Χρύσα Ρώμα στο mononews: H ζωή δεν θέλει τόση υπερανάλυση

«…Η ζωή δεν θέλει τόση υπερανάλυση. Συχνά, οι ηθοποιοί έχουμε μια τάση να εξετάζουμε τα πάντα πολύ αναλυτικά […] η λύση είναι συνήθως πιο απλή και βρίσκεται ακριβώς μπροστά μας, αρκεί να σταματήσουμε να κοιτάμε τα προβλήματά μας με μεγεθυντικό φακό», εξηγεί η Χρύσα Ρώμα στο mononews.gr, με αφορμή το έργο “Βλέμμα απ’ το Περβάζι” της Έφης Παναγοπούλου σε σκηνοθεσία Μιχάλη Μανιάτη, που ανεβαίνει για μία και μοναδική παράσταση στις 20 Δεκεμβρίου 2025 στις 20:00 στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών.

Αυτή τη φορά η Χρύσα Ρώμα πρωταγωνιστεί σε μια ιδιαίτερη χριστουγεννιάτικη παράσταση, ερμηνεύοντας τρεις διαφορετικούς ρόλους βασισμένους στο ομώνυμο βιβλίο και συμπράττει με τον Μιχάλη Μανιάτη, ο οποίος εμφανίζεται για πρώτη φορά μετά από χρόνια στη σκηνή του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών. Ο βραβευμένος ηθοποιός και σκηνοθέτης υπογράφει και τη σκηνοθεσία, δημιουργώντας έναν κόσμο όπου η μαγεία της αφήγησης, η μουσική και η ατμόσφαιρα του έργου συναντιούνται ποιητικά.

Η σκηνική ατμόσφαιρα της παράστασης ολοκληρώνεται με την εμπνευσμένη πρωτότυπη μουσική του Γιώργου Βούκανου, δημιουργώντας μια εμπειρία ζεστή, χριστουγεννιάτικη και βαθιά ανθρώπινη. Οι τρεις ιστορίες του βιβλίου ζωντανεύουν θεατρικά, μέσα από τη ματιά ενός «αόρατου παρατηρητή» που βλέπει την πόλη με τρυφερότητα και μυστήριο. Η Χρύσα Ρώμα αποδίδει τρεις χαρακτήρες με ευαισθησία, χιούμορ και εσωτερική δύναμη, αποδεικνύοντας την ερμηνευτική της ωριμότητα.

Ακολουθεί η συνέντευξη:

-Το “Βλέμμα απ’ το Περβάζι”, η νέα σας παράσταση ανεβαίνει στο Μέγαρο Μουσικής στις 20 Δεκεμβρίου. Τρεις ρόλοι, τρεις ιστορίες πώς συνδέονται μεταξύ τους;

Aν εξαιρέσουμε το προφανές, ότι και οι τρεις χαρακτήρες προσπαθούν να επιβιώσουν από το χριστουγεννιάτικο χάος της Αθήνας χωρίς να πάθουν νευρικό κλονισμό, ο πραγματικός συνδετικός κρίκος είναι μια γάτα. Αλλά όχι μια οποιαδήποτε γάτα. Είναι αυτό το αδιάκριτο βλέμμα από το περβάζι που μας κρίνει σιωπηλά ενώ εμείς τρέχουμε πανικόβλητοι.

Στην ουσία, είναι τρεις ιστορίες για όλα αυτά που κρύβουμε κάτω από το χαλί: τη μοναξιά που γίνεται πιο έντονη όταν όλα γύρω είναι στολισμένα, τη νοσταλγία για το παρελθόν και αυτή την αιώνια κόντρα ανάμεσα στο τι πρέπει να κάνω και στο τι θέλω πραγματικά. Είναι ένας χορός συναισθημάτων μέσα στη ζούγκλα της πόλης, όπου οι άνθρωποι συναντιούνται, συγκρούονται και τελικά συνδέονται με τρόπους που ούτε οι ίδιοι δεν φαντάζονταν.

