Κι όμως οι Ρώσοι δεν ήταν ποτέ φίλοι μας – Όποτε τους χρειαστήκαμε «σφύριζαν αδιάφορα»!

Στη διεθνή πολιτική δεν υπάρχει τίποτα πιο ύπουλο από τον λύκο που σου εμφανίζεται ως φίλος και συνεχώς σε χρησιμοποιεί για να κάνει τη δουλειά του…

Ο σοφός λαός μας λέει «στην αναμπουμπούλα, ο λύκος χαίρεται». Ωστόσο, τους φανερούς λύκους τους βλέπεις και φυλάγεσαι. Στη διεθνή πολιτική δεν υπάρχει τίποτα πιο ύπουλο από τον λύκο που σου εμφανίζεται ως φίλος και συνεχώς σε χρησιμοποιεί για να κάνει τη δουλειά του, αδιαφορώντας για τη δική σου τύχη. Αυτόν ούτε σύμμαχο με ιδιαίτερα συμφέροντα δεν τον λες. Ο λόγος για τη Ρωσία, που διαχρονικά, και όχι μόνο συγκυριακά, μας χρησιμοποιεί για να εξυπηρετεί τα δικά της συμφέροντα.

Αν ρίξουμε μια σύντομη ματιά στην Ιστορία θα καταλάβουμε πόσο ανυπόστατη είναι η περίφημη… «ελληνορωσική φιλία» και πως η σχέση των Ελλήνων με τους Ρώσους ήταν ανέκαθεν ετεροβαρής. Αυτοί κέρδιζαν (ή προσπαθούσαν να κερδίσουν), εμείς (στα σίγουρα) χάναμε.

Από το Βυζάντιο ως την φιλία με τον Κεμάλ

Όταν τον 9ο μ.Χ. αιώνα η Βυζαντινή Αυτοκρατορία μεγαλουργούσε και προστάτευε την υπόλοιπη Δύση από τα βαρβαρικά φύλα της Ανατολής, εμφανίστηκε πέριξ του Κίεβου το κράτος των Ρως, πρόδρομος της μετέπειτα Ρωσικής Αυτοκρατορίας. Πολλοί Ρώσοι ήρθαν σε επαφή με την Κωνσταντινούπολη, ενώ γνωστός είναι και ο ρόλος του εξελληνισμένου Βυζαντίου στη διαμόρφωση της σύγχρονης πολιτισμικής ταυτότητας της Ρωσίας. Παρά ταύτα, το 1453, όταν η Κωνσταντινούπολη καλούσε όλους τους Χριστιανούς σε βοήθεια, οι Ρώσοι… σφύριζαν αδιάφορα, μιας και η πτώση της Πόλης εξυπηρετούσε τα στρατηγικά τους σχέδια. Εξακολουθούσαμε να είμαστε χρήσιμοι και ως λαγοί στο ρωσικό κυνήγι για κυριαρχία. Άρχισαν να γράφονται προφητείες και πονεμένα κείμενα για «ξανθά γένη», προκειμένου, αφού μας πούλησαν πρώτα στους Οθωμανούς, να πλέξουν μετέπειτα το παραμύθι των προστατών, για να μας ξαναχρησιμοποιήσουν.

Ακολούθησαν τα σχέδια της Μεγάλης Αικατερίνης, η πονεμένη ιστορία των λεγόμενων Ορλωφικών, οι ανταγωνισμοί με την Αγγλία με έπαθλο την Ελλάδα και η αδιαφορία του Τσάρου όταν το έθνος πολεμούσε τους Οθωμανούς για την ανεξαρτησία του. Μετά το Συνέδριο της Βιέννης (1815), η τσαρική Ρωσία είχε γίνει μια αποδεκτή και ισότιμα υπολογίσιμη δύναμη παρέα με τις υπόλοιπες δυνάμεις της Ευρώπης. Έναν αιώνα περίπου αργότερα, το 1917, οι Μπολσεβίκοι, που τερματίζουν το Τσαρικό καθεστώς, θα ακολουθήσουν επακριβώς την ίδια καιροσκοπική πολιτική των Τσάρων έναντι της Ελλάδας: Έστειλαν όπλα, πυρομαχικά και προμήθειες στον Mustafa Kemal Ataturk εναντίον των Ελλήνων, σιώπησαν προκλητικά όταν οι άτακτοι του Κεμάλ έσφαζαν Έλληνες της Ιωνίας, Έλληνες του Πόντου και Αρμένιους. Δίχως αυτούς, η Μικρασιατική Καταστροφή δεν θα είχε επιτελεστεί.

