Άρθρο Παρέμβαση: Το Κολλέγιο Αθηνών, η εξαφανισμένη Κεραμέως και το μπούλινγκ

Το δημοτικό σχολείο Κολλέγιο Αθηνών – Μποδοσάκειο στην Κάντζα έχει υποστεί τεράστιο σοκ, με τις σεισμικές δονήσεις να διαχέονται σε όλη την κοινότητα του Κολλεγίου: από τη διεύθυνση του Μποδοσάκειου με διευθυντή τον Γιάννη Καλογερά, ως την πρόεδρο του ΔΣ, Αννίκα Παπαντωνίου, και τον President, Κώστα Συνολάκη. 

Τα σεισμικά κύματα θα έπρεπε, όμως, να φτάνουν μέχρι και την υπουργό Παιδείας, Νίκη Κεραμέως. Όχι επειδή έχει αποφοιτήσει από το σχολείο, αλλά λόγω ακριβώς του θεσμικού της ρόλου, ως ηγεσίας του Υπουργείου Παιδείας.

Η επίθεση

Επί της ουσίας:

Τέσσερα παιδάκια της τετάρτης δημοτικού επιτέθηκαν με αισχρό τρόπο σε παιδάκι πρώτης δημοτικού.

Τι σημαίνει αυτό;

Είχαν αρχίσει να «θυμώνουν» με το πρωτάκι στο σχολικό επειδή, όπως λένε τα παιδιά στην απλή τους γλώσσα, κουνούσε την καρέκλα τους.

Ύστερα βρήκαν το πρωτάκι στο υπέροχο δάσος που περιβάλλει το Μποδοσάκειο (το Λάτσειο μοιράζεται εγκαταστάσεις στίβου και πισίνας αλλά όχι το δασάκι. Το Λάτσειο προαυλίζεται σε ξεχωριστή αυλή) και του την έπεσαν, όπως θα έλεγε κανείς.

Με πράξεις εκφοβισμού, οι οποίες περιλάμβαναν, μεταξύ άλλων, και σωματική προσβολή (όχι μόνον λεκτική), στις οποίες, για ευνόητους λόγους, δεν θα έπρεπε να αναφερθεί κανείς με περισσότερες λεπτομέρειες.

Μέχρι εκεί όλες οι μαρτυρίες συμφωνούν. Από εκεί και πέρα, κάποιοι ισχυρίζονται ότι το παιδί είχε σημάδια παντού στο σώμα.

Καταισχύνη

Δύο άμεσες παρατηρήσεις: Τα παιδιά αυτά φαίνεται να έδρασαν σαν σπείρα και με σχέδιο: τσάκωσαν το πρωτάκι στο δάσος, αφού αποφάσισαν ότι τους ενοχλεί στο σχολικό.

Δεύτερον, εντυπωσιάζει ότι παιδιά τετάρτης δημοτικού (πάνω-κάτω δέκα ετών) συνέλαβαν με το μυαλό τους μία αντίδραση τόσο αισχρή.

Θα μπορούσε κανείς να υποστηρίξει ότι παιδιά αυτής της ηλικίας δεν έχουν ακριβή αντίληψη και συναίσθηση του χυδαίου και της προσβολής, όπως οι ενήλικες.

Εν προκειμένω πρέπει να πάρουν τον λόγο οι παιδοψυχολόγοι. Όμως, η κοινή εμπειρία δείχνει ότι παιδιά αυτής της ηλικίας αντιλαμβάνονται σε αδρές γραμμές το καλό και το κακό, το δίκαιο και το άδικο.

Επομένως ως ένα βαθμό, τα τέσσερα αυτά παιδιά συνειδητοποιούσαν -ως ένα βαθμό- ότι έκαναν επίθεση σε ένα παιδάκι, μάλιστα μικρότερό τους.

Επίσης, στο Κολλέγιο, όπως και σε άλλα ιδιωτικά σχολεία, υπάρχει ο θεσμός για την πρώτη δημοτικού όπου κάθε πρωτάκι μπαίνοντας στο σχολείο έχει το εκτάκι του.

