• Πολιτισμός

    Ιφιγένεια Καρανάσιου: Όλοι συζητούν για το Rise Club αφού «οι μητέρες χτίζουν το μέλλον»

    Ιφιγένεια Καρανάσιου: Όλοι συζητούν για το Rise Club αφού «οι μητέρες χτίζουν το μέλλον»

    Ιφιγένεια Καρανάσιου


    Ιφιγένεια Καρανάσιου: Όλοι συζητούν για το Rise Club, αφού «οι μητέρες χτίζουν το μέλλον»…

    Ξαφνικά όλες (και όλοι…) συζητούν για την Ιφιγένεια Καρανάσιου και το εξόχως δυναμικό Rise Club. «Οι μητέρες χτίζουν το μέλλον», όπως επισημαίνει εκείνη.

    Το Rise απέκτησε αστραπιαία φήμη. Το χρήμα πολλοί εμίσησαν, τη δόξα κανείς… Όμως εδώ συμβαίνει το αντίθετο. Πείθει για τον ρομαντικό αλλά ριζωμένο στον πραγματισμό, ιδεαλισμό της: Μέσω του νέου οργανισμού, η πρόεδρος διεκδικεί για τις σύγχρονες γυναίκες ένα δικαιότερο μέλλον. Πρόκειται για ΜΚΟ «που παρέχει τη δυνατότητα στις άνεργες μητέρες να επιστρέψουν στην αγορά εργασίας αλλά και να αναβαθμίσουν και να αξιοποιήσουν τις δεξιότητές τους, διερευνώντας ευέλικτες θέσεις απασχόλησης με στόχο την επανένταξη της κάθε μητέρας στο εργατικό δυναμικό».

    Χτύπησε κεντρική φλέβα. Με τόσες απηχήσεις και διακλαδώσεις που εμφανίζει, το Rise εντάχθηκε αμελλητί στο ευρύτερο δίκτυο της HOPEgenesis: Όπως πολλάκις έχει υπογραμμίσει ο Στέφανος Χανδακάς της HOPE, η εξύψωση (rise) της γυναίκας, η πρόνοια για την ευζωία της, επηρεάζει άμεσα το δημογραφικό πρόβλημα της χώρας. και την υπογεννητικότητα.

    Η πρωτότυπη ιδέα επανεκκίνησης εργασίας προέκυψε από προσωπική ιστορία της Ιφιγένειας Καρανάσιου. Και αυτό ίσως εξηγεί την ανιδιοτέλεια με την οποία προσεγγίζει το ζήτημα.

    Προσωπικό κίνητρο

    Η Ιφιγένεια Καρανάσιου παραμέρισε το πολλά υποσχόμενο μέλλον της στην Αρχιτεκτονική για να ακολουθήσει τον μέλλοντα σύζυγό της στο Λονδίνο (εκείνη είχε τελειώσει με έπαινο την περίφημη σχολή Ecole Superieure d’Architecture de Paris-Belleville, μεταξύ άλλων, και είχε περίζηλες επαγγελματικές προτάσεις..). Και αμέσως μετά στη Γενεύη όπου απέκτησαν και το τρίτο τους παιδί. Όμως υπήρξαν αλλαγές στη σχέση του ζευγαριού. Ο πατέρας κυνήγησε νέες δουλειές στη δυναμική Σιγκαπούρη, η Ιφιγένεια παρέμεινε στην αγαπημένη της Γενεύη.

    Σύντομα άρχισε να αναρωτιέται πώς θα διαχειριστεί τη ζωή μόνη της με τρία αγόρια στο εξωτερικό. Είχε στα σκαριά μια επιχειρηματική ιδέα. Όμως η επαφή με αρκετές ακόμη γυναίκες σε παρόμοια κατάσταση, οι συγκλονιστικές ιστορίες επιβίωσής τους, την παρακίνησε να σκεφτεί κάτι πιο καίριο και επιτακτικό.

    Πώς μπορεί μια γυναίκα με παιδιά (ή χωρίς) να διεκδικήσει (εκ νέου ή για πρώτη φορά) τη θέση της στον εργασιακό στίβο χωρίς να τινάξει την οικογένεια στον αέρα; Το Rise αποτελεί βατήρα στην επανένταξή της, σε έναν δρόμο ουδέποτε στρωμένο με ροδοπέταλα.

