Εριέττα Κούρκουλου Λάτση στο mononews: Ονειρεύομαι έναν κόσμο που δε θα υποφέρει κανείς

«Η ανακάλυψη του εαυτού μας είναι αφετηρία και όχι προορισμός», αναφέρει στο αυτοβιογραφικό της βιβλίο η επιχειρηματίας και ακτιβίστρια Εριέττα Κούρκουλου Λάτση. Από τα παιδικά της χρόνια, την εφηβεία, τις σπουδές της το εξωτερικό έως και σήμερα που είναι μητέρα δύο παιδιών, η Εριέττα δίνει το παρών με τρόπο αλληλέγγυο, υποστηρίζοντας συνεχώς κοινωνικούς σκοπούς.

Άλλωστε, όπως θα μας πει στη συνέχεια, η αλληλεγγύη είναι μια αμφίδρομη σχέση ανθρώπινης προσφοράς. «Όταν κάνουμε μία καλή πράξη, όταν προσφέρουμε βοήθεια, δεν το κάνουμε γιατί λυπόμαστε τον άλλον, γιατί είμαστε καλοί άνθρωποι. Το κάνουμε γιατί οφείλουμε να το κάνουμε. Από το σπίτι μου αυτό έχω μάθει. Ό,τι κάνω δεν είναι άξιο επιβράβευσης και θαυμασμού. Είναι απλά το χρέος μου», εξηγεί.

Έχοντας ως μεγαλύτερο όνειρό της έναν κόσμο, όπου δε θα υποφέρει κανείς, κάτι το οποίο η ίδια χαρακτηρίζει «ουτοπικό», η Εριέττα είναι ιδιαίτερα ευαισθητοποιημένη με διάφορους σκοπούς, γεγονός που αποδεικνύεται από το ότι το 2012 σε ηλικία 19 χρονών ίδρυσε την «Save a Greek Stray». Σήμερα, στα 32 της είναι ιδιαιτέρως συνειδητοποιημένη στο ότι τόσο σε επιχειρηματικό όσο και σε μη κερδοσκοπικό επίπεδο, στον πυρήνα των ενδιαφέροντών της βρίσκονται κοινωνικοί σκοποί όπως η εκπαίδευση, η γυναίκα και τα δικαιώματά της, ο γονέας και τα δικαιώματά του. «Δε θα μπορούσα να ασχοληθώ επαγγελματικά με κάτι, το οποίο δεν το πιστεύω και δεν έχει κάποιου είδους κοινωνικό χαρακτήρα». Ένα από τα τελευταία της εγχειρήματα είναι και η ίδρυση του The Birth Center, του πρώτου ανεξάρτητου κέντρου φυσικού τοκετού, που μέσα στον Ιούλιο θα φιλοξενήσει τους πρώτους του τοκετούς.

Η Εριέττα Κούρκουλου Λάτση σε μία εκ βαθέων συνέντευξη στο mononews.gr μας αποκαλύπτει το ταξίδι της προς την αυτογνωσία, τη μητρότητα και τα επόμενα σχέδιά της, με στόχο ένα αύριο ακόμα πιο φωτεινό και δικαιότερο.

The Birth Center: το πρώτο ανεξάρτητο κέντρο φυσικού τοκετού, το οποίο ιδρύσατε μαζί με την ανεξάρτητη μαία Κατερίνα Γεωργακούλα, ανοίγει τις πύλες του. Τι σας ώθησε να προχωρήσετε στο νέο σας όραμα;

Αυτό που με ώθησε στην ίδρυση του The Birth Center ήταν ο δικός μου τοκετός. Επειδή η διαδικασία της μητρότητας ξεκίνησε για εμένα αρκετά ιατρικοποιημένα λόγω της εξωσωματικής που χρειάστηκε να κάνουμε, ήθελα να διεκδικήσω κάτι πιο φυσικό στη συνέχεια για τον τοκετό μου.

Εκεί άρχισα να διαβάζω, να ψάχνομαι και να μαθαίνω για το έργο των ανεξάρτητων μαιών και τον φυσικό τοκετό. Μέχρι εκείνη τη στιγμή θεωρούσα ότι δεν είχα κάποια επιλογή ή άποψη πάνω στο πώς θα γεννούσα. Είχα στο μυαλό μου ότι θα με ενημέρωνε ο γυναικολόγος μου για την διαδικασία που θα ακολουθούσαμε. Ακόμα και τότε όμως, που δεν γνώριζα την διαφορά μεταξύ του φυσιολογικού (ή κολπικού) τοκετού και του φυσικού τοκετού, ήμουν βέβαιη ότι ήθελα να αποφύγω την καισαρική.

Με αυτή την αφορμή και μέσα από την σύσταση μιας φίλης, αποφάσισα να έρθω σε επαφή με το Κέντρο Irois, που έχει ιδρύσει η Κατερίνα Γεωργακούλα, το οποίο προσέφερε μαθήματα προετοιμασίας τοκετού. Εκεί άρχισα να μαθαίνω περισσότερα για την εγκυμοσύνη, τον τοκετό και βέβαια για το μωρό που επρόκειτο να έρθει – πράγματα που οι μαιευτήρες δεν τα εξηγούν και σε πολλές περιπτώσεις, δεν τα γνωρίζουν. Μέσα από αυτή την πολύ θετική και ιδιαίτερα ενδυναμωτική εμπειρία, ζήτησα να συνοδεύομαι από την Κατερίνα την ημέρα του τοκετού μου.

