Δημήτρης Εφραίμογλου : «Η Ελλάδα δεν περιμένει να της δώσουν τη θέση που της αξίζει αλλά την κερδίζει με το σπαθί της»

“Η Ελλάδα είναι ένα προϊόν που ακόμα πουλάει. Το πρόβλημα είναι στο service…”, περιγράφει στο “mononews.gr” με τη μαθηματική σκέψη που τον διακρίνει ο διευθύνων σύμβουλος του Ιδρύματος Μείζονος Ελληνισμού κ. Δημήτρης Εφραίμογλου.  Ο κ. Εφραίμογλου μεταφέρει την εμπειρία του από το χώρο του πολιτισμού όπου πιστεύει ότι η Ελλάδα είναι υπερδύναμη και εντοπίζει ότι το πρόβλημα δεν είναι στο “Brand Name” αλλά στο πως προσφέρουμε το “προϊόν”.

Ως προς το πως θα τα καταφέρει η χώρα μας να ανακτήσει τη θέση που της αξίζει στο ευρωπαϊκό στερέωμα, επικαλείται το παράδειγμα των προγόνων μας, οι οποίοι το 1859 τρεις δεκαετίες μετά τη σύσταση του ελληνικού κράτος και μετά από 400 χρόνια οθωμανικής κατοχής και χωρίς τα μέσα και τις ευκολίες κατάφεραν κι έκαναν τέσσερις Ολυμπιακούς Αγώνες.

Με ποιό τρόπο μπορούμε να ξαναχτίσουμε το Brand name Ελλάδα;

Ως προγραμματιστής Η/Υ και μαθηματικός έχω μάθει ότι το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνει κάποιος για να λύσει ένα πρόβλημα είναι να κατανοήσει τις παραμέτρους του.

Τι πρόβλημα έχει το “Brand name Ελλάδα”;
Θυμάμαι όταν ήμουν φοιτητής στη Βοστώνη, το φιάσκο της Coca-Cola όταν θέλησε να κάνει re-brand και re-launch το βασικό προϊόν της. Έβγαλε την “New Coke” με νέα γεύση που απογοήτευσε τους πελάτες της. Πολύ γρήγορα κατάλαβαν το λάθος τους και ξαναέβγαλαν την παλιά συνταγή (Coca-cola Classic) για να αποκαταστήσουν τη ζημία.

Μήπως θα μπορούσαμε να διδαχθούμε κάτι από το παράδειγμα της Coca-Cola, τηρουμένων των αναλογιών πάντα;
Μήπως το πρόβλημα δεν είναι στο προϊόν, αλλά αλλού;
Η Ελλάδα είναι ένα “προϊόν” που (ακόμα) πουλάει.
Άρα το “Brand name” δεν έχει πρόβλημα.
Πού είναι το πρόβλημα λοιπόν;
Μήπως στο “delivery” του προϊόντος;
Μήπως δεν προσφέρουμε καλά αυτά που έχουμε να προσφέρουμε;

Ας το εξετάσουμε αυτό: Ποια είναι τα βασικά “προϊόντα” που “προσφέρουμε”; Η για πολλούς παρωχημένη φράση «ο πολιτισμός είναι η βαριά μας βιομηχανία» είναι στην περίπτωση αυτή πέρα για πέρα αληθινή. Πολιτισμός (τομέας στον οποίο είμαστε “παγκόσμια υπερδύναμη”) και περιβάλλον λοιπόν.

Πώς προσφέρουμε αυτό το “προϊόν” στους “πελάτες” μας; Προβληματικά!

Η διαχείριση των αρχαιολογικών μας χώρων, για παράδειγμα: Η συντήρηση, ανάδειξη με σύγχρονα μέσα και καλή οργάνωση και η αδιάλειπτη λειτουργία τους θα έπρεπε να είναι βασικό μέλημα των αρμόδιων φορέων. Και λαμπρές εξαιρέσεις που υπάρχουν απλά επιβεβαιώνουν τον κανόνα.