Το ίδιο απεχθής και ανιστόρητη ήταν και η σοβιετική πολιτική στο Μακεδονικό, κατά τη διάρκεια του Μεσοπολέμου. Οδήγησε τους Έλληνες κομμουνιστές να στιγματιστούν ως εθνοπροδότες και δημιούργησε τις ιστορικές βάσεις για το μετέπειτα αγκάθι του «Μακεδονικού», που σέρνεται ως τις μέρες μας κόντρα στα πάγια ελληνικά συμφέροντα.

Κατά την ίδια λογική, το 1945 στη Γιάλτα, ο Στάλιν μας έκανε πρώτα δώρο στους Δυτικούς και στη συνέχεια δεν απέτρεψε έναν εμφύλιο που ήξερε ότι θα χάσουν οι δικοί του. Σκασίλα του για τη σφαγή που ακολούθησε.

Φάγαμε κατάμουτρα την «πόρτα» τους

Με δυο λόγια, οι Ρώσοι ποτέ δεν μας θεώρησαν δικούς τους, αντιθέτως εμείς συχνά-πυκνά προστρέξαμε στη βοήθειά τους για να φάμε κατάμουτρα την πόρτα τους. Από το 1974 που άφησαν ανενόχλητους τους Τούρκους να μπουν στην Κύπρο (ούτε ψήφισμα που λέει ο λόγος), μέχρι τα χάχανά τους το 2015, όταν τους ζητούσε λεφτά ο Λαφαζάνης για να μας βγάλει από το ευρώ. Με το που έφυγε από το δωμάτιο ο Παναγιώτης, ο Βλαντίμιρ πήρε τον Ολάντ και τον κάρφωσε (ευτυχώς για μας).

Τώρα η Ρωσία προσπαθεί με πόλεμο και σφαγή αμάχων να ξεπεράσει ιστορικά το σοκ της κατάρρευσης της Σοβιετικής αυτοκρατορίας. Της χρειάστηκαν τριάντα χρόνια, αλλά τώρα προσπαθεί να επανασυστήσει το Σύμφωνο της Βαρσοβίας με άλλη βιτρίνα. Κατά τη δική της οπτική, αφού δεν έχει μια μεγάλη οροσειρά, ή μια θάλασσα, ή μια βαθιά τάφρο απέναντι στη Δύση, πρέπει να φτιάξει μια ζώνη φιλορωσικών χωρών στα σύνορα της που θα της δώσουν το απαραίτητο στρατηγικό βάθος για να «αμυνθεί».

Εμείς, η Ελλάδα, τι δουλειά έχουμε να συνταχθούμε ή να είμαστε φίλα προσκείμενοι σ’ ένα τέτοιο σχέδιο; Το οποίο προϋποθέτει δυο πράγματα: Καθεστώτα ανεξαρτήτως της λαϊκής βούλησης (οι Ουκρανοί θέλουν τη Δύση) και πιθανότατη αλλαγή συνόρων με βάση το αυθαίρετο δικαίωμα του ισχυρότερου. Ποιο απ’ αυτά τα δυο μας βολεύει, ποιο μας ευνοεί;

Θέλουμε η Ρωσία να καταλύσει με τα κανόνια της την κυριαρχία της Ουκρανίας; Για να αποδεχτεί η παγκόσμια κοινή γνώμη ότι οι αλλαγές συνόρων είναι επιτρεπτές κι έπειτα να παραλάβει τη σκυτάλη η Τουρκία στο Αιγαίο;

Όχι βέβαια!  Κι έπειτα, έχουμε πια γνώση ότι η καλύτερη στρατηγική απέναντι στη Ρωσία είναι να μην την πιστεύουμε. Άλλωστε ο μόνιμος εχθρός μας, η Τουρκία, θα είναι πάντα η επίσημη αγαπημένη της Μόσχας στην περιοχή μας … η ιστορία μας έχει διδάξει ότι φιλία και «κοινοί αγώνες» Ελλάδας και Ρωσίας, απλά δεν υφίστανται!