-Τι αντιλαμβάνονται οι τρεις ήρωες του έργου για τη ζωή τους;

Στην πρώτη ιστορία, “Ο Παππούς μου ο Ζωγράφος”, υποδύομαι μια νέα κοπέλα που νομίζει ότι τα ξέρει όλα, μέχρι που έρχεται ο παππούς της να της θυμίσει ότι η τελευταία ευκαιρία δεν είναι μια ρομαντική ιδέα, αλλά μια ανάγκη για επιβίωση. Εκεί καταλαβαίνει ότι η ενηλικίωση δεν έρχεται με τα χρόνια αλλά με τη φροντίδα που δίνεις σε αυτούς που αγαπάς.

Μετά πάμε στο “Παιδί με το Κουτί”. Εδώ η ηρωίδα ξέρει να φοράει τη μάσκα του “είμαι μια χαρά, όλα τέλεια”. Είναι ένα κορίτσι που μεγάλωσε βιαστικά, ίσως πιο γρήγορα από όσο άντεχε  και συνειδητοποιεί ότι το να χαμογελάς δεν σημαίνει απαραίτητα ότι η πληγή έκλεισε. Είναι ένα σκληρό αλλά λυτρωτικό ξύπνημα.

Και τέλος, έχουμε το “Αγάπη Made in France”. Εντάξει, εδώ μιλάμε για έρωτα αλλά όχι γλυκανάλατο. Είναι η στιγμή που καταλαβαίνεις ότι ο έρωτας είναι το πιο όμορφο μπλέξιμο στον κόσμο, αλλά παραμένει…μπλέξιμο. Στο τέλος της ημέρας, και οι τρεις αντιλαμβάνονται το ίδιο πράγμα: ότι η ζωή είναι αυτό που συμβαίνει ενώ εσύ προσπαθείς να φανείς ψύχραιμη!

–Τι κρατάτε εσείς, ως Χρύσα από τους ήρωες του έργου;

Κρατάω το ότι, τελικά, η ζωή δεν θέλει τόση υπερανάλυση. Συχνά, οι ηθοποιοί έχουμε μια τάση να εξετάζουμε τα πάντα πολύ αναλυτικά, αλλά οι ήρωες του έργου μου έμαθαν ότι η λύση είναι συνήθως πιο απλή και βρίσκεται ακριβώς μπροστά μας, αρκεί να σταματήσουμε να κοιτάμε τα πρόβλημάτά μας με μεγεθυντικό φακό.

Κατάλαβα επίσης ότι όλοι κυκλοφορούμε με μερικές γρατζουνιές από το παρελθόν, σαν τα σημάδια που αφήνει η γάτα, αλλά αυτό δεν μας κάνει ελαττωματικούς. Το στοίχημα είναι να αφήνεις την αγάπη, ή έστω την ελπίδα ότι κάτι καλό θα συμβεί, να σου κρατάει το τιμόνι, αντί για τον φόβο.

–Ποια η σκηνοθετική προσέγγιση του έργου; Πώς είναι η συνεργασία σας με τον Μιχάλη Μανιάτη;

Με τον Μιχάλη η συνεργασία είναι χαλαρή και ευχάριστη. Είναι ένας άνθρωπος  ανοιχτόμυαλος και σε αφήνει να ανακαλύψεις τον ρόλο, έχοντας όμως πάντα το δίχτυ ασφαλείας που σου προσφέρει η εμπειρία του.

Όσο για την προσέγγιση, δεν μιλάμε απλώς για μια παράσταση, αλλά για μια οπτικοακουστική εμπειρία. Το έργο αναπνέει μέσα από τις εικόνες και τη μουσική. Και αφού αναφέρομαι στη μουσική, ο Γιώργος Βούκανος έχει κάνει απίστευτη δουλειά. Του το λέω συνέχεια: “Γιώργο, πρέπει να φύγεις για Hollywood!” Είναι μια παράσταση που τη βλέπεις, την ακούς και κυρίως τη νιώθεις.