    Να δουλέψω φαντάζει βουνό

    Καινοφανής ιδέα, αλλά όχι και αυτονόητη; Αυτό το κενό στην υποστήριξη της γυναίκας πόσο καιρό συζητιέται; Πόσο χρόνια απουσιάζει από την Ελλάδα (και αλλού) ένας φορέας που πραγματικά θα διεισδύσει στον κοινωνικό ιστό της χώρας επηρεάζοντας ζωές με ευελιξία, σταθερότητα και αποτελεσματικότητα; Οι γυναίκες κέρδισαν θέση στον επαγγελματικό στίβο χωρίς να συνυπολογίσουν ότι πρέπει παράλληλα να εξασφαλίσουν τα δικαιώματα που προκύπτουν από το βιολογικό τους ρόλο ως μητέρες.

    Γράφει ένα μέλος του Rise Club: «Ο λόγος που δεν ξεκινάω να δουλέψω είναι ότι μου φαντάζει βουνό. Πώς θα επιστρέψω στην εργασία και θα αφήσω τα παιδιά μου; Πώς θα μπορέσω να ανταποκριθώ στο εργασιακό περιβάλλον ενώ νιώθω ότι το μόνο που ξέρω πλέον είναι η διοργάνωση παιδικού πάρτυ και τα μαθήματα του σχολείου των παιδιών….πάνε τόσα χρόνια».

    Πολύπλευρη υποστήριξη

    Τo Rise έχτισε δίκτυο συνεργασίας με πλειάδα ειδικών που κινούνται στην αιχμή του δόρατος όσον αφορά τις δεξιότητες που χρειάζεται ένας σύγχρονος υποψήφιος επαγγελματίας (μαλακές και σκληρές, soft και hard skills).

    Κάθε γυναίκα πλαισιώνεται από διαπρεπείς επαγγελματίες που αγκαλιάζουν όλες τις πτυχές του πολυεπίπεδου εγχειρήματος. Ουσιαστικά «ντρεσάρονται», όπως τα άλογα κούρσας.

    Το Rise Club στηρίζεται σε τρεις «αναπτυξιακούς» πυλώνες.

    Καταρχήν ασχολείται με το χτίσιμο του κοινωνικού δικτύου της υποψήφιας εργαζόμενης. Όσο βρίσκεται αιχμάλωτη στο σπίτι τρέχοντας στα διάφορα μητρικά καθήκοντα με τα παιδιά της, ούτε καν υφίσταται στον εργασιακό χάρτη. Δεν την ανιχνεύουν τα ραντάρ εταιριών ή γραφείων ευρέσεως εργασίας. Πώς θα δικτυωθεί, πώς θα αναδειχθεί;

    Ακόμη και η συναναστροφή με μητέρες που μοιράζονται κοινούς προβληματισμούς και φιλοδοξίες μπορεί να αποδειχθεί εξαιρετική κινητοποίηση. Παράγοντας ενδυνάμωσης επίσης.

    Δεύτερον, παρέχεται ψυχολογική υποστήριξη. Καλύπτεται ακόμη και η ανάγκη για σωματική ευεξία. Σχεδιάζονται προγράμματα που προάγουν τη συναισθηματική  υγεία καθόλη τη διάρκεια της περιπετειώδους μετάβασης από το σπίτι στο γραφείο. Αργότερα, προβλέπονται τεχνικές υποστήριξης για να επιτευχθεί ισορροπία μεταξύ οικογενειακής και επαγγελματικής ζωής.

    Τρίτον, προνοούν για την επιμόρφωσή τους και εν γένει την επικαιροποίηση του προφίλ (cv) και των δεξιοτήτων τους έτσι ώστε να τις καταστήσουν πραγματικά ανταγωνιστικές. Με μακροσκοπικό όραμα την εξασφάλιση ίσων ευκαιριών και δικαιωμάτων στον εργασιακό χώρο. Αυτός ο πυλώνας διαχωρίζεται μεταξύ δύο τομέων: Κατάρτιση και Απασχολησιμότητα. Ο πρώτος επικεντρώνεται σε σεμινάρια επιμόρφωσης, ο δεύτερος στην απορρόφηση στην αγορά εργασίας.

    Οι μητέρες χτίζουν το μέλλον

    «Οι μητέρες μεγαλώνουν τις μελλοντικές γενιές», σημειώνει η Ιφιγένεια Καρανάσιου.

