ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Λένε, πως ταλέντο είναι να δίνεις με φυσικότητα, αυτό που άλλοι χρειάζονται πολύ χρόνο, κόπο, εξάσκηση και προσπάθεια για να φτάσουν στο μισό του. Κάποιες φορές γεμίζει αυτούς που το αντικρύζουν απορία για το από που προέρχεται, πόσο μεταφυσικό, ένθεο μπορεί να είναι και με δέος για το τι πλάσμα μπορεί να κουβαλάει το βάρος του.
Στη περίπτωση του Στέλιου Κερασίδη, που τον γνωρίσαμε απ’ όταν τα ποδαράκια του, δε φτάνανε καν στα πετάλ του πιάνου, το σώματα ήταν πολύ μικροσκοπικό για το φορτίο τόσου ταλέντου! Ήταν εκείνο το μικρό αγόρι με τα μακριά μαλλιά, που με ένα γκρι κοστουμάκι με παπιγιόν, στάθηκε όλο αθωότητα, μπροστά στους μελετημένων κινήσεων, ποζών και συμπεριφορών σταρ του «Ελλάδα έχεις ταλέντο» και παίζοντας Μπετόβεν και τζαζ, μας έκανε να μάθουμε το όνομα του, με τη μια. Στέλιος Κερασίδης! Ήταν τότε 6 ετών! Και όπως ο Σάκης Τανιμανίδης του είχε πει, «το μόνο που είναι μεγαλύτερο από το ταλέντο σου είναι η γλύκα σου».
Όχι «θαύμα», αλλά κανονικό παιδί με ταλέντο
Ο όρος “παιδί-θαύμα” είναι τόσο φορτωμένος με προσδοκίες, ρομαντισμούς και μύθους, που τις περισσότερες φορές σπαταλιέται σε ατυχείς γλυκερές υπερβολές. Μα όχι στην περίπτωση του Στέλιου Κερασίδη! Ο Στέλιος Κερασίδης γεννήθηκε στην Αθήνα στις 28 Ιουνίου 2012. Είναι μόλις 13 ετών σήμερα, και ήδη έχει καταφέρει όσα δεν προλαβαίνουν να κάνουν πολλοί ενήλικες μουσικοί με στόχο ζωής: να εμφανιστεί στο θρυλικό Carnegie Hall της Νέας Υόρκης, να δώσει ρεσιτάλ στο ιστορικό Royal Albert Hall του Λονδίνου, να γίνει ο νεότερος σολίστ που έπαιξε, ποτέ, στο Ηρώδειο, να συγκινήσει το BBC, την Guardian, την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και να γίνει ο πιο νέος ηλικιακά σολίστ που υπέγραψε, ποτέ, συμβόλαιο με τη ΜΙΝΟS EMI.
Αλλά πίσω από τους τίτλους και τα χειροκροτήματα, υπάρχει ένα «κανονικό» παιδί όπως λέει ο ίδιος, που «δεν είναι θαύμα, ούτε μία στο δισεκατομμύριο».
Απλώς αγαπά το πιάνο του! Ο πατέρας του, Φώτης Κερασίδης, πιανίστας ο ίδιος και καθηγητής μουσικής, που αφοσιώθηκε στον Στέλιο και στην εξέλιξη του μας λέει σε επικοινωνία μας πως «ο Στέλιος δεν είναι παιδί – θαύμα.
Δε είναι ο Μότσαρτ και ο Μπετόβεν! Είναι ταλαντούχο παιδί, βέβαια, αλλά όχι ένα ακραίο, καταιγιστικό, μουσικό φαινόμενο, απ΄ αυτά, που, ούτως ή άλλως, έχουν εκλείψει στην εποχή μας, ανήκοντας σε καιρούς αλλιώς δομημένους, που κυριαρχούσε η μουσική και δεν υπήρχαν και τόσα άλλα πράγματα, εκτός απ’ την δυνατότητα -και την διέξοδο- βέβαια της αφοσίωσης σ αυτήν». Ο Φώτης παρακολουθεί τον γιο του, προσεκτικά από την πρώτη του επαφή με τον ήχο. «Όταν η μητέρα του, η Κωστάντζα, ήταν έγκυος, της μάθαινα πιάνο και ήταν πολύ καλή, αλλά μετά τα παράτησε» λέει.