Δηλαδή ένα αντίστοιχο παιδί από την έκτη δημοτικού αναλαμβάνει για ένα χρόνο το ρόλο του μεγάλου του φίλου, του μέντορα και κατά κάποιο τρόπο προστάτη του μικρότερου σε ηλικία παιδιού.

Δηλαδή, στο σχολείο αυτό έχουν γαλουχηθεί -υποτίθεται- τα παιδιά αυτά στη σημασία της προστασίας, της αλληλεγγύης, του σεβασμού των άλλων.

Αλλά μακριά από το φαίνεσθαι και τις επισημότητες των θεσμών: Στην πράξη, στην ουσία, το απόλυτο κενό. Τόσο στο επίπεδο του σχολείου και στο επίπεδο της οικογένειας. Τουλάχιστον αυτών των τεσσάρων παιδιών.

Ο Σύλλογος Γονέων Δημοτικού Σχολείου Κολλεγίου Αθηνών (πρόεδρος η Στ. Φραγκιαδουλάκη – Αλεξοπούλου) αναφέρεται σε παραβατική συμπεριφορά και όχι απλά σε μπούλινγκ.

Επίσης, υπογραμμίζει ότι τα παιδιά αυτά θα περάσουν βάσει πρωτοκόλλου από παιδαγωγικό έλεγχο. Δηλαδή θα τα δει ψυχολόγος.

Αυτά όμως αφορούν το εκπαιδευτικό κομμάτι.

Η Κάντζα και το χάος της

Τι συμβαίνει σε επίπεδο διοίκησης;

Στο δημοτικό του Κολλεγίου Αθηνών τοποθετήθηκε φέτος νέος διευθυντής.

Πρόκειται για τον Γιάννη Καλογερά ο οποίος αντικατέστησε τον Λουκά Ζάχο.

Ο Λουκάς Ζάχος έχαιρε τεράστιας εκτίμησης από πλευράς των πελατών – δηλαδή από τους γονείς και τα παιδιά τους. Στο δύσκολο αυτό σχολείο (λόγω οικογενειών) επικρατούσε τάξη, εύρυθμη λειτουργία. Όμως ύστερα από πολλά χρόνια, έπρεπε να γυρίσει σελίδα.

Τώρα ο νέος διευθυντής έχει πέσει στα δύσκολα.

Διότι η ασφάλεια του σχολικού περιβάλλοντος θίγει άμεσα τη δική του θέση.

Το ότι δεν εποπτεύεται σωστά το δασάκι του σχολείου, αποτελεί καταρχήν δική του αμέλεια.

Το πρόσωπο του Κολλεγίου στην κοινωνία

Ωστόσο, στο τέλος της ημέρας τέτοια ζητήματα δεν θα κληθεί να διευθετήσει μόνο ο καλός εκπαιδευτικός Γιάννης Καλογεράς.

Αλλά η πρόεδρος του ΔΣ Αννίκα Παπαντωνίου και ο President Κώστας Συνολάκης.

Το πρόσωπο του Κολλεγίου στην κοινωνία.

Εκείνοι τελικά μπορούν να πάρουν τις οριστικές αποφάσεις για τις οικογένειες των τεσσάρων παιδιών και την οικογένεια του παιδιού θύματος.

Σύμφωνα με τον Κανονισμό Λειτουργίας, απαγορεύεται ο μόνιμος αποκλεισμός ενός παιδιού από το δημοτικό σχολείο του.

Δηλαδή δεν μπορεί το σχολείο ένα παιδί από το δημοτικό. Μπορεί όμως να μην γίνει δεκτό στο Γυμνάσιο, στην αλλαγή βαθμίδας.

Επίσης, η διοίκηση πρέπει να αποφασίσει πόσο ακόμη θα διογκωθεί το σχολείο αυτό για εμπορικούς λόγους.

Ποιες οικογένειες θα γίνονται δεκτές;  Άρτζι, μπούρτζι και λουλάς.

Και έτσι άμοιροι διευθυντές δεν μπορούν να συμμαζέψουν τα ασυμμάζευτα.

