Όλοι στέκονται στη σειρά, πλάι-πλάι, και ο καθένας με το δάχτυλο του δείχνει τον άλλο. Το ότι η Γερμανία ήταν –και είναι – ο πρωταγωνιστής δεν εκπλήσσει: ο αταβισμός δύο Παγκοσμίων Πολέμων και μπόλικων στρατοπέδων συγκέντρωσης δεν κρύβεται ούτε στο Γερμανικό οικονομικό θαύμα (ας είναι καλά οι Αμερικάνοι), ούτε στα φτιασίδια του Ψυχρού Πολέμου, ούτε στα ρίγη συγκίνησης από την κατάρρευση του Τοίχους.

Η Ευρώπη έχασε όποιο ηθικό έρεισμα της είχε απομείνει μετά την άθλια υποταγή της στη Γερμανική επιταγή της άγριας, άδικης και αδιέξοδης λιτότητας, την αποδοχή της υψηλής ανεργίας, τη συγκέντρωση πλούτου στα χέρια των πολύ λίγων και την κατάρρευση του κοινωνικού κράτους. «Για να σωθούν οι τράπεζες μας, ας θυσιαστεί μία χώρα, ένας λαός» είναι το μήνυμα που εκπέμπει η Ευρώπη (των 19 ή των 28). Αυτή, εξάλλου, δεν είναι και η πολιτική της στο προσφυγικό: να πληρώσουν οι Έλληνες. Κατά τα άλλα προσποιείται και σφυρίζει αδιάφορα.

Η γκεμπελική προπαγάνδα 

Ο ελληνικός πολιτικός κόσμος έχασε κάθε δικαίωμα δια να ομιλεί. Η απόλυτη εξάρτηση του από τις ομάδες συμφερόντων τον έκανε να εθελοτυφλεί απέναντι στους κινδύνους της κρίσης και τον κατέστησε ανίκανο να εφαρμόσει έστω εκείνα τα κομμάτια του μνημονίου (τις διαρθρωτικές αλλαγές) που θα απάλυναν τον πόνο.

Δεν είναι τυχαίο ότι ουδείς δίνει πλέον προσοχή είτε στους θεατρινισμούς του μέσα κι έξω από τη Βουλή είτε στην Γκεμπελική προπαγάνδα στην οποία όλα ανεξαιρέτως τα μέλη του επιδίδονται.

Το «δεν γνώριζα» φαίνεται πως είναι στην ημερησία διάταξη –καταφύγιο του κάθε βολεμένου. Δεν περνά – όπως δεν πέρασε και στους Ναζί. Από το 2001 δημοσιεύονταν στον Οικονομικό Ταχυδρόμο άρθρα, το ένα μετά το άλλο, που προειδοποιούσαν για την έλευση κρίσης όπως αυτή του 2009/2010.

Εξάλλου, αν είχε ερωτηθεί ένας δευτεροετής φοιτητής των οικονομικών, σ’ ένα καλό πανεπιστήμιο (προφανώς του εξωτερικού) θα είχε υποδείξει στους κκ. Καραμανλή, Αλογοσκούφη, Παπαθανασίου, Παπανδρέου, Παπακωσταντίνου και Βενιζέλο ότι, νομοτελειακά όταν μία χώρα – όποια χώρα εκτός από τις ΗΠΑ – αντιμετωπίζει διαρκώς διογκούμενο έλλειμμα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών και διαρκώς μειούμενη καθαρή ιδιωτική αποταμίευση, τότε βαδίζει ολοταχώς σε μεγάλη, πολύ δύσκολα διαχειρίσιμη κρίση. Όπως και θα είχε εξηγήσει στον κ. Βενιζέλο (καθώς και στους κκ. Σαμαρά και Λαζαρίδη) να μην επαίρονται για το PSI – γιατί κι’ αυτό συνέβαλλε χοντρά στην καταστροφή της χώρας: τίναξε στον αέρα τράπεζες και ασφαλιστικούς οργανισμούς, με καθαρό όφελος για τη χώρα μόλις κάτι πάνω από 30 δις. ευρώ.

Όλα τα άλλα είναι προφάσεις εν αμαρτίες.

Δεν είναι πρόφαση, όμως, ο δρόμος προς την καταστροφή στον οποίο η Γερμανία οδηγεί την Ευρώπη για τρίτη φορά μέσα σε 100 χρόνια. Είναι μία Ευρώπη με τεράστια ελλείμματα – στη λειτουργία και διοίκηση της, στη δημοκρατία και –ιδιαίτερα—στην ηθική. Έχει απωλέσει τα λαϊκά ερείσματα της, έχει χάσει τους στόχους της και τον προσανατολισμό της. Ο κυνισμός της οικονομίας-καζίνο και η ατέλειωτη δίψα της Γερμανίας για ηγεμονία κυριαρχούν. Μέσα σ’ όλα αυτά – και με όλα τα φανατικά χαρακτηριστικά ενός «θρησκευτικού» πολέμου– έχει ξεσπάσει η σύγκρουση πολιτισμών, που μπορεί να αποτελέσει και το τέλος της ίδιας της Ευρώπης.

Ας προσέχαμε.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ:

http://www.mononews.gr/dilosi-ekplixi-tis-lagarde-dnt-tin-ellada-tinefagan-ta-organomena-simferonta/64403