Ήθελε να ακούει το έμβρυο μουσική, ήδη, από την κοιλιά. Ίσως γι’ αυτό ο Στέλιος, από μωρό, έδειξε εκπληκτική ανταπόκριση στους ήχους. Πειραματιζόταν με τα πλήκτρα, παρατηρούσε, και σύντομα εμφάνισε το απόλυτο αυτί, ένα σπάνιο χάρισμα για κάθε μουσικό. Με τη μαμά να ζωγραφίζει και τον μπαμπά να οδηγεί προσεκτικά στο μαγικό κόσμο της μουσική, ήταν απόλυτα φυσικό το παιδί να ορίσει νωρίς και να εξελίξει τη καλλιτεχνική του φύση και το ταλέντο του. Και έτσι, σε ηλικία δύο ετών μπορούσε να τραγουδήσει με ακρίβεια νότες και μελωδίες. Σε ηλικία τριών, δεν ξεκολλούσε από ένα ηλεκτρικό πιάνο στο σπίτι του θείου του, πειραματιζόταν επί ώρες, ενώ οι μεγάλοι έτρωγαν και συζητούσαν. Σε ηλικία τεσσάρων άρχισε να συνθέτει, με πρώτη του μελωδία μια σύνθεση για την αδελφή του, τη Βερόνικα. Κάνει τις μεγάλες του εμφανίσεις του και συνεχίζει να συνθέτει.
Ο μικρός σολίστ και το μεγάλο του βαλς
Την εποχή του Covid και της παγκόσμιας καραντίνας συνθέτει το «Βαλς της απομόνωσης», επειδή, όπως είπε «έβλεπα ότι όλοι οι άνθρωποι έμεναν σπίτι, εμείς δεν πηγαίναμε σχολείο, ήθελα να βοηθήσω αυτούς που αισθάνονται μοναξιά», λέει. Το βίντεο στο Youtube κάνει εκατοντάδες χιλιάδες προβολές, τα μεγαλύτερα μέσα ενημέρωσης του πλανήτη φιλοξένησαν εκτεταμένα αφιερώματα-διθυράμβους «στο παιδί-θαύμα» -νάτος πάλι ο πολύκροτος χαρακτηρισμός- και η πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής τίμησε «τον επτάχρονο Έλληνα πιανίστα που συνέθεσε το «Βαλς της απομόνωσης», για να στηρίξει τους συνανθρώπους του», όπως είπε.
Στον κορυφαίο μουσικό εκδοτικό οίκο του κόσμου, Hall Leonard, η παρτιτούρα του συγκαταλέγεται στα best seller δίπλα στα κορυφαία ονόματα ποπ και κλασικής μουσικής στον κόσμο, ενώ σημαντικοί καλλιτέχνες και εταιρείες από όλο τον πλανήτη ζητούν τα δικαιώματα του κομματιού για να επενδύσουν παραστάσεις ή διαφημίσεις.
Ο Στέλιος, απ’ την άλλη, λέει πως του αρέσει, όταν ο κόσμος τον χειροκροτεί, όπως του αρέσει να παίζει με τον μπαμπά μουσική και μετά να πηγαίνουν βόλτα στο λούνα παρκ, να τρώει τσιπς και σοκολάτες πριν τις συναυλίες, να κάνει νεροτσουλήθρες με τον φίλο του τον Αλέξανδρο, που κλαίει όταν τον ακούει στο πιάνο και να είναι τερματοφύλακας στο ποδόσφαιρο, χωρίς να προσέχει, ιδιαίτερα, τα χέρια του.
Ένα παιδί, ένα πιάνο, μια θέση στον κόσμο
Και ο καιρός περνάει και αν εμείς βλέπουμε τον Στέλιο να μεγαλώνει και να ανθίζουν οι χάρες του, μπροστά στα μάτια μας σαν κάτι πολύ αβίαστο και απλό. Μα είναι αλήθεια έτσι; Ο πατέρας ο Φώτης Κερασίδης, μας λέει πως «πολλά παιδιά παίζουν εξαιρετικά μα βουλιάζουν σε ένα σύστημα που δεν τα αξιοποιεί και στα 20 τους, αναρωτιούνται γιατί δεν ενδιαφέρονται οι αίθουσες και οι δισκογραφικές για τη μουσική τους. Η επικοινωνία, τελικά, είναι ένα άλλο κομμάτι του ταλέντου. Και στο καρό μας ο καλλιτέχνης πρέπει να τρέχει και τα δυο. Και την τέχνη του και την εξέλιξη της και την επικοινωνία του.
