Θεοφάνια: Καρναβάλια, περιστέρια και «φωτοκόλυβα» στα περίεργα ελληνικά έθιμα της ημέρας

Όλα τα ενδιαφέροντα ελληνικά έθιμα που τηρούνται ανήμερα της ιερής ημέρας των Θεοφανίων

Πολλά και διαφορετικά είναι τα έθιμα και οι παραδόσεις που γιορτάζονται ανά την Ελλάδα την ημέρα των Θεοφανίων.

Η ρίψη του Τίμιου Σταυρού

Την ιερή αυτή ημέρα της Χριστιανοσύνης, πρωταγωνιστεί ο Αγιασμός των Υδάτων, όπου τολμηροί πιστοί αψηφούν το χειμωνιάτικο κρύο και πέφτουν στα παγωμένα νερά των ελληνικών θαλασσών, όπου ο ιερέας της εκάστοτε περιοχής ρίχνει τον τίμιο σταυρό, με έναν εκ των κολυμβητών να βγαίνει τελικά από τη θάλασσα, κρατώντας το λάβαρο του σταυρού.

Δεν είναι όμως μόνο αυτή η παράδοση που τηρείται ανήμερα των Θεοφανίων.

Στον Ιερό Ναό της Ευαγγελίστριας στο Ναύπλιο, αναβίωσε σήμερα το έθιμο των περιστεριών. Κατά την διάρκεια του αγιασμού, όπως κάθε χρόνο, αφέθηκαν μέσα στον ναό τρία περιστέρια. Με αυτό τον τρόπο, οι πιστοί είχαν την ευκαιρία να μεταφερθούν, με την βοήθεια του εφημέριου του ιερού ναού, π. Ελευθέριου Μίχου, νοερά, στην σκηνή της βαπτίσεως του Ιησού Χριστού από τον Ιωάννη, στον Ιορδάνη ποταμό, όπως ακριβώς περιγράφουν τα Ιερά Ευαγγέλια. H τέλεση αγιασμού των υδάτων έγινε σε κολυμπήθρα μέσα στην Εκκλησία

Πλούσια σε έθιμα των Θεοφανίων είναι η Κρήτη.

Στο Ηράκλειο, μαζί με τον βουτηχτή που είχε καταφέρει να πιάσει το σταυρό, ο ιερέας κάθε ενορίας πήγαινε για να αγιάσει σπίτια και πιστούς. Το έθιμο περιλάμβανε σύντομη στάση και κέρασμα στα σπίτια όπου έμπαιναν, με τον πρωτοβουτηχτή, όπως ήθελε η παράδοση, να παίρνει καλοτυχία, όχι μόνο από την επιτυχία να πιάσει πρώτος το σταυρό, αλλά και από τις ευχές να’ ναι καλή η χρονιά του, που λάμβανε από τους συγχωριανούς του.

Σήμερα, στις περισσότερες ενορίες ο αγιασμός των σπιτιών γίνεται από τον ιερέα, χωρίς όμως τη συνοδεία του «πρωτοβουτηχτή» και άλλων ατόμων που, παραδοσιακά, τιμώντας παλιότερα το έθιμο, σχημάτιζαν πομπή για τα σπίτια κάθε ενορίας.

Επιπλέον, ένα έθιμο που ήταν ταυτισμένο με τα Θεοφάνια, σε αρκετά χωριά του Ηρακλείου, ήταν και τα λεγόμενα «φωτοκόλυβα», που φτιάχνονταν από τις νοικοκυρές. Μια νηστίσιμη συνταγή, που για να την εκτελέσουν οι γυναίκες, έβραζαν σιτάρι και άλλους καρπούς, πρόσθεταν ζάχαρη, σταφίδες, ρόδια και κανέλα και αυτό αποτελούσε το γεύμα της ημέρας, για καλή τύχη. Με αυτούς τους καρπούς τάιζαν και τα ζώα την ημέρα εκείνη, χωρίς να ξεχνάνε τα πουλιά, στα οποία έριχναν από τους καρπούς, στις σκεπές των σπιτιών.

Ένα ακόμη έθιμο που μέχρι σήμερα τηρείται σε μικρότερη όμως κλίμακα στο νότιο τμήμα του Ηρακλείου, σε κάποια χωριά, είναι η ευλογίας των κουδουνιών, που οι κτηνοτρόφοι πιστεύουν ότι αποτελεί ευλογία για το κοπάδι.

Τοπικά καρναβάλια, με μεταμφιεσμένους και γλέντι μέχρι το πρωί στα έθιμα της ημέρας

Η Διονυσιακή λατρεία και όλα τα παραδοσιακά δρώμενα που την ακολουθούν στο διάβα της μακράς ιστορικής διαδρομής των ορεινών περιοχών της ανατολικής Μακεδονίας σημάδεψαν την πολιτιστική ζωή των ντόπιων κατοίκων. Σε αυτές τις ποικίλες εκδηλώσεις, που έχουν τις ρίζες τους σε διονυσιακά δρώμενα, όπως και στα Ραγκουτσάρια της Καστοριάς, κυριαρχούν οι μεταμφιέσεις, τα κουδούνια, τα τραγούδια, οι χοροί και οι αναπαραστάσεις.

Όλα τα στοιχεία δείχνουν τον πρωτογενή σκοπό αυτών των εκδηλώσεων, που δεν είναι άλλος από την ευημερία και την καλοχρονιά πάντα όμως με την ευρύτερη διάσταση της καλής υγείας και της πλούσιας σοδειάς. Τα έθιμα του Δωδεκαήμερου παρουσιάζουν ομοιότητες με τη Διονυσιακή λατρεία, που ήταν διαδεδομένη στην περιοχή της αρχαίας Δράμας. Οι εορτασμοί εξυμνούν την έλευση της άνοιξης και τη γονιμότητα της γης.

Το σύμβολο της μάσκας, που επικρατεί, παραδίδει την ταυτότητα των ανθρώπων που τη φορούν και τους δίνει την ελευθερία να δρουν με αισχρότητα και παραλογισμό. Οι μάσκες ή η ζωγραφική του προσώπου με λάσπη και τέφρα, οι φαλλοί και τα δέρματα ζώων θυμίζουν την εμφάνιση των Σατύρων και των άλλων ακολούθων του Διόνυσου.

Οι Αράπηδες, τα Μπαμπούγερα, οι Μωμόγεροι, η Καμήλα είναι μερικά μόνο από τα έθιμα που αναβιώνουν μέχρι τις μέρες μας διατηρώντας αναλλοίωτες παραδόσεις αιώνων και κρατώντας ζωντανούς συμβολισμούς που σχετίζονται με την απομάκρυνση των κακών πνευμάτων, τη γονιμότητα του ανθρώπου και την ευφορία της γης.

Ανήμερα των Θεοφανίων, στη Δημοτική Κοινότητας Νικήσιανης του δήμου Παγγαίου, στο Μοναστηράκι, στον Ξηροπόταμο και στο Βώλακα της Δράμας, τελείται με διάφορες παραλλαγές ένα δρώμενο γνωστό ως Αράπηδες, επειδή στην μεταμφίεση των πρωταγωνιστών κυριαρχεί το μαύρο χρώμα: μαύρες φλοκωτές κάπες και εντυπωσιακές υψικόρυφες προσωπίδες, κεφαλοστολές από γιδοπροβιές.

Στο γραφικό ορεινό οικισμό της Νικήσιανης του δήμου Παγγαίου, το πανάρχαιο έθιμο των Αράπηδων τελείται κάθε χρόνο ανήμερα των Θεοφανίων. Η ιστορία του μεγάλη και ο συμβολισμός του μοναδικός. Αναπαριστά τη μάχη της ζωής και του θανάτου. Παλικάρια και παιδιά ντυμένα με προβιές και ζωσμένα με βαριά κουδούνια, βγαίνουν στα σοκάκια του χωριού και με τον εκκωφαντικό θόρυβο των κουδουνιών ξορκίζουν το κακό φέρνοντας το αισιόδοξο μήνυμα της ζωής. Τα χορευτικά τμήματα του πολιτιστικού χορεύουν ντόπιους χορούς συνοδευόμενα από παραδοσιακές μουσικές.

Τραγόμορφες φιγούρες των «Μπαμπούγερων», μορφές που ξεπηδούν από τη λατρεία της Μητέρας Γης και του θεού Διονύσου. Άνθρωποι μεταμφιεσμένοι με κατσικοδέρματα και με πρόσωπα μαυρισμένα με αιθάλη, τραγουδούν και χορεύουν, ξορκίζοντας τα κακά πνεύματα. Έτσι και φέτος ανήμερα των Θεοφανίων θα πραγματοποιηθούν τα «Μπαμπούγερα» στην Καλή Βρύση με πλήθος κόσμου να παρακολουθεί το δρώμενο.

Πρόκειται για ένα λαϊκό σατυρικό δρώμενο με προθεατρική μορφή. Τελείται από τους Πόντιους με παραλλαγές σε διάφορες περιοχές της Δράμας. Αναπαρίσταται στις αυλές των σπιτιών και στις πλατείες τις ημέρες του Δωδεκαημέρου. Κύριο πρόσωπο ο Μωμόγερος, η Κιτί Γοτσάς με θίασο συντελεστών, όπως η νύφη και ο γαμπρός, ο Αλής, ο πατέρας, ο γιατρός, ο οργανοπαίχτης, ο κουμπάρος, ο χωροφύλακας, δυο μικροί διάβολοι, η έγκυος γυναίκα και η συνοδεία.

Στην τοπική κοινότητα της Νέας Καρβάλης, ανατολικά του δήμου Καβάλας κάθε χρόνο την παραμονή των Θεοφανίων αναβιώνουν τα «Σάγια», ένα έθιμο που τηρούνταν σε όλη την Καππαδοκία. Το έθιμο αυτό αποτελεί μια σύνθετη τελετουργική πράξη η οποία περιέχει και λατρευτική διάσταση και έχει ως κύριο σκοπό την ευημερία, δηλαδή την καλοχρονιά, στοιχείο που τονίζεται με την πυρά, τις ευχές, τους χορούς και τα τραγούδια.

Στην πλατεία της Νέας Καρβάλης, μπροστά από το ναό του Αγίου Γρηγορίου, οι κάτοικοι ανάβουν μεγάλες φωτιές. Οι φλόγες ανεβαίνουν ψηλά και οι άνθρωποι τριγυρίζουν την πυρά χορεύοντας και τραγουδώντας.