Ειδικά τώρα που συζητιέται η επέκτασή του στα νότια προάστια.

Θα αποτελεί άλλο σχολείο με την ταμπέλα του Κολλεγίου.

Και εν συνεχεία πρέπει να πάρει τις αποφάσεις της και η Νίκη Κεραμέως.

Η οποία έχει καταστίσει σημαία της θητείας της την ασφάλεια των πανεπιστημίων αλλά τώρα καλείται να πάρει θέσει και ως προς τους κανονισμούς λειτουργίας των δημοτικών σχολείων.

Όμως εν προκειμένω εγείρονται ζητήματα ηθικής, φιλοσοφίας του δικαίου, παιδοψυχολογίας. Πρέπει να αναθεωρηθεί το τι καθιστά ένα παράπτωμα αξιόποινο καθώς και το πώς καθορίζεται η κάθε ποινή. Και εν τέλει από ποιον.

Τι σημαίνει παραβατική συμπεριφορά; Ένας όρος «ομπρέλα» κάτω από τον οποίο μπορεί να χωρέσει το σπρώξιμο αλλά και το άκρως πληγωτικό σε επίπεδο ψυχικό και σωματικό ξεγύμνωμα.

Ίσως χρειάζεται ποιοτική διαφοροποίηση.

Πρέπει να εκδιωχθούν αυτά τα παιδιά; Και αν εκδιωχθούν, πώς θα επηρεάσει αυτό το μεγάλο γεγονός τα αδέλφια τους, αν υπάρχουν;

Γιατί πρέπει να πάρει θέση το σχολείο;

Οι γονείς του θύματος θα προχωρήσουν σε αγωγές; Ή θα μπορέσει το σχολείο να διευθετήσει το θέμα;

Πολύ συχνά με διπλωματικό τρόπο, το σχολείο σηκώνει τα χέρια ψηλά. Αφήνει τους γονείς να λύσουν διαφορές μεταξύ τους.

Πολλές φορές και στο δικαστήριο. Και υπάρχει βάση στην κοινή αντίληψη ότι τα παιδιά «με δόντι» προστατεύονται. Όχι από όλους τους διευθυντές.

Αλλά σίγουρα από αυτούς που νιώθουν πιο ευάλωτοι στη θέση τους.

Ορισμένοι γονείς (με την υστερία που χαρακτηρίζει τους γονείς αυτού του σχολείου) διαμαρτύρονται μεταξύ τους ότι έπρεπε πάραυτα να έχουν ενημερωθεί.

Αρχικά πρέπει οπωσδήποτε να διεξαχθεί έρευνα.

Κάποια στιγμή όμως η διοίκηση θα αναγκαστεί να πάρει θέση. Η απαραίτητη εν πρώτοις σιγή, θα θεωρηθεί κουκούλωμα απλύτων σε βάθος χρόνου.

Η κοινότητα του Κολλεγίου Αθηνών εξ ολοκλήρου, εκατοντάδες επιφανείς γονείς, περιμένουν τη θέση της διοίκησης.

Η ελληνική κοινωνία εν συνόλω περιμένει τη θέση του σχολείου που εκπαιδεύει τους μελλοντικούς ηγέτες.

Όχι να σηκώσει το δάχτυλο με αυστηρότητα προς τους γονείς των παιδιών που διέπραξαν την εξευτελιστική πράξη.

Αλλά να αναδείξει το «αναγεννησιακό», δημοκρατικό, δίκαιο πνεύμα του σχολείου, που σχεδόν εκατό χρόνια αποτελεί παράδειγμα ηθικής και προόδου στην ελληνική και κατ’ επέκταση τη διεθνή κοινότητα.

Για αυτό πρέπει να υπάρξει απάντηση και θέση.

Παραμένει όμως έτσι το Κολλέγιο Αθηνών τη σήμερον ημέρα;

Και ποιος άραγε ενσαρκώνει αυτό το περίφημο και περίζηλο πνεύμα;

Μια άλλη, μεγάλη συζήτηση…