Το ό,τι αγαπάνε το Στέλιο και έχει αυτή την καθολική, τόσο συγκινητική αναγνώριση, είναι εξίσου σπουδαίο με το πιάνο που παίζει. Πήραμε μεγάλο ρίσκο με την τόση έκθεση στη δημοσιότητα, το τικ -τοκ και όλα τα social media, μα τον είδαν όλοι σαν άνθρωπο, πέρα απ την καλλιτεχνική υπόσταση. Γιατί δεν είναι μόνο σολίστ το παιδί μου αλλά και νέο πρόσωπο, που δίνει φως, μιλάει, βοηθάει, στηρίζει. Δε θα αλλάξει το κόσμο, ναι, αλλά στο μέτρο του δυνατού, θα τον κάνει λίγο καλύτερο. Και μόνο, που εμπνέει άλλα παιδιά και νέους να ξεκινήσουν στη μουσική είναι κάτι. Γιατί η μουσική είναι ευγένεια, αρμονία. Είναι μαγεία». Πραγματικά! Και ο Στέλιος ένας μικρός γητευτής των 52 λευκών και των 36 μαύρων πλήκτρων και εμείς οι μαγεμένοι.
… όπως έρχονται οι νότες
Ο Στέλιος αγαπά την Μπίλι Ελις, του αρέσει η τζαζ και η κλασσική μουσική και δεν μπορεί να αντισταθεί στη σοκολάτα. Όταν μικρότερος, του άρεσε να παίζει -και να κερδίζει- το all time classic πέτρα – μολύβι – χαρτί. Του αρέσει πάντα θάλασσα και θέλει να γίνει όσο καλύτερος γίνεται στη μουσική και να ταξιδέψει σε όλο τον κόσμο. Οι συνθέσεις του έχουν σκοτεινιά και όταν ρωτήθηκε σε μια συναυλία, που συμμετείχε από την Άννα Βίσση «γιατί», απάντησε πως δεν ξέρει.
Έτσι έρχονται οι νότες από μέσα του. Στην σύνθεση του «Agony», προσεκτικά και ήρεμα, είπε πως ήθελα να βγάλει τις ανησυχίες του για το τι κάνουμε στο περιβάλλον, για το μέλλον που έρχεται, τον μεγάλο κόσμο που αλλάζει διαρκώς και τον πόλεμο που φοβίζει. Και οι πρωτιές και οι επιτυχίες – ρεκόρ καραδοκούν κι εδώ και, έτσι ο Στέλιος πετυχαίνει million steams στις ψηφιακές πλατφόρμες στις ΗΠΑ. Μα, για τους γονείς του έχει σημασία να είναι πρώτα απ όλα χαρούμενος και ταπεινός και μετά να μοιράζεται τη τέχνη του. Κι αν ακολουθώντας τόσο έντονα τη μουσική, αφήσει πίσω του άλλες πλευρές της προσωπικότητάς του;
Ο πατέρας του μου λέει πως «το να είναι χαρούμενος είναι το πρώτο μέλημα. Ναι, έχει ταλέντο. Αλλά τίποτα δεν είναι εύκολο. Και τίποτα δεν είναι μόνιμο, αν δεν καλλιεργηθεί με πειθαρχία και φροντίδα.
Ο Στέλιος, μόνος, στο Λονδίνο στα 12 του
Από αυτή τη σχολική χρονιά, ο Στέλιος είναι ο πρώτος Έλληνας που έγινε δεκτός ως οικότροφος στο Purcell School, το παλαιότερο και ένα από τα πιο απαιτητικά μουσικά σχολεία της Βρετανίας. Βρίσκεται έξω από το Λονδίνο, στο Bushey, και φιλοξενεί ταλαντούχα παιδιά από όλο τον κόσμο. Για πρώτη φορά στη ζωή του, βρίσκεται μακριά από το οικογενειακό του περιβάλλον, μέσα σε έναν μικρό μουσικό σύμπαν, όπου το ταλέντο δεν είναι εξαίρεση αλλά κανόνας.
Ο ίδιος περιγράφει τη ζωή του εκεί ως «συναρπαστική και δύσκολη μαζί». Ο πατέρας του μας λέει πως εκεί «έχει αποκτήσει φίλους με τους οποίους μοιράζεται τις ίδιες ανησυχίες, την ίδια αγάπη και αφοσίωση στη μουσική». Το πρόγραμμα είναι αυστηρό. Η ημέρα ξεκινά νωρίς, με μαθήματα θεωρίας και ανάλυσης, ασκήσεις πιάνου, ατομικά ρεσιτάλ, σύνολα μουσικής δωματίου.
