προχωρήσω στη ζωή αλλά σε λιμάνια ξένα. Έχοντας εκεί τα ξαδέλφια του πατέρα μου, που εκθείαζαν την Αυστρία και το εκπαιδευτικό τους σύστημα, τα σπαστά μου γερμανικά, φόβους, όνειρα και ελπίδες και μια βαλίτσα γεμάτη με σοκολάτες (η τα περιτυλίγματα τους )που φίλες μου έγραφαν πάνω ευχές και λόγια αγάπης, έφυγα για το Γκρατς.

Σήμερα μετά από σχεδόν 5 χρόνια δε μετανιώνω αυτή μου την επιλογή. Δε θα πω ψέματα, οι πρώτοι έξι μήνες ήταν σχεδόν εφιαλτικοί. Καθώς είμαι και  μοναχοπαίδι ένιωσα εντονότερα το δέσιμο με τους γονείς μου, την άνεση της μανούλας και συνειδητοποίησα ότι τελικά το να ζεις μόνος δεν έχει μόνο θετικά. Μετρούσα τις μέρες, τους μήνες, τα χρόνια που περνούσα εδώ και στην αρχή οι συγγενείς μου με κορόιδευαν λέγοντας πως τους θυμίζω φυλακισμένο που μετρά τη ποινή του. Μετρούσα τους μήνες και τις μέρες μέχρι το επόμενο μου ταξίδι στην Ελλάδα, σύγκρινα τα πάντα και τους πάντες με τα δεδομένα της Ελλάδας.

Ακόμη και σήμερα μετρώ τις μέρες αλλά πλέον αλλιώς. Εδώ ξεκίνησα και τέλειωσα τις σπουδές μου, άλλαξα 5 με 6 δουλειές, διδάσκω Ελληνικά σε παιδάκια και σε Αυστριακούς που έχουν πάθος με την Ελλάδα, τη κουλτούρα και την ομορφιά της και έτσι έκτισα τη “δική” μου οικογένεια. Έτσι κοιτάω αυτά τα πέντε χρόνια εδώ σαν μια ζωή εδώ. Μπορεί η δική μου ιστορία να μην έχει κάποιο ρομαντικό σασπένς όπως πολλές άλλες, μπορεί κάποιος έρωτας μην με έφερε εδώ αλλά πολλά καπρίτσια, υποχρεώσεις και έρωτες με κράτησαν αρκετές φορές εδώ.

Έφυγα από την Ελλάδα του 2011 αγανακτισμένη για το μέλλον μου. Όταν με ρωτούσαν αν θέλω να γυρίσω, έλεγα θα δείξει και με κοιτούσαν σαν να είμαι τρελή που το σκεφτόμουν κιόλας. Σήμερα το θεωρώ τρελό που με ρωτούν κάτι τέτοιο. Δε σκέφτομαι να γυρίσω όχι γιατί δεν αγαπώ τη χώρα που μεγάλωσα, όχι για την έχουσα πολιτική και οικονομική κατάσταση αλλά για εμένα, τα όνειρά μου και την αξιοπρέπειά μου. Παλεύοντας με το τι θα κάνω στις μετέπειτα σπουδές και για τη ζωή μου εδώ, έμαθα να σέβομαι τα θέλω μου και το εγώ μου. Έμαθα πως όταν δουλεύεις αμείβεσαι και έμαθα να ζω σε ένα κράτος που μου παρέχει όχι τα στοιχειώδη αλλά τα αυτονόητα για τη ζωή μου…

Όσο και αν αγαπώ τη χώρα μου, δεν έχω τη δυνατότητα να κτίσω το ίδιο παρόν με εδώ πόσο μάλλον να ονειρευτώ ένα μέλλον. Πλέον είμαι πολίτης αυτού του κόσμου και η καρδιά μου χτυπά για αυτή τη μικρή πόλη με τους άλλοτε κρύους και άλλοτε εγκάρδιους ανθρώπους και τις ηλιόλουστες κρύες μέρες του χειμώνα. Πλέον αποκαλώ σπίτι μου το διαμέρισμα μας στην Ελλάδα με την οικογένεια μου και τις κολλητές μου αλλά και τη γκαρσονιέρα μου στο Γκρατς και την οικογένεια που έκτισα εδώ. Και ναι, δε μετανιώνω ούτε στιγμή την απόφαση μου να φύγω. Αν είχα ξανά την επιλογή θα το έκανα ξανά από την αρχή με τον ίδιο προορισμό.