Κάπου ανάμεσα στο Ριάντ και στο Μαϊάμι, ο χρόνος δείχνει να μπερδεύεται.

Στη Σαουδική Αραβία, ένας 40χρονος Κριστιάνο Ρονάλντο εξακολουθεί να πετάγεται στον αέρα λες και είναι 25, να εκτελεί ανάποδα ψαλίδια και να κυνηγάει με μανία το ορόσημο των χιλίων γκολ. Στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, ένας 38χρονος Λιονέλ Μέσι μοιράζει γκολ και ασίστ σαν να είναι ακόμη στα ντουζένια της Μπαρτσελόνα, στήνοντας ρεσιτάλ σε νοκ άουτ αγώνες με την Ιντερ Μαϊάμι.

1

Το πρόσφατο ανάποδο ψαλίδι του Κριστιάνο με την Αλ Νασρ κόντρα στην Αλ Καλίτζ, σε ένα ακόμα απόγευμα ρουτίνας που κατέληξε σε νίκη με 4-1 και συνέχιση ενός σερί νικών, δεν ήταν απλώς ένα «γκολάρα». Ήταν μια δήλωση: ο Πορτογάλος έχει φτάσει τα 954 γκολ στην καριέρα του και κάνει ξεκάθαρο ότι δεν σκέφτεται καν να σταματήσει πριν σπάσει το μυθικό φράγμα των χιλίων.

Ίδια μέρα, διαφορετική ήπειρος: ο Μέσι σκοράρει με κεφαλιά – σπάνιο για εκείνον – και μοιράζει τρεις ασίστ στη Σινσινάτι, οδηγώντας την Ιντερ Μαϊάμι σε ένα επιβλητικό 4-0 και σε έναν ακόμη τελικό Περιφέρειας στο MLS. Συνολικά, μιλάμε πλέον για συμμετοχή σε περίπου 1.300 γκολ, με σχεδόν 900 τέρματα και πάνω από 400 ασίστ. Ζωντανά, περπατητά ρεκόρ.

Κι όμως, αυτή η παράταση δόξας δεν αλλάζει την κεντρική αλήθεια: το τέλος εποχής έχει ήδη αρχίσει να γράφεται. Και το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2026 θα είναι, εκ των πραγμάτων, η τελευταία μεγάλη πράξη.

Το Μουντιάλ του 2026 ως τελευταίο μεγάλο κεφάλαιο

Στις Ηνωμένες Πολιτείες, στον Καναδά και στο Μεξικό δεν θα διεξαχθεί απλώς το πρώτο διευρυμένο Μουντιάλ με 48 ομάδες. Θα παιχτεί, πολύ πιθανό, η τελευταία πράξη της πιο εμβληματικής ποδοσφαιρικής κόντρας που γνώρισε ο 21ος αιώνας. Ο Μέσι και ο Ρονάλντο, αν όλα πάνε όπως δείχνουν σήμερα, θα γίνουν οι μοναδικοί ποδοσφαιριστές στην ιστορία με έξι συμμετοχές σε Παγκόσμιο Κύπελλο (2006, 2010, 2014, 2018, 2022, 2026), ξεπερνώντας θρύλους όπως ο Αντόνιο Καρμπαχάλ, ο Ραφαέλ Μάρκες, ο Αντρές Γκουαρδάδο και ο Λόταρ Ματέους.

Ο Μέσι έρχεται ως υπερασπιστής του τίτλου, με την Αργεντινή να έχει ήδη εξασφαλίσει την πρόκρισή της από τη Νότια Αμερική, χάρη σε μια γενιά που μπόρεσε να πατήσει πάνω στην κορύφωση του Κατάρ το 2022 και να συνεχίσει. Δεν είναι πια ο νεαρός που κουβαλά μόνος του ένα έθνος στην πλάτη, αλλά ο μαέστρος που επιλέγει πότε θα εμφανιστεί, πότε θα πατήσει φρένο και πότε θα πατήσει γκάζι για να αφήσει τους άλλους να τρέξουν για εκείνον.

