Τι ακριβώς συμβαίνει στον κόσμο; Τώρα όλος ο “σκεπτόμενος” πλανήτης βρίσκεται υπό την επήρεια του σοκ της νίκης του Ντόναλντ Τράμπ. Ένα σοκ που πολλοί το περιμέναμε ή καλύτερα το φοβόμαστε.  Λίγο μετά το σοκ του “Brexit”.  Λίγο πριν από το σοκ της Λεπέν στη Γαλλία και των ακροδεξιών εθνικιστών στη Γερμανία. Γιατί οι κάλπες βγάζουν “τέρατα” σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη;

Δυστυχώς πολύ φοβάμαι ότι όσο δεν υπάρχουν απαντήσεις, απλώς θα παρακολουθούμε αμήχανοι και απαθείς,”σοκαρισμένοι”, το παγκόσμιο φαινόμενο των “τερατογενέσεων”. Και οι απαντήσεις μόνο από το πεδίο της πολιτικής μπορούν να υπάρξουν.

Όλα τα “άνθη του κακού προέρχονται από ένα δομικό παράγοντα: Τη μορφή της παγκοσμιοποίησης από τη δεκαετία του ΄90 και εντεύθεν.

Απαξιώθηκε παγκοσμίως η έννοια της πολιτικής.

Η ιδέα της “ρύθμισης” μεταξύ των βασικών “υποκειμένων” της παγκοσμιοποίησης.
Το κράτος με τον ρυθμιστικό και παρεμβατικό ρόλο του.
Το “κοινωνικό συμβόλαιο” μεταξύ κράτους, κεφαλαίου και του κόσμου της εργασίας.
Η σύνδεση της ανάπτυξης και της κερδοφορίας με την ενίσχυση των μεσαίων και λαϊκών τάξεων.
Η πραγματική αναδιανομή του εισοδήματος.
Η ενσωμάτωση των “από κάτω” κοινωνικών στρωμάτων στην πορεία της οικονομίας.

Μια “τυφλή” και ανάπηρη παγκοσμιοποίηση διέλυσε διαπλανητικά τον κοινωνικό ιστό.
Και στις “μητροπόλεις” και στις “περιφέρειες” του πλανήτη. Ακόμη και όταν ξέσπασε η οικονομική κρίση του 2008,οι κυρίαρχες ελίτ του πλανήτη, μετά από ένα σύντομο διάλειμμα, συνέχισαν στην ίδια τροχιά.

Ενώ η κρίση έδειχνε περίτρανα ότι ήταν αναγκαία η αλλαγή “παραδείγματος”, οι θεραπείες απλώς συνέβαλαν στην εκτόνωση των “παρεκτροπών” της κρίσης. Τίποτα άλλο δεν έγινε.

Τι κάνουμε λοιπόν τώρα; Για να μην κάνουμε τη σκέψη μας περίπλοκη, να το πούμε με παραδείγματα. Back to the future, με επιστροφή στην επιτυχημένη συνταγή που δημιούργησε τα “χρυσά χρόνια” στην ιστορία του καπιταλισμού, μετά τον Πόλεμο και έως τη δεκαετία του ’80.

Στη “χρυσή εποχή” του “κοινωνικού συμβολαίου” και της “ρύθμισης” (“regulation”). Με ένα πολιτικό σχέδιο σοσιαλδημοκρατικό και κεϋνσιανό. Σίγουρα “νέου τύπου”, προσαρμοσμένο στις σημερινές συνθήκες. Αλλά σίγουρα επίσης διαφορετικό από το τρέχον κυρίαρχο “παράδειγμα” της “τυφλής” και αγοραίας παγκοσμιοποίησης, η οποία το μόνο που παράγει είναι “τέρατα”.

Το κείμενο είναι του διευθυντή του thetoc.gr  Θανάση Τσεκούρα