Κατ’ αρχάς να ξεκαθαρίσω κάτι. Ο Πάνος Ρούτσι μου είναι ένας πολύ συμπαθής άνθρωπος. Γιατί είναι ένας Αλβανός μετανάστης, εργατικός, άνθρωπος του μεροκάματου που κάνει τα πάντα για να μη λείψει τίποτε στην οικογένειά του.

Ως εκ τούτου, ένας άνθρωπος λαϊκός, φτωχός και σκληρά δοκιμαζόμενος από τη ζωή (όπως και πολλοί άλλοι βεβαίως), φαντάζει στα μάτια μου ως ένας «δικός μας».

Όπως θα έλεγε και ο Θανάσης Βέγγος αν τον έβλεπε «καλέ μου άνθρωπε».

Η συμπάθεια γι’ αυτόν και την οικογένειά του μεγαλώνει αν προστεθεί και η τρομερή τραγωδία που τον χτύπησε. Κι επειδή μιλάμε τελευταία μόνο για τον απεργό πείνας πατέρα, ίσως να θυμηθούμε και το αδικοχαμένο παλικάρι.

Ντένις Ρούτσι το όνομά του, 22 ετών. Επέβαινε στο πέμπτο βαγόνι της μοιραίας αμαξοστοιχίας και είχε επικοινωνήσει λίγο πριν τη σύγκρουση με την οικογένειά του. «Πατέρα έρχομαι…», είχε πει αλλά λίγο μετά η γραμμή κόπηκε. Ηταν πιθανότατα ένα από τα θύματα στο κυλικείο του τρένου…

Ένα παιδί με όνειρα για μια καλύτερη ζωή, καλύτερη και από του μετανάστη πατέρα του.

Απέραντο σεβασμό, λοιπόν, σε αυτόν τον πατέρα. Μπορεί να ήμουν εγώ, εσύ ή οποιοσδήποτε άλλος στη θέση του και να περιμέναμε το παιδί μας.

«Πατέρα έρχομαι…». Οποιος είναι πατέρας (ή μάνα) καταλαβαίνει τη μαχαιριά να μην… τηρεί τις υποσχέσεις του το παιδί σου και να μην… έρχεται.

Κάθε λογικός άνθρωπος, με στοιχειώδη ενσυναίσθηση, λοιπόν, στηρίζει το αίτημα του Πάνου Ρούτσι για εκταφή του παιδιού του ώστε να μάθει η οικογένεια αυτά που θέλει.

Αντιλαμβάνομαι τις δικονομικές δυσκολίες, τα πολιτικά παίγνια ή τις προσωπικές φιλοδοξίες, αλλά πάνω απ’ όλα πρέπει να είναι η διαφάνεια.

Κι αν ένας πατέρας έχει ένα αίτημα οφείλουν όλοι να το εξετάσουν. Και η κυβέρνηση, που δεν έχει καμιά αρμοδιότητα επί του αιτήματος, και οι δικαστές.

Κι ας καθυστερήσει η δίκη. Η ουσία της υπόθεσης είναι να φύγει η αμφιβολία από τους συγγενείς. Και το λέω αυτό μετά λόγου γνώσης, ακόμη δηλαδή κι αν αυτή την καθυστέρηση την επιδιώκουν κάποιοι «επαγγελματίες» ανθρωπιστές που το μόνο που σκέφτονται είναι η δική τους πολιτική επιβίωση.

Φιλοτομαριστές δηλαδή στις πλάτες νεκρών παιδιών και νεκροζώντανων συγγενών.

Καλά, δεν συζητώ βεβαίως όλους εκείνους τους άθλιους τύπους που πίσω από την ανωνυμία του πληκτρολογίου τους, εύχονται «ψόφο» στον Ρούτσι ή γράφουν σχόλια του τύπου «να γυρίσει στην πατρίδα του ο βρωμοαλβανός» και άλλα τέτοια ρατσιστικά κι απάνθρωπα.

Ωστόσο, οφείλω να παρατηρήσω κάτι αυτές τις ημέρες της απεργίας πείνας του Πάνου Ρούτσι. Κι αυτό δεν είναι άλλο από το γεγονός ότι εκτός από αυτούς που σκόπιμα τον «χρησιμοποιούν» για αλλότριους σκοπούς, υπάρχουν κι εκείνοι που τον «εκμεταλλεύονται» για προσωπική προβολή.

Βλέπω π.χ. στα social media διάφορους τύπους, πολιτευτές, αλληλέγγυους, στελέχη διάφορων οργανώσεων, να ποστάρουν φωτογραφίες δίπλα στον Ρούτσι. Βγάζουν δηλαδή… σέλφι λες και είναι ο τραγικός πατέρας κάποιος… ινφλουένσερ, κάποιος τραγουδιστής ή ηθοποιός. Γράφουν και δύο – τρεις ανοησίες για να πάρουν λάικ για την στήριξη στον απεργό πείνας και μετά πάνε για φρέντο καπουτσίνο στο Κολωνάκι.

Βλέπω ακόμη και απλούς ανθρώπους να κάνουν ουρά για να βγάλουν φωτογραφία με τον Ρούτσι, όχι με κακία. Να στηρίξουν πάνε στο Σύνταγμα, όχι σαν τους άλλους, τους επαγγελματίες ανθρωπιστές.

Αλλά ακόμη και αυτό μοιάζει τόσο φτηνό όταν γίνεται για λίγα λεπτά δημοσιότητας και λίγα λάικ στα social.

Και σε όλα τα κοράκια που περιφέρονται πάνω από το Σύνταγμα να βάλω και κάποια media για την… α λα καρτ ευαισθησία τους.

Ο Πάνος Ρούτσι είναι ένας χαροκαμένος πατέρας που δεν σκέφτεται τίποτε άλλο παρά το δίκιο που πιστεύει ότι έχει. Και ταυτόχρονα δεν είναι σε θέση να διαχειριστεί όλη αυτή τη δημοσιότητα που έχει πάρει.

Όμως, όλοι οι υπόλοιποι, και κυρίως πολιτικοί όπως η Ζωή Κωνσταντοπούλου ή βουλευτές άλλων κομμάτων ή ακόμη και ο… αγωνιστής Μπισμπίκης; Δεν έχουν λίγη αιδώ;

Μα τι θα προσφέρει στον αγώνα του Ρούτσι ο «ραλίστας της Φιλοθέης» ή ο κάθε ένας που κάνει σπέκουλα πάνω στις πλάτες ενός δυστυχισμένου;

Και κάποιος πρέπει να προστατέψει αυτόν τον άνθρωπο. Και από πιθανές επιπλοκές στην υγεία του από την πολυήμερη απεργίας πείνας, αλλά και από όλα αυτά τα ανθρώπινα κοράκια που τον περιφέρουν σαν τρόπαιο.