Τη νευρωτική εμμονή του στην άρνηση για την άρνηση, την παθολογική του προσκόλληση στην αντίδραση για την αντίδραση, δεν μπόρεσε ο ΣΥΡΙΖΑ να την συγκρατήσει ούτε και στην ελληνογαλλική συμφωνία, που αναβαθμίζει τη χώρα, σε στρατιωτικό και διπλωματικό επίπεδο. Προτιμά να γελοιοποιηθεί παρά να συγκρατηθεί.

«Πληρώνουμε πάνω από 10 δισ. τις παλινωδίες και τις επιλογές Μητσοτάκη στα εξοπλιστικά», ένιωσε την ασυγκράτητη ανάγκη να ανακοινώσει για μια εξέλιξη που μόνο ως θετική μπορεί να αξιολογηθεί. Ο Συριζαϊκός Τύπος και τα τρολ του διαδικτύου πήραν ήδη  την αστεία ανακοίνωση και την εξέλιξαν σε απόλυτη γελοιότητα. Και την ερχόμενη εβδομάδα θα την χρησιμοποιήσει στη βουλή ο Αλέξης Τσίπρας για να αποδείξει ότι φυσάει… «άνεμος οργής κι αποδοκιμασίας» κατά της κυβέρνησης.

Το σχήμα είναι γνωστό. Εδώ και μερικούς μήνες και με οποιαδήποτε αφορμή, ο Τσίπρας εμφανίζεται να υπερασπίζεται τους νέους, τους οποίους υποτίθεται ότι καταδιώκει ο Μητσοτάκης (άγνωστο για ποιο λόγο…) και τη μεσαία τάξη, την οποία οι κυβερνήσεις του υπερφορολόγησαν ληστρικά εξαθλιώνοντας την, ενώ, πλέον, καταγγέλλει «ξεπούλημα ασημικών της πατρίδας» με αφορμή την αύξηση μετοχικού κεφαλαίου της ΔΕΗ. Ταξιδεύει ανά την Ελλάδα, βγάζει κάτι κορόνες στη Βουλή και σε κομματικές μαζώξεις, υπόσχεται είσοδο στα Πανεπιστήμια σε όσους απέτυχαν σε εξετάσεις, σχολιάζει «γυναικοκτονίες», αθλητές, πρωταθλητές και ό,τι άλλο λάχει.

Όλα του τα σχόλια γίνονται μέσω κοινωνικών δικτύων –άλλωστε το κοινό στις συγκεντρώσεις είναι ελάχιστο. Οι αναρτήσεις του στο twitter και το Instagram είναι καταιγιστικές, έστω και αν ξενίζουν για την απόστασή τους από την πραγματικότητα, τη θλιβερή αυταρέσκειά τους και την αυτοαναφορικότητα. Κάτι σαν τον Τραμπ, σε βαλκανική έκδοση.

Προσφάτως διαπίστωσε ότι οι πολίτες είναι «οργισμένοι» και απαιτούν «πολιτική αλλαγή». Την ίδια ώρα που ο Τσίπρας διαπιστώνει αυτά, ο Μητσοτάκης αυξάνει τον κατώτατο μισθό και η κυβέρνηση μοιράζει δις δεξιά και αριστερά. Λοιπόν, όσο θα γίνεται αυτό, όταν μιλάει ο Τσίπρας για το … δράμα, δεν απευθύνεται περίπου σε κανέναν, και πάντως κανείς δεν περιμένει κάτι από αυτόν.

Η αντιπολιτευτική τακτική του Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ εξελίσσεται πλέον σε φαινόμενο. Πιθανώς να είναι αποτέλεσμα των συζητήσεων με τον Πολάκη και κάποια άλλη παρέα, πιθανώς και να πιστεύουν ότι όπου να ‘ναι έρχεται η πτώση του Μητσοτάκη και της «χούντας» του. Ποιος ξέρει, μπορεί σε λίγο να αρχίσουμε να διαβάζουμε τη σύνθεση της κυβέρνησης Τσίπρα, με υπουργούς απολιθώματα του ΠΑΣΟΚ ή και άλλους του ΚΙΝΑΛ – γιατί όχι, πού και ποιος θα διστάσει;

Το θέμα είναι ότι η πολιτική αλλαγή που εξακολουθούν να επιθυμούν οι πολίτες είναι το ακριβώς αντίθετο από αυτό που νομίζει ο Τσίπρας. Θέλουν την ησυχία τους, την ευκαιρία να εργαστούν με όρους και συνθήκες αντίστοιχες της εποχής και της συγκυρίας, να δουν εν πάση περιπτώσει μήπως και απαλλαγούν από όλα τα απολιθώματα των τελευταίων δεκαετιών και τα πισωγυρίσματα.

Τα όσα εχθροπαθή δηλώνει ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, ουδεμία σχέση έχουν με την πραγματικότητα, απλώς τροφοδοτούν και ανακυκλώνουν μία δήθεν πολιτική συζήτηση, την οποία δεν παρακολουθεί κανείς, πέραν των επαγγελματιών των κοινωνικών δικτύων και της πολιτικής.

Θα πει κάποιος, «μα είναι ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, δεν μπορεί να μην του δώσει κανείς σημασία». Ο συλλογισμός δεν είναι λανθασμένος.

Μόνο που ο ίδιος ο Τσίπρας έχει αποφασίσει να μην παίξει τον θεσμικό ρόλο του, αλλά κάποιον άλλο, γραφικό!