    «Το μέλλον των κοινωνιών και του κόσμου εξαρτάται από αυτές. Κάθε μητέρα είναι αναγκασμένη να ακροβατεί για κάποια χρόνια ανάμεσα στην καριέρα της και στην ανατροφή των παιδιών της. Οι ουσιαστικές ελλείψεις που παρατηρούνται στην ελληνική κοινωνία έχουν καταστήσει το κόστος παραίτησης από την εργασία ιδιαίτερα υψηλό και την αβεβαιότητα της επανένταξης στο εργατικό δυναμικό ιδιαίτερα έντονη, γεγονός που επιδρά καταλυτικά στην απόφαση των γυναικών για την απασχόληση και τον αριθμό των παιδιών που θα αποκτήσου».

    Υγειονομική κρίση και γυναίκες στο γραφείο

    Οι μητέρες πλήττονται περισσότερο κατά τη διάρκεια του κορονοϊού. Όπως αναφέρει έκθεση των Ηνωμένων Εθνών, δεν γίνεται να παρακάμψει ο κόσμος την έμφυλη διάσταση της πανδημίας. Υπογραμμίζει ότι η πλειοψηφία των φροντιστών είτε στο σπίτι είτε στη δημόσια σφαίρα, παραμένουν γυναίκες.

    Σύμφωνα με το έγκριτο Ινστιτούτο Brookings της Ουάσινγκτον, οι εργαζόμενες γυναίκες έχουν αναλάβει πολλα περισσότερα καθήκοντα στο σπίτι εξαιτίας της πανδημίας. Με αποτέλεσμα είτε να μειώσουν τις ώρες εργασίας τους ή να παραιτηθούν εξ ολοκλήρου.

    Και η ίδια η εμπειρία δείχνει ότι πολλές γυναίκες (όχι μόνο σε μονογονεϊκές οικογένειες), αναγκάστηκαν να επιστρέψουν στο σπίτι.

    Η ανεξέλεγκτη υγειονομική κρίση όμως απέδειξε ότι η ισορροπία οικογένειας και εργασίας ποτέ δεν διευθετήθηκε σοβαρά από τότε που οι γυναίκες διεκδίκησαν ισότητα στον εργασιακό χώρο.

    Όπως λοιπόν επισημαίνει και η Ιφιγένεια Καρανάσιου, υπάρχει μείζον κοινωνικό-οικονομικό πρόβλημα ανεργίας παγκοσμίως.

    «Η κατακόρυφη αύξηση της ανεργίας πλήττει πολύ περισσότερο τις μητέρες οι οποίες συχνά επωμίζονται πέρα από την φροντίδα των παιδιών, την φροντίδα των ηλικιωμένων γεγονός που συχνά οδηγεί σε οικονομικές δυσχέρειες, οι οποίες έχουν ως συνέπεια και την επιδείνωση της ψυχικής υγείας».

    Διάφοροι θεσμοί έχουν αναγνωρίσει τον κοινωνικό αντίκτυπο του Rise Club και στηρίζουν την Ιφιγένεια Καρανάσιου.

    «Δεσμευόμαστε να προσφέρουμε στις κοινότητες όπου ζούμε και δραστηριοποιούμαστε με στόχο την ισότητα ευκαιριών και την μείωση του ποσοστού ανεργίας». Βοηθώντας τις μητέρες να αποκτήσουν σταθερό εισόδημα και αυτονομία, συμβάλλουν στη βελτίωση του γενικότερου βιοτικού επιπέδου. Και φυσικά, στην ανατροφή πιο ευτυχισμένων παιδιών (ενδεχομένως, διότι εδώ ανοίγει μια άλλη μεγάλη κουβέντα: Πόσο χρειάζονται τα παιδιά τις μητέρες τους στο σπίτι, από ποια ηλικία μπορούν σιγά σιγά να αποδεσμευτούν κατά μέσο όρο, μεταξύ πολλών άλλων παραμέτρων…).

    Πάντως, όπως καταλήγει για την αξιοθαύμαστη πρωτοβουλία της η Ιφιγένεια Καρανάσιου, «προτεραιότητά μας είναι οι μονογονεϊκές οικογένειες που αποτελούν ιδιαίτερα ευπαθή ομάδα και αντιμετωπίζουν σημαντικά πρακτικά προβλήματα και απρόβλεπτες δυσκολίες (μοναξιά, ξενύχτια, κούραση, στρες. Εκεί όπου οι ευθύνες είναι διπλές σε ένα κοινωνικό περιβάλλον που δεν παρέχει την απαραίτητη υποστήριξη».

    Διαβάστε επίσης: 

    H HOPE Genesis τιμήθηκε με το βραβείο της καλύτερης ΜΚΟ

    Ακολουθήστε το mononews.gr στο Google News για την πιο ξεχωριστή ενημέρωση



    ΣΧΟΛΙΑ