Ο Ρονάλντο, από την άλλη, κυνηγά την μοναδική κούπα που λείπει από την τροπαιοθήκη του. Έχει κατακτήσει Euro, Nations League, Champions League, τα πάντα σε συλλογικό επίπεδο, αλλά το Παγκόσμιο Κύπελλο παραμένει το άπιαστο όνειρο. Η Πορτογαλία του Ρομπέρτο Μαρτίνεθ, γεμάτη με Λεάο, Ζοάο Φέλιξ, Μπρούνο Φερνάντες, Μπερνάρντο Σίλβα και μια σειρά ανερχόμενων παικτών, δεν εξαρτάται πια αποκλειστικά από τον αρχηγό της – αλλά όλος ο πλανήτης ξέρει ότι, αν είναι να γραφτεί μια τελευταία μεγάλη ιστορία, αυτός θα θέλει να βρίσκεται στην πρώτη σελίδα.

Συμβόλαια, δισεκατομμύρια και το business της αιωνιότητας

Το ποδόσφαιρο δεν είναι μόνο συναίσθημα. Είναι και business – και στην περίπτωση του Μέσι και του Ρονάλντο, είναι business πολλών δισεκατομμυρίων. Ο Αργεντινός έχει ανανεώσει με την Ιντερ Μαϊάμι μέχρι το 2028, δένοντας το όνομά του με το πιο φιλόδοξο ποδοσφαιρικό project που γνώρισαν ποτέ οι ΗΠΑ. Η αξία του συλλόγου έχει εκτοξευθεί, τα εισιτήρια κινούνται σε επίπεδα που μέχρι πριν λίγα χρόνια θα έμοιαζαν αδιανόητα για MLS, το πακέτο των τηλεοπτικών δικαιωμάτων του πρωταθλήματος γίνεται διεθνές προϊόν και οι φανέλες με το «10» εξαφανίζονται πριν καν βγουν στα ράφια.

Στην άλλη άκρη, ο Ρονάλντο έχει δεσμευτεί με την Αλ Νασρ μέχρι το 2027, ως η κορωνίδα του πρότζεκτ με το οποίο η Σαουδική Αραβία επιχειρεί να αγοράσει θέση στο παγκόσμιο ποδοσφαιρικό χωριό. Δεν είναι μόνο τα γκολ και οι τίτλοι· είναι οι χορηγοί, τα social media, η εικόνα της λίγκας. Κάθε του εμφάνιση είναι διεθνές προϊόν, κάθε του κίνηση φέρνει eyeballs και χρήμα.

Το ίδιο το Μουντιάλ του 2026, άλλωστε, «πουλάει» εν πολλοίς και πάνω στη δική τους τελευταία χρυσή ευκαιρία. Η ζήτηση για εισιτήρια ξεφεύγει από τα κλασικά επίπεδα: δεν είναι απλώς «θέλω να δω ένα Παγκόσμιο Κύπελλο», αλλά «θέλω να πω ότι ήμουν εκεί όταν ο Μέσι έπαιξε το τελευταίο του παιχνίδι σε Μουντιάλ» ή «όταν ο Ρονάλντο φόρεσε για τελευταία φορά τη φανέλα της Πορτογαλίας σε τελική φάση». Αυτό δεν αποτιμάται εύκολα ούτε σε δολάρια, ούτε σε ευρώ. Είναι συναισθηματικό κεφάλαιο – κι αυτό, παραδόξως, είναι το πιο ακριβό.

Μια κόντρα που ξεπέρασε το ίδιο το ποδόσφαιρο

Για σχεδόν δύο δεκαετίες, το παγκόσμιο ποδόσφαιρο χωρίστηκε σε δύο «χώρες»: τη χώρα του Μέσι και τη χώρα του Ρονάλντο. Μαζί μάζεψαν δεκάδες τίτλους, κάπου 13 Ballon d’Or, πάνω από 1.700 γκολ και αμέτρητες συζητήσεις για το ποιος είναι «ο GOAT». Αλλά αυτό που έκανε την κόντρα τους μοναδική δεν ήταν μόνο τα νούμερα. Ήταν ότι ενσάρκωσαν δύο διαφορετικές ιδέες για την ποδοσφαιρική τελειότητα.

Ο Μέσι ήταν – και είναι – ο «φυσικός»天 χαρισματικός: ο χαμηλοκεντραρισμένος, σχεδόν ντροπαλός μάγος που βλέπει διαγώνιες πάσες εκεί που οι άλλοι βλέπουν μόνο κορμιά. Ο Ρονάλντο, ο απόλυτος αθλητής: εργοτάξιο μυών, εμμονή με την προπόνηση, αδιανόητη πειθαρχία στη διατροφή, στην αποκατάσταση, στο σώμα του. Ο ένας μοιάζει σαν να γεννήθηκε με το ταλέντο, ο άλλος σαν να το έφτιαξε κομμάτι-κομμάτι.

Η συνύπαρξή τους στην ίδια εποχή «φούσκωσε» όλο το ποδόσφαιρο. Οι χορηγίες πολλαπλασιάστηκαν, τα τηλεοπτικά δικαιώματα πήγαν σε άλλα επίπεδα, οι πλατφόρμες streaming, τα social media, η global κατανάλωση ποδοσφαίρου στήθηκαν πάνω και στις δικές τους πλάτες. Το να βλέπεις Μπαρτσελόνα – Ρεάλ ή Αργεντινή – Πορτογαλία δεν ήταν πια απλώς ματς, ήταν επεισόδιο σε ένα πολυετές σίριαλ που κανείς δεν ήθελε να χάσει.

Μετά τον Μέσι και τον Ρονάλντο, τι;

Όπως συνέβη με τον Πελέ και τον Μαραντόνα, έτσι και τώρα: κανείς δεν είναι αναντικατάστατος, αλλά κάποιοι είναι πραγματικά δυσαναπλήρωτοι. Ο Κιλιάν Μπαπέ, ο Έρλινγκ Χάαλαντ, η νέα γενιά των Βινίσιους, Μπέλιγχαμ και των λοιπών αστέρων θα γράψουν τη δική τους ιστορία, πιθανώς με δικούς τους όρους, σε μια εποχή ακόμη πιο εμπορευματοποιημένη και πιο ψηφιακή.

Όμως το «σκληρό δίσκο» των φιλάθλων τον γεμίζουν κυρίως τα συναισθήματα. Πού ήσουν όταν ο Μέσι σήκωσε την κούπα στο Κατάρ; Πού ήσουν όταν ο Ρονάλντο σημείωσε το 800ό, το 900ό γκολ του; Πού θα είσαι, κυρίως, όταν σφυρίξει για τελευταία φορά η λήξη σε ένα παιχνίδι Μουντιάλ με πρωταγωνιστή έναν από τους δύο;

Το τέλος εποχής, στην πραγματικότητα, δεν θα έρθει τη μέρα που θα βγάλουν τη φανέλα για τελευταία φορά. Θα έρθει όταν συνειδητοποιήσουμε ότι δεν υπάρχει πια Σάββατο ή Τετάρτη βράδυ που να λέμε «παίζει ο Μέσι, παίζει ο Ρονάλντο, πρέπει να το δω». Μέχρι τότε, ας το πούμε απλά: όσο αυτοί οι δύο πεισματάρηδες «σαραντάρηδες» συνεχίζουν να ξεγελούν τον χρόνο, εμείς είμαστε οι κερδισμένοι.

Και όταν τελικά ο χρόνος τους νικήσει, θα έχουμε να λέμε πως ζήσαμε την εποχή που δύο άνθρωποι πήραν το ποδόσφαιρο από το πολύ υψηλό και το πήγαν ένα σκαλοπάτι πιο πάνω. Κι αυτό, όσο κλισέ κι αν ακούγεται, δεν θα ξανασυμβεί με τον ίδιο τρόπο.