-Η παράσταση θα λέγαμε ότι είναι οικογενειακή υπόθεση. Πόσο δύσκολο ή εύκολα είναι να συνυπάρχεις καλλιτεχνικά με τους οικείους σου;

Το σπίτι μας ήταν πάντα γεμάτο με βιβλία. Βασικά, τη μαμά μου δεν τη θυμάμαι ποτέ χωρίς ένα βιβλίο στο χέρι, μια συνήθεια που έχω κι εγώ. Με “Το Βλέμμα απ’ το Περβάζι”, ένιωσα ότι μου έδωσε ένα κλειδί για να ξεκλειδώσω ένα νέο δωμάτιο στο δικό της κόσμο. Τελικά, η τέχνη είναι ο καλύτερος τρόπος να πούμε πράγματα που ίσως δεν θα λέγαμε στο κυριακάτικο τραπέζι.

-Φέτος, σας βλέπουμε και στην τηλεόραση, καθώς συμμετέχετε στην σειρά «Μια Νύχτα Μόνο». Θα μπορούσατε να μας μιλήσετε για τη νέα σας αυτή εμπειρία;

Το “Μια Νύχτα Μόνο” είναι για μένα ένα μεγάλο σχολείο. Είμαι τυχερή γιατί δουλεύω με τον Στάμο Τσάμη, έναν σκηνοθέτη που ακόμα και στις πιο γρήγορες και απαιτητικές στιγμές του γυρίσματος, επιλέγει να βρει τη λύση με θετική ενέργεια. Επίσης, ο Στέργιος Πάσχος και ο Γιάννης Κωστόπουλος με κάνουν να νιώθω πολύ άνετα, επειδή είμαι νέα στο χώρο. Στις τηλεοπτικές σειρές, όπου οι ρυθμοί είναι συχνά εξοντωτικοί, το να δουλεύεις με ανθρώπους που δεν χάνουν την ψυχραιμία τους είναι πραγματικό μάθημα.

Τώρα, όσον αφορά τον ρόλο μου… όταν είπα στους φίλους μου ότι θα υποδυθώ την οικιακή βοηθό, την Γωγώ, κόντεψαν να πνιγούν από τα γέλια. Η σχέση μου με τις δουλειές του σπιτιού είναι, ας πούμε, σε διάσταση. Το μόνο σημείο επαφής μου με την οικιακή φροντίδα είναι η κουζίνα. Εκεί όντως μοιάζουμε με τη Γωγώ: λατρεύω να πειραματίζομαι με περίεργες συνταγές (όχι πάντα με επιτυχία).

Η Γωγώ βέβαια έχει μεγάλα όνειρα, θέλει να γίνει επαγγελματίας σεφ και έχει ένα όραμα που θαυμάζω. Μπορεί να μπήκε στο σπίτι του Νταγιάννου για να καθαρίζει, αλλά όπως θα δείτε, θα αποκαλύψει πολλά κρυμμένα μυστικά. Δεν πίστευε ποτέ ότι θα μπλεχτεί τόσο στην οικογενειακή ίντριγκα, αλλά η Γωγώ δεν είναι από τα κορίτσια που μένουν στην άκρη. Θα πάρει θέση και θα παίξει καθοριστικό ρόλο στις εξελίξεις που έρχονται.

-Θέατρο, τηλεόραση ή κινηματογράφος;

Κλασικό δίλημμα! Οι περισσότεροι ηθοποιοί απαντούν θέατρο, γιατί εκεί η αδρεναλίνη ανεβαίνει και δοκιμάζεσαι με το κοινό που σε παρακολουθεί ζωντανά. Στην τηλεόραση πρέπει να παίρνεις γρήγορες αποφάσεις και στο σινεμά με γοητεύει η εικόνα,  το πώς ένα πλάνο μπορεί να σου πει μια ιστορία χωρίς λέξεις.

Δεν μπορώ να δω ταινία ή σειρά χωρίς να αναλύσω την κάθε λεπτομέρεια, την ερμηνεία, τον φωτισμό… Σημειώνω τα πάντα. Οι δικοί μου άνθρωποι μάλλον έχουν αρχίσει να με αποφεύγουν όταν είναι να δούμε μαζί ταινία. Είμαι αυτή η ενοχλητική φίλη που θα σχολιάσει το βλέμμα του πρωταγωνιστή και καθετί που παρατηρώ. Αλλά τι να κάνω; Όταν αγαπάς κάτι, το βλέπεις με άλλο μάτι.

-Ποια πρόσωπα ή γεγονότα έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην πορεία σας, αλλά και στην εξέλιξή σας;

Νομίζω πως όλα ξεκίνησαν από δικούς μου ανθρώπους  που πίστεψαν σε μένα πριν καν πιστέψω εγώ στον εαυτό μου, σε αντίθεση με όσα ακούω από γνωστούς μου που κάνουν το ίδιο επάγγελμα. Είχα την τύχη να πηγαίνω σε ένα σχολείο όπου οι παραστάσεις ήταν ένας τρόπος ζωής. Θυμάμαι να κάνουμε πρόβες τα Σαββατοκύριακα, μετά τα μαθήματα, χωρίς αυτό να μας κουράζει. Εκεί λάτρεψα την Agatha Christie. Όταν ανεβάσαμε μια παράστασή της μου έγινε συνήθεια να αναλύω γιατί ένας χαρακτήρας δρα έτσι, τι κρύβει, τι φοβάται.

Βέβαια, η μεγαλύτερη πρόκληση για μένα είναι η σχέση μου με την τελειομανία. Είμαι από τους ανθρώπους που αν κάνουν ένα λάθος, μπορούν να το συζητάνε με τον εαυτό τους για τις επόμενες μέρες ή και μήνες. Αλλά  κατάλαβα ότι αν δεν τσαλακωθείς, δεν μαθαίνεις. Αυτό είναι το ωραίο: να δοκιμάζεις, να αποτυγχάνεις και να ξαναδοκιμάζεις μέχρι να βρεις τι λειτουργεί για σένα και τι όχι.

-Ποιοι είναι οι βραχυπρόθεσμοι και οι μακροπρόθεσμοι στόχοι σας; Πώς φαντάζεστε τη Χρύσα στο μέλλον, μετά από 20 χρόνια;

Αν με ρωτούσατε στα 18, θα σας έλεγα με βεβαιότητα ότι σε 20 χρόνια θα ζούσα μόνιμα στο εξωτερικό. Μετά ήρθε ο COVID, επέστρεψα από την Αγγλία και η ζωή μού έδειξε ότι έχει πολύ περισσότερη φαντασία από μένα. Οπότε, το πώς θα είμαι μετά από δύο δεκαετίες είναι ένα μυστήριο που απολαμβάνω να μην ξέρω. Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα ήθελα να παίζω ρόλους στα αγγλικά, να συνεχιστεί αυτός ο κύκλος που άνοιξε τότε.

Βραχυπρόθεσμα, ο στόχος μου έχει να κάνει με τον αθλητισμό. Η γυμναστική είναι η δική μου εκτόνωση, το μέρος όπου το μυαλό μου σταματά να υπεραναλύει και κάνει reset. Επιστρέφω στον στίβο και έχω βάλει σκοπό να τρέξω ημιμαραθώνιο τον Μάρτιο. Το τρέξιμο μοιάζει πολύ με την υποκριτική: θέλει αντοχή, ρυθμό και να μην τα παρατάς όταν νιώθεις ότι κόβεται η ανάσα σου.

Μακροπρόθεσμα, το μόνο που θέλω είναι να μη σταματήσω να εκφράζομαι. Θέλω η Χρύσα του μέλλοντος να είναι ένας άνθρωπος που θα συνεχίζει να εξελίσσεται, να ονειρεύεται, να αλλάζει στόχους και να μη φοβάται να πειραματίζεται με την τέχνη.

Πληροφορίες για την παράσταση:

«Το Βλέμμα απ’ το Περβάζι, Χριστούγεννα στην Πόλη» της Έφης Παναγοπούλου
Σάββατο 20 Δεκεμβρίου στις 20:00

ΑΙΘΟΥΣΑ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗΣ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΤΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ, ΜΜΑ

Εισιτήρια: ticketservices.gr