Live: Το πολιτικό μνημόσυνο του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη

Η συνεδρίαση της Ολομέλειας της Βουλής της Τετάρτης, είναι αφιερωμένη στην μνήμη του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Στην ειδική αυτή συνεδρίαση, παρόντες είναι άνθρωποι από τον πολιτικό χώρο, από τον χώρο της τέχνης αλλά φυσικά και συγγενείς του εκλιπόντος.

Live εικόνα:

Η συνεδρίαση της Ολομέλειας ξεκίνησε λίγο μετά τις 10, υπό την προεδρία του προέδρου της Βουλής, Νίκου Βούτση, ο οποίος ξεκίνησε πρώτος έναν λόγο – αφιέρωμα στον επίτιμο πρόεδρο της ΝΔ.

Αλέξης Τσίπρας: «Εργάστηκε για την διεθνή καταδίκη των Συνταγματαρχών»

«Για την Αριστερά, ήταν πάντα πολιτικός αντίπαλος, αλλά αναγνωρίζουμε ότι κατά την Δικτατορία εργάστηκε για την διεθνή καταδίκη των Συνταγματαρχών. Ο εκλιπών ήταν άνθρωπος ανοιχτόμυαλος και ανοιχτός στο διάλογο, απαλλαγμένος από τις προκαταλήψεις του εμφυλίου. Ιδιαίτερα εκείνη την εποχή δεν θεωρούνταν δεδομένα τα χαρακτηριστικά αυτά και υπήρξε συνεπής στα στάση αυτή και μετά την μεταπολίτευση, πέρα και πάνω από διαχωριστικές γραμμές του παρελθόντος. Η επιλογή αυτή θα πρέπει να αναγνωριστεί ως θετική συνεισφορά στην πολιτική σκηνή του τόπου».

«Ανήκει στην ιστορία. Και η ιστορία ακούει προσεκτικά και τους υποστηρικτές και τους επικριτές και καταγράφει. Δεν κρίνει, καταγράφει. Ο Μητσοτάκης ανέλαβε πλήρως την ευθύνη όλων των πολιτικών του επιλογών, ακόμη και των πιο δύσκολων και αμφιλεγόμενων επιλογών. Και αυτό πρέπει να του αναγνωριστεί».

«Υπήρξε πάντα ένας πολιτικός αντίπαλος. Οφείλουμε να του αναγνωρίσουμε ότι την περίοδο της δικτατορίας αγωνίσθηκε για την απομόνωση του καθεστώτος. Και στελέχη της Αριστεράς του αναγνωρίζουν ότι ήταν άμεσος, ανοιχτόμυαλος και ανοιχτός στον διάλογο».

«Υπήρξε συνεπής στην στάση αυτή και στα χρόνια που ακολούθησαν την μεταπολίτευση. Αναγνώρισε την ανάγκη να απαλλαγεί η ΝΔ από κατάλοιπα μισαλλοδοξίας. Η επιλογή αυτή πρέπει να αναγνωριστεί ως, σημαντική και θετική συνεισφορά στην εδραίωση και εμπέδωση της δημοκρατίας».

«Κράτησε πάντα το δημόσιο πολιτικό του λόγο στο πλαίσιο μίας αυτοσυγκρατούμενης και ήρεμης ρητορικής. Η περίοδος εκείνη (1989) έληξε με την κυβέρνηση συνεργασίας της ΝΔ με τον Συνασπισμό που κρίνεται από το λαό. Πέτυχε όμως την υπέρβαση των όποιων εμφυλιοπολεμικών διχαστικών προκαταλήψεων και οφείλουμε να του το αναγνωρίσουμε».

«Kράτησε (1990-93) χαμηλούς τόνους στο πεδίο της εξωτερικής πολιτικής σε μία περίοδο που η έξαρση της εθνικιστικής ρητορικής απειλούσε την ειρήνη στη γειτονιά μας».

Κυριάκος Μητσοτάκης: «Ήταν αθεράπευτα ρομαντικός και αισιόδοξος, είχε πάντα εμπιστοσύνη στον λαό»

«Αυτό που τον χαρακτήρισε ήταν η ευγένεια και η αποστροφή οποιασδήποτε πολιτικής χυδαιότητας από όπου και αν προερχόταν. Πολλοί τον θεωρούσαν κυνικό. Ένα σύγχρονο Τειρεσία που μόνο δεινά προέβλεπε για την χώρα. Οι εξελίξεις τον δικαίωσαν αλλά δεν τον ενδιέφερε. Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης όμως δεν ήταν κυνικός. Ήταν αθεράπευτα ρομαντικός και αισιόδοξος, είχε πάντα εμπιστοσύνη στον λαό. Τόνιζε τις αδυναμίες αλλά υπηρετούσε τις αρετές του. Δεν φοβόταν τον Έλληνα στο πεδίο της ΕΕ, αρκεί όπως έλεγε να το πάρουμε απόφαση και να προσαρμοστούμε στα νέα δεδομένα. Θύμιζε πως όσο γρήγορα χαλάει η χώρα τόσο γρήγορα φτιάχνει. Προϋπόθεση για την φυγή προς τα εμπρός ήταν η αλήθεια. Ατομική και συλλογική. Αυτή υπηρέτησε».

«Ζώντας σε έντονες ιστορικές στιγμές απευθυνόταν στην λογική, όχι στο θυμικό. Ηξερε πώς το να κολακεύεις την κοινή γνώμη δεν σημαίνει ότι ηγείσαι.  Ηξερε πως απαιτείται να πηγαίνεις και κόντρα στο ρεύμα. Το επιχείρησε πολλές φορές στην πολυτάραχη πολιτική του σταδιοδρομία με αφοπλιστική συνέπεια στις αξίες του. “Ξεκίνησα φιλελεύθερος και τερματίζω φιλελεύθερος” είπε σε μια από τις τελευταίες συνεντεύξεις για να συνεχίσει, “δεν εξαπάτησα και δεν κορόιδεψα ποτέ μου”. Αυτά ήταν και ο καθρέφτης που τον αποχαιρέτησε η κοινωνία που μπορεί να στάθηκε με σκληρή κριτική απέναντί του όμως στο τέλος αναγνώρισε την ειλικρίνεια και την σταθερότητά του».

«Το 1990, πέτυχε ποσοστό 47% χωρίς να λαϊκίσει και να υποσχεθεί πράγματα που δεν μπορούσε να υλοποιήσει. Υπέστη την πολιτική δυσφήμιση του Αυριανισμού που πλαστογραφώντας την ιστορία τον εμφάνισε περίπου ως συνεργάτη των ναζί. Η πόλωση και τα πάθη της εποχής βγήκαν με ευθύνη όλων εκτός ελέγχου».

«Το 1990 βρέθηκε στην Βουλή με 151 βουλευτές και προς στιγμήν σκέφτηκε να παει την χώρα 4η φορά σε εκλογές με άλλο σύστημα. Δεν το έκανε προτάσσοντας το συμφέρον της χώρας. Διακρίθηκε για την αποκατάσταση της δημοσιονομικής ισορροπίας, την προώθηση των μεταρρυθμίσεων και την βελτίωση της διεθνούς εικόνας της χώρας».

«Η κορυφαία στιγμή του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη  ήταν ομιλία ενός λεπτού. Τότε που συγκράτησε τα δάκρυά του και ζήτησε από αυτό το έδρανο αυτοσυγκράτηση και τήρηση των δημοκρατικών αρχών της χώρας στην δολοφονία Μπακογιάννη».

«Με σφιχτή πολιτική βελτίωσε τις επιδόσεις της οικονομίας και έφερε για πρώτη φορά πρωτογενή πλεονάσματα. Το έκανε χωρίς να βουλιάξει η χώρα στην ύφεση. Για πρώτη φορά εκλέχθηκε κυβέρνηση που πίστευε στην ιδιωτική οικονομία και στον τερματισμό του σφιχτού εναγκαλισμού οικονομίας και κράτους. Στον τομέα της εξωτερικής πολιτικής η Ελλάδα ισορρόπησε σε ασταθές περιβάλλον. Αναγνώρισε το Ισραήλ χωρίς να διαταράξει τις σχέσεις με τον αραβικό κόσμο. Η Ελλάδα ήταν παράγοντας περιφερειακής σταθερότητας σε περίοδο που τα Βαλκάνια φλέγονταν. Συνέβαλε στην προώθηση της ελληνοτουρκικής φιλίας. Αγωνίστηκε για βιώσιμη και δίκαιη λύση Κυπριακού. Επέδειξε εθνική αυτοπεποίθηση και γνώριζε ότι η εξωτερική πολιτική δεν ασκείτε προς τέρψιν των εσωτερικών μικροπολιτικών επιδιώξεων».

«Όταν τον ρώτησα γιατί παραιτήθηκε εκείνο το βράδυ και γιατί δεν παρέμεινε στην ηγεσία της ΝΔ μου απάντησε ότι το είχε πει και είχε δεσμευτεί».

Φώφη Γεννηματά: ««Υπήρξε σθεναρός υποστηρικτής της δημοκρατίας και της ευρωπαϊκής προοπτικής της χώρας, μέχρι το τέλος της ζωής του»

Αφού εξέφρασε τα θερμά της συλληπητήρια, η κ. Γεννηματά ξεκίνησε την ομιλία της λέγοντας: «Η συζήτηση είναι εξαιρετικά δύσκολη, καθώς είναι νωπό το χώμα που σκεπάζει τη σορό του. Και αυτό επιβάλλει ιδιαίτερα ειλικρινή σεβασμό και στοιχειώδη ευαισθησία».

«Υπήρξε σθεναρός υποστηρικτής της δημοκρατίας και της ευρωπαϊκής προοπτικής της χώρας, μέχρι το τέλος της ζωής του. Έζησε όλα όσα θα ήθελε ένας πολιτικός να ζήσει. Αποτελεί δική μου εκτίμηση ότι ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης μπορεί να αναγνωριστεί ως ένας από τους κορυφαίους κοινοβουλευτικούς. Όσο και αν συμφωνεί ή διαφωνεί κανείς με τις πολιτικές επιλογές του, δεν μπορεί παρά να παραδεχθεί το υψηλό πολιτικό του ανάστημα, τη σημαντική παρουσία του στην Βουλή και την αποφασιστικότητά του στην διαχείριση των δημόσιων πραγμάτων».

«Η κυβέρνηση Ν.Δ 1990-1993 της οποίας υπήρξε πρωθυπουργός άσκησε μια πολιτική που είχε σαφές πρόσημο, συγκεκριμένο περιεχόμενο και αποτελέσματα. Η δική μας παράταξη, το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου, βρεθήκαμε απέναντι στις Κυβερνητικές επιλογές του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Αντιταχθήκαμε στην λογική της βίαιης προσαρμογής της Ελληνικής Οικονομίας και της Κοινωνίας, στα κελεύσματα των πιο συντηρητικών επιλογών της νέας παγκόσμιας οικονομικής τάξης πραγμάτων. Αντιταχθήκαμε στην επικράτηση της αδιέξοδης λογικής της διαρκούς λιτότητας, της πλήρους απουσίας της εγγυητικής κρατικής παρέμβασης στην αγορά, στην υποχώρηση και αποδιοργάνωση του Κοινωνικού Κράτους. Και ήρθαμε τέλος σε ευθεία αντιπαράθεση με την μεγάλη πολιτική περιπέτεια το 1989 όταν στοχοποιήθηκε ο Ανδρέας Παπανδρέου με την παραπομπή του στο ειδικό δικαστήριο. Μια καθαρά πολιτική δίωξη, που δημιούργησε πόλωση και δίχασε τον ελληνικό λαό».

«Υπάρχουν μεγάλα και κρίσιμα κομμάτια της ιστορίας μας που δεν μπορούν να ξαναγραφτούν. Ωστόσο, κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί τη διορατικότητα και το πολιτικό αισθητήριο του εκλιπόντος. Ανεξάρτητα από την κριτική άποψη για τις επιλογές και τις πολιτικές που ακολούθησε, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης δεν έπαψε ποτέ μέχρι το τέλος της ζωής του να διακρίνεται για την οξεία πολιτική σκέψη. Ο ιστορικός του μέλλοντος -είμαι βέβαιη- θα αφιερώσει μεγάλο μέρος της μελέτης και του έργου του στην ανάλυση και αποτίμηση της πολυετούς σταδιοδρομίας και προσφοράς του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη στον πολιτικό μας βίο. Θα φανεί γενναιόδωρος για τα θετικά και αυστηρός απέναντι σε σφάλματα και παραλείψεις. Άλλωστε, η ιστορία, η αντικειμενική ιστορική αξιολόγηση, δεν γράφεται ούτε με τη μεταθανάτια ωραιοποίηση ούτε με ανεδαφικά αναθέματα. Κάθε πρόσωπο που πέρασε κι άφησε το αποτύπωμά του στη σύγχρονη πολιτική μας ιστορία με την ένταση και τη διάρκεια που το έπραξε ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, αξίζει κάτι πολύ περισσότερο από μια παθιασμένη ή εμπαθή μεταθανάτια κατάθεση διαπιστευτηρίων αγάπης και μίσους στον Τύπο και το διαδίκτυο».