Το τουριστικό μας προϊόν έχει κι αυτό προβλήματα (σε σχέση με τον ανταγωνισμό). Γιατί να πάει ο τουρίστας στο Ελληνικό ξενοδοχείο (ή την ταβέρνα) που θα τον σερβίρουνε με γκρίνια και ξινή φάτσα λες και του κάνουνε χάρη και να μην πάει στις γειτονικές μας χώρες (και όχι μόνον) που θα τον εξυπηρετήσουν σαν να είναι βασιλιάς;

Το πιο συχνό σχόλιο που μας γράφουν στο βιβλίο επισκεπτών του «Ελληνικού Κόσμου» είναι: «Συγχαρητήρια για το προσωπικό σας!». Σαφώς μας κάνει πολύ υπερήφανους το σχόλιο, αλλά δεν έχουμε φέρει προσωπικό από τον Άρη! Απλώς, φροντίζουμε να υποδεχόμαστε τους επισκέπτες μας με σεβασμό, με ενδιαφέρον και να κάνουμε ό,τι μπορούμε ώστε η εμπειρία του από τον «Ελληνικό Κόσμο» να είναι απολύτως ικανοποιητική και να θέλει να έρθει ξανά.

Αφού λοιπόν είμαστε «υπερδύναμη στον πολιτισμό» και τον τουρισμό, μήπως θα έπρεπε να φροντίζουμε πιο πολύ το “προϊόν” μας και κάνουμε τους “πελάτες” μας να θέλουν να ξανάρθουν και να μας διαφημίσουν στους φίλους τους;

Ποιοι είναι αυτοί που πρέπει να πρωταγωνιστήσουν στη μάχη για να πάρει η Ελλάδα τη θέση που της αξίζει στο Ευρωπαϊκό στερέωμα;

Δεν μου αρέσει η λέξη “αξίζει” διότι υπονοεί ότι κάποιος μας οφείλει κάτι, πράγμα που δεν το θεωρώ δημιουργικό για κανέναν, αφού το μόνο που επιτυγχάνει είναι να κάθεσαι στην καρέκλα σου περιμένοντας να σου φέρουν αυτό που “σου αξίζει”.

Αλλά, ας δούμε την ουσία: Δεδομένου του γεγονότος ότι, όπως είπαμε, είμαστε υπερδύναμη στον πολιτισμό και τον τουρισμό, σαφώς οι πρωταγωνιστές οφείλουν να είναι αυτοί που προσφέρουν σε αυτούς τους τομείς.

Πάντα μου έκανε εντύπωση ότι το 1859 -δηλαδή μόλις 3 δεκαετίες μετά τη σύσταση του Ελληνικού Κράτους (μετά από 400 χρόνια Οθωμανική κατοχή!)- οι (“ξυπόλυτοι”) Έλληνες θέλησαν (αντί να κλαίνε τη μοίρα τους) και κατάφεραν να αναβιώσουν τους Ολυμπιακούς αγώνες. Και μάλιστα 4 φορές πριν την (γνωστότερη σε όλους μας) παγκόσμια αναβίωσή τους το 1896. Τι παραπάνω είχαν οι παππούδες μας του 1859 από εμάς σήμερα; Γιατί χρήματα, δεν είχανε, μέσα δεν είχανε, ευκολίες δεν είχανε. Τι είχανε λοιπόν; Μήπως είχαν πείσμα και αποφασιστικότητα; Μήπως είχαν θέληση και όραμα; Μήπως είχαν μάθει (μετά από 400 χρόνια που κανένας δεν έτρεξε να τους σώσει) ότι “αν θες κάτι να γίνει, κάν’το μόνος σου”;

Ποιοι λοιπόν είναι αυτοί που πρέπει να πρωταγωνιστήσουν; Αυτοί που δεν ικανοποιούνται από τη στασιμότητα και την απραγία, αυτοί που δεν περιμένουν από τους άλλους να τους σώσουν, αυτοί που έχουν την θέληση να κάνουν κάτι στη ζωή τους. Αυτοί θα πάρουν και τη μεγαλύτερη ικανοποίηση, όταν θα δουν (όπως βλέπουμε κάθε μέρα στον «Ελληνικό Κόσμο») τα ικανοποιημένα πρόσωπα τον “πελατών” τους και θα ξέρουν ότι για ΑΥΤΟ το χαμόγελο, οι ίδιοι το έχουν κερδίσει!