Ο Φώτης Κερασίδης νιώθει ανακούφιση και μπορεί μετά από χρόνια να πάρει βαθιά ανάσα χαλάρωσης γιατί όπως λέει «ξέρει ότι το παιδί του βρίσκεται εκεί όπου μπορεί να ανθίσει πραγματικά». Ο ίδιος βέβαια, δε κρύβει ότι ζορίστηκε, όταν ο Στέλιος στα 12 του, έφυγε απ το σπίτι, για να βρεθεί μόνος του σε τόπο μακρινό. Μα σημασία είχε μόνο ο μεγάλος δρόμος που ανοίγονταν μπροστά του…
Η Αννα Βίσση και ο Γιάννης Κούστας
Το να μπορέσει να βρεθεί ο Στέλιος στο Purcell δεν ήταν εύκολη υπόθεση. Ναι, το ταλέντο του αναγνωρίστηκε αμέσως και μπορούσε να καλυφθεί ένα μέρος του μεγάλου ποσού για τα δίδακτρα, μα το συνολικό ποσό ήταν απαγορευτικό. Η οικογένεια, πενταμελής και με τα ελληνικά οικονομικά δεδομένα δεν θα μπορούσε να καλύψει το κόστος. Η λύση ήρθε από την Άννα Βίσση, που πρότεινε τον Στέλιο στον εφοπλιστή Γιάννη Κούστα.
Ο εφοπλιστής δρ. Γιάννης Κούστας κάλυψε τα δίδακτρα. Ο Φώτης Κερασίδης λέει πως η ποιότητα και η ευαισθησία του ανθρώπου φάνηκε στο τρόπο που επικοινώνησε με το παιδί. «Ο ίδιος ο δρ. Κούστας ξέρει πιάνο» μας λέει και συνεχίζει πως «έπαιξε μάλιστα ο ίδιος, ενώ άκουσε με προσήλωση και συγκίνηση τον Στέλιο. Του εκμυστηρεύτηκε μάλιστα πως ήθελε να γίνει μουσικός και ο ίδιος. Το παιδί είναι τυχερό, έχει ένα άστρο!
Και λίγο πριν τη λήξη της περιόδου για την καταβολή των διδάκτρων, βρέθηκε ο δρ. Κούστας στο δρόμο του και τον βοήθησε να παραμείνει ανοιχτός». Με την ανησυχία του γονιού, που ποτέ δεν παύει να προσπαθεί λέει πως «και ώσπου να πάρουμε ανάσα ανακούφισης, η χρονιά τελειώνει και έρχονται τα καινούργια, δίδακτρα για το επόμενο ακαδημαϊκό έτος».
Μα κοιτάζοντας πίσω βλέπει την αλματώδη πορεία του Στέλιου και παραδέχεται πως «ρισκάραμε πολύ! Το να εκθέσω ένα παιδί τόσο μικρό στη δημοσιότητα, χωρίς βεβαιότητες, χωρίς δίκτυα προστασίας, ήταν μια μεγάλη απόφαση. Αλλά, πίστευα στο ταλέντο του. Και ήξερα ότι χωρίς προβολή, δεν θα υπήρχε ούτε Ηρώδειο, ούτε Carnegie Hall, ούτε Royal Albert Hall, ούτε Purcell και βέβαια ούτε Κούστας. Πολλά παιδιά με χαρίσματα χάνονται. Η προβολή δεν είναι ματαιοδοξία. Είναι εργαλείο – αρκεί να το διαχειρίζεσαι με μέτρο και στόχο».
Διεθνής αναγνώριση και επιρροή
Το 2022 και ξανά το 2025, ο Στέλιος Κερασίδης αναδείχθηκε μεταξύ των 100 πιο σημαντικών παιδιών – ταλέντων παγκοσμίως, μέσα από τον θεσμό των Global Child Prodigy Awards. Η λίστα αυτή δεν αξιολογεί μόνο τις ικανότητες και τα επιτεύγματα, αλλά και τον κοινωνικό αντίκτυπο των προσωπικοτήτων. Δεν μετρούν μόνο οι επιδόσεις, αλλά και το τι σηματοδοτούν κοινωνικά ως παρουσίες οι νεαροί, σε χαρακτήρα, ευαισθησία, έμπνευση.