Τι ήταν το πιο σημαντικό για εσάς όσον αφορά στον φυσικό τοκετό;

Διεκδίκησα κάποια συγκεκριμένα πράγματα που για ‘μένα ήταν σημαντικά και αφορούσαν το περιβάλλον στο οποίο ήθελα να γεννήσω, την αποφυγή περιττών παρεμβάσεων οι οποίες συχνά αποτελούν «ρουτίνα», και την επιθυμία μου να μην πάρουν το μωρό από κοντά μου ούτε στιγμή μετά την γέννησή του. Τελικά χάρη στην ενημέρωση και την υποστήριξη που έλαβα, κατάφερα να βιώσω τον πρώτο μου τοκετό με σεβασμό και αγάπη, έτσι όπως πρέπει να τον βιώνει κάθε γυναίκα.

Ακριβώς έναν μήνα μετά, επικοινώνησα ξανά με την Κατερίνα, λέγοντάς της ότι θεωρώ πως η δική μου εμπειρία θα έπρεπε να αποτελεί την βάση του πώς θα βιώνει κάθε γυναίκα τον τοκετό της στην Ελλάδα. Τότε, γεννήθηκε το όνειρο της δημιουργίας του πρώτου Ανεξάρτητου Κέντρου Τοκετού στην χώρα μας, ενώ λίγους μήνες αργότερα προτάθηκε εντελώς συμπτωματικά ένα νομοσχέδιο που αφορούσε τη δημιουργία κέντρων τοκετού στην Ελλάδα, ύστερα από την εισήγηση της τότε υφυπουργού υγείας, Μίνας Γκάγκα.

Τρία χρόνια μετά, παρά τις απανωτές δυσκολίες και την κριτική που χρειάστηκε να αντιμετωπίσουμε από υποστηρικτές του υπάρχοντος συστήματος, καταφέραμε να ανοίξουμε τις πόρτες μας και θα δεχτούμε τους πρώτους μας τοκετούς μέσα στον Αύγουστο. Είμαστε πολύ χαρούμενοι που το όνειρό μας πραγματοποιείται.

Ποια τα οφέλη του φυσικού τοκετού;

Είναι πάρα πολλά τα οφέλη και για τη γυναίκα και για το παιδί της. Η γυναίκα βιώνει τη γέννα με σεβασμό ακολουθώντας το έμφυτο ένστικτο και τη φυσιολογική πορεία της γέννησης.

Η γυναίκα είναι στο επίκεντρο με πλήρη αυτονομία και αυτοδιάθεση. Αποφεύγονται αναίτιες παρεμβάσεις, έχοντας πλήρη έλεγχο του σώματός της και ελευθερία κίνησης. Μπορεί να χρησιμοποιήσει θέσεις που την βοηθούν να διαχειριστεί τις συστολές που έρχονται στον φυσικό τοκετό, σε συνεργασία με τις φυσικές ορμόνες που εκκρίνονται.

Όταν ακολουθείται η φυσική διαδικασία, όλα είναι πιο εύκολα: από τον τοκετό μέχρι και την έναρξη του θηλασμού και τη σχέση της μαμάς με το παιδί της, η οποία μπορεί αμέσως μετά τη γέννα να σηκωθεί, να πάρει το μωρό της αγκαλιά, να το φροντίσει και να κάνει αυτό που είναι φυσικό να κάνει και γίνεται εδώ και χιλιάδες χρόνια. Τέλος, η υποστήριξη που λαμβάνει από τον σύντροφό της ενισχύει τη συντροφικότητα και το «μαζί».

Ποια διαδικασία πρέπει να ακολουθήσει μία γυναίκα ώστε να επισκεφθεί το The Birth Center;

Δεν έχει παρά να  επικοινωνήσει μαζί μας είτε τηλεφωνικά είτε ανατρέχοντας στην ιστοσελίδα μας. Συγκεκριμένα, στην ιστοσελίδα μπορεί να συμπληρώσει μία φόρμα για να προγραμματίσει μια πρώτη ξενάγηση, στην οποία θα γνωρίσει το χώρο, τις μαίες και θα απαντηθούν τυχόν απορίες.

Ο φυσικός τοκετός είναι ασφαλής για τις γυναίκες που έχουν μια υγιή εγκυμοσύνη, χωρίς επιπλοκές. Για αυτό το λόγο, στο The Birth Center έχουν οριστεί κάποια κριτήρια καταλληλότητας βάσει διεθνών οδηγιών για την παροχή ολιστικής φροντίδας με ασφάλεια. Το The Birth Center όμως δεν είναι μόνο ένας χώρος όπου μια γυναίκα μπορεί να γεννήσει φυσικά. Είναι ένα κέντρο ενημέρωσης και ενδυνάμωσης που απευθύνεται σε κάθε γυναίκα ανεξάρτητα από το αν θα επιλέξει το The Birth Center για τον τοκετό της. Προσφέρονται προγεννητικές συναντήσεις, hypnobirthing και μαθήματα yoga στην εγκυμοσύνη και μετά τον τοκετό, καθώς και υποστήριξη και συμβουλευτική στην λοχεία και το θηλασμό. Παρέχεται στήριξη και πληροφόρηση σε κάθε έγκυο να διαμορφώσει το δικό της πλάνο τοκετού ώστε να γνωρίζει τις επιλογές της και να διεκδικήσει τα δικαιώματά της ανεξάρτητα από το πού θα γεννήσει.

Θεωρώ πάρα πολύ σημαντικό να παρέχουμε αυτές τις υπηρεσίες σε όλες τις γυναίκες, γιατί η πλειοψηφία των γυναικών θα γεννήσει σε κάποιο μαιευτήριο. Δε θα αλλάξει αυτό από τη μία μέρα στην άλλη. Στόχος μας είναι οι γυναίκες να γνωρίζουν τα δικαιώματά τους και το τί μπορούν να διεκδικήσουν πριν ακόμα ξεκινήσει ο τοκετός. Ο τοκετός με σεβασμό δεν προϋποθέτει να είναι φυσιολογικός ή φυσικός. Ακόμα και στην καισαρική τομή έχουν επιλογές και διεκδικώντας τες μπορούν να έχουν τον τοκετό που τους αξίζει, έναν τοκετό με σεβασμό. Αυτό προϋποθέτει την επιλογή κατάλληλης μαιευτικής ομάδας η οποία μπορεί και είναι διατεθειμένη να βάλει στο επίκεντρο τη μητέρα, το παιδί και τις ανάγκες της οικογένειας.

«Είμαι η Εριέττα», το αυτοβιογραφικό σας βιβλίο από τις εκδόσεις Ψυχογιός. Ποια είναι τα σημαντικότερα βιώματα, οι άνθρωποι και οι συναντήσεις που σας οδήγησαν στην ανακάλυψη της ταυτότητάς σας και τον αυθεντικό σας εαυτό;

Για όλους τους ανθρώπους είναι οι άνθρωποι της ζωής τους. Είναι οι γονείς μου, ο σύζυγός μου, οι φίλοι μου, που είμαστε πια μαζί σχεδόν είκοσι χρόνια, οι συνεργάτες μου αργότερα… Νομίζω ότι γενικά όποιοι άνθρωποι γνωρίζουμε και επιλέγουμε να είναι δίπλα μας – γιατί καλό είναι όσοι άνθρωποι είναι δίπλα μας να είναι από επιλογή και όχι από βολή ή τύχη- σε επηρεάζουν θετικά και ότι σε οδηγούν σε αυτό που είσαι σήμερα.

Παρ’ όλα αυτά, η διαδρομή της εύρεσης του εαυτού ενός ανθρώπου είναι κάτι που μπορεί να ξεκινήσει μόνο από τον ίδιο τον άνθρωπο. Νομίζω ότι αυτή είναι μία μοναχική διαδρομή. Δε μπορεί να στηριχτεί η ανακάλυψη του εαυτού σου σε κάποιον άλλον άνθρωπο. Πρέπει να είναι μία συνειδητή επιλογή, μία διαδρομή που την επιλέγεις ο ίδιος. Στη δική μου περίπτωση βοήθησε αρκετά και η ψυχανάλυση που έκανα για τέσσερα χρόνια, αλλά δεν παύει να είναι μία διαδρομή που ο καθένας πρέπει να την ακολουθήσει μόνος του.

Το βιβλίο σας είναι για τον αναγνώστη ένα «παράθυρο» από το οποίο όχι μόνο μπορεί να δει στιγμές της προσωπικής σας ζωής, αλλά και των βαθύτερων σκέψεών  σας. Πόσο δύσκολη υπόθεση ήταν για εσάς αυτή η «εξομολόγηση»;

Αν έχει προηγηθεί αυτή η εύρεση του εαυτού και είσαι καλά με τον εαυτό σου, με όλα όσα πρεσβεύεις και έχεις κάνει, νομίζω ότι είναι αρκετά εύκολο. Εννοείται ότι υπάρχει και θα υπάρχει κριτική για όποιον αποφασίζει να ανοιχτεί προς τα έξω και να «εκτεθεί», ειδικά στην εποχή που ζούμε, αλλά νομίζω ότι τα οφέλη είναι πολύ περισσότερα, οπότε κι εγώ όταν έφτασα στο σημείο να πάρω την απόφαση να γράψω αυτό το βιβλίο, ήμουν ήδη κατασταλαγμένη στο ότι είμαι πολύ ok στο να μοιραστώ αυτά που μοιράστηκα.

Πιστεύετε ότι η ελληνική κοινωνία χαρακτηρίζεται από μία σειρά «ταμπού», όπως η αντιμετώπιση των ανθρώπων που πάσχουν από καρκίνο ή ακόμα και η εκφορά της λέξης καρκίνος, η έκτρωση, η οικονομική κατάσταση, το φύλο ενός ανθρώπου κ.λπ.;

Ναι, δεν θεωρώ ότι είναι αποκλειστικό στην Ελλάδα. Θεωρώ ότι η Ελλάδα, επειδή είναι μια πιο παραδοσιακή χώρα, σε κάποια πράγματα είναι πιο πίσω. Αυτό έχει και θετικά και αρνητικά στοιχεία βέβαια. Αλλά, θεωρώ ότι γίνονται βήματα, όσο μιλάμε ανοιχτά -και τα social media βοηθούν αρκετά σε αυτό- εξοικειωνόμαστε περισσότερο με κάποιες έννοιες πολύ χρήσιμες, με θέματα που αφορούν τη δικαιοσύνη, την ίση αντιμετώπιση, πράγματα πολύ σημαντικά τα οποία δεν θεωρούνται ακόμα δεδομένα. Νομίζω ότι βοηθιούνται από αυτή την ελευθερία στην αναπαραγωγή πληροφοριών που δίνεται μέσα από τις πλατφόρμες των μέσων κοινωνικών δικτύων.

Ένα σημαντικό κεφάλαιο για εσάς είναι και η μητρότητα. Πώς είναι η Εριέττα ως μαμά; Ισχύει ότι ως κόρες διαμαρτυρόμαστε στις μητέρες μας, αλλά εν μέρει όταν γινόμαστε και οι ίδιες μητέρες, τις κατανοούμε καλύτερα;

Σίγουρα τις κατανοούμε καλύτερα.  Αρχικά κατανοείς το συναίσθημα της αγάπης, το οποίο δεν μπορεί κανένας να σου το περιγράψει ούτε να το φανταστείς πριν το βιώσεις εσύ ίδια. Όπως έχω ξαναπεί, νομίζω ότι δεν αλλάζει ο άνθρωπος. Δηλαδή, οι αξίες μιας μαμάς δεν αλλάζουν, ο χαρακτήρας της δεν αλλάζει. Θέλω να πιστεύω ότι βελτιώνεται.

Δηλαδή, εγώ σίγουρα είμαι πολύ πιο υπομονετική από ό,τι θα περίμενα. Ειδικά με το μεγαλύτερό μου γιο. Σίγουρα μαθαίνω πολλά καθημερινά από εκείνον και από τον μικρό του αδερφό πλέον και μπορώ να πω ότι κάνω το καλύτερο που μπορώ. Δεν είμαι τέλεια. Δεν έχω κατασταλάξει στο ποια είναι η απάντηση του πώς πρέπει να μεγαλώνουμε τα παιδιά μας. Ζούμε σε μια εποχή που τα όρια δεν υπάρχουν και αυτό είναι κάτι που εμένα προσωπικά δεν μου αρέσει και δεν συμφωνώ.

Δεν έχω μάθει σε έναν τρόπο, σε έναν κόσμο που τα παιδιά δεν σέβονται τους γονείς τους, που δεν ακούνε ποτέ το όχι, που τους δίνεται η ελευθερία να επιλέγουν ό,τι θέλουν και να μην υπάρχει κανένα όριο. Αυτό είναι κάτι που δεν με βρίσκει σύμφωνη και νομίζω ότι θα το πληρώσουμε. Αλλά, κατά βάση βλέπω γονείς που προσπαθούν και ενημερώνονται πολύ περισσότερο από ό,τι ενημερώνονταν οι δικοί μας γονείς και αυτό είναι κάτι πολύ θετικό. Αρκεί αυτή η πληροφορία να φιλτράρεται και να πραγματοποιείται σε μια φυσιολογική ισορροπία.

Η αγάπη σας για τα ζώα σάς οδήγησε μεταξύ άλλων και στην ίδρυση της «Save a Greek stray» το 2012. Αισθάνεστε ότι ως χώρα είμαστε πίσω όσον αφορά στην υπεράσπιση των δικαιωμάτων και την προστασία και τη φροντίδα των αδέσποτων ζώων, τόσο σε νομοθετικό όσο και σε ατομικό πλαίσιο;

Σε νομοθετικό πλαίσιο νομίζω ότι βρισκόμαστε πάρα πολύ καλά. Έχουμε εξαιρετικούς νόμους. Στην εφαρμογή, όπως πάντα στην Ελλάδα, έχουμε τεράστιο πρόβλημα. Δηλαδή, αν οι νόμοι που είχαμε εφαρμόζονταν, όχι απλά δεν θα ήμασταν πίσω, θα ήμασταν αρκετά μπροστά, θα έλεγα. Τώρα, εγώ μέσα σε αυτή την πορεία των 15 χρόνων που ασχολούμαι με τη φιλοζωία και μιλάω για τη φιλοζωία που αφορά τα ζώα συντροφιάς, γιατί για τα άλλα ζώα είμαστε πολύ πολύ πίσω ακόμα, έχω δει μεγάλα άλματα από την κοινωνία, ειδικά στην Αθήνα. Στην επαρχία ακόμα έχουμε σοβαρό πρόβλημα. Στην Αθήνα όμως, δεν έχει καμία σχέση η κατάσταση που αντίκρισα εγώ όταν αποφάσισα να ξεκινήσω αυτό το εγχείρημα με αυτό που βλέπω σήμερα.

Θυμάμαι ότι όταν είχαμε ξεκινήσει, οι υιοθεσίες στην Ελλάδα ήταν μετρημένες στα δάχτυλα και αναγκαζόμασταν και στέλναμε ζώα στο εξωτερικό. Τώρα πια σχεδόν όλες μας οι υιοθεσίες γίνονται εδώ. Ο κόσμος είναι πολύ πιο εξοικειωμένος με το τι σημαίνει αδέσποτο, γιατί είναι προτιμότερο να στηρίξουμε και να αποκτήσουμε έναν αδέσποτο σκύλο απ’ το να πάμε να αγοράσουμε ένα σκυλί ράτσας. Είμαστε πολύ πιο εξοικειωμένοι με όλες αυτές τις έννοιες και πολύ πιο ουσιαστικά φιλόζωοι.

Σίγουρα έχουμε δρόμο μπροστά μας. Σίγουρα το πρόβλημα αυτό, λόγω της έκτασής του, δεν έχει λυθεί και δεν πρόκειται να λυθεί αν δεν παρθούν από την κυβέρνηση σοβαρά μέτρα. Και μέχρι να είναι διατεθειμένη η κυβέρνηση να κάνει κάποια γενναία βήματα προς αυτή την κατεύθυνση, θα κληθούμε εμείς να μαζεύουμε ό,τι μπορούμε, οι οργανώσεις δηλαδή που ασχολούνται με αυτό και δυστυχώς και οι εθελοντές που δεν πληρώνονται για να καλύπτουν τα κενά του κράτους.

Όπως αναφέρετε κατά καιρούς, προτιμάτε τη λέξη αλληλεγγύη έναντι της φιλανθρωπίας. Τι σημαίνει για εσάς αλληλεγγύη;

Η λέξη αλληλεγγύη για εμένα περιγράφει το ότι είμαστε δύο σε μία σχέση. Ότι δεν είναι φιλανθρωπία προς κάποιον άλλον. Όταν κάνουμε μία καλή πράξη, όταν προσφέρουμε βοήθεια, δεν το κάνουμε γιατί λυπόμαστε τον άλλον, γιατί είμαστε καλοί άνθρωποι. Το κάνουμε γιατί οφείλουμε να το κάνουμε. Από το σπίτι μου αυτό έχω μάθει. Ό,τι κάνω δεν είναι άξιο επιβράβευσης και θαυμασμού. Είναι απλά το χρέος μου.

Οπότε, η λέξη αλληλεγγύη αυτό το περιγράφει πολύ καλύτερα, γιατί είναι αλληλεγγύη το να έρχεσαι σε επαφή με κόσμο και ενδεχομένως όντως να προσφέρεις κάτι που εσένα σου περισσεύει. Αυτό σου προσφέρει και εσένα κάτι πίσω. Οπότε, η αλληλεγγύη περιγράφει αυτή τη σχέση: της προσφοράς και από τη μία πλευρά αλλά και από την άλλη.

Γιατί κι εγώ που προσφέρω, μου προσφέρεται κιόλας από τον άνθρωπο στον οποίο προσφέρω. Οπότε, αυτή η σχέση περιγράφεται καλύτερα από αυτή τη λέξη. Η η φιλανθρωπία για εμένα αναφέρεται σε κάτι μονόπλευρο, το οποίο στην πραγματικότητα δεν υπάρχει και δεν ισχύει ή τουλάχιστον δεν ταιριάζει στον τρόπο με τον οποίο κάνουμε εμείς τα πράγματα εδώ.

Θεωρείτε μεγαλύτερη επιτυχία σας το Κοινωφελές ίδρυμα «Kind Things». Ποιοι είναι οι στόχοι σας;

Έχουμε πάρα πολλά πράγματα που θέλουμε να κάνουμε. Πολλές αξιόλογες οργανώσεις που ήδη στηρίζουμε αλλά και που θέλουμε να στηρίξουμε. Ένας μεγάλος στόχος είναι να στηρίξουμε οργανώσεις, οι οποίες κάνουν φοβερό έργο και δεν αναγνωρίζονται. Δυστυχώς στη χώρα μας αναγνωρίζονται, όπως τα περισσότερα πράγματα, οι οργανώσεις που ανήκουν σε οικογένειες διάσημες, οργανώσεις που έχουν μεγάλη εξωστρέφεια, που διαφημίζουν πολύ το έργο τους και άλλες οργανώσεις οι οποίες μπορεί να κάνουν και μεγαλύτερο έργο από εκείνες που βλέπουμε καθημερινά στα περιοδικά και στα μίντια να μην ακούγονται ποτέ.

Ένας από τους μεγάλους προσωπικούς μου στόχους είναι να φέρω στην επιφάνεια αυτές τις οργανώσεις, πέρα από να τις στηρίξουμε οικονομικά, το οποίο ήδη κάνουμε, να τις μάθει και ο κόσμος. Και να μάθει και ο κόσμος να τις στηρίζει, δίνοντάς τες μία πλατφόρμα επικοινωνίας, την οποία ίσως να μην έχουν και να μην τους δίνεται η δυνατότητα να επικοινωνήσουν το αξιοθαύμαστο έργο που κάνουν.

Μέσα στα προγράμματα που τρέχουμε και θέλουμε να συνεχίσουμε να τρέχουμε, λαμβάνει μεγάλο χώρο η γυναίκα, η έμφυλη βία, η κακοποίηση των παιδιών. Ένας από τους στόχους μας είναι να δραστηριοποιηθούμε πολύ έντονα στον τομέα της παιδικής κακοποίησης, αλλά και σε θέματα που αφορούν τη μητρότητα, την ευαλωτότητα, την εξωσωματική γονιμοποίηση, τα δικαιώματα των ζευγαριών που δυσκολεύονται να κάνουν παιδί, πολλά και διαφορετικά θέματα τα οποία θέλω να ακουμπάει το συγκεκριμένο Ίδρυμα και γι’ αυτό ήταν και όνειρό μου να το δημιουργήσω.

Ποιες είναι οι επόμενες δράσεις σας μέσω του Ιδρύματος;

Μία από τις επόμενες δράσεις που θα περιμένουμε από το Ίδρυμα, θα αφορά την εκπαίδευση, την εκπαίδευση στα σχολεία, που είναι κι αυτό ένα μεγάλο κομμάτι που αγγίζει όλους μας. Να μπούμε στα σχολεία και να προσφέρουμε γνώσεις στους γονείς, που είναι σημαντικό. Και αφορά και θέματα κακοποίησης.

Τρέχει ένα εκπληκτικό πρόγραμμα αυτή τη στιγμή, το οποίο έχουμε χορηγήσει στα Παιδικά χωριά SOS, που ουσιαστικά στοχεύει στην πρόληψη. Είναι να μπουν στα σχολεία, να πάνε σε ευάλωτες κοινότητες και να προλάβουν την κακοποίηση πριν ξεκινήσει. Οπότε, τέτοια προγράμματα που αφορούν την πρόληψη της κακοποίησης των παιδιών είναι κάτι που θα ασχοληθούμε και ασχολούμαστε ήδη και θα ασχοληθούμε πολύ περισσότερο, αλλά και πολλά άλλα προγράμματα.

Συνεχίζεται και το Πρόγραμμα «ΗΒΗ», το οποίο προσφέρει δωρεάν κρυοσυντήρηση σε γεννητικό υλικό για γυναίκες που πάσχουν από καρκίνο, από γυναικολογικούς καρκίνους. Είναι και αυτό ένα πρόγραμμα πολύ σοβαρό και σημαντικό, να δίνεται σε αυτά τα άτομα η δυνατότητα να γίνουν μητέρες, να γίνουν γονείς μετά το πέρας της ασθένειάς τους.

Σε αυτή τη γραμμή θα συνεχίσουμε να δουλεύουμε. Έχουμε ξεκινήσει τώρα και ένα πρόγραμμα που αφορά την ψυχολογική υποστήριξη γυναικών που δεν έχουν τη δυνατότητα να πάνε σε έναν ψυχαναλυτή ή έναν ψυχολόγο οι ίδιες και έχουν μπει σε διαδικασία εξωσωματικής γονιμοποίησης. Η ψυχολογική υποστήριξη σε αυτόν τον τομέα λείπει πάρα πολύ και σίγουρα δεν καλύπτεται. Αυτό είναι ένα πρόγραμμα που έχει ξεκινήσει μόλις και είναι πολύ κοντά στη δική μου καρδιά, γιατί ξέρω πόσο δύσκολο είναι και πόση απομόνωση αισθάνονται αυτές οι γυναίκες και το ότι έχουμε ξεκινήσει αυτές τις ομάδες ψυχανάλυσης είναι πάρα πολύ σημαντικό.

Οπότε, σε αυτή τη φιλοσοφία κινούμαστε και θα κινηθούμε και στο μέλλον. Να πω ότι το «Kind Things» είναι ένα ίδρυμα το οποίο χορηγείται μόνο από εμένα και δεν δεχόμαστε εξωτερικές δωρεές και αυτό είναι μια πολύ συνειδητή δική μου απόφαση, γιατί ήθελα ακριβώς να έχω την ελευθερία να συνδράμω σε σκοπούς που μπορεί φαινομενικά μεταξύ τους να είναι άσχετοι, αλλά όλοι είναι κοντά στην καρδιά μου και συνήθως έχουν να κάνουν και με κάποιο δικό μου βίωμα.

-Ο σύζυγός σας, Βύρωνας Βασιλειάδης είναι ένας αυτοδημιούργητος επιχειρηματίας. Γράφετε μεταξύ άλλων στο βιβλίο σας ότι είχε περάσει δύσκολα στη ζωή του και «δε χρησιμοποιούσε ποτέ τις αναποδιές του ως δικαιολογία παραίτησης…» και μεταμόρφωνε τον πόνο του σε μία δύναμη, που τον οδηγούσε στην επίτευξη των στόχων του. Έχετε βρεθεί σε αντίστοιχη κατάσταση;

Δεν μπορώ να πω ότι έχω σταματήσει, δεν είναι του χαρακτήρα μου να σταματάω. Έχω φτάσει στο σημείο να αισθανθώ ότι δεν μπορώ άλλο, αλλά και εκεί κατάφερα κάπως και βρήκα τη δύναμη να συνεχίσω, όταν περνούσα την περίοδο με τις κρίσεις πανικού. Εκεί ήταν η μόνη στιγμή στη ζωή μου που ένιωσα πραγματικά ότι έχω χάσει εντελώς τον έλεγχο της ζωής μου και πλέον η καθημερινότητα μου έχει φθαρεί σε έναν βαθμό που δεν ήξερα αν θα μπορούσα να γυρίσω πίσω και να αποκτήσω μια φυσιολογική καθημερινότητα ξανά. Από τότε που κατάφερα αυτό να το πολεμήσω και να το κερδίσω, νομίζω ότι αισθάνομαι πολύ πιο δυνατή και σίγουρα τώρα ως μαμά η δύναμη αυτή έχει πολλαπλασιαστεί και νομίζω δεν σε παίρνει κιόλας μετά από κάποιο σημείο να σταματήσεις.