Δεν θα ξεχάσω ποτέ ένα από τα πρώτα σχόλια που μας είχαν πει τις πρώτες μέρες λειτουργίας του «Ελληνικού Κόσμου» το 1998: “Εδώ δεν είναι Ελλάδα!”.

Όχι! ΑΥΤΗ είναι η Ελλάδα! Η Ελλάδα που θέλει, η Ελλάδα που μπορεί, η Ελλάδα που τα καταφέρνει! Και αυτή η Ελλάδα, δεν περιμένει να της δώσουν τη θέση που της αξίζει, αλλά την κερδίζει με το σπαθί της!

Πώς μπορεί η Ελλάδα  να πείσει όλους όσοι έχουν μεταναστεύσει τα τελευταία χρόνια να επιστρέψουν στη χώρα τους;

Στην ταινία «Field of Dreams» («Ο ξυπόλητος Τζο» – 1989) ο ήρωας Ρέι Κινσέλα (που τον υποδύεται ο Κέβιν Κόστνερ) ακούει τη φωνή του Shoeless Joe Jackson (Ray Liotta) να του λέει: “If you build it, he will come” («Αν το χτίσεις, θα έρθει»).

Το ίδιο ισχύει και με την Ελλάδα. Αν βελτιώσουμε ορισμένα πράγματα, θα επιστρέψουν. Γιατί κακά τα ψέματα: “Σαν την (σωστή) Ελλάδα, δεν έχει”. Το μόνο που κάνει τους Έλληνες να θέλουν να φύγουν είναι ότι “έξω” θα βρουν καλύτερα.Γιατί;Τι έχουν οι “έξω” που δεν -θα μπορούσαμε να- έχουμε εμείς; Τίποτα!

Αν βάλουμε μυαλό, εστιάσουμε στο πώς να διορθώσουμε τα στραβά και κοιτάξουμε, όχι το ατομικό μας καλό αλλά το καλό της Ελλάδας (και κατ’ επέκταση και το δικό μας – όπως θα έλεγε και ο Μακρυγιάννης αλλά και ο JFK), τότε, θα χτίσουμε μια καλή Ελλάδα και θα έρθουν!

Πώς μπορεί να σπάσει ο κύκλος της απαισιοδοξίας και της απογοήτευσης;

Πάλι θα θυμηθώ την -μαθηματική- εκπαίδευση μου. Ας ορίσουμε το πρόβλημα: Ποιος είναι ο κύκλος; Γιατί απογοητευόμαστε; Μήπως γιατί περιμένουμε από τους “άλλους” να μας λύσουν “μαγικά” το πρόβλημα; Πώς έσπασε ο κύκλος της αναμονής της απελευθέρωσης από τους Οθωμανούς; Όταν κάποιοι συνειδητοποίησαν ότι ούτε οι Ρώσοι, ούτε οι Άγγλοι, ούτε οι Γάλλοι, ούτε κανένας δεν πρόκειται να μας απελευθερώσει. Όταν κάποιοι συνειδητοποίησαν ότι αν δεν σηκωθούν από τους … σοφάδες και τους καναπέδες τους, προκοπή δεν έχει!

Ο JFK είχε πει: “Μη ρωτάς τι μπορεί να κάνει η χώρα σου για σένα, αλλά τι μπορείς να κάνεις εσύ για τη χώρα σου”. Θα μου πείτε: Δύσκολο.

Αλλά, δεν θα μπορέσω να σας ακούσω γιατί τη φωνή σας την καλύπτουν τα … “γέλια” του Κολοκοτρώνη, των Υψηλάντηδων, του Καραϊσκάκη, του Αθανασίου Διάκου και των άλλων…
Και του Γιώργη του Ψυχουντάκη που μας λέει: «Με επιμονή και υπομονή και θέληση άλλη τόση, άνθρωπος ήντα θα σκεφτεί να μην το κατορθώσει;»

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ: Γιώργος Κορρές: «Ψάξε τι μπορείς να κάνεις εσύ για τη χώρα σου»

ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Ελένη Παπανικολάου: «Να θεσπιστούν κίνητρα για τους Έλληνες ώστε να επιστρέψουν στη χώρα μας»

ΜΗ ΧΑΣΕΤΕ: Αλέξανδρος Αγγελόπουλος: «Το Brand της χώρας θα χτιστεί παράλληλα με το brand του Έλληνα»