Η τελετή του 2025 γίνεται στο Λονδίνο, όπου πλέον ζει και σπουδάζει ο Στέλιος, «σαν να έκλεισε συμβολικά ένας πρώτος κύκλος» λέει ο πατέρας, μιας και η προηγουμένη πανηγυρική τελετή είχε γίνει στο Ντουμπάι. «Για εμάς, αυτή η διάκριση έχει ξεχωριστή σημασία», λέει ο πατέρας του. «Γιατί αναγνωρίζει το παιδί ως ολότητα – όχι μόνο τις επιδόσεις του. Και αυτό είναι ίσως το πιο σπουδαίο». Γενικά, όμως για την Κωστάντζα και τον Φώτη, τους γονείς, δεν έχουν σημασία τα βραβεία και τα τρόπαια που γεμίζουν τοίχους στο σπίτι τους, αλλά όπως λέει μας δηλώνει ο πατέρας «ναι και αυτά και οι συνθέσεις και η μουσική, μα το να είναι συνολικά, μια ολοκληρωμένη προσωπικότητα, μας γεμίζει περηφάνεια και συγκίνηση».
Η σιωπή πριν τη νότα
Ο Στέλιος Κερασίδης δεν παίζει μουσική για να εντυπωσιάσει. Παίζει για να επικοινωνήσει. Στη σκηνή, δεν είναι ένα «παιδί-θαύμα» με αριθμούς και στατιστικά. Είναι ένας νέος άνθρωπος που, μέσα από τη μουσική, επιστρέφει στον κόσμο κάτι πιο ανθρώπινο: συναίσθημα, απλότητα, αυθεντικότητα.
Ο πατέρας του τον βλέπει σήμερα, στα 13 του, να ωριμάζει μακριά από το σπίτι, σε μια πόλη δύσκολη, απαιτητική, και νιώθει ένα παράξενο μίγμα ευθύνης και ανακούφισης πως τα κατάφερε, ναι και έφτασε με το παιδί του σε κορυφές για την εξέλιξη του. «Από τις δύο μου κόρες, την Αναστασία και τη Βερόνικα, είναι η μικρότερη, που επίσης έχει κλίση στη μουσική. Όμως νιώθω πλέον εξαντλημένος. Ακόμα και για τον Στέλιο, δεν αισθάνομαι πια ότι έχω τις δυνάμεις που είχα κάποτε! Ήμουν ο δάσκαλος στη μελέτη, μέρα και νύχτα και ο μάνατζερ του 24ωρες το 24ωρο.
Δεν είχα ζωή και είχα ευθύνη τεράστια, αμφιβολίες, αγωνίες, άγχος. Ήταν, μόλις 5 ετών όταν έπαιζε στο Carnegie Hall στη Νέα Υόρκη και ξαφνικά είναι αυτός ο νεαρός άνδρας! Ναι! Ο χρόνος περνάει. Μα νομίζω πως έκανα και έκανε, πως κάναμε, λοιπόν, μεγάλη προσπάθεια για να είναι έτοιμος να τον προλάβει. Θα μπορούσε βέβαια να έχει πάει σε άλλα δέκα παιδικά πάρτι, εις βάρος της ζύμωσης του στη μουσική, αλλά θα έχανε απ αυτή τη ζωογόνα μαγεία της. Κατάφερε, όμως, τα δύσκολα, και τα μεγάλα επιτεύγματά του. Και καταφέραμε κι εμείς να μην σβήσει αυτό που είχε ως κλίση και χάρισμα. Είναι εύκολο, στο δικό μας εκπαιδευτικό σύστημα, να παραμεριστούν παιδιά με ταλέντο. Μα εκείνος κατάφερε να μη χάσει την παιδικότητά του και ταυτόχρονα να γίνει μουσικός. Και αυτό με συγκινεί πιο πολύ απ’ όλα!».
… Και, ο Στέλιος, κάπου έξω απ’ το Λονδίνο, κάθεται στο πιάνο του και πιθανόν ξεκινά μια σύνθεση με το απαλό άγγιγμα μιας τρυφερής νότας. Κόσμοι χρωματιστοί, όλο εκρήξεις συναισθημάτων και εντάσεις, ξεπηδούν από τις άκρες των δαχτύλων του, αυτή τη στιγμή, που εμείς ούτε μπορούμε καν να υποψιαστούμε πως υπάρχουν, αν δεν μας τους δείξει. Και τελικά, ίσως αυτό είναι τελικά το ταλέντο! Το να εκφράζεις, δηλαδή, τα μεγάλα με τρόπο μικρό, ήσυχο και αληθινό και να τα μοιράζεσαι γενναιόδωρα, με εκείνους που δεν μπορούν!
ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΣΗΜΕΡΑ
