Ένας φυσικός αποκαλύπτει τον απλό μαθηματικό τύπο της επιτυχίας

Το κλειδί για την επιτυχία είναι τελικά ένα μείγμα του να βρεις σε τι είσαι καλός και να μείνεις αφοσιωμένος σε αυτό.

Ο φυσικός και επιστήμονας δικτύων Albert-László Barabási κυκλοφόρησε πρόσφατα ένα βιβλίο με τίτλο «Οι Οικουμενικοί Νόμοι της Επιτυχίας», στο οποίο παρουσιάζονται οι έρευνές του ίδιου και των συναδέλφων του σχετικά με τη φύση της επιτυχίας.

Σε ένα απόσπασμα από το βιβλίο που παρουσίασε στο TED, ο Barabási περιγράφει τα βασικά του ευρήματα με τη μορφή μιας απλής εξίσωσης. Ο βαθμός επιτυχίας ενός συγκεκριμένου προϊόντος, μιας επιστημονικής μελέτης, ενός έργου τέχνης ή οποουδήποτε άλλου εγχειρήματος, που συμβολίζεται ως «S», εξαρτάται από δύο συνιστώσες: Η ουσιαστικά τυχαία ποιότητα της υποκείμενης ιδέας, που συμβολίζεται ως r, και η ικανότητα του δημιουργού πίσω από το έργο να κάνει πραγματικότητα τις ιδέες σε ένα δεδομένο πεδίο, κάτι που ο Barabási αποκαλεί «παράγοντα Q».

Με αυτό το πλαίσιο υπ’ όψιν, η επιτυχία είναι το γινόμενο της τυχαίας αρχικής ιδέας και του συντελεστή Q του δημιουργού: S = Qr.

Ως παράδειγμα της σημασίας και των δύο συνιστωσών του μαθηματικού τύπου της επιτυχίας, ο Barabási επισημαίνει ότι ο Steve Jobs – ο οποίος αναμφισβήτητα είχε υψηλό συντελεστή Q στον τομέα της σχεδίασης ηλεκτρονικών ειδών ευρείας κατανάλωσης – είχε επίσης την ευθύνη για μία μακρά λίστα ανεπιτυχών προϊόντων. Ο Barabási έγραψε: «Σκεφτείτε το AppleLisa, το NeXT, το G-4 Cube, το MobileMe. Δεν τα έχετε ακούσει ποτέ; Βρίσκονται στο νεκροταφείο των πολλών αποτυχιών του Jobs. Αν μια ιδέα έχει μικρή τιμή r, ανεξάρτητα από το πόσο υψηλό είναι το Q, το αποτέλεσμα θα είναι χαμηλότερο».

Φυσικά, ο Barabási σημείωσε επίσης ότι ένας ισχυρός συνδυασμός ενός ικανού δημιουργού με υψηλό παράγοντα Q με μια πραγματικά καλή αρχική ιδέα μπορεί να δημιουργήσει εξαιρετικά επιτυχημένα αποτελέσματα: «Όταν ο παράγοντας Q και το r είναι και τα δύο υψηλά, ενισχύουν το ένα το άλλο, οδηγώντας σε μια σημαντική, καθοριστική εξέλιξη. Σκεφτείτε το iPhone – μια φανταστική ιδέα με λαμπρή εκτέλεση, με αποτέλεσμα το προϊόν που καθόρισε την κληρονομιά του Jobs».

Ένα ίσως απρόσμενο αποτέλεσμα που βρήκαν ο Barabási και οι συνάδελφοί του ήταν ότι ο παράγοντας Q ενός συγκεκριμένου ατόμου σε ένα συγκεκριμένο τομέα έτεινε να παραμένει πάνω-κάτω σταθερός με την πάροδο του χρόνου. Δηλαδή, διαπίστωσαν ότι η ικανότητα ενός δημιουργού να εκμεταλλεύεται τις καλές ιδέες στον τομέα τους δε βελτιώθηκε με την εμπειρία, ούτε αποδυναμώθηκε με τη γήρανση.

Αυτό αποτελεί δίκοπο μαχαίρι για όποιον προσπαθεί να βρει την επιτυχία στην καριέρα του. Από τη μία πλευρά, οι επαναλαμβανόμενες δυσκολίες σε ένα συγκεκριμένο πεδίο θα μπορούσαν να υποδηλώνουν μια υποκείμενη έλλειψη ταλέντου σε αυτόν τον τομέα. Ο Barabási έγραψε: «Αν ο παράγοντας Q μας δεν αντανακλάται στη δουλειά μας, θα πρέπει να σκεφτούμε μήπως έχουμε στηρίξει τις ελπίδες μας σε λάθος σταδιοδρομία».

Από την άλλη πλευρά, ο Barabási σημείωσε ότι η σχετική σταθερότητα ενός παράγοντα Q σε ένα δεδομένο πεδίο σημαίνει ότι η καλύτερη δουλειά ενός ατόμου μπορεί να συμβεί σε οποιοδήποτε σημείο της καριέρας του. Ο Barabási έδωσε το παράδειγμα του φυσικού John Fenn, ο οποίος μετά από μια μία μακρά και όχι ιδιαίτερα επιδραστική επιστημονική καριέρα ανέπτυξε μια επαναστατική τεχνική για τη μέτρηση των μαζών μεγάλων μορίων στην ηλικία των 67 ετών. Ο Fenn κέρδισε το βραβείο Νόμπελ Χημείας του 2002 για τη δουλειά του στο τέλος της σταδιοδρομίας του, σημείωσε ο Barabási.

Η έρευνα του Barabási δείχνει ότι ένας καλός τρόπος για να πετύχετε είναι να βρείτε αυτό στο οποίο είστε καλοί και στη συνέχεια να συνεχίσετε να δοκιμάζετε νέα πράγματα σε αυτόν τον τομέα. «Το κλειδί της μακροπρόθεσμης επιτυχίας από την οπτική γωνία του δημιουργού είναι απλό: αφήστε τις ιδιότητες που σας δίνουν τον παράγοντα Q να κάνουν τη δουλειά τους, δίνοντάς τους την ευκαιρία να φέρνουν την επιτυχία ξανά και ξανά», έγραψε.