Βούτσης: «Παρά το σύντομο της θητείας του έδωσε το δικό του ξεχωριστό πολιτικό αφήγημα στη διακυβέρνηση του τόπου»

«Η Βουλή των Ελλήνων, με τη σημερινή ειδική συνεδρίαση της Ολομέλειας, τιμά τη μνήμη του πρώην πρωθυπουργού και επιτίμου προέδρου της ΝΔ Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Αποχαιρετά έναν από τους μεγάλους πολιτικούς της μεταπολεμικής, αλλά και της μεταπολιτευτικής περιόδου της πολιτικής μας ζωής».

«Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης υπήρξε από τις πρωταγωνιστικές μορφές αυτών των κρίσιμων περιόδων. Πρωτοεξελέγη το 1946, υπήρξε μέλος της εθνικής αντιπροσωπείας επί 6 δεκαετίες ως βουλευτής, υπουργός, αρχηγός κόμματος και πρωθυπουργός. Παροιμιώδης και κοινά αναγνωρισμένος, είναι τόσο ο ήρεμος χαρακτήρας εν μέσω ακόμα και σκληρών αντιπαραθέσεων, όσο και ο σεβασμός στην κοινοβουλευτική διαδικασία και βέβαια η ρητορική του δεινότητα. Ως πολιτική και κοινοβουλευτική προσωπικότητα άφησε έντονο το αποτύπωμά του στη δημόσια ζωή, όχι μόνο με την ενεργό παρουσία του σε κρίσιμες περιόδους της χώρους αλλά και με το απαράμιλλο πάθος που τον χαρακτήριζε. Βρέθηκε στο επίκεντρο μεγάλων πολιτικών συγκρούσεων, ιδιαίτερα πριν τη δικτατορία, στο χώρο του Κέντρου, με ευθύνες που επιμερίζουν αντίπαλοι και φίλοι αλλά και ο ίδιος αναγνώρισε στο πλαίσιο αρνητικών φαινομένων της πολιτικής ζωής που λειτούργησαν ως θερμοκήπιο για την επτάχρονη δικτατορία, της οποίας υπήρξε ενεργητικά, κατά κοινή ομολογία, αντίπαλος».

«Ως πρωθυπουργός, παρά το σύντομο της θητείας του έδωσε το δικό του ξεχωριστό πολιτικό αφήγημα στη διακυβέρνηση του τόπου, προκαλώντας ισχυρές αντιπαλότητες στο κοινωνικό πεδίο και την πολιτική ζωή αλλά αφήνοντας και παρακαταθήκες που μέχρι σήμερα λειτουργούν ως στοιχεία ταυτότητας για την πολιτική παράταξη την οποία υπηρέτησε και ως πρόεδρος μετά την μεταπολίτευση. Η σχέση Μητσοτάκη – Αριστεράς, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως μια σχέση αλληλοεκτίμησης και σεβασμού του πολιτικού και ιδεολογικού αντιπάλου, μέσα σε δύσκολους καιρούς που το επίπεδο των σχέσεων, δεν θεωρούνταν και δεν καλλιεργούνταν ως αυτονόητο».

«Φυσικά τα έργα και οι ημέρες του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη ανήκουν πλέον στη δικαιοδοσία των ιστορικών αλλά και των πολιτικών αναλυτών του παρόντος και του μέλλοντος. Άφησε πίσω του μια τόσο μεγάλη και τόσο δεμένη οικογένεια. Ο πολιτικός κόσμος και η Βουλή τιμούν τη μνήμη του ανδρός και εξέφρασαν και εκφράζουν την εκτίμηση του προς την οικογένεια του».