Υπάρχουν στιγμές που να έχετε μετανιώσει για τον τρόπο που χειριστήκατε κάποιες καταστάσεις;

Όχι δεν μπορώ να το πω αυτό. Σίγουρα σε προσωπικές σχέσεις, αν έχω ξεφύγει σε κάποιες στιγμές στη ζωή μου, κυρίως μικρότερη, το έχω μετανιώσει. Δηλαδή, το να φερθώ με έναν τρόπο σε ανθρώπους που αγαπάω, τον οποίο δεν τον θεωρώ εντάξει. Έχω δύο τέτοια περιστατικά στη ζωή μου, μία στη μητέρα μου και μία στη Νόρμα που με μεγάλωσε, τα οποία τα μετανιώνω ακόμα. Αλλά, πέρα από αυτά τα δύο περιστατικά, που ας πούμε ξέφυγα από το πλαίσιο που είναι ok, τουλάχιστον με βάση τη δική μου κριτική και κρίση, δεν έχω κάτι που μπορώ να πω ότι το μετάνιωσα ή ότι θα το χειριζόμουν αλλιώς. Όχι ότι δεν έχω μάθει, δεν έχω εξελιχθεί, αλλά θεωρώ πως ό,τι λάθη έχουν γίνει, τα οποία δεν έχουν κάποια σοβαρή συνέπεια, έχουν συμβάλει σε αυτό που είμαι σήμερα, μου έχουν δώσει κάποια μαθήματα τα οποία δεν θα τα είχα πάρει χωρίς να έχω κάνει αυτά τα λάθη. Άρα από αυτή την άποψη, όχι, δεν θα έπαιρνα κάτι πίσω.

Γράφετε στο βιβλίο σας ότι η ανακάλυψη του εαυτού μας είναι αφετηρία και όχι προορισμός. Σε αυτή τη διαδρομή, υπήρξαν φορές που να έχετε νιώσει φόβο; Και πώς καταφέρατε να τον ξεπεράσετε;

Να έχω χάσει τον εαυτό μου σε έναν βαθμό πιστεύω πως ναι. Δεν μπορώ να πω ότι έχω φοβηθεί. Φόβος υπήρχε σε στιγμές που πήγα να ξεφύγω και αυτό με έσωσε από το να ξεφύγω σε κάτι το οποίο ενδεχομένως να μην μπορούσα να γυρίσω πίσω. Επειδή είχα πάντα γερές βάσεις σε αυτή τη διαδρομή, αισθανόμουν γενικά μια ασφάλεια.

Πάντα είχα υποστηρικτικό περιβάλλον, είμαι πάρα πολύ τυχερή και από τη μητέρα μου και από τους φίλους μου. Οπότε, ήμουν πάντα γειωμένη στη βάση μου. Τώρα το αν ξέφυγα, σίγουρα ξέφυγα και από το δικό μου χαρακτήρα στην εφηβεία. Ήταν μια περίοδος πολύ έντονη για εμένα, αλλά πάντα υπήρχε μια βάση.

Είστε ένας άνθρωπος που έχετε καταφέρει πολλά στη ζωή σας. Έχετε ένα συγκεκριμένο όραμα, έχετε αφήσει ένα δικό σας στίγμα. Ωστόσο έχετε δύο επώνυμα τα οποία έχουν μια βαριά κληρονομιά πίσω τους. Έχετε νιώσει «φόβο» για την «κληρονομιά» που φέρουν τα επώνυμά σας;

Νομίζω ότι αυτός ο φόβος στον οποίο αναφέρεστε αφορά κυρίως τους γονείς. Αν, για παράδειγμα, σου περάσουν έναν τέτοιο φόβο – γονείς που σου λένε “Πρόσεχε, μην εκθέσεις το όνομά μας”, όταν υπάρχει αυτή η τυπικότητα που πολλές φορές βλέπουμε σε οικογένειες τέτοιου οικονομικού background, εκεί βλέπεις έναν φόβο και μια καταπίεση. Εγώ δεν είχα ποτέ κάτι τέτοιο.

Ποτέ δεν με τράβηξε κανένας πίσω να μου πει είναι «αυτό το όνομά μας να το προσέχεις». Γιατί υπήρχε εμπιστοσύνη και όταν λέω εμπιστοσύνη, μιλάω πάντα για την εμπιστοσύνη που είχαν οι γονείς μας ότι μας μεγαλώνουν με έναν σωστό τρόπο, αλλά και την εμπιστοσύνη που είχαν σε εμάς ως παιδιά τους, ότι δεν θα εκθέσουμε την οικογένεια, όχι γιατί προσέχουμε, αλλά γιατί δεν είμαστε οι άνθρωποι που θα κάνουμε κάτι που θα εκθέσει αυτή την οικογένεια.

Η μητέρα μου ποτέ δεν ενδιαφέρεται για τα τυπικά. Μιλάω για σοβαρά παραπτώματα που βλέπουμε και σε άλλες πολύ δυνατές οικογένειες στη χώρα μας. Αν έχεις αξίες και σου έχουν καλλιεργηθεί αξίες –κάτι το οποίο οι γονείς μου το ξέρουν και το ήξεραν, δεν φοβάσαι, γιατί δε θα συμβεί. Ένα παιδί που έχει αξίες, δε θα εκθέσει ποτέ κανέναν, σε αυτά που αξίζει κανείς να θεωρήσει έκθεση. Τώρα, σε μία εφηβική συμπεριφορά σε πράγματα που μπορούν να θεωρηθούν ταμπού, εκεί δεν είχαμε ποτέ γονείς που να αγχώνονται γι’ αυτό. Τα ταμπού, που αποτελούν για άλλες οικογένειες ταμπού, για εμάς δεν ήταν ποτέ. Άρα, είμαι πολύ τυχερή να μην αισθάνομαι αυτή την «τεράστια πίεση».

Μικρή χανόσασταν στον κόσμο των βιβλίων. Ποια βιβλία αγαπούσατε τότε και ποια τώρα, που είστε και μαμά;

Τώρα που είμαι και μαμά, η αλήθεια είναι ότι δεν προλαβαίνω να διαβάσω πολλά βιβλία, αλλά αυτό που διάβασα και αφορά τη γονεϊκότητα και μου άρεσε πάρα πολύ είναι το «Ρίζες και φτερά» της Ανθής Δοξιάδη. Είναι ένα βιβλίο που αγάπησα πάρα πολύ και με βοήθησε πολύ και αντιπροσωπεύει αυτά που πιστεύω κι εγώ ως μητέρα. Αυτή την περίοδο, τα βιβλία που διαβάζω είναι παιδικά, γιατί τα διαβάζω στον γιο μου. Από τα αγαπημένα μας είναι «Ο Σβούρας».

Όταν ήμουν μικρή το αγαπημένο μου βιβλίο ήταν «Ο Ασπροδόντης». Ο μπαμπάς μου μου έχει κάνει στη ζωή μου τρία δώρα, τα οποία τα θυμάμαι και τα τρία. Πάντα μου έκανε δώρα όταν τα είχα κερδίσει, όταν είχα καλή συμπεριφορά για πολύ καιρό και τα είχα κερδίσει κατά τη δική του άποψη και είχα ανταπεξέλθει στις υποχρεώσεις μου, τότε έπαιρνα δώρα από εκείνον, ενώ από τη μαμά μου έπαιρνα συνέχεια. Αλλά, όπως είναι σύνηθες, αυτό που είναι το πιο δύσκολο, αυτό θυμόμαστε. Το ένα από αυτά τα δώρα ήταν «Ο Ασπροδόντης». Ήταν από τα αγαπημένα μου βιβλία και θα ήθελα να το διαβάσω για να το ξαναθυμηθώ.

Έχει εκπληρωθεί το μεγαλύτερό σας όνειρο;

Κάθε φορά που εκπληρώνεται ένα όνειρο, γεννιέται ένα επόμενο. Το μεγαλύτερο όνειρό μου δεν έχει εκπληρωθεί και δε νομίζω ότι θα εκπληρωθεί. Δεν το λέω απαισιόδοξα, το λέω γιατί είναι πολύ ουτοπικό. Το όνειρό μου είναι ουσιαστικά να μην υποφέρει κανείς: από το μυρμήγκι, την αγελάδα, την κότα, το γουρούνι μέχρι τον άνθρωπο, τον ηλικιωμένο, μέχρι τα παιδάκια που βλέπουμε αυτή τη στιγμή να σφάζονται κατά χιλιάδες στη Γάζα. Είμαστε πολύ μακριά από το όνειρό μου. Δυστυχώς, δε νομίζω να επιτευχθεί. Αυτό μου δίνει ένα έναυσμα να σηκώνομαι από το κρεβάτι και να δουλεύω για κάτι.

Ποια είναι τα επόμενα σχέδια σας;

Η αλήθεια είναι ότι έχω πολλά σχέδια. Δεν ξέρω πώς θα τα προλάβω όλα. Σίγουρα έχω αφιερωθεί και θα αφιερωθώ αρκετά στο «Kind Things» και στην επόμενη μέρα του. Θα σκεφτόμουν ίσως να κάνω κάτι που να αφορά την εκπαίδευση. Αισθάνομαι ότι υπάρχει μεγάλο κενό στα σχολεία, στο εκπαιδευτικό σύστημα στην Ελλάδα. Θα ήθελα πολύ να το αλλάξω αυτό, να συνδράμω στην αλλαγή του, γιατί το θεωρώ ύψιστης σημασίας. Στο μέλλον ίσως να μπορούσε να επεκταθεί και το όνειρο που αφορά τις γυναίκες και τη δυνατότητά τους να γεννούν με σεβασμό σε οποιοδήποτε περιβάλλον ή συνθήκη. Αυτά τα δύο, η εκπαίδευση, η γυναίκα και τα δικαιώματά της, ο γονέας και τα δικαιώματά του, είναι πράγματα για τα οποία θα ήθελα να δουλέψω πολύ και μη κερδοσκοπικά και επιχειρηματικά. Πάντα προσπαθώ να συνδυάζονται αυτά τα δύο. Δε θα μπορούσα να ασχοληθώ επαγγελματικά με κάτι, το οποίο δεν το πιστεύω και δεν έχει κάποιου είδους κοινωνικό χαρακτήρα.

Διαβάστε επίσης:

Εριέττα Κούρκουλου Λάτση: «Η ανακάλυψη του εαυτού μας είναι αφετηρία και όχι προορισμός» – Αποσπάσματα από το νέο βιβλίο της

Κωνσταντίνα Χατζηαποστόλου: Άλογα αντί για οθόνες και όνειρα αντί για εμπόδια

Χιονάτη: Η χρυσή ιστορία πίσω από την πιο αποτυχημένη live action ταινία που «πληγώνει» τη Disney