Πλειστηριασμοί: Γιατί ο Τσίπρας ψάχνει στηρίγματα στους τραπεζίτες

Ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας

Η λέξη “κουλουβάχατα” είναι ίσως η καλύτερη για να περιγράψει την κατάσταση που επικρατεί στο εσωτερικό της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ όσον αφορά τη στάση της απέναντι στους πλειστηριασμούς. Από τη μία, αυτοί που παραμένουν… πιστοί στο προεκλογικό σύνθημα “κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη” και αισθάνονται τελείως άβολα βλέποντας σπίτια να βγαίνουν στο σφυρί επί των ημερών τους, ενώ δε διστάζουν να εκφράσουν και τη στήριξή τους στα κινήματα κατά των πλειστηριασμών. Από την άλλη, αυτοί που έχουν κάνει στροφή 180 μοιρών από το πολιτικό τους παρελθόν και πλέον στηρίζουν τους πλειστηριασμούς, και μάλιστα με πάθος.

Ο Αλέξης Τσίπρας ανήκει, φυσικά, στους δεύτερους. Στο πλαίσιο της (αναγκαστικής) στροφής στον ρεαλισμό που επιχειρεί, ο πρωθυπουργός μοιάζει να έχει έρθει πιο κοντά σε αυτούς που άλλοτε θεωρούσε τους μεγαλύτερους εχθρούς του: τους τραπεζίτες. Και όχι μόνο έχει έρθει κοντά, αλλά διαπραγματεύεται μαζί τους και ψάχνει σε αυτούς ερείσματα για να κρατηθεί στην εξουσία. Γιατί, ας μη γελιόμαστε: το θέμα των πλειστηριασμών δεν είναι παίξε-γέλασε. Είναι από τα θέματα εκείνα που μπορούν να ρίξουν μια κυβέρνηση, αν δεν τα χειριστεί σωστά. Και ο Αλέξης Τσίπρας δε θέλει με τίποτα να του συμβεί αυτό. Οπότε, συμμαχεί και με τον (άλλοτε) “διάβολο”.

Τι σημαίνει όμως αυτή η άβολη συμμαχία με τους τραπεζίτες για την προστασία της πρώτης κατοικίας; Εδώ είναι όλο το “ζουμί” της υπόθεσης: για να γλιτώσει την κατακραυγή, τόσο εντός όσο και εκτός ΣΥΡΙΖΑ, η κυβέρνηση προσπάθησε να διασφαλίσει ότι δεν θα γίνει κανένας πλειστηριασμός πρώτης κατοικίας, τουλάχιστον όχι “λαϊκής” κατοικίας, με αξία κάτω των 300.000 ευρώ. Όμως βρήκε “τοίχο”, καθώς οι τραπεζίτες δεν υπήρχε περίπτωση να δεχθούν ένα τέτοιο όριο της τάξεως των 300.000 ευρώ, όταν το 2018 είναι ένα έτος κομβικό για τις τράπεζες και πρέπει να “τρέξουν” για να μειώσουν τα μη εξυπηρετούμενα ανοίγματά τους. Οι πλειστηριασμοί αποτελούν αναγκαιότητα για τις τράπεζες, προκειμένου να εξυγιάνουν τους ισολογισμούς τους, και οι στόχοι για το 2018 είναι αρκετά φιλόδοξοι, ενώ επίκεινται και τα κρίσιμα stress tests, οπότε δεν μπορούν να γίνουν “εκπτώσεις”.

Έτσι, πληροφορίες αναφέρουν ότι η λύση που βρέθηκε για το ζήτημα είναι η εξής: η πρώτη κατοικία θα προστατεύεται από πλειστηριασμούς, αλλά μόνο αν είναι αξίας έως 150.000 ευρώ (και όχι 300.000 ευρώ) και μόνο μέχρι το τέλος του πρώτου εξαμήνου του 2018. Αν αληθεύουν οι πληροφορίες, πρόκειται για μία άτυπη συμφωνία “κυρίων” που θα οδηγήσει στο σφυρί χιλιάδες ακίνητα μέσα στο ερχόμενο έτος, και φυσικά μέσα σε αυτά θα είναι και αρκετές… λαϊκές κατοικίες.

Και σε όλα αυτά θα πρέπει να προσθέσουμε και το γεγονός ότι από την 1η Ιανουαρίου του 2018 απελευθερώνονται οι πωλήσεις κόκκινων δανείων σε funds, και σε αυτήν την περίπτωση δεν υπάρχει καμία προστασία από καμία ‘ατυπη συμφωνία…

Είναι πάντως γεγονός ότι και από την πλευρά τους οι τράπεζες δεν έχουν ως προτεραιότητα τους πλειστηριασμούς ακινήτων χαμηλής αξίας, καθώς σε πρώτο πλάνο βρίσκονται οι στρατηγικοί κακοπληρωτές – όμως σε επόμενη φάση θέλουν να έχουν τη δυνατότητα να εκπλειστηριάσουν και τέτοια ακίνητα, αν αυτό κριθεί απαραίτητο. Η κυβέρνηση, από την άλλη, ήθελε να παραμείνει το “δίχτυ προστασίας” μέχρι τα τέλη του 2018. Όμως με τις τράπεζες να διαφωνούν και τους δανειστές να περιμένουν στη γωνία σε περίπτωση που γινόταν κάποια μονομερής ενέργεια (νέα νομοθεσία για την προστασία της πρώτης κατοικίας), τα περιθώρια ελιγμών ήταν ελάχιστα. Και φυσικά ο πρωθυπουργός θα προσπαθήσει μέχρι το τέλος του χρόνου να μας πείσει για το πόσο καλή είναι αυτή η συμφωνία με τις τράπεζες για την “κουτσουρεμένη” προστασία της πρώτης κατοικίας, ελπίζοντας πως αυτό το μικρό στήριγμα από τους τραπεζίτες θα φανεί αρκετά δυνατό για να μην καταρρεύσει η